Сёння сваю гісторыю распавядае ксёндз Пётр Вішнеўскі з Кангрэгацыі святога Арханёла Міхала.

Быў уважлівы на малітве
    Ксёндз Пётр паходзіць з сям’і католікаў. Нарадзіўся ў польскім горадзе Брадніца – краіне ста азёр. Бацькі выхоўвалі чацвёра дзяцей: акрамя Пятра, яшчэ двух хлопчыкаў і дзяўчынку.
    Дзеці раслі ў набожнай сям’і. Кожнае свята наведвалі разам з бацькамі касцёл.
    “Памятаю такі цікавы момант, – успамінае ксёндз Пётр. – Мама маленькім брала мяне ў касцёл. Перад св. Імшой я таксама пайшоў на Гадзінкі да Найсвяцейшай Панны Марыі. Я яшчэ тады нічога не разумеў і пытаўся ў мамы, калі ўжо будуць гадзінкі. Мне здавалася, што мы будзем маліцца цытуючы гэтую малітву (смяецца – заўв. аўт.). А Гадзінкі – гэта спяваная малітва”. †

    Замест семінарыі – на повара
    Паступова ў хлопца паспявала жаданне служыць Богу. Але калі сын сказаў маці, што хоча стаць святаром, тая запярэчыла. Запэўніла, што ён сустрэне добрую дзяўчыну і ажэніцца з ёй.
    Пасля 8 класа школы замест семінарыі хлопец пайшоў вучыцца на повара ў Гастранамічнае вучылішча ў Торуні. “Там шмат дзяўчат было: у нашай групе 29, а хлопцаў усяго 3. Гэта быў важкі аргумент”.
    Хутка малады чалавек скончыў вучылішча. Жаданне быць святаром не знікла. Але маці сказала, што сын павінен уладкавацца на працу, папрацаваць па прафесіі і толькі пасля можа ісці ў семінарыю.
    “Я атрымаў працу ў дзіцячым садку, але ўжо не ўладкоўваўся туды”.
    Ва ўзросце 18 гадоў малады чалавек паступіў у Ніжэйшую духоўную семінарыю ў Пяставе.
    “Мама пакінула на акне ключык, калі я раптам захачу вярнуцца...”
   
    У чаканні Божага блаславення
    А пайшоў хлопец далёка – за 700 кіламетраў ад дома ў ордэн міхалітаў. Уступіў там у навіцыят. Пасля быў год практыкі, калі ён працаваў як закрыстыянін. А затым паступіў у Вышэйшую духоўную семінарыю ў Кракаў.
    “Сустрэў там некалькіх прафесараў, якія вучылі Яна Паўла ІІ”.
    Пасля семінарыі непрацяглы час працаваў у Польшчы. Але хутка выказаў жаданне паехаць у Беларусь.
    “Напісаў заяву з просьбай. Разам са мной было яшчэ 5 ксяндзоў і 4 сястры. Але здарылася так, што мясцовыя ўлады зацвердзілі толькі маю заяву, а іншыя адхілілі”.
    У Беларусь ксёндз Пётр прыехаў як дыякан.
    “Яшчэ 10 гадоў я чакаў святарскіх пасвячэнняў”.
   
    Манах і святар
    У 2005 годзе адбылася гэтая доўгачаканая падзея. 11 чэрвеня – ва ўспамін святога Барнабы – ксёндз біскуп Аляксандр Кашкевіч у касцёле Найсвяцейшай Тройцы ў Шылавічах удзяліў ксяндзу Пятру святарскія пасвячэнні.
    “Я ўсё жыццё хацеў стаць святаром. Манахам і святаром. Гэтага не выбіраеш – адчуваеш сэрцам. Такія рэчы цяжка растлумачыць, можна толькі параўнаць з чымсьці. Святарскае пакліканне нечым падобна на заручыны, пазней – на шлюб. У Святым Пісанні сустракаем наступныя радкі: «Умілаваным заўсёды з’яўляецца Езус, умілаванай – чалавечая асоба»”.
    Шчаслівы, ксёндз Пётр хутка адзначыць 10-годдзе свайго святарскага служэння.