Na naszym wielkanocnym stole jest dużo różnych potraw, elementów, o których znamy bardzo mało, a które mają bogatą symbolikę. Na przykład, wielu z nas umieszcza na stole baranek wielkanocny, upieczony z mąki lub sztuczny. Baranek jest symbolem samego Chrystusa. Starotestamentalna figura, która przypomina nam pomazane drzwi domów Izraelitów przez krew baranka, dla ocalenia przez Boga pierworodnych od śmierci, a także inne fragmenty Starego Testamentu mówią nam o baranku. Na przykład, czytamy o nim przy ofierze Abrahama. Przez krew Baranka Jezusa każdy z nas również został ocalony. Jest to także liturgiczny symbol Wielkiej Nocy: baranek z czerwoną chorągwią symbolizuje mękę, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa. Na Święta Wielkanocne podczas śpiewania „Gloria” z większym modlitewnym nastrojem będziemy śpiewać słowa: „Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, zmiłuj się nad nami”. Prefacja wielkanocna także przypomina nam, że „Chrystus został ofiarowany jako nasza Pascha, ponieważ jest prawdziwym Barankiem, który zgładził grzechy świata”, a także modlitwa przed Komunią: „Oto Baranek Boży….”. Baranek był elementem święconego już w VII wieku, ustawianym także na stołach z wielkanocnym śniadaniem. †

Ten ostatni zwyczaj oficjalnie wprowadził do tradycji Kościoła papież Urban V (19 XII 1370). W ikonografii baranek jest też atrybutem wielu świętych, a wśród nich św. Agnieszki, św. Franciszka z Asyżu, św. Jana Chrzciciela. Zgodnie z dawną tradycją w dniu św. Agnieszki (21 stycznia) w bazylice jej imienia w Rzymie poświęcane są dwa baranki, które następnie składa się w darze papieżowi; z ich wełny tkane są potem paliusze. Baranek Boży i jajko, kolorowe szaty, bicie dzwonów i procesja rezurekcyjna wyrażają radość z powodu nowego życia w Chrystusie Zmartwychwstałym.