Papież Franciszek
    Śmierć ukazuje nasze życie. Pozwala nam odkryć, że nasze akty pychy, gniewu i nienawiści były marnością. Widzimy, że nie dość kochaliśmy i nie szukaliśmy tego, co było istotne. I przeciwnie, widzimy to, co zasialiśmy naprawdę dobrego: ukochani, dla których się poświęciliśmy, a którzy teraz troszczą się o nas.
    Jezus oświecił tajemnicę naszej śmierci. Swoją postawą pozwala nam, byśmy czuli się smutni, gdy odchodzi droga nam osoba. Wzruszył się głęboko przy grobie Łazarza i zapłakał (por. J 11, 35). Czujemy, że w tej swojej postawie Chrystus jest nam bardzo bliski, że jest naszym bratem.
    On opłakiwał swojego przyjaciela, Łazarza. Zachęcam was teraz przymknąć oczy i pomyśleć o tej chwili, kiedy przyjdzie na nas śmierć. Niech każdy sobie wyobrazi ten moment, który nadejdzie, kiedy Jezus weźmie nas za rękę i powie nam: „Przyjdź, przyjdź do Mnie! Wstań!”. Wtedy skończy się nadzieja, a nastanie rzeczywistość. Rzeczywistość życia. Dobrze się zastanówcie: sam Jezus przyjdzie do każdego z nas i weźmie nas za rękę ze swoją czułością, łagodnością i miłością. I niech każdy powtórzy w swym sercu słowa Jezusa: „Wstań, przyjdź!”, „Wstań, powstań z martwych!”.
Fragment przemówienia podczas audiencji ogólnej w Watykanie, 18.10.2017  †

---

   Ks. bp Aleksander Kaszkiewicz
      Jedną z najpiękniejszych i najważniejszych cech tercjarstwa, która nadaje mu szczególnie wielkiej wartości, jest charakter ukryty. Tę dyskretną obecność tercjarzy w Kościele i świecie można porównać z zaczynem chlebowym, który zakwasza całe ciasto w jednej z Jezusowych przypowieści, lub ze szczyptą soli, która nadaje potrawom smak i chroni je przed zepsuciem.
    Podobnie jak błogosławiony o. Honorat Koźmiński – założyciel 26 stowarzyszeń tercjarskich, z których powstało 16 zgromadzeń zakonnych, w tym 13 bezhabitowych – posługując się ubogimi środkami, dokonał wielkich dzieł Bożych, każdy z Was, drodzy Tercjarze, swoją obecnością, modlitwą, postawą, rzetelną i uczciwą pracą, dobrym słowem i uczynkiem może i powinien zmieniać świat wokół siebie, czynić go bardziej ludzkim, pomnażać w nim pokój i dobro zgodnie z franciszkańskim zawołaniem. Tam, gdzie jesteście, w rodzinach i wspólnotach, w miejscach pracy i zamieszkania, Pan Jezus chce przez Was okazać ludziom nieskończoną miłość.
Fragment homilii wygłoszonej podczas Krajowej Kapituły Franciszkańskiego Zakonu Świeckich w Grodnie, 13.10.2017