Ва ўрачыстасць Хрыста, Валадара Сусвету, папа Францішак урачыста закрыў галоўныя Брамы міласэрнасці ў рымскай базіліцы св. Пятра. Тым самым у Касцёле быў афіцыйна завершаны Юбілейны год міласэрнасці. Але гэта зусім не азначае, што час ласкі закончыўся. Насупраць, Надзвычайны год стаў для вернікаў нібы ўзлётнай паласой. Юбілей дапамог паглыбіцца ў таямніцу Божай міласэрнасці, адчуць сябе ў абдымках любячага Айца і па Яго прыкладзе навучыцца самаахвярнасці для бліжняга. “Таму духоўна адноўленыя і ўзмоцненыя прагнем вярнуцца да штодзённасці, памятаючы, што нашая пастава адносна бліжніх, асабліва тых, хто найбольш патрабуе дапамогі, з’яўляецца лепшай праверкай глыбіні веры і сапраўднасці нашай любові да Бога”, – заўважыў у гаміліі на заканчэнне Года міласэрнасці біскуп Гродзенскі Аляксандр Кашкевіч.

Падчас Года міласэрнасці ў гродзенскім Касцёле адбылося шмат знамянальных падзей. Якраз у гэты час дыяцэзія адзначыла юбілей ад свайго заснавання і прызначэння першага ардынарыя – ксяндза біскупа Аляксандра Кашкевіча. Галоўныя ўрачыстасці прайшлі ў Гродне падчас Нацыянальнага эўхарыстычнага кангрэсу. Важнай падзеяй для дыяцэзіі стала таксама інсталяцыя Гродзенскага катэдральнага капітула Унебаўзяцця Найсвяцейшай Панны Марыі і святога Казіміра. Гэта сведчыць аб тым, што структуры мясцовага Касцёла развіваюцца, а разам з імі, і душпастырскае жыццё верных. †

Пад дэвізам Юбілейнага года “Міласэрныя, як Айцец” прайшлі такія традыцыйныя мерапрыемствы, як Дні моладзі, Дзень дзіцяці, Парафіяда. Да тэмы Юбілею ў шматлікіх парафіях былі прымеркаваны разнастайныя рэкалекцыі, фэсты, пілігрымкі. Асаблівым духоўным перажываннем для вернікаў стала ўнясенне рэліквій ў некаторыя святыні на знак бласлаўлення мясцовых супольнасцей. На працягу ўсяго гэтага часу ў касцёлах дыяцэзіі няспынна працавалі “адпустовыя” канфесіяналы. Святары дзяжурылі ў іх, каб вернікі маглі ў любы час прыступіць да сакраманту пакаяння. Бо, як заўважыў папа Францішак, “ніводзін чалавечы грэх, якім бы цяжкім ні быў, не можа быць большым за міласэрнасць або абмежаваць яе”. Бог гатовы прыняць кожнага, хто робіць хоць крок Яму насустрач.
    Штодня з амбонаў нястомна сыпаліся пропаведзі аб міласэрнасці. Верным прапанавалася засяродзіцца на галоўным маральным абавязку хрысціяніна – служыць бліжняму ў любові.
    На пачатку Года міласэрнасці рэдакцыя прапанавала чытачам нанова адкрыць для сябе добрыя справы. У кожным нумары газеты публікаваліся разважанні наконт учынкаў міласэрнасці. Святары падказвалі, як можна годна іх рэалізаваць. Прычыны павінны былі пабудзіць да дзеяння. Такім чынам, пры ўважлівым і адказным падыходзе “практыкаванні ў міласэрнасці” маглі стаць нагодай для выпрацоўкі добрай звычкі, за якую не сорамна перад Богам. Праз гэтыя духоўныя “трэніроўкі” кожны мог прыпадобніцца да Хрыста, які схіляецца над патрабуючым, або адчуць дотык міласэрнага Збаўцы праз бліжняга. Ці атрымалася ахвяраваць сваё сэрца для іншага, як гэта нястомна робіць Езус?
   
    Вернікі Гродзенскай дыяцэзіі распавядаюць пра ўчынкі міласэрнасці, якія ім давялося рэалізаваць у Надзвычайным юбілейным годзе
   
    У маёй сяброўкі моцна захварэла мама. Урачы паставілі дыягназ – рак. Так сталася, што перад Вялікаднем яна трапіла на лячэнне ў бальніцу. Акурат у гэты час усе выязджаюць з горада. Многія пацыенты адпрошваюцца на свята дамоў. І жанчына засталася ў палаце адна... Так захацелася адведаць хворую! Да таго ж, ведаю яе як вельмі добрага і сціплага чалавека. Мы сустрэліся, паразмаўлялі. Спадзяюся, змагла падзяліцца з ёю святлом Уваскрослага Хрыста, паказаць, што яна не адна... Гэты Вялікдзень быў для мяне асаблівым. Я перажыла сапраўдную радасць, раздзяліўшы яе з патрабуючым чалавекам.

---

Шмат гадоў гродзенская семінарыя падтрымлівае сувязь з домамінтэрнатам для дзяцей-інвалідаў у Галавічполлі. Аднаго разу падчас канікул не атрымалася арганізаваць групу клерыкаў, каб паехаць туды. Мы з сакурснікам вырашылі накіравацца да дзяцей разам з моладдзю парафіі Ліда-Фара. Даверылі гэтую справу Богу і апублікавалі запрашэнне ў сеціве. На дзіва адгукнулася шмат хлапцоў і дзяўчат. Некаторыя ахвяравалі грошы, хтосьці падтрымаў малітвай, дапамог у арганізацыі даезду. Частка актывістаў разам з намі паехала ў інтэрнат. Як там былі рады! Для ўсіх нас гэта стала чарговай пераацэнкай каштоўнасцей: як важна перадусім узрастаць у любові да Бога і дзяліцца ёю з тымі, хто побач. І вучыцца таму ўзаемна.

---

У гэтым годзе я амаль перастаў маліцца за сябе. Пачаў прасіць за ўнукаў, якіх у мяне пяцёра. Яны растуць, ім патрэбна духоўная апека. А хто як не Пан Бог найлепей падтрымае? Працую спецыялістам тэрапіі залежнасцей, таму бачу страшную рэальнасць, калі маладыя людзі лёгка трапляюць у рабства алкаголю, наркотыкаў, азартных гульняў. Гэта спраўды жудасна. Заўважыў за сабой, што пачаў шмат маліцца за людзей, якія лечацца ад залежнасцей, асабліва за тых, якія “зрываюцца”. Ім патрэбны сілы. Веру, што заступніцкая малітва мае вялікую моц, адкрываючы патрабуючага на бясконцую крыніцу Божай міласэрнасці.

---

Год міласэрнасці быў вельмі цяжкім для мяне. Я пахавала роднага брата. Адзін Бог ведае, чаму ён сышоў такім маладым. Меў усяго 19 гадоў... Найбольш гаротна перажываў гэтую страту мой старэйшы брат. Як магла падтрымлівала яго. Пасля смерці блізкага чалавека пачала моцна баяцца цемры. Бог дапамог мне перажыць гора. Да гэтага часу цяжка паверыць у тое, што брата больш няма побач. Але я давяраю Богу. Шмат малюся за супакой душы блізкага чалавека. Штомесячна ахвярую св. Імшу ў інтэнцыі вечнага шчасця для брата. Разумею, што мая дапамога палягае на няспыннай і якаснай малітве.

---

Аднойчы я сустрэла жанчыну, з якой у нас здарылася шчырая размова. Яна распавяла пра тое, як здзейсніла аборт. Прызналася, што хоча хадзіць у касцёл, але баіцца асуджэння. Я запэўніла няшчасную схадзіць да споведзі (якраз быў перыяд Вялікага посту), адкрыць сваё сэрца і пакаяцца. І яна паядналася з Богам... пасля шасцігадовага перапынку! Не ведаю, як склалася далейшае жыццё жанчыны, але дакладна ўпэўнена ў тым, што яна атрымала шанс. А я праслаўляю Бога, які праз мяне надаў жанчыне адвагі схіліць калені перад канфесіяналам.

---

Адзін з галоўных абавязкаў святара – набліжаць людзей да Бога праз сакрамант пакаяння. Выконваючы гэтую паслугу, ксёндз становіцца прыладай у руках Усемагутнага і праз Духа Святога ўказвае чалавеку патрэбны напрамак. У Надзвычайны год міласэрнасці ў гродзенскай катэдральнай базіліцы споведзь праходзіла ў рэжыме нон-стоп. Ля канфесіяналаў збіраліся доўгія чэргі. Даводзілася спавядаць па некалькі гадзін. Цешыла, што людзі вярталіся, пыталіся пра значэнне і магчымасць атрымання адпустаў. Маю надзею, што вернікі нашай дыяцэзіі скарысталі гэты час ласкі спаўна.
  

Рахунак сумлення на аснове спраў міласэрнасці         ... адносна душы     НАСТАЎЛЯЦЬ ГРЭШНІКАЎ: Ці жадаю для сяброў больш за ўсё, каб яны патрапілі на нябёсы? Раблю заўвагі спакойна, без пыхі?    ВУЧЫЦЬ ТЫХ, ХТО НЕ ВЕДАЕ: Як часта чытаю Біблію, катэхізіс, рэлігійную літаратуру? Ці прапаную блізкім разам паразважаць аб хрысціянскіх каштоўнасцях?     РАІЦЬ ТЫМ, ХТО СУМНЯВАЕЦЦА: Клапачуся пра тых, хто адчувае цяжкасці ў веры? Яна для мяне – крыніца жыцця або толькі дадатак?    СУЦЯШАЦЬ ЗАСМУЧАНЫХ: Ці веру ў духоўны сэнс выпрабаванняў? Тлумачу сутнасць пакут людзям, зламаным горам?     ЗНОСІЦЬ ЦЯРПЛІВА ЗНЯВАГУ: Не бываю занадта эмацыйным, раздражняльным, з’едлівым, калі ўзнікаюць праблемы? Ці няма жадання адпомсціць каму-небудзь?     ДАРАВАЦЬ АХВОТНА КРЫЎДУ: Думаю пра тое, што віна бліжняга нашмат меншая, чым уласная віна ў адносінах да Бога? Ці ўсведамляю, што некаторыя крыўды нанесены ненаўмысна?     МАЛІЦЦА ЗА ЖЫВЫХ І ПАМЕРЛЫХ: Стаўлюся да малітвы як да таямніцы або прамаўляю яе ў спешцы проста для заспакаення сумлення? Калі малюся, памятаю пра Касцёл, блізкіх, сям’ю?         ... адносна цела     НАКАРМІЦЬ ГАЛОДНЫХ: Ці памятаю пра тое, што ежа – гэта дар Божы? Выказваю ўвагу галодным пачастункам, добрым словам?     НАПАІЦЬ САСМАГЛЫХ: Не забруджваю бяздумна навакольнае асяроддзе? Заўважаю, калі людзі маюць патрэбу ў вадзе, спакоі, усмешцы?     АДЗЕЦЬ НАГІХ: Ці стаўлюся да цела як да храма Святога Духа? Праяўляю клопат аб патрабуючых, аддаючы ім вопратку і абутак, што не знасіліся?     ПРЫНЯЦЬ У ДОМ ПАДАРОЖНЫХ: Ці адкрыты для жыцця, якому неабходны дом любові? Клапачуся пра сваё жыллё, чысціню і парадак у ім?     АДВЕДАЦЬ ХВОРЫХ: Памятаю пра тое, што праз хворых і пакутуючых можна дакрануцца да ран Езуса? Не забываюся пра пажылых і нямоглых людзей?     СУЦЯШАЦЬ ВЯЗНЯЎ: Ці з’яўляюся рабом нейкай дрэннай звычкі? Не стаўлюся да зняволеных грэбліва?     ПАХАВАЦЬ ПАМЕРЛЫХ: Клапачуся аб магілах сваіх блізкіх? Ці гатовы да смерці?         З кнігі “Езус давярае табе. Іншая кніга аб Божай міласэрнасці”