Ва ўрачыстасць Беззаганнага Зачацця Найсвяцейшай Панны Марыі а 12-й гадзіне ў гродзенскай катэдры кс. бп Аляксандр Кашкевіч удзяліў пасвячэнні прэзбітэрату дыякану Паўлу Аляскевічу з пар. Маці Божай Міласэрнасці ў Гродне, а таксама пасвячэнні дыяканату клерыкам: Юрыю Ясевічу з пар. св. Яна Хрысціцеля ў Беняконях, Паўлу Эйсманту з пар. Божай Міласэрнасці ў Гродне і Яну Кузюку з пар. Найсвяцейшай Тройцы ў Бердаўцы. Усе новапасвечаныя з’яўляюцца выхаванцамі Гродзенскай вышэйшай духоўнай семінарыі.

Перад пасвячэннямі кандыдаты ўдзель- ні­чалі ў рэкалекцыях, падчас якіх духоўны айцец семінарыі кс. Валерый Быкоўскі тлумачыў і набліжаў ім сутнасць дыяканскай і святарскай паслугі, а таксама абавязкі, якія вынікаюць з прыняцця гэтых пасвячэнняў. †

Напярэдадні пасвячэнняў у семінарыйнай капліцы ў прысутнасці ўсёй супольнасці на чале з кс. рэктарам прэлатам Юзафам Станеўскім, кандыдаты падчас Нешпараў вызналі перад кс. б-пам Аляксандрам Кашкевічам сваю веру і дэкларавалі жаданне прыняць пасвячэнні і верна выконваць абавязкі, якія з іх вынікаюць. На заканчэнне будучыя дыяканы атрымалі асвечаныя Брэвіярыі, з дапамогай якіх яны будуць злучацца ў малітве з усім Касцёлам. На наступны дзень катэдральная базіліка ў Гродне сабрала не толькі сваіх парафіян, але таксама гасцей і святароў з розных мясцовасцей нашай дыяцэзіі, якія прыехалі, каб у гэты дзень быць побач са сваімі сынамі, унукамі, выхыванцамі, сябрамі і разам з імі перажыць такі важны момант іх жыцця.
    На пачатку св. Імшы кс. бп Аляк­сандр пры­ві­­таў усіх сабра­ных, а асабліва тых, хто праз хвіліну павінен быў прыняць пасвячэнні. Кандыдатаў прадставіў рэктар семінарыі.
    У гаміліі ксёндз біскуп звярнуў асаблівую ўвагу на Беззаганна Зачатую Марыю, асоба якой дае так шмат для пераймання, а таксама прыгадаў аб адказнасці і важнасці задання, якое бяруць на сябе будучыя новапрэзбітэр і дыяканы.
    Чарговым этапам былі абрады прыняцця пасвячэнняў дыяканату і прэзбітэрату. Дыялог з біскупам, падчас якога ўдалося заўважыць, наколькі кандыдаты ўсведамляюць важнасць і выключнасць дадзенай падзеі: дрыжачы голас падчас адказу, абяцанне паслухмянасці свайму ардынарыю, Літанія да ўсіх святых, ляжанне крыжам і найважнейшы момант – ускладанне рук біскупам і перадача моцы пасвячэнняў. У рэшце рэшт, апрананне стулы, далматыкі і арната. Гэтаму спадарожнічалі ўсмешка і радасць на тварах новых дыяканаў і новапрэзбітэра, а таксама слёзы радасці і гордасць на тварах бацькоў.
    На заканчэнне св. Імшы кс. Павел Аляскевіч ад свайго імя і ад імя новапасвечаных дыяканаў выразіў словы падзякі ксяндзу біскупу за прызнанне іх годнымі гэтага дару і ўдзяленне пасвячэнняў; прафесарам і выхавацелям семінарыі на чале з ксяндзом рэктарам – за развіццё і выхоўванне ў іх сэрцах паклікання; пробашчам, клерыкам і, галоўнае, бацькам – за малітву, спадарожнічанне ім на дарозе паклікання і дар жыцця; а ўсім, хто прыбыў на гэтую ўрачыстасць – за малітву і прысутнасць.
    Пасля ўрачыстасці дыяканы адправіліся ў свае родныя парафіі, каб там дзяліцца з вернікамі радасцю свайго паклікання і падзякаваць ім за малітву. Ксёндз новапрэзбітэр накіраваўся ў сваю родную парафію, каб адправіць прыміцыйную св. Імшу.
    Усе ўдзельнікі ўрачыстасці ў чарговы раз мелі магчымасць быць сведкамі таго, што нягледзячы на паўсюднае падрыванне маральных і духоўных каштоўнасцей, у сучасным свеце ўсё яшчэ ёсць і тыя, хто будзе гатовы сваім жыццём і словам станавіцца на іх абарону, а ў сваім асяроддзі працягваць місію Хрыста.
    Новапасвечаным дыяканам і ксяндзу жадаем Божага бласлаўлення, шмат Божых ласкаў, плённай святарскай і дыяканскай паслугі. А мы са свайго боку будзем памятаць у малітве аб новых працаўніках Божага Вінаградніка. Яна ім вельмі неабходна.
   

- Наколькі цяжка было ісці да пасвячэння ў святары?     – Сучасная цывілізацыя глядзіць на ўсё так, што ўсе цудоўныя рэчы павінны адбывацца вельмі проста. Аднак усё вартае – добры сужэнец, пакліканне, любая добрая справа патрабуюць працы і старанняў. І гэта нармальна. Бог стварыў чалавека такім чынам, што штосьці вартае ён атрымлівае толькі на шляху нейкіх перашкод, высілкаў, каб чалавек гэта цаніў. І святарства тут не выключэнне. Гэта цяжкі шлях. Самае складанае тое, што трэба забыць, чаго чалавек хоча сам, і паставіць на першае месца волю Бога. У чалавеку сядзіць вялікае “Я”, якое заўсёды хоча чагосьці свайго і па-свойму. А трэба падвяргаць аналізу, ці хоча гэтага Бог. Але гэта не толькі ў святарстве. Гэта і ў сям’і, напрыклад, таксама.     Фрагмент інтэрв’ю з кс. новапрэзбітэрам Паўлам Аляскевічам. Поўную версію чытайце на www.grodnensis.by