Jezus przywołał do siebie Dwunastu i zaczął rozsyłać ich po dwóch. Dał im też władzę nad duchami nieczystymi i przykazał im, żeby nic z sobą nie brali na drogę prócz laski: ani chleba, ani torby, ani pieniędzy w trzosie. „Ale idźcie obuci w sandały i nie wdziewajcie dwóch sukien”. I mówił do nich: „Gdy do jakiego domu wejdziecie, zostańcie tam, aż stamtąd wyjdziecie. Jeśli w jakim miejscu was nie przyjmą i nie będą słuchać, wychodząc stamtąd strząśnijcie proch z nóg waszych na świadectwo dla nich”. Oni więc wyszli i wzywali do nawrócenia. Wyrzucali też wiele złych duchów oraz wielu chorych namaszczali olejem i uzdrawiali.†

Мк 6, 7-13

Bóg sam wystarczy! 
  W przeszłości odkrywcy nowych krain wyruszali na wyprawy ze stosownym ekwipunkiem. Tak musiało być, jeśli wyprawa miała przynieść zamierzony sukces: trzeba było zadbać o zapasy, broń, środki transportu, narzędzia i wszystko co było konieczne. Apostołowie również zdobywali świat dla Jezusa. Ale zupełnie inaczej. Nie oni byli najważniejsi, bo świat już został zdobyty przez Chrystusa. To moc Chrystusa działała przez nich. Stąd przestroga: nie zabierajcie ze sobą zbędnego bagażu, nie ufajcie sobie i własnym zabezpieczeniom, abyście nie zapomnieli, że to Ja jestem waszą mocą i gwarancją powodzenia misji, na którą was posyłam. Ten fragment Ewangelii mówi także o słuchaczach i ich odpowiedzialności za Dobrą Nowinę: Pan Jezus nie dopuszcza obojętności. Osoba Chrystusa i Jego dzieło zbawienia muszą przynieść owoce nawrócenia! Spoglądając na krzyż, na którym umarł za nas Syn Boży nie można powiedzieć, że nic się nie stało. Nie można przejść obojętnie obok pustego grobu Zbawiciela! W konsekwencji: kto przyjmuje Ewangelię, jako własną zasadę życia dysponuje władzą nad duchami nieczystymi. Podobnie jak niegdyś Apostołowie, jest w stanie usuwać zło i jego skutki. I będzie leczył wszelkie ludzkie słabości.