Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i brata jego Jana i zaprowadził ich na górę wysoką osobno. Tam przemienił się wobec nich: twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło. A oto im się ukazali Mojżesz i Eliasz, którzy rozmawiali z Nim. Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: „Panie, dobrze, że tu jesteśmy; jeśli chcesz, postawię tu trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza”. Gdy on jeszcze mówił, oto obłok świetlany osłonił ich, a z obłoku odezwał się głos: „To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie”. Uczniowie, słysząc to, upadli na twarz i bardzo się zlękli. A Jezus zbliżył się do nich, dotknął ich i rzekł: „Wstańcie, nie lękajcie się”. Gdy podnieśli oczy, nikogo nie widzieli, tylko samego Jezusa. A gdy schodzili z góry, Jezus przykazał im, mówiąc: „Nie opowiadajcie nikomu o tym widzeniu, aż Syn Człowieczy zmartwychwstanie”. †

Mt 17, 1–9

Dobrze, że tu jesteśmy
   Scena Przemienienia na górze po raz kolejny pokazuje obecnym z Jezusem uczniom, kim tak naprawdę jest ich Nauczyciel. Głos Ojca donoszący się z nieba „To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie” uświadamia to najlepiej. Może się wydawać, że uczniowie do końca nie rozumieli, co się dzieje w tym momencie. Jednak słowa Piotra „Panie, dobrze, że tu jesteśmy” świadczą o wyjątkowości tego momentu – dobrze, że tu jesteśmy razem z Tobą, Panie.
    Przemienienie Jezusa było potwierdzeniem Jego Boskości, Synostwa Bożego. Czas Wielkiego Postu jest w pewnym sensie również takim wchodzeniem na górę, gdzie ma się dokonać nasze przemienienie. Powinno nam ono przypomnieć, że jesteśmy dziećmi Bożymi, jesteśmy wybrani przez Pana i wyjątkowi w Jego oczach. Aby wyjść ze strefy komfortu i go doświadczyć, potrzeba wysiłku. Czas Wielkiego Postu powinien nam w tym pomóc. Chociaż powinniśmy też rozumieć, że wchodzenie na górę naszego życia nie może się ograniczać do jednego okresu liturgicznego. Wejść na górę przemienienia i tam trwać to zadanie na całe życie.