Każdą minutę w różnych częściach świata dokonuje się z woli Boga cud poczęcia człowieka. Jednak wiele poczętych dzieci mogą nie doczekać się dnia swoich narodzin w wyniku aborcji. Co roku na Białorusi około 30 tysięcy niewinnych maluchów zostają zabite w łonie swoich matek. Ogółem w całym świecie 55 milionów kobiet poddają się aborcji. Wobec tych strasznych liczb nie można pozostać obojętnym, dlatego Kościół zachęca wiernych włączyć się w obronę życia i podjąć Adopcję Duchową Dziecka Poczętego Zagrożonego Zagładą. Przysięga Adopcji Duchowej składa się zwykle w uroczystość Zwiastowania Pańskiego na czas do Bożego Narodzenia.
   

Co to jest Adopcja Duchowa
    Adopcja Duchowa to dziewięciomiesięczne zobowiązanie się do codziennej modlitwy za poczęte i zagrożone aborcją dziecko. Polega ona na codziennym odmawianiu dziesiątki Różańca wraz z modlitwą w intencji dziecka poczętego. Osoba obejmuje modlitwą tylko jedno dziecko, które to, wie jedynie Pan Bóg. Do modlitwy można dołączyć dowolnie wybrane dodatkowe postanowienia, na przykład częstą spowiedź, Komunię Świętą, adorację Najświętszego Sakramentu, lekturę Pisma Świętego, pomoc osobom potrzebującym lub dodatkowe modlitwy. †

Zazwyczaj zobowiązanie Adopcji Duchowej podejmuje się w Uroczystość Zwiastowania Pańskiego i wtedy trwa ono do Bożego Narodzenia. Także można ją podjąć w każdym innym czasie przez uroczyste złożenie ślubowania na Mszy Świętej (po odczytaniu Ewangelii) lub gdy nie ma warunków do złożenia uroczystego przyrzeczenia w kościele, indywidualnie w dowolne święto Matki Bożej, przed krzyżem lub świętym obrazem. Osoba składająca przyrzeczenie staje się duchowym rodzicem „swego” poczętego dziecka na czas dziewięciu miesięcy. Duchowa Adopcja może być podjęta jeden raz, ale może być podejmowana cyklicznie co 9 miesięcy (jednak zawsze po wypełnieniu poprzednich zobowiązań). Każdorazową nową Adopcję Duchową powinno poprzedzać nowe przyrzeczenie.
    Kto może podjąć Adopcję Duchową
    Adopcję Duchową może podjąć każdy – osoba świecka, konsekrowana, mężczyzna, kobieta, człowiek w każdym wieku. Jedynie dzieci podejmują ją pod opieką rodziców.
    Osoba, która podejmuje Adopcję Duchową, spełnia zaszczytny akt ofiary. Chociaż dziecka nigdy nie zobaczy, nie przytuli, nie przygarnie do serca, broni jego życia. Wypowiadając słowa modlitwy, prosi również Jezusa o zmianę nastawienia rodziców do zagrożonego dziecka, by zrozumieli, że rodzina jest niezastąpioną wspólnotą, ale spełni swą rolę tylko wtedy, gdy będzie zbudowana na wzajemnej miłości. Bardzo ważne jest, by Duchową Adopcję podjęli zwłaszcza ludzie młodzi – uczniowie, studenci, młode małżeństwa. Jeśli podejmą ofiarę modlitwy o ocalenie od zagłady jednego nieznanego im dziecka, to nie dopuszczą do śmierci własnego poczętego dziecka.
    „Pilnie potrzebna jest wielka modlitwa za życie, przenikająca cały świat”.
    Te słowa, wypowiedziane przez św. Jana Pawła II w encyklice „Evangelium vitae” nie tracą dziś swojej aktualności. We współczesnym świecie mówienie o aborcji, jako o morderstwie człowieka dla wielu jest niewygodne, dlatego są one przyrównywane do zwykłego zabiegu lekarskiego. A przecież ta tak zwana operacja, nie łączona z żadnym sumieniem, nikogo nie ratuje, wręcz przeciwnie – pozbawia życia tysiące dzieci, łączy w sobie liczne osobiste pojedyncze tragedie.
    Ważne, że coraz więcej osób pragnie walczyć o życie niewinnych poczętych dzieci, którzy sami nie mogą się upomnieć o swoje miejsce w świecie, o prawo do życia i do miłości. Ci, co podjęli duchową adopcję nie znają ani imienia dziecka, ani koloru jego skóry, ani tego, kto z niego wyrośnie... Po prostu otwierają nad nim parasol swojej modlitwy i proszą o ocalenie życia, bo troska o dziecko jeszcze przed jego narodzeniem jest pierwszym i podstawowym sprawdzianem stosunku człowieka do człowieka.
   

Formuła przyrzeczenia Adopcji Duchowej     Najświętsza Panno, Bogarodzico Maryjo, wszyscy Aniołowie i Święci, wiedziony(a) pragnieniem niesienia pomocy w obronie nienarodzonych, (ja, ....................) postanawiam mocno i przyrzekam, że od dnia dzisiejszego biorę w Duchową Adopcję jedno dziecko, którego imię Bogu jest wiadome, aby przez 9 miesięcy każdego dnia modlić się o uratowanie jego życia oraz o sprawiedliwe i prawe życie po urodzeniu.         Postanawiam:     • odmawiać codzienną modlitwę w intencji nienarodzonego;     • codziennie odmawiać jedną tajemnicę Różańca;     • przyjąć nadto (nieobowiązkowo) postanowienia.