Śmierć jest zjawiskiem nieodłącznie wpisanym w ludzkie istnienie i życie człowieka. Śmierć to nie koniec istnienia, a jego kontynuacja, związana z przejściem do wieczności, kiedy dusza oddziela się od ciała i spotyka się ze swoim Stwórcą. Osobę wierzącą może straszyć nieprzewidywalność i zaskoczenie tego momentu. W tym samym czasie jego nieuchronność musi przypominać o tym, że w każdej chwili trzeba być gotowym do własnej śmierci jak i innego człowieka.
    Wtedy, gdy to wszystko rozumiesz, serce raczej przeszkadza spokojnie spojrzeć w oczy śmierci i przyjąć utratę jako coś oczywistego.
    Z największym bólem i goryczą spotykają się bliscy zmarłego. Czują pustkę, którą trudno czymś wypełnić. W takich chwilach ważne jest, aby być obok cierpiących, pocieszyć słowem, zaoferować swoją pomoc. Czasami trudno znaleźć odpowiednie słowa, dlatego lepszym rozwiązaniem jest jedynie obecność i ciche wsparcie w rozwiązywaniu napotkanych problemów. Grono znajomych tradycyjnie przekazuje rodzinie zmarłego środki finansowe, co ma duże znaczenie dla osób, które spotkali się z niespodziewanymi wydatkami. †

W Biblii czytamy, że pogrzebanie jest obowiązkiem dzieci, zwłaszcza synów, oraz wnuków i rodziny zmarłego. Są jednak sytuacje, gdy na przykład ludzie cierpią z powodu wojen lub umierają w samotności, i nie ma komu zadbać o ciało. Z historii wiadomo, że nawet Jezus nie miał miejsca, gdzie mógłby głowę złożyć. Swój grób oddał Mu Jego przyjaciel, Józef z Arymatei. W takich okolicznościach chrześcijanin powinien pamiętać o swoim obowiązku bycia nieobojętnym wobec bliźniego. W tym przypadku jest on powołany, aby zadbać o pogrzeb.
    Według Katechizmu Kościoła Katolickiego, „ciała zmarłych powinny być traktowane z szacunkiem i miłością wypływającą z wiary i nadziei zmartwychwstania. Grzebanie zmarłych jest uczynkiem miłosierdzia względem ciała; jest uczczeniem dzieci Bożych, będących świątynią Ducha Świętego” (nr 2300). Godność ludzkiego ciała zyskała nową wartość dzięki obmyciu w wodzie chrztu. Ukazana w dziele stworzenia, została potwierdzona i uwznioślona we Wcieleniu, kiedy Bóg przyszedł na ziemię pod postacią człowieka. Dlatego wyprawienie godnego pogrzebu ma takie znaczenie.
    W grzebaniu zmarłych wyraża się wiara w stwórczą moc Boga, opartą na przekonaniu, że śmierć nie jest końcem, lecz bramą do nowego życia. W pięknej starotestamentowej alegorii starości i śmierci znajdujemy zwięzłe wyznanie wiary: „I wróci się proch do ziemi, tak jak nią był, a duch powróci do Boga, który go dał” (Koh 12, 7).
    Należy zdawać sobie sprawę, że troska o zmarłych nie musi kończyć się na pogrzebie. Należy co jakiś czas odwiedzać cmentarz, dbać o miejsce spoczynku ciała. To wszystko jest wyrazem szacunku do człowieka, który odszedł do wieczności. Niezastąpioną pomocą staje się modlitwa w jego intencji, zamówiona Msza św. w rocznicę śmierci, dzień imienin i urodzin.
    Chrześcijańska pamięć o zmarłych nie ogranicza się pięknym pomnikiem, kwiatami i świecami. O wiele więcej znaczy duchowe wstawiennictwo przed Bogiem, wyrażone w modlitwie. Więc trzeba mieć silną wiarę i pragnienie wyciągnięcia bliźniemu pomocnej dłoni. Przy tym należy pamiętać słowa Zbawiciela: „Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto wierzy we Mnie, nawet jeśliby umarł, będzie żył. Każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki” (J 11, 25–26).
   

5 powodów, aby spełnić uczynek miłosierdzia:         1. Wraz ze śmiercią ciało osoby zasypia, a dusza idzie na spotkanie z Bogiem.     2. „Błona” duszy musi stać się prochem, z którego została stworzona.     3. Człowiek musi z szacunkiem odnosić się do ciała zmarłego.     4. Zmarły potrzebuje posługi osób żyjących.     5. Pogrzeb nie można przewidzieć i zaplanować.

   

Po śmierci zmarłemu trzeba zamknąć oczy, aby upodobnić go do spoczywającego we śnie. Następnie należy obmyć i ubrać ciało. W domu trzeba pomodlić się przy krzyżu i zapalonych świecach.     W tym momencie warto zachowywać skupienie, delikatność, czułość, współczucie, żal. Później w procesji pogrzebowej udajemy się do kościoła na Mszę św. celebrowaną za duszę zmarłej osoby. Jeśli uczestniczymy w pogrzebie będąc dalszą rodziną, sąsiadami, przyjaciółmi czy znajomymi, także wypełniamy siódmy uczynek miłosierdzia względem ciała. Szlachetną i godną rzeczą jest przystąpienie do spowiedzi i przyjęcie Komunii św. w intencji zmarłej osoby. Postawa współczucia, pomocy, pociechy jest świadectwem naszej wiary w życiodajną moc Pana Boga i nadziei na spotkanie ze zmarłymi w społeczności zbawionych.