Wielu z nas ma w domu kalendarz, z którego codziennie zrywamy kartki. Robimy to przez cały rok, nie przejmując się tym, że staje się coraz cieńszy. Każda kartka to kolejny dzień naszego życia, i przyjdzie taki czas, kiedy w naszym kalendarzu życia ziemskiego nie pozostanie żadnej kartki. Będzie to nasz czas spotkania z Chrystusem. Ale nie tylko w ostatnim dniu możemy stać przed wielkim majestatem Boga, możemy to czynić każdego dnia, przecież Boga czas nie ogranicza. Szczególnie w tych dniach modlitw za naszych zmarłych, uświadamiamy sobie, że i nasze życie upływa, że powinniśmy więcej patrzeć w Niebo, aby otrzymać światło na drogę naszego życia.
    Z każdym dniem i z każdym rokiem Pan „już się zbliża, by osądzić ziemię”. Będzie sądził według prawdy oświecającej nasze drogi, na których nie idziemy w pojedynkę, ale jako Lud Boży. Razem z nami jest Chrystus. To przychodzenie do Chrystusa rozpoczyna się od Chrztu Świętego. A później spotykamy się z Nim w pozostałych sakramentach świętych, w Słowie Bożym, w człowieku potrzebującym pomocy, w cierpieniu. Spotykamy się z Chrystusem na naszych cmentarzach, gdzie On ukazuje swoją moc nad śmiercią, otwierając dla każdego z nas bramy Nieba. Dowodem na to jest nasza modlitwa za zmarłych, aby oni już dostąpiły nieba. †

Każdy z nas na pewno doświadczy w tych dniach cmentarz. Jakby to dziwnie nie zabrzmiało, ale w tych dniach cmentarz łączy nas bardziej, niż wspólny dach nad głową. Na cmentarzu stajemy się bliżej jeden drugiego, bliżej tych, którzy już odeszli z tej ziemi. W tym dniu nie oddajemy czci śmierci, tylko życiu. Jest w każdym z nas coś, co umrzeć musi, i coś, co umrzeć nie może. Jest w nas śmiertelne ciało i nieśmiertelna dusza. Śmierć nie ma władzy nad całym człowiekiem.
    Na cmentarzu uczymy się, że nie warto tak kurczowo trzymać się swoich własnych dróg, bo wszystkie wyłącznie ziemskie drogi prowadzą do tego samego celu, jakim jest grób. Do Ojca w Niebie nie można dojść inaczej, jak tylko przez Chrystusa. On jest Drogą. I ocalić swojego życia dla chwały wiecznej nie można inaczej, jak w Chrystusie. On jest Życiem. Bez Chrystusa wreszcie nie pojmiemy całej prawdy o tajemnicy śmierci. On jest Prawdą.
    W Wielki Piątek w naszych kościołach ponad znakami i symbolami, które zdobią grób Chrystusa, góruje Najświętszy Sakrament. Jest to pełnia życia, nadziei, mocy, pamiątki śmierci Chrystusa. Ciśnie się na myśl, jak przez tajemnicę swojej śmierci przekazuje nam Chrystus tajemnicę zmartwychwstania i życia wiecznego. Z Jego śmierci każdy może wziąć nadzieję zmartwychwstania. Właśnie z taką nadzieją powinniśmy udać się na cmentarze, aby odnaleźć naszych zmarłych, spotkać się z nimi spotykając się z Chrystusem.