„Słowo Życia” proponuje uwadze czytelników projekt pod tytułem „Ćwiczenia w miłosierdziu”. Z tego numeru w gazecie rozpoczyna się publikacja serii refleksji na temat czynów miłosierdzia względem duszy i ciała. Czytelnicy mają doskonałą okazję, aby pogłębić swoją wiedzę o przejawach wiary. Duszpasterze opowiedzą o tym, jak można zrealizować godne sprawy. „Treningi” duchowe mogą stać się dobrym przyzwyczajeniem – nawykiem czynienia miłosierdzia. Dzięki temu człowiek staje się podobny do Chrystusa. Czy chcielibyście być podobni do Jezusa?

Ludzie przychodzą na ten świat ze skłonnością do grzechu. Dlatego często życie jest podobne do ciągłej walki z grzesznymi myślami, pragnieniami, uczuciami i, w przyszłości, słowami i czynami. W modlitwie „Ojcze nasz” przemawiamy następujące słowa: „i odpuść nam nasze winy”, w których prosimy Boga, aby przebaczył nam popełnione grzechy. Jest to potwierdzenie myśli, że każdy człowiek potrzebuje zbawienia. Według Pawła Apostoła wszyscy jesteśmy grzesznikami: „Nie ma sprawiedliwego, nawet ani jednego, nie ma rozumnego, nie ma, kto by szukał Boga. Wszyscy zboczyli z drogi, zarazem się zepsuli, nie ma takiego, co dobrze czyni, zgoła ani jednego” (Rz 3, 10–12). †

Zgrzeszyć – oznacza zgubić się, zejść na złą drogę. W terminologii biblijnej zła droga – to droga z dala od Boga, od Jego przykazań. Będąc braćmi w wierze, nie możemy pozostawać obojętnymi wobec tego, że z powodu grzechu bliźni wręcz schodzi z właściwej drogi. Chrześcijanie nie mogą myśleć tylko i wyłącznie o swoim zbawieniu, bo tym samym zakłócają główne przykazanie miłości do Boga i człowieka.
    W historii Kościoła pouczeniem w duchu miłości wyróżniali się apostołowie, prorocy i święci. Ale to zadanie stoi również przed nami, pracownikami Jezusa Miłosiernego. Chrześcijanie powinni być tymi „aniołami na ziemi”, gotowymi zabezpieczyć bliźniego, ostrzec go lub coś mu podpowiedzieć, otworzyć na coś oczy lub zaprosić spojrzeć na życie z innej perspektywy.
    Dosłowne tłumaczenie z języka greckiego słowa “upomnienie” brzmi: “przywołać kogoś do rozsądku”. Innymi słowy, człowiek powinien apostołować, gdyż upomnienie jest jednym ze sposobów głoszenia Ewangelii. Można go również traktować jako naukę, radę, wynikające z troski i miłości do bliźniego.
    Upominać należy w sposób delikatny i życzliwy, wynikający się z miłości Bożej. Kiedy wstyd lub lęk przeszkadzają dokonywać uczynki miłosierdzia, należy zwrócić się z modlitwą do Ducha Świętego. Do niego zwracamy się też prosząc o dar mądrości. Nie można upominać, dopóki nie znamy prawdy, bo nie możemy opierać się na pozorach. Nawet wtedy, gdy już znamy prawdę, nie powinniśmy upominać, dopóki nie połączymy jej z miłością. Tylko miłość trafia do serca, a prawda nie połączona z miłością, nie pochodzi z prawdziwej miłości. Więcej dobra przyniesie jedno słowo łagodne, płynące z miłości, niż tysiąc słów bez miłości.
    Nie warto upominać zaraz po przewinieniu, ponieważ wtedy człowiekiem jeszcze rządzą emocje. W taki sposób nie da się dotrzeć ani do jego umysłu, ani do serca. Nie trzeba zaczynać od udzielenia reprymendy, gdyż to oczywiście odpycha. Warto zwrócić uwagę na dobre cechy człowieka, może za coś go pochwalić. I tylko później wypowiedzieć się odnośnie tego, na co bliźniemu należy zwrócić uwagę.
    Upominać należy spokojnie, bez drażliwości. Nie warto tego robić publicznie, gdyż takie ostrzeżenie może spowodować jeszcze większe zło. Lepiej porozmawiać z człowiekiem prywatnie. I nie zapomnieć o najważniejszym: upominać trzeba nie z pozycji kogoś lepszego lub bardziej rozsądnego, lecz z pozycji osoby, która również znajduje się na drodze rozwoju. Pamiętajmy, „jeśliby ktokolwiek z was zszedł z drogi prawdy, a drugi go nawrócił, niech wie, że kto nawrócił grzesznika z jego błędnej drogi, wybawi duszę jego od śmierci i zakryje liczne grzechy” (Jk 5, 19–20).
   

5 przyczyn, aby popełnić uczynek miłosierdzia:     1. Jesteśmy odpowiedzialni za siebie nawzajem przed Bogiem.     2. Jeśli reagujemy na grzech bliźniego milczeniem, mimo woli wspomagamy w nim.     3. Osoba, do której się zwracamy, może nie być świadoma grzechu i jego konsekwencji.     4. Upomnienie, choć odbierają do niechętnie, może spowodować pozytywny wynik.     5. Dobra rada zdolna wzmocnić głos sumienia człowieka i powstrzymać go przed popełnieniem grzechu.

   

Upominać siebie nawzajem mogą mąż i żona. Małżeństwo powinno doskonalić się duchowo, a chrześcijanie są powołani do tego, aby sobie nawzajem pomagać w rozwoju. Rodzice mogą upominać swych dzieci. Ich wiek nie ma żadnego znaczenia, kiedy mowa idzie o uczynkach, które przeczą normom moralnym. Każdy z nas może upominać swych przyjaciół, kolegów z pracy, a także każdego człowieka, który czyni coś niezgodnego z przykazaniami Bożymi. Tego nas naucza Jezus, gdyż każdy człowiek jest jednakowo ważny dla Boga.