Na przestrzeni wieków wielu papieży uczyło, że kult Najświętszego Serca Pana Jezusa nie jest tylko jednym z wielu nabożeństw, ale obok Eucharystii stanowi szczytową formę pobożności i streszczenie całej religii chrześcijańskiej. Żeby lepiej zrozumieć sens tego nabożeństwa, warto przytoczyć wypowiedzi o nim niektórych następców św. Piotra. Leon XIII widział w nim symbol i żywy obraz nieskończonej miłości Jezusa do wiernych oraz najbardziej wypróbowaną formę religijności. Pius XI widział w tej formie pobożności sumę, treść naszej religii i normę doskonalszego życia, gdyż ona najlepiej prowadzi do doskonalszego poznania Chrystusa Pana, do głębszego umiłowania Chrystusa i jego naśladowania. Ojciec Święty Benedykt XVI mówi o tym, że „każdy człowiek potrzebuje mieć jakieś „centrum” życia, źródło prawdy i dobroci, z którego można czerpać w zmieniających się, różnych sytuacjach i w trudach codzienności. Każdy z nas, kiedy przystaje w ciszy, potrzebuje poczuć nie tylko bicie własnego serca, ale – jeszcze głębiej w swoim wnętrzu – pulsowanie niezawodnej obecności, wyczuwalnej zmysłami wiary, ale o wiele bardziej realnej: obecności Chrystusa, serca świata”.†

«Moje Boskie Serce tak płonie miłością ku ludziom, że nie może dłużej utrzymać tych płomieni gorejących, zamkniętych w moim łonie. Ono pragnie rozlać je za twoim pośrednictwem i wzbogacić ludzi swymi Bożymi skarbami». «W Nim znajdą wszystko, czegokolwiek będzie im potrzeba dla uratowania swych dusz z przepaści zguby».

Serce Jezusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego jest niewyczerpanym źródłem łask. Jest ono przepełnione miłością Boga Ojca, na którego można zawsze liczyć. W nabożeństwie do Serca Pana Jezusa Kościół z jednej strony widzi znak miłości Boga ku ludziom, z drugiej zaś - chce równocześnie obudzić w sercach ludzkich wzajemną miłość ku Bogu. Szczególnie w dzisiejszych czasach, kiedy ogromną rolę odgrywa świadectwo żywej wiary wszystkich członków Kościoła - zarówno świeckich, jak i duchownych - trzeba nam nieustannie wpatrywać się w Serce Zbawiciela. Właśnie ono jest symbolem najdoskonalszej miłości. Jest ona bezinteresowna, gotowa do ofiar i podejmująca wyrzeczenia. Dopiero taka prawdziwa miłość uzdalnia człowieka do wiary, która wyraża się w konkretnych uczynkach. Prowadzi również do przemiany serca człowieka oraz ukształtowania go na wzór Serca Bożego.

W poszukiwaniu lekarstwa na kryzys wiary we współczesnym świecie arcybiskup Andre-Mutien Leonard, prymas Belgii, zachęcił do powrotu do centrum, do Serca. Pisze on, że „punktem, w którym wszystko jest skondensowane, punktem, z którego wszystko wypływa, gorejącym ogniem całego życia chrześcijańskiego i życia Kościoła jest Serce Chrystusa. Tylko wtedy, gdy na nowo zanurzymy się w źródle, będziemy mieć siły niezbędne, aby z jednej strony konfrontować się ze światem współczesnym, a z drugiej do niego się dostosować”.

Pielęgnowanie kultu Najświętszego Serca Jezusowego pozwala człowiekowi odkryć rzeczywiste oblicze miłującego go Boga oraz Boga godnego miłości. Przyczynia się również do uświęcenia człowieka i jego zjednoczenia z Bogiem. Równocześnie daje mu możliwość odkrycia daru dzielenia się miłością z innymi. Dzięki temu staniemy się bardziej wrażliwi na grzech i jakby przynagleni w imię miłości do walki z grzechem i wynagradzania za tych, którzy ranią Serce Boże; poczujemy wzajemną odpowiedzialność za każdego z nas.