Każdego ranka budziłam się z pytaniem: „Jak tam tata? Czy poszedł do pracy?” Wracając ze szkoły, zadawałam sobie pytanie: „Co na mnie czeka? Po co wracać?” Często krzyczałam mamie: „Po co mnie urodziłaś? Po co za niego wyszłaś za mąż?” Strach, rozpacz i samotność nieustannie mi towarzyszyły. W moim życiu nie było miejsca dla miłości. Moje serce przepełniała nienawiść. Przede wszystkim w stosunku do ojca, a potem do pozostałych. Nawet siebie nienawidziłam za to, że ojciec pije, a ja nic nie mogę z tym zrobić... W szkole uczyłam się dobrze, byłam cichym, zamkniętym w sobie dzieckiem. Ale kiedy przychodziłam do domu, natychmiast kłóciłam się z ojcem. A swój gniew odbijałam na siostrze i mamie. W domu nigdy nie mówiliśmy o swoich uczuciach, dlatego zamykałam się w sobie. Miałam nieliczne koleżanki, ponieważ bałam się, że ktoś się dowie, że mój ojciec pije. Wstydziłam się kogokolwiek zaprosić do siebie w gości, a tym bardziej razem z ojcem wyjść na ulicę. Żyłam w ciągłym oczekiwaniu i strachu: co będzie dalej ze mną i moją rodziną?.. †

Pewnego razu Bóg wkroczył do mego życia. Zapoznałam się z programem „12 Kroków” i zaczęłam uczęszczać na zebrania grupy „Dorosłe dzieci alkoholików” (DDA). Po krótkim czasie zauważyłam, że moje życie zmienia się na lepsze. Akceptuję to, że mój ojciec jest alkoholikiem. A ja mogę zmienić tylko siebie! Nie mogę zmusić go, aby nie pił, ponieważ jestem bezsilna wobec jego uzależnienia od alkoholu. Teraz swobodnie mówię o swoich uczuciach. Nie boję się zaprosić do siebie przyjaciół, nawet jeśli ojciec nie jest trzeźwy. Dzięki programowi „12 Kroków” uczę się zaufania do innych, miłości i odbierania siebie takiej, jaka jestem...
Bardzo proszę o modlitwę w intencji naszej grupy „Dorosłe dzieci alkoholików”.
Jeśli przeżywasz coś podobnego, o czym opowiadałam, będziesz mile widziany na naszych spotkaniach. Mam nadzieję, że one pomogą Tobie tak, jak pomogły mi.

   Czekamy na Ciebie każdy poniedziałek o godz. 19.00. Nasz adres: Grodno, ul. Mołodziożnaja 4a (Dom sióstr nazaretanek).