Jezus zmierzając do Jerozolimy przechodził przez pogranicze Samarii i Galilei. Gdy wchodzili do pewnej wsi, wyszło naprzeciw Niego dziesięciu trędowatych. Zatrzymali się z daleka i głośno zawołali: „Jezusie, Mistrzu, ulituj się nad nami”. Na ich widok rzekł do nich: „Idźcie, pokażcie się kapłanom”. A gdy szli, zostali oczyszczeni. Wtedy jeden z nich widząc, że jest uzdrowiony, wrócił chwaląc Boga donośnym głosem, upadł na twarz do nóg Jego i dziękował Mu. A był to Samarytanin. Jezus zaś rzekł: „Czy nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu? Żaden się nie znalazł, który by wrócił i oddał chwałę Bogu, tylko ten cudzoziemiec”. Do niego zaś rzekł: Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła”.†

Łk 17, 11-19

Radość wdzięczności
   Dwie istotne sprawy wynikają z powyższego fragmentu Ewangelii. Pierwszą jest wiara i jej uzdrawiająca moc. Drugą – konieczność wdzięczności.
    Wiemy, że wiara jest łaską otrzymaną na Chrzcie świętym, że trzeba dbać o nią, głosić i przekazywać innym ludziom. I że trzeba według zasad wyznawanej wiary kształtować swoje życie. Najczęściej pomija się najważniejszy bodaj aspekt z nią związany: wiara nas zbawia! Ona jest tą mocą, dzięki której dostępujemy przebaczenia grzechów, ona nas jednoczy z Bogiem, czyni dziećmi Bożymi, ona jest kluczem do wieczności. „Sprawiedliwy z wiary żyć będzie” - powie św. Paweł. Chodzi o wiarę określoną w naszym katolickim Credo, gdzie punktem centralnym jest Jezus Chrystus – Syn Boży, który stał się człowiekiem, który umarł i zmartwychwstał dla nas.
    Wdzięczność – cecha u ludzi tak bardzo ceniona, jak niestety – zapominana. Okazać radość z otrzymanego daru to uznać w innym swego dobroczyńcę, zauważyć własne podporządkowanie, wyższość drugiej strony. Być wdzięcznym to przeżywać nieustanną radość z faktu bycia obdarowanym. „Cóż masz, czego byś nie otrzymał?” - dopytuje się Apostoł Paweł. I ma rację!