„Chrystus zmartwychwstał, aby człowiek znalazł autentyczne znaczenie istnienia, aby człowiek żył pełnią własnego życia: aby Człowiek żył z Boga i w Bogu. Nie odrzucajcie Go wy, którzy budujecie ludzki świat. Nie odrzucajcie Go wy, którzy w jakikolwiek sposób, w jakiejkolwiek dziedzinie budujecie świat dzisiejszy i jutrzejszy... Nie odrzucajcie Chrystusa: On jest kamieniem węgielnym!” (Jan Paweł II).

W Kościele katolickim dzisiaj jest Niedziela Palmowa, która otwiera przed nami wyjątkowy okres - Wielki Tydzień. Te dni, bogate w obchody liturgiczne, są dla wiernych prawdziwym darem, gdyż pozwalają na nowo odkryć sens życia. Bez nich „próżna byłaby nasza wiara”, a więc warto dążyć do głębokiego przeżycia i zrozumienia Wielkiego Tygodnia, do uświadomienia sobie, że odkupienie nasze dokonało się na Krzyżu, kiedy to Chrystus, umierając, zniweczył naszą śmierć, a zmartwychwstając, dał nam życie wieczne. †

   Wielki Poniedziałek, Wtorek i Środa są dniami szczególnie poświęconymi Sakramentowi pojednania - nie wyróżniają się niczym, jeśli chodzi o liturgię. Warto więc, jeżeli ktoś nie zrobił tego do tej pory, udać się do konfesjonału, by oczyścić serce. Nie zostawiajmy spowiedzi na ostatnią chwilę, jak najwcześniej skorzystajmy z Sakramentu pokuty. Kiedy wierni spowiadają się w czasie Triduum Paschalnego, nie mają szans na głębokie przeżycie tych wyjątkowych liturgii. Stoją w długich kolejkach, nie skupiają się i nie wchodzą w ten szczególny czas. A naprawdę inaczej się przeżywa Święta, kiedy Chrystus Zmartwychwstały jest w nas.
   
    Wielki Czwartek to pierwszy dzień Triduum Paschalnego. Dzień, w którym Jezus ustanowił Sakrament Eucharystii i Kapłaństwa. W czwartkowy wieczór Mszą Wieczerzy Pańskiej Kościół rozpoczyna Triduum Paschalne. Podczas Eucharystii ma miejsce obrzęd umywania nóg. Przypomina to gest Chrystusa wobec Apostołów podczas Ostatniej Wieczerzy. Gest obmycia nóg Apostołom jest jednym z kluczy do zrozumienia całego wydarzenia paschalnego. Jezus Chrystus nie przyszedł, aby ludzi obsłużyć, lecz służyć im w tym wszystkim, czym jest nawrócenie i powrót człowieka do Boga. Chodzi więc o pomoc w przyjęciu właściwej postawy przed Bogiem i drugim człowiekiem. W pierwszej chwili Piotr tego gestu nie rozumie. Przez ten gest Jezus wskazuje Piotrowi i każdemu z nas drogę uniżenia. Człowiek bowiem po grzechu szuka swojego wywyższenia. Wchodząc w dzieło odkupienia, Jezus uniża się przed człowiekiem, by człowiek zszedł ze swego piedestału i uznał, kim jest przed Bogiem i bliźnim.
   
    Wielki Piątek to dzień śmierci Jezusa na Krzyżu. W tym dniu nie celebruje się Eucharystii. Wieczorem w kościele ludzie gromadzą się na liturgii wielkopiątkowej, która się składa z trzech części. Liturgia Słowa poprzedzona jest procesją i leżeniem krzyżem przez kapłanów przed obnażonym ołtarzem. Kapłani są ubrani w czerwone szaty, czerwień których symbolizuje męczeństwo. Po powstaniu kapłan modli się i rozpoczyna się Liturgia Słowa Bożego. Po odczytaniu proroctwa Izajasza i fragmentu Listu do Hebrajczyków czytany jest opis Męki Chrystusa z Ewangelii św. Jana. Liturgię Słowa Bożego kończy modlitwa powszechna.
    Centralnym momentem liturgii wielkopiątkowej jest adoracja Krzyża. Zasłonięty fioletowym suknem Krzyż wnosi się przed ołtarz. Celebrans stopniowo odsłania ramiona Krzyża i śpiewa trzykrotnie: „Oto drzewo Krzyża, na którym zawisło zbawienie świata”, na co wierni odpowiadają: „Pójdźmy z pokłonem”. Następnie wierni procesyjnie podchodzą, by ucałować Krzyż Zbawiciela. Jezus na Krzyżu wziął na siebie wszystko, co jest związane z ciężarem ludzkiej egzystencji, i pokazał, że to jest właściwa droga i że my również możemy nią iść. W ten sposób wielkopiątkowa adoracja Krzyża i towarzyszący jej śpiew wskazują nam prawidłowy kierunek życia, byśmy nie uciekali od trudności, lecz mieli odwagę iść za Jezusem aż do końca. Adorując Krzyż Jezusa, możemy więc dostrzec, że to, co wydaje się końcem, mianowicie śmierć, jest tylko momentem przejścia i oddaniem siebie w ręce Ojca, jak to uczynił sam Ukrzyżowany.
    Wspólna komunia jest ostatnią częścią liturgii. Po jej zakończeniu procesjonalnie zanosi się Najświętszy Sakrament do Grobu Pańskiego i wystawia do adoracji.
   
    W Wielką Sobotę nie celebruje się Eucharystii. Kościół jest zatopiony w oczekiwaniu i trwa przy Grobie Pańskim w cichej i ufnej modlitwie, rozważając Mękę, Śmierć Jezusa i Jego zstąpienie do otchłani. W tym dniu odbywa się również obrzęd błogosławienia pokarmów przeznaczonych do spożycia na śniadaniu wielkanocnym. Tradycja każe zabrać do domu wodę święconą, by rano pokropić nią dom i domowników.
    Nie można nie uczestniczyć w Liturgii Wigilii Paschalnej tego dnia.
   
    Wigilia Paschalna i Niedziela Wielkanocna. Wigilia Paschalna, sprawowana w nocy z soboty na niedzielę, jest najważniejszym momentem roku liturgicznego - świętowaniem Zmartwychwstania Pańskiego.
    Jest to najbardziej uroczysty moment w roku liturgicznym, składa się on z czterech części.
    Po zapadnięciu ciemności wszyscy gromadzimy się w odpowiednim miejscu poza kościołem, wokół rozpalonego ogniska. Następuje Liturgia Światła, poświęcenie i zapalenie nowego paschału – symbolu Chrystusa. Zostaje on następnie wniesiony do wnętrza kościoła. Po drodze, przy trzykrotnym wezwaniu „Światło Chrystusa”, wierni stopniowo od paschału zapalają przyniesione świece. W ten sposób już w tym pierwszym obrzędzie dociera do nas prawda o tym, że Chrystus Swoim światłem rozprasza ciemności naszego życia. Po odśpiewaniu przez diakona lub kapłana hymnu na cześć świecy paschalnej, następuje liturgia Słowa.
    Kościół przewiduje do przeczytania tej nocy dziewięć fragmentów z Pisma Świętego: siedem ze Starego Testamentu i dwa z Nowego. Po każdym czytaniu następuje odpowiednio dobrany psalm i modlitwa. Między czytaniami ze Starego i Nowego Testamentu śpiewa się hymn „Chwała na wysokości Bogu” z towarzyszeniem organów i dzwonów, odzywających się pierwszy raz od zakończenia Mszy Wieczerzy Pańskiej.
    Po odczytaniu Ewangelii o Zmartwychwstaniu następuje Liturgia Chrzcielna. Kapłan błogosławi nową wodę, która będzie przez cały rok używana do sprawowania sakramentów, zwłaszcza chrztu. W ten sposób Kościół podkreśla, że dar zbawienia jest dla nas wysłużony wyłącznie Męką i Zmartwychwstaniem Chrystusa. Następnie przechodzi się do odnowienia przyrzeczeń chrzcielnych wszystkich obecnych.
    Po Liturgii Wody rozpoczyna się Liturgia Eucharystyczna. W niej spotykamy żywego Pana, możemy Go rozpoznać „po łamaniu Chleba” niczym uczniowie w Emaus.
    Wreszcie na zakończenie Wigilii Paschalnej może odbyć się uroczysta procesja – rezurekcja. W niej ogłaszamy światu, że Chrystus zmartwychwstał. Zwykle jednak procesję odkłada się na godziny ranne i łączy z pierwszą Mszą św. w Wielką Niedzielę.