Dawno-dawno temu za błękitnymi morzami, za wysokimi górami spotkali się trzej mędrcy. Zaczęli oni się sprzeczać, co dla człowieka jest najważniejsze: jego przeszłość, teraźniejszość czy przyszłość?
    Pierwszy mędrzec powiedział:
    - Moja przeszłość czyni mnie tym, kim jestem. Umiem to, czego nauczyłem się w przeszłości. Nie pomylę się więcej, ponieważ przechowuję wspomnienia o tych błędach, które kiedyś popełniłem. Wierzę w siebie, ponieważ dobrze wychodziły mnie rzeczy, za które brałem się wcześniej. Podobają mi się ludzie, z którymi kiedyś było mi łatwo i przyjemnie. Patrzę na was teraz, widzę wasz uśmiech i czekam, że będziecie mnie zaprzeczać, ponieważ już niejednokrotnie sprzeczaliście się ze mną, wiem, że z czymś się nie pogodzicie. †

- Z tym nie możliwie się pogodzić – powiedział drugi mędrzec. – Gdybyś miał rację, człowiek byłby zmuszony siedzieć jak pająk, dzień za dniem w pajęczynie swoich przyzwyczajeń i przekonań. Dlatego uważam, że człowieka tworzy jego przyszłość. Nie ważne, co teraz wiem i umiem. Będę się uczyć tego, co będzie potrzebne mi w przyszłości. Moja marzenie o tym, jakim chcę stać się za dwa lata, jest bardziej realne, niż moje wspomnienia o tym, jaki byłem dwa lata temu, ponieważ moje uczynki zależą nie od tego, jaki byłem, a od tego, jaki mam zamiar się stać. Podobają mi się ludzie, niepodobni do tych, kogo znałem wcześniej. - Zupełnie zapomnieliście o tym – wtrącił się trzeci mędrzec, – że przeszłość i przyszłość istnieją tylko w naszych myślach. Przeszłości już nie ma. Przyszłości jeszcze nie ma. I niezależnie od tego, pamiętacie o przeszłości czy marzycie o przyszłości, istniejecie tylko we współczesności. Tylko w teraźniejszości można coś zmienić w swym życiu. Ani przeszłość, ani przyszłość nie jest nam podwładna. Tylko w teraźniejszości można być szczęśliwym, ponieważ wspomnienia o minionym szczęściu są smutne, a oczekiwanie na przyszłe szczęście zawsze wywołuje trwogę w sercu.
    Póki oni się sprzeczali, przyleciał piękny niebieski motylek i usiadł na nos pierwszego mędrca, lecz on wcale nie zwrócił na to uwagi, ponieważ był przygnieciony przeszłością. Motylek uniósł się do nieba, pokręcił się około gałęzi drzew, w cieniu których siedzieli mędrcy, podleciał do drugiego mędrca i usiadł mu na ramię, lecz i ten mędrzec nic nie zauważył, ponieważ marzył o przyszłości. A trzeci mędrzec, który przyzwyczaił się żyć w zgodzie z sobą, przez cały czas śledził za nieprzewidywalnym motylem, który dotknął jego policzka. Był to piękny moment, który mógł zauważyć tylko on, ponieważ żył tym, co dzieje się w tej chwili.