Jezus powiedział do swoich apostołów: „Nie bójcie się ludzi. Nie ma bowiem nic zakrytego, co by nie miało być wyjawione, ani nic tajemnego, o czym by się nie miano dowiedzieć. Co mówię wam w ciemności, powtarzajcie na świetle, a co słyszycie na ucho, rozgłaszajcie na dachach. Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się raczej Tego, który duszę i ciało może zatracić w piekle. Czyż nie sprzedają dwóch wróbli za asa? A przecież żaden z nich bez woli Ojca waszego nie spadnie na ziemię. U was zaś nawet włosy na głowie wszystkie są policzone. Dlatego nie bójcie się: jesteście ważniejsi niż wiele wróbli. Do każdego więc, który się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie. Lecz kto się Mnie zaprze przed ludźmi, tego zaprę się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie”.†

Cóż może być ważniejsze niż życie wieczne?
    Pan Jezus wyrzeka się swojego ucznia. Jest to najgorsze, co może się przytrafić wyznawcy Chrystusa. Utrata wiecznego zbawienia jest utratą wszystkiego: powołania, szczęścia, sensu życia. Nawet wrogowi nie można tego życzyć.
    W jakim przypadku ta okropna rzeczywistość może mieć miejsce? Kiedy człowiek wyrzeka się Chrystusa. Jednak nie w momencie, gdy deklaruje swoją decyzję poprzez słowo, tylko gdy porzuca swojego Pana i zamiast Niego wybiera kogoś lub coś innego. Stawia na pierwsze miejsce pieniądze, karierę, pewną rzecz lub bliską osobę, o którą dba bardziej niż o relacje z Jezusem. Nie przychodzi na Mszę św. w niedzielę lub święto, ale chętnie spędza czas przed telewizorem lub komputerem czy też na pikniku. Nie da się zjednoczyć z Chrystusem, nie wyrzekając się tego, co należy do świata. Czyżby telewizory i pikniki były ważniejsze niż życie wieczne?