Umierają nie tylko ludzie. Świat jest ułożony tak, że wszystko kiedyś zniknie: zwierzęta, rośliny, takie ciała niebieskie jak gwiazdy. W końcu swojej drogi przestają istnieć – wybuchają lub gasną.
    Chrześcijanie wierzą, że ludzi po śmierci czeka życie wieczne. Wtedy, kiedy czynią dobro i żyją uczciwie, dusza po ziemskiej podróży trafia do nieba, gdzie nie ma ani smutku, ani cierpienia. Takie życie nazywane jest szczęściem wiecznym.
    A teraz, wyobraź sobie na chwilę, że niespodziewanie ktoś obdarzył Cię nieśmiertelnością. I wtedy będziesz miał 100, 200, 500, a nawet więcej lat. Czy nie będziesz chciał dorastać, rozwijać się? W przeciwnym razie można na zawsze pozostać siedmioletnim lub dziesięcioletnim dzieckiem, uczyć się w tej samej klasie, według tego samego programu. Na pewno wcale tego nie chciałbyś. Dlatego Bóg urządził wszystko w najbardziej mądry sposób. †

Ty też kiedyś zostaniesz dorosłym, a później nadejdzie wiek podeszły. Może się to wydawać dziwne, ale człowiek ma sporo przyjemności także w życiu dorosłym, kiedy może on przekazywać innym swoją wiedzę i doświadczenie życiowe. Stara się pomóc wnukom, cieszy się z ich sukcesów. Zbliżającą się śmierć o wiele łatwiej spotykają ci, którzy uczciwie żyją i pracują, którzy wierzą w życie wieczne.
   
    Czekamy na Twoje „dlaczego”, które możesz przesyłać do redakcji. Na pytania zawsze są gotowe odpowiedzieć s. Weronika Bliźniuk FMA oraz animatorki salezjańskie Anna Siemak i Weronika Rogacz ze Smorgoń.
   

Zadanie:     W ciągu miesiąca listopada wraz z rodzicami modlić się za zmarłych ze swojej rodziny.

Przy przygotowaniu rubryki wykorzystano fragmenty z książki Igora i Andrzeja Baranowych „Tato, powiedz mi, dlaczego...”