Michałek bardzo lubił drażnić swą małą siostrzyczkę Polinkę. Tamta bardzo się obrażała i płakała.
    - Czego płaczesz, Polinko? – spytał się pewnego razu tata.
    - Michał mnie drażni.
    - Niech sobie drażni, a ty się nie poddawaj!
    Nie poddawać się było dość ciężko, jednak Polina spróbowała i oto co z tego wyszło.
    Dzieci siedziały przy stole i jadły śniadanie.
    - Zaraz zjem – znowu zaczął Michał - i schowam twą lalkę.
    - I co z tego – zaśmiała się Polina. Być może, moja lalka będzie zadowolona z takie zabawy w chowanego, przecież i tak ją znajdę.
    †

Zdumiony Michał nawet przestał żuć.
    - Masz katar – powiedział po chwili zastanowienia. - Więc jutro nie wezmą ciebie do kina.
    - Ale i tak miałam jutro iść do koleżanki. Będziemy razem bawić się w układankę, a do kina pójdę w przyszłym tygodniu.
    - Wy, dziewczynki, - drżącym już głosem powiedział Michał – to wszystkie jesteście straszne beksy.
    - No właśnie, mnie też chłopcy bardziej się podobają – spokojnie odpowiedziała mała Polinka.
    Michał się rozejrzał dookoła i krzyknął:
    - A ja dostałem większe i bardziej słodkie jabłko!
    - Jedz sobie na zdrowie – powiedziała Polina.
    Michał nie wytrzymał i się rozpłakał.
    - Czego płaczesz, synku? – zapytała się mama, wchodząc do pokoju.
    - Polina mnie obraża – odpowiedział zaszlochany Michał. – Ja ją drażnię, a ona się nie poddaje.