8 grudnia uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP

...Najświętsza Maryja Panna od pierwszej chwili swego poczęcia ... została zachowana nietkniętą od wszelkiej zmazy grzechu pierworodnego. Jest prawdą przez Boga objawioną i dlatego wszyscy wierni powinni w nią wytrwale i bez wahania wierzyć (z bulli papieża Piusa IX «Ineffabilis Deus», rok 1854).

Pan Bóg obdarował Maryję bez miary. A Ona z tego ogromu Bożych darów nie zmarnowała ani okruszyny. Od dziecka po wiek dojrzały. Świat, w którym żyjemy, daleki jest od takiego ideału - dlatego trudno nam pojąć wewnętrzne piękno Niepokalanej. Właśnie tak o Niej mówimy: Niepokalana. Przywilej? Dar, i to niewątpliwie wielki i zasłużony. Ale przecież wraz z Nią my wszyscy zostaliśmy obdarowani. I dlatego budzi się w nas adwentowa radość. W Adwencie czcimy Maryje Pannę jako Tę, która niesie nadzieję na speł¬nienie obietnicy o przyjściu Zbawiciela, i znowu zachwycamy się Jej urokiem wewnętrznym. Gdyby nasze życie stało się chociaż nieudolnym i dalekim od pierwowzoru , ale jednak odbiciem najpiękniejszego Piękna Niepokalanej! Czy nie to jest naszym szczególnym zadaniem na czas Adwentu? †

Mówca? Budowniczy? Naukowiec?...

"Kapłaństwo to miłość Serca Jezusowego. O Boże mój, wolałbym umrzeć, miłując Ciebie, niż żyć choć chwilę, nie kochając... Kocham Cię, mój Boski Zbawicielu, ponieważ za mnie zostałeś ukrzyżowany... ponieważ pozwalasz mi być ukrzyżowanym dla Ciebie". Jan Marie Vianney

Кім павінен быць святар у наш час?
    Kim powinien być kapłan w naszych czasach?
    Mówcą, społecznikiem, budowniczym, psychoterapeutą, naukowcem? Czego oczekują wierni od swojego duszpasterza? Odpowiedzi na te pytania trzeba szukać u źródeł kapłaństwa.
    W Piśmie Świętym wielokrotnie jest mowa o powołaniu, czyli specjalnym wyborze pewnych ludzi do realizacji wielkich planów Bożych wobec człowieka i świata. Powołanie jest dowodem szczególnego umiłowania Bożego i łaski danej człowiekowi. †

Posługa diakońska to służba ludziom. Służbę tę będziecie sprawować jako diakoni, a później jako kapłani. Bądźcie wierni modlitwie brewiarzowej.
    Niech Matka Boża Ostrobramska uczy Was wszystkich tej ważnej prawdy, że bez adoracji Jezusa Chrystusa wasza posługa będzie pusta, że nie przyniesie ona ludziom, do których ostaniecie posłani, tylu łask, ile powinna przynosić. Jeśli chcecie owocnie pracować dla duchowego dobra ludu Bożego, jeśli chcecie cieszyć się dobrymi i prawdziwymi owocami waszego posługiwania, pamiętajcie zawsze o osobistej modlitwie. Pamiętajcie o adoracji Jezusa Chrystusa obecnego w Najświętszym Sakramencie: to będzie wielkie i nieprzerwane źródło Bożych łask, Bożego Miłosierdzia dla Was i dla powierzonych waszej opiece ludzi. †

Księże Arcybiskupie, teraz przeżywamy rok kapłaństwa, dużo o tym się mówi i pisze. Czy Arcybiskup pamięta pierwsze swoje lata kapłaństwa?
Pamiętam swoje pierwsze Mszy Święte. To było na Litwie w jednej z parafii litewskich. Ksiądz, który tam był, zobaczył, jak ukazywałem konsekrowaną hostie ludziom – wtedy ręce mi drżały. On później powiedział mi, że trzymam w rękach samego Boga, samego Jezusa Chrystusa. Życzę tego każdemu kapłanowi: aby drżącymi rękami ukazywał Chrystusa z wielkim szacunkiem. †

Pewnego razu przez kilka godzin dyskutowaliśmy ze studentami nad problemem współczesnego wizerunku katolickiego kapłana. Jaki powinien być kapłan XXI wieku?
    Podczas próby odpowiedzi na to niełatwe pytanie grupa od razu się podzieliła na konserwatystów i modernistów.
    „Współczesny kapłan niczym nie powinien się różnić od tego z dawnych czasów”- twierdzili konserwatyści. Dla ludzi nastawionych konserwatywnie wszystko, co dobre, już BYŁO dawniej, dlatego każde nowatorstwo będzie złem, zdradą pięknej legendzie. Po co tworzyć coś nowe, jeżeli dawne jest tak piękne? Po co w ogóle szukać nowego wizerunku kapłana, jeżeli ma on być zawsze taki sam, na wieki wieków? Odpowiedzi na te pytania dla konserwatysty są oczywiste, a postawienie takiego problemu samo w sobie jest absurdem, celowym odrzuceniem przeszłości, która jest „magistrae vitae” (nauczycielem życia). W odpowiedzi na pytanie „jaki jest ten niezmienny i poprawny wizerunek kapłana?” moi konserwatyści zaczęli opisywać idealizowany wizerunek kapłana początku XX wieku. On, w odróżnieniu od współczesnych księży, zawsze nosił sutannę: ZAWSZE, bez żadnych wyjątków, po prostu nie mógł mieć innej garderoby. Poprawny ksiądz ma być ubogi. Jest pozbawiony ujemnych cech charakteru, prostolinijny, nieubłagany w stosunku do kłamstwa, otwarcie zawsze i wszystkim mówi prawdę, nieugięcie sprawiedliwy. †

Przeczytany w ostatnim numerze materiał o Matce Miłosierdzia Orędowniczce naszej ziemi i żyjących na niej ludzi poruszył moje serce i nakłonił do wypowiedzi. Tak się stało, że dość wcześnie zostałam bez mamy. Lecz w moim życiu bardzo wyraźnie odczuwam miłosierną miłość i wsparcie Matki Bożej. I szczególnie łaskę Najświętszej Matki Bożej Ostrobramskiej. Ponieważ tak pokierował Bóg, że po odebraniu dyplomu nauczyciela w 1965 roku zostałam skierowana na pracę do Ostrowca, a stamtąd przecież tylko ręką sięgnąć do Wilna. W tamtych czasach nauczycielom nie wolno było nawet myśleć o kościołach i modlitwach, jednak to, co posiał w mej duszy bardzo wierzący tata, nie zostało zniszczone przez ateizm i zakazy, lecz jeszcze głębiej zapuściło korzenie. I dlatego, jak tylko miałam jakiś wolny od pracy dzień, od razu jechałam do Wilna. Tam się przebierałam, by nikt mnie nie poznał, i prosto z dworca biegłam, by schylić głowę przed Królową całego świata i, odkrywając swą duszę, powierzyć jej myśli i problemy, podziękować Orędowniczce. †

     Przede wszystkim na rodzicach leży odpowiedzialność za religijne wychowanie dzieci. Tak jak rodzic uczy dziecko, by powiedziało „dziękuję” czy „przepraszam”, tak również powinien nauczyć dziecko od maleństwa modlitwy. Modlitwa w domu rodzinnym powinna mieć uprzywilejowane miejsce. Modlitwa może pomagać w budowaniu ciepłych stosunków między rodzicami i dziećmi, kształtując w dziecku postawę wielkoduszności i miłości.     Najważniejsze, by modlitwa w domu nie była tematem kłótni, bowiem w takiej sytuacji dziecko nie będzie chętnie klękać do wieczornych pacierzy czy żegnać się przed jedzeniem. Należy każde słowo modlitwy dziecku wyjaśniać. Nie śmiać się z pomyłek, bo to może dziecko zawstydzić i sprawić, iż z niechęcią będzie się stawiało do wszystkiego, co ma związek z wiarą. Na początku należy uczyć dziecko prostych modlitw, pamiętając o tym, że modlitwa zawsze ma być dostosowana do poziomu intelektualnego i emocjonalnego człowieka. Nie można od małego dziecka oczekiwać mądrych wypowiedzi teologicznych. Czasami rodzice są zbyt ambitni, bowiem starają się zastąpić stare i mało inspirujące modlitwy własną twórczością. Jednak dziecko powinno się modlić, a nie odmawiać to, co zostało stworzone przez rodziców. Kilka praktycznych wskazówek: dziecko powinno zrozumieć, że modlitwa jest najlepszą rozmową z Ojcem Niebieskim, który nas kocha; należy wytłumaczyć dziecku, że nawet jeśli wydaje się mu, że Bóg milczy, to naprawdę nigdy go nie opuszcza; trzeba nauczyć dziecko unikania podczas modlitwy wszelkiego udawania; krótka i szczera poranna modlitwa wraz z dzieckiem może sprawić, że będzie ono miało przez cały dzień dobry humor, a modlitwa przed snem wyciszy je i uspokoi; podczas modlitwy dziecko może mieć swoje rytuały lub ceremonie, nie należy tego likwidować; warto utrzymywać modlitwę dziecka w duchu radości, a nie wyłącznie smutku i grzechu, przecież Święta Teresa z Awila powiedziała: „Od smutnych, poważnych i ponurych świętych zachowaj nas, Panie!” Dlatego też troskliwa opieka nad małym dzieckiem jest tak ważna i wyjątkowa .

Każda chwila naszego życia jest niezmierzoną kosztownością. Czas jest ogromnym kapitałem, który bardzo szybko się wyczerpuje. Może być wydzielany rozważnie, z miłością, dobrem, wielkodusznością, a może zostać wykorzystany bezsensownie, pusto i bez celu. Dookoła każdego z nas są ludzie – bliscy, znajomi, przyjaciele, koledzy z pracy. I w każdym momencie życia możemy obdarzać tych ludzi dookoła ciepłem, miłością, wyrozumieniem, życzliwością, aby potem nie żałować, że nie zdążyliśmy tego zrobić. Nie zdążyliśmy powiedzieć bliskiej osobie coś ważnego. Pamiętajmy, że każdy człowiek może nieoczekiwanie odejść za kres naszego ziemskiego życia. Spieszmy się kochać! Przypomnijmy te słowa w tym momencie, kiedy się na kogoś złościmy. Kochajmy, bo czasu jest tak mało... †

Potrzebne materiały: farba (najlepiej dla tkaniny), pędzel, kolorowe talerze lub kawałki szczelnego papieru, 30 cm tkaniny bawełnianej, 50 cm tkaniny kolorowej, markery, nożyce, klej, jedna drewniana listwa, sznurek.

    Instrukcja:

•    Każda osoba wybiera dla siebie kolor.
•    Rozmieszczamy farby na kolorowych talerzykach.
•    Każda osoba nanosi farbę z talerzyków na dłoń. Zacząć należy od odcisków największych dłoni. Te mniejsze będą na końcu. Każda osoba z rodziny robi odcisk dłoni na białej tkaninie, jak to jest pokazane na zdjęciu. Odciski powinne trochę się nakładać jeden na drugi.
•    Pędzlem należy dorysować pień drzewa. Farba ma dobrze wyschnąć.
•    Każdy odcisk dla wyrazistości obwodzimy markerem.
•    Wycinamy „drzewo” wokół zrobionych odcisków.
•    Przyklejamy drzewo na kolorową tkaninę.
•    Na górze zwijamy tkaninę na kilka centrymetrów i przyklejamy, w szczelinie umieszczamy listwę.
•    Z obydwóch stron listwy mocujemy sznurek.
•    A teraz umieszczamy proporczyk w najbardziej widocznym miejscu.
•    Ideę z odciskiem dłoni można wykorzystać również podczas oprawy pocztówek.

Przeczytaj zaszyfrowaną wiadomość-kryptogram, dobierając odpowiednią literę do każdego znaku za pomocą klucza-tabeli.

   Sprawdzić poprawność wyników deszyfrowania będziecie mogli w następnym numerze gazety.

O Pani moja, Święta Maryjo!
Twojej łasce, osobliwej straży i miłosierdziu Twojemu, dzisiaj i każdego dnia, i w godzinę śmierci mojej, duszę i ciało moje polecam. Wszystkie nadzieje i pociechy moje, wszystkie uciski i dolegliwości, życie i konieć życia mojego Tobie polecam, aby przez zasługi Twoje wszystkie uczynki moje były sprawowane i rządzone według Twojej i Syna Twojego woli. Amen.

Od ponad trzystu lat Matka Boża Ostrobramska jest szczególną Opiekunką litewskiej, białoruskiej i polskiej ziem. Piękny wizerunek Najświętszej Maryi Panny z lekko pochyloną głową, w aureoli dwunastu gwiazd i wielu promieni skłania do refleksji i modlitwy. Delikatna, smukła postać Bogarodzicy z przymkniętymi oczami i skrzyżowanymi na piersiach dłońmi wzbudza miłość i zaufanie. Niesamowita łagodność, zamyślenie i słodycz, a zarazem głęboka powaga promieniują z tego wizerunku. †

    W każdym domu na Wileńszczyźnie jest Jej obraz, do naszej Matki Miłosierdzia ludzie z wielką ufnością się modlą.
    W dzieciństwie w Kościele parafialnym w Ejszyszkach właśnie przed ołtarzem Matki Bożej Ostrobramskiej miałem swoje ulubione miejsce: zawsze chciałem być bliżej Swojej Matki. Odwiedzałem też Ostrą Bramę, szczególnie mnie pociągały nabożeństwa «Opieki». Przyjeżdżając do Wilna, od stacji autobusowej od razu śpieszyłem do Kaplicy Ostrobramskiej, do swojej najlepszej Matki Miłosierdzia, do Pocieszycielki Strapionych.
    W czasie kapłaństwa głosiłem Słowo Boże podczas Nowenny do Matki Miłosierdzia. A gdy Sługa Boży Jan Paweł II erygował Diecezję Grodzieńską, a mnie mianował jej biskupem, - obrałem Matkę Miłosierdzia jako Patronkę Kościoła Grodzieńskiego.
    Urodziłem się na Wileńszczyźnie, gdzie kult Matki Bożej Ostrobramskiej jest bardzo żywy. Od dzieciństwa wzrastałem w rodzinie, gdzie czczono obraz Matki Bożej Ostrobramskiej.

Matka Boża Ostrobramska - uroczystość - 16 listopada

Św. Kazimierz - święto - 4 marca †

    Księże Arcybiskupie, od naszej ostatniej rozmowy upłynęło już sporo czasu, chciałoby się więc podczas tej rozmowy poruszyć kilka tematów. Po powrocie z Moskwy Ksiądz Arcybiskup jest już od kilku lat na Białorusi. Zdaniem Metropolity, jaki jest dzisiaj Kościół katolicki na Białorusi?
    Oczywiście, to już nie ten Kościół, który zostawiłem w 1991 roku. Kościół, który teraz ma swoje diecezje, dwa seminaria, wydawnictwa, znacznie więcej kościołów i księży, osób konsekrowanych, młodzież, która cały czas poszukuje prawdy. Wszystko to mnie bardzo cieszy.

    Księże Arcybiskupie, jakie są przed Kościołem na Białorusi zadania do pokonania?
    No właśnie, mimo tej radości mamy jeszcze wiele zadań do pokonania. Dlatego ten Kościół, który, z jednej strony, staje na nogi, albo, można nawet powiedzieć, nieźle stoi na nogach, boryka się z nowymi problemami. Przede wszystkim, niedostateczna ilość Kościołów w wielkich miastach, między innymi w Grodnie i Mińsku, chociaż też na pewno i w innych. Do tego, niedostateczna jeszcze jest liczba księży i tu, na pewno, pojawia się problem powołań, bo dwa seminaria mogłyby mieć nie 80 – 90 seminarzystów, a 150 i więcej. †

Listopad wprowadza nas w tajemnicę Nazaretu, przybliżając ją poprzez pryzmat Założycielki Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu.
    12 listopada 1842r. w Roszkowej Woli niedaleko Warszawy urodziła się Franciszka Siedliska – późniejsza Matka Maria od Pana Jezusa Dobrego Pasterza. Od wczesnego dzieciństwa była rozkochana w Bogu i jedynie w Nim widziała źródło, cel i wypełnienie swego życia. Zapragnęła życia poświęconego wyłącznie Boskiemu Oblubieńcowi, ale poślubić Go i rozpocząć życie zakonne mogła z woli kierownika duchowego dopiero w wieku trzydziestu lat! Zostaje poświęcona Chrystusowi, oddana całkowicie na Jego służbę.
    Młoda Franciszka rozgląda się i wczuwa w potrzeby świata, Kościoła i Ojczyzny. Dostrzega ubogie, chore, osierocone dzieci. Wołanie o pomoc słyszy się wszędzie. Dlatego też w tym czasie powstają liczne zgromadzenia zakonne w celu ogarnięcia swoją modlitwą i konkretną pomocą wszystkich dzieci Kościoła. †