“Kto kocha czystych sercem, kto ma wdzięk na wargach - przyjacielem króla” (Prz 22, 11)
    “Ш“Błogosławieni czystego serca, albowiem oni miłosierdzia dostąpią” (Mt 5, 8)

W lesie spod ziemi biło mało źródełko czystej wody. Było radosne i beztroskie, lubiło śpiewać piosenki wesołe. Pewnego razu źródełko się zasmuciło, postanowiło biec byle gdzie, byle nie stać w miejscu.
    Biegnąc równiną, źródło spotkało ludzi. Ludzie się ucieszyli z jej przeźroczystej wody, całymi wiadrami czerpali wodę i nosili ją do domu, zmęczone zaś żniwiarki prosto ze źródła piły wodę.
    Zauważył deszcz, że źródło jest takie żwawe i swobodne, że jego woda wszystkim smakuje i się podoba, zaproponował towarzyszyć mu. Źródełko się zgodziło, nic dziwnego: we dwoje raźniej i weselej jest, niż samemu, więc razem hucznie pobiegły. Nikt nie wiedział, dlaczego w pobliżu źródła często padają krople deszczu.
    Za jakiś czas woda źródlana wymieszała się z deszczową, już nikt nie pił ze źródła, jedynie przychodzili ręce umyć czy też pranie wypłukać. †

Nadal źródło przyjaźniło się z deszczem, aż na ich drodze stanęła ogromna kałuża.
    - Tacy jesteście weseli, pluskacie się, piosenki żartobliwe śpiewacie, a ja się nudzę, zmuszona leżeć w jednym miejscu – poskarżyła się im kałuża. - Weźcie mnie ze sobą, też chcę się pluskać i bawić.
    Nie zważając na to, że woda w kałuży była brudna, źródełko i deszcz zaczęły razem z nią bawić, we trójkę jest o wiele ciekawiej. Wlała kałuża swe wody do źródła, teraz połączone pobiegły, głośno pluskając. Ludzie, którzy się spotykali na ich drodze, juz nawet prania nie płukali i rąk nie myli, jedynie obmywali swe brudne obuwie.
    Po drodze źródełko, deszcz oraz kałuża napotkali brudne błoto z komarami i żabami. Chcieli je ominąć, aż zauważyło ono, jak im we trójkę jest wesoło, zaczęło ich prosić:
    - Weźcie mnie do siebie, mam sporo wody, co prawda nie mogę w niej się pluskać, smutno mi samemu.
    Źródełko, deszcz oraz kałuża podjęli lekkomyślną decyzję przyjąć błoto do swego towarzystwa. Od tamtej pory woda stała się brudna, ludzie zaczęli stroną obchodzić je, zatykając nos. Zastanawiali się, po co czyste źródło tak szybko zanieczyściło swą wodę i stało się brudną rzeczką. Teraz z wody korzystali nie ludzie, lecz owady i żaby. Wyszło to tak dlatego, że źródło wcale się nie zastanawiało, z kim ma się przyjaźnić; zgadzało się na przyjaźń z tymi, kto nie wyróżniał się czystością. Dlatego istnieje powiedzenie: „Kto z kim przystaje, takim się staje”.