Po raz pierwszy katolicy całego świata będą obchodzili Dzień Ubogich ustanowiony przez papieża Franciszka. Święto dedykowane osobom z najbiedniejszej warstwy społecznej przypada na 19 listopada – niedzielę przed uroczystością Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata. Ojciec Święty zwraca uwagę na aktualność problemu ubóstwa, zaprasza ludzi przyjrzeć się mu w szerszym wymiarze, zatrzymać się przy potrzebujących, popatrzeć im w oczy i podać rękę.

CZYJAŚ MATKA
   Spotkałyśmy się na centralnym placu miasta. Kobieta wybrała mnie wśród tłumu i, przepraszając, zwróciła się z wyciągniętą dłonią „dać ile nie szkoda”. Na dobrą sprawę pieniędzy nie szkoda. Ale czy to samo rozumiemy jako dobrą sprawę?
    – Na chleb mi brakuje...
   Przez chwilę patrzę na nią. Kobieta w podeszłym wieku. Szczupła, niewysoka, z zapadłymi oczyma. Na pierwszy rzut oka zwykła, przeciętna babcia, której emerytura ledwie wystarcza do przetrwania. Zauważam pofarbowane na fioletowo włosy i nie mogę powstrzymać uśmiechu.
    – Chodźmy, kupię Pani chleb.
    Po pewnym czasie przypadkowo spotkałyśmy się w tym samym miejscu. Spieszyłam się na ważne spotkanie. Kobieta zatrzymała mnie i zwróciła się z podobną prośbą. Obieca- ła oddać dług z emerytury, na którą czeka. Automatycznie powiedziała swój adres domowy i ufnie spojrzała w oczy. Pewnie mnie nie poznała... †

Usiadłyśmy na ławce i zaczęłyśmy rozmawiać. Okazało się, że kobieta ma syna. Jednak już od dłuż- szego czasu nie łączą ją z nim żadne relacje, choć mieszkają w jednym mie- ście. Jakieś niezrozumiałe dla mnie powody, okoliczności... Obca osoba nie jest w stanie to ogarnąć. Jednak fakt pozostaje faktem: matka i syn nie chcą mieć ze sobą do czynienia.
    Dlaczego więc musi żebrać? Poruszyłam drażliwą kwestię... Umówiłyśmy się spotkać w południe następnego dnia. Jeśli nie skłama- ła, adres jest prawdziwy.
   

„Dzieci, nie miłujmy słowem i językiem, ale czynem i prawdą”     (1 J 3, 18).

GOŁE ŚCIANY
    Drzwi do mieszkania w wielopiętrowym bloku otworzył mi młody mężczyzna w wieku mniej więcej 30 lat. Nie spodziewałam się tego. Przez chwilę więc się zawahałam, czy dobrze trafiłam. Przelotnie spojrzałam na ściany korytarza: bez tapet, poszarpana podłoga...
    – Przyszłam do pani Niny. Mogę ją prosić?     – Ciociu-u! To do ciebie
    – Jest pani z pomocy społecznej? – zapytał.
    – Nie...
– Z jakiegoś Kościoła? – mimo wszystko pragnął się dowiedzieć młody człowiek.
– Nie, nie z Kościoła. Po prostu... Porozmawiać. A pan... pewnie bratanek? Skinął głową. I oto ukazała się ciocia Nina. Przywitałyśmy się, po czym zaprosiłam kobietę na spacer.   
    – Tylko niech Pani przyprowadzi ją z powrotem – powiedział mężczyzna. – W nocy miała atak epileptyczny. Obeszło się bez pogotowia, jednak nigdy nie wiadomo... Wszystko może się powtórzyć. Kobieta poszła się szykować do wyjścia. Młody człowiek zwrócił się do niej:

Akurat skończyła się ulewa. Kałuże drżały od ostatnich kropli deszczu. By się nie pośliznąć na schodach, kobieta niezgrabnie, jak gdyby się bała, wzięła mnie pod rękę. Po zejściu nie cofnęłam ręki. W ten sposób ruszyłyśmy w kierunku sklepu.

    Od razu zwróciłam uwagę na buty kobiety – o kilka numerów większe adidasy, gdzieniegdzie dziurawe. Uświadamiam sobie, że normalnych butów nie ma. Ale jak sobie radzi w zimie? Okazuje się, że „no, jakoś”.

    Pani Nina niechętnie opowiada o sobie. Dowiaduję się, że ma dopiero (gdyż wygląda na znacznie starszą) 62 lata. Wcześ- niej pracowała retuszerem na „Automagnitole”. W młodości lubiła szybką jazdę motorem. Jednak pewnego razu uległa wypadkowi, po którym do dnia dzisiejszego ma problem z nogami. Jest inwalidą II grupy.

   – Bardzo ciężko się zrobiło po śmierci męża... Teraz wynajmuje pokój lokatorom – Sergiuszowi i jego narzeczonej Annie.

   – Za dach nad głową obiecali zrobić w moim mieszkaniu remont. Czasami kupują coś do jedzenia.

   Czyli to nie bratanek spotkał mnie w drzwiach? Od razu przyszedł mi na myśl banalny współczesny scenariusz: przy samotnej kobiecie pojawili się pretendenci na mieszkanie. Jednak to nie moja sprawa. Stopień zaufania do mężczyzny mimo wszystko wyraźnie się zniżył. Choć dało się zauważyć, że się o nią troszczy, zgodnie ze słowami kobiety: „codziennie gotuje zupę”.
   W tej chwili pani Nina zaczyna mi mówić o mężu, którego „od rana nie widziała, bo poszedł do pracy”. Przecież on... zmarł, tak mi mówiła! Już potem się dowiaduję, że jednym ze skutków dawnego wypadku drogowego są u niej zaniki pamięci.
   Weszłyśmy do sklepu. Kupiłyśmy niezbędne produkty i ruszyłyśmy z powrotem do domu.

 

Z ŻALU – PO BUTELKĘ

DOPOWIEDZENIE