Jezus opowiedział swoim uczniom przypowieść o tym, że zawsze powinni modlić się i nie ustawać: „W pewnym mieście żył sędzia, który Boga się nie bał i nie liczył się z ludźmi. W tym samym mieście żyła wdowa, która przychodziła do niego z prośbą: Obroń mnie przed moim przeciwnikiem. Przez pewien czas nie chciał; lecz potem rzekł do siebie: Chociaż Boga się nie boję ani z ludźmi się nie liczę, to jednak, ponieważ naprzykrza mi się ta wdowa, wezmę ją w obronę, żeby nie przychodziła bez końca i nie zadręczała mnie”. I Pan dodał: „Słuchajcie, co ten niesprawiedliwy sędzia mówi. A Bóg, czyż nie weźmie w obronę swoich wybranych, którzy dniem i nocą wołają do Niego, i czy będzie zwlekał w ich sprawie? Powiadam wam, że prędko weźmie ich w obronę. Czy jednak Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?”. †

Łk 18, 1-8

Wiara na co dzień i od święta
   Zakończenie przypowieści jest bardzo tajemnicze i niepokojące. Odpowiedź na nie odsuwamy z usprawiedliwieniem, że trudny jest język Jezusa, albo że nie wiadomo co miał na myśli. Uspokajamy się - „Poczekamy, zobaczymy”. A przesłanie przypowieści nie pozostawia wątpliwości: nasza relacja z Bogiem – czyli nasza wiara - nie może być poddana nastrojom chwili. Często słyszy się: „Modlę się, gdy czuję taką potrzebę”. Całe szczęście, że w Adwencie i Wielkim Poście są rekolekcje i zwyczaj przystępowania do Spowiedzi świętej, bo inaczej także ten sposób korzystania z Bożego miłosierdzia byłby jeszcze bardziej zaniedbywany.
    A jaki jest nasz poziom wiedzy o zasadach wyznawanej wiary? Czasem dziecko zna lepiej katechizm od młodzieńca przygotowującego się do małżeństwa. Jaka jest przyczyna takiego stanu rzeczy? Odpowiedź może być tylko jedna: nasz stosunek wobec Boga jest traktowany instrumentalnie i ma cechy przypadkowości. Wierzymy w Boga, bo wierzą wszyscy. Ale czy Pan Bóg zajmuje w mym życiu należne miejsce?