Pewna pani miała dwa duże gliniane dzbanki. Jeden z nich był pęknięty. Po drodze od źródełka do wsi przez dziurkę wyciekała połowa wody, a drugi dzbanek był cały.  
Przez dwa lata kobieta przynosiła mieszkańcom wsi tylko półtora dzbanka wody. Jasne, cały dzbanek był dumny ze swoich osiągnięć. A pękniętemu dzbankowi było bardzo wstyd z powodu swojej niedoskonałości. Był bardzo nieszczęśliwy, ponieważ mógł robić tylko połowę tego, do czego był przeznaczony.  
Pewnego razu przemówił do kobiety:
- Jest mi wstyd, chcę poprosić cię o przebaczenie.
- Dlaczego się wstydzisz? †

- Przez to pęknięcie przesącza się woda. Wykonywałaś swoją pracę, ale z powodu mojej niedoskonałości otrzymywałaś tylko połowę wyniku – ze smutkiem powiedział dzbanek.
Co odpowiedziała mu kobieta?
- Spójrz na te kwiaty przy drodze. A czy zauważyłeś, że one rosną tylko po twojej stronie drogi? Sprawa w tym, że zawsze wiedziałam o twojej niedoskonałości. Każdy dzień, kiedy szliśmy do źródła, podlewałeś kwiatki. W ciągu dwóch lat zachwycałam się nimi. Bez ciebie, takiego, jaki jesteś, nie byłoby tego piękna.
Aby nauczyć się zachwy­cać się życiem, trzeba przy­jąć swoją unikalność i pokochać siebie ze swoimi niedoskonałościami!