Papież Franciszek
    Odejść od zła, nauczyć się czynić dobro i pozwolić Panu prowadzić siebie naprzód – to jest droga wielkopostnego nawrócenia. Każdy człowiek codziennie robi coś złego i nawet najbardziej święty grzeszy siedem razy dziennie. Problem w tym, by nie przyzwyczajać się do życia w taki sposób i ciągle wyrzekać się tego, co zatruwa duszę. Warto każdego dnia uczyć się czynić coś, aby stawać się lepszym niż dzień przedtem. Odchodzić od zła i uczyć się czynienia dobra to reguła nawrócenia.
Nawrócić się to nie znaczy przyjść do dobrej wróżki, która zmieni mnie za pomocą czarodziejskiej różdżki. Nie! Jest to droga. Wierni potrzebują odwagi, aby odejść od zła, i pokory, aby nauczyć się czynić dobro. Koniecznie powinno się ono przejawiać w konkretnych uczynkach, a nie pozostawać tylko słowami. Jezus zawsze towarzyszy człowiekowi na drodze  nawrócenia, i nawet jeśli „grzechy byłyby jak szkarłat, nad śnieg wybieleją” (Iz 1, 18). Jedyne, o co prosi Bóg, to pokora, ponieważ „kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony” (Mt 23, 12).
        
  Fragment homilii wygłoszonej podczas porannej Eucharystii w Watykanie, 14.03.2017†

---

   Konferencja Katolickich Biskupów Białorusi
      Codziennie człowiek poszukuje sposobu realizacji własnych pożądań i zaspokojenia własnych potrzeb. Po osiągnięciu zamierzonego celu i po realizacji swoich pragnień, odczuwa satysfakcję, jednak tylko przez krótki czas. I tak jest w ciągu całego życia, jak gdyby istnienie człowieka sprowadzało się jedynie do dążenia zaspokoić własne egoistyczne potrzeby.
W wyniku tej gonitwy po zaspokojenie potrzeb powstaje jedynie zmęczenie i co raz to większe  niezadowolenie z posiadanego. Ten, kto nie jest w stanie wyjść poza ciasne koło  tylko materialnych interesów i kłopotów, gubi z czasem prawdziwy sens swego  istnienia na ziemi i rozczarowuje się w życiu, nawet, gdy sam jest w pełni ludzkich sił i możliwości. Obudźcie się jednak, Bracia i Siostry! Pozbądźcie się demotywującego wpływu szatana i przypomnijcie sobie słowa proroka Izajasza:  „Nie lękaj się, bo  Ja jestem z tobą; nie trwóż się, bom Ja twoim Bogiem. Umacniam cię, jeszcze i  wspomagam, podtrzymuję cię moją prawicą sprawiedliwą” (Iz 41, 10).
I to będzie pierwszym krokiem do uświadomienia czegoś większego niż  mechaniczne istnienie w bezsensowności. Nasza wiara inspiruje nas do szerszego wykorzystania naszych możliwości i dążeń. Inspiruje nas do miłości poprzez posługę, albowiem mianowicie zrozumienie sensu służby i jej pełnienie, zwłaszcza we współczesnym świecie, pozwala pozbyć się depresji i utraty sensu  życia.

Fragment listu pasterskiego KKBB na III Niedzielę Wielkiego Postu (niedziela „Caritas”)