Nie raz, stąpając po ziemi, uświadamiamy sobie, że jest ona cudowna i wielka. Kroczyli nią zacni ludzie, pozostawiając po sobie niezatarty ślad, który nas zachwyca, ale czasami też przeraża. Dziś Kościół stawia przed nami te osoby jako wzór do naśladowania.
W tych lipcowych dniach pielgrzymowaliśmy do Naumowicz – gdzie podczas II wojny światowej zginęli mieszkańcy Grodna i Lipska – prosząc Wszechmogącego o pokój między ludźmi na całym świecie. Wśród rozstrzelanych znalazła się również bł. Marianna Biernacka, która dobrowolnie ofiarowała życie za swoją synową będącą w stanie błogosławionym.
Ta odważna kobieta staje przed nami jako świadek wiary, którą żyła na co dzień, okazując niezmierne przywiązanie do Chrystusa. Jej życie było przepojone Bogiem, miłością, pracą i cierpieniem. Każdy dzień zaczynała od modlitwy i śpiewu Godzinek. Po czym szła do roboty: latem pracowała w polu, a zimą przędła len i konopię na krosnach. Modlitwa różańcowa i nabożne śpiewy pomagały jej godnie znosić ból sieroctwa, radzić sobie z ciężkimi obowiązkami i codzienną biedą.†

Mimo wszelkich przeszkód bł. Mariannie udało się zrealizować ewangeliczny ideał bycia uczniem Jezusa: poprzez swoje ubóstwo, pokorę i cierpliwość. Nawet okrucieństwa wojen nie zniszczyły jej wiary. Zaufała Bogu do końca! Błogosławiona uczy nas, że proste życie może stać się drogą do świętości, do której powołani są wszyscy ochrzczeni, a której podstawą jest miłość, ożywiająca wszystkie cnoty: sprawiedliwość, pracowitość, czystość, posłuszeństwo, radość... Być świętym to upodobnić się we wszystkim do Chrystusa: myślami, słowami i czynami.
Często nie doceniamy codziennych, zwykłych chwil, a przecież w nich kryje się największa wartość. Bł. Marianna pokazuje, że miłość i szczęście są możliwe, jeśli człowiek zaakceptuje swój mały świat, trudne i pracowite dni powszednie. Uczy szacunku do naszego „teraz”, które jest bardzo ważne, ponieważ „potem” może już być za późno. Przypomina również: każdy człowiek powinien dążyć do świętości, gdyż jest ona sensem i celem istnienia. Mimo że osiągniemy ją dopiero w Niebie – po życiu wypełnionym walką ze złem i sobą samym.