Cztery świeczki paliły się w pokoju i powoli się topiły. Panowała taka cisza, że można było usłyszeć, jak one rozmawiają między sobą.
    Pierwsza powiedziała: "Jestem Spokój. Niestety ludzie nie umieją mnie zachowywać. Myślę, że nic innego mi nie pozostaje, jak tylko zgasnąć!" I ogień na tej świeczce zgasł.
    Druga powiedziała: "Jestem Wiara, niestety jestem nikomu niepotrzebna. Ludzie nie życzą sobie słuchać mego głosu, dlatego nie ma sensu, żebym się paliła". Powiał lekki wietrzyk i zgasił świeczkę.
    Bardzo się zasmuciła trzecia świeczka i powiedziała: "Jestem Miłość, nie mam sił więcej się palić. Ludzie nie szanują mnie i nie rozumieją. Oni nienawidzą tych, kto kocha ich ponad wszystko – swoich bliskich". Ta świeczka również zgasła.
    Nagle do pokoju wszedł mały chłopczyk i zobaczył trzy świeczki, które już nawet nie tliły. Chłopczyk się przestraszył i krzyknął: "Co wy robicie! Musicie się palić – boję się ciemności!" Mówiąc to, chłopczyk się rozpłakał.
    Wzruszyła się czwarta świeczka i zaczęła uspokajać dziecko: "Nie bój się i nie płacz! Dopóki ja się palę, zawsze można zapalić pozostałe trzy świeczki, ponieważ jestem Nadzieją!"