Piszę do waszej gazety, ponieważ chcę się podzielić swą radością i opowiedzieć o miłosierdziu Pana Boga.
    Pan Bóg nas kocha. Daje nam radości lub smutki, zdrowie lub choroby po to, byśmy mu uwierzyli, przyjęli jego miłość i odczuli miłosierdzie. Trzeba po prostu nauczyć się odczytywać jego znaki. Uważam, że w swoim życiu każdy człowiek miał momenty, kiedy Pan Bóg starał się powiedzieć mu coś bardzo ważnego. Jednak, być może, człowiek nie zawsze jest zdolny do rozumienia tego. Często odczuwałam miłosierdzie Pana Boga, dużo uczynków zrobiłam z jego pomocą. A mój krewny dzięki Panu Bogu został przy życiu. Było to podczas Popielca. Mój wujek Wiktor w wyniku wypadku w miejscu pracy miał poważny uraz mózgu. Zawieźli go do szpitala. W drodze w każdym momencie mógł umrzeć – lekarze mówili, ze z takim urazem nie ma szans.†

Święty Franciszek z Asyżu żył 44 lata. Pierwszą połowę swojego życia spędził całkowicie beztrosko. Mając 19 lat,  przeszedł wewnętrzne nawrócenie i podjął decyzję o życiu według Ewangelii Jezusa Chrystusa. Zafascynowany podczas Mszy św. w dzień św. Macieja słowami Ewangelii o rozesłaniu apostołów (Mt 10, 7-14), rozpoznał swoje powołanie do życia apostolskiego i za pozwoleniem biskupa poświęcił się przepowiadaniu pokuty i pokoju. W epoce, w której roiło się od ruchów kontestacyjnych, Franciszek stworzył podwaliny pod odnowę religijną polegającą na świadectwie życia, a nie na buntowniczych odezwach. Jego sposób życia rychło zainspirował wielu młodych chrześcijan ze wszystkich warstw społecznych. Z tego tchnienia Ducha zrodził się Zakon Braci Mniejszych.†

Dnia 4 września bieżącego roku mija 80 lat od przyjazdu Sióstr Nazaretanek do Nowogródka. Niepozorne zakonnice, których przyjazd nie ucieszył wielu, okazały się prawdziwym skarbem – ukrytym, lecz jakże cennym.

Pierwsze Siostry Nazaretanki przybyły do Nowogródka w 1929 roku. Objęły opiekę nad kościołem – Białą Farą – i zajęły się wychowaniem oraz nauczaniem dzieci i młodzieży. Początki były bardzo trudne. Siostry spotykały się z tak wielką nieżyczliwością, wrogością, że był nawet moment rezygnacji. Wtedy właśnie Matka Generalna – M. Laureta Lubowidzka - dodała Siostrom otuchy, wysyłając do nich telegram o następującej treści: „Zdecydowanie, stanowczo przetrwać na stanowisku, ustąpić nam nie wolno, tu chodzi o dom pod wezwaniem Chrystusa Króla. On ma zwyciężyć; o Jego Królestwo walczyć nam trzeba. Nieustraszenie przetrwać wszelkie trudności, bo wielkie rzeczy tam się dokonają.” †

10-letni jubileusz chóru „Cantate Domino” parafii Miłosierdzia Bożego w Grodnie

Zchórem „Cantate Domino” bliżej zapoznałam się rok temu, gdy występował z koncertem z okazji kolejnego wspomnienia św. Cecylii w kościele pw. Miłosierdzia Bożego na Wiszniowcu. Po uczestnictwie w Liturgii Mszy św. chórzyści postanowili w ten sposób złożyć hołd swojej patronce oraz zrobić prezent muzyczny wiernym swojej parafii. Pieśni religijne, które zostały specjalnie dobrane na tę okoliczność, brzmiały w kościele prawie godzinę. Na pewno, nie tylko dla mnie była to godzina wzruszających wrażeń ze względu na melodyjność pieśni i kunszt ich wykonania. Mogę szczerze powiedzieć, że zostały one wyśpiewane duszą. Później przekonałam się, że tę „muzyczną duszę” chóru można wyczuć zarówno na jego koncertach, jak i podczas jego udziału we Mszach świętych i uroczystościach religijnych. †

«Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a ja was pokrzepię. Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych.» Mt 11, 28 – 29

    W dniach 4-10 października br w naszej Diecezji będzie obchodzony Tydzień Miłosierdzia.

Tydzień Miłosierdzia - to okres okazania bezinteresownej, płynącej z miłości  pomocy ludziom, którzy się znaleźli w trudnej sytuacji  życiowej oraz naszego uwrażliwienia na ich potrzeby. Za pośrednictwem towarzyszących tym obchodom akcji, spotkań i modlitw propagujemy ideę miłosierdzia chrześcijańskiego.
    Owe Miłosierdzie jest naszą powinnością, o której zawsze powinniśmy pamiętać.  Na pewno nie zależy  od ilości oddanych rzeczy  lub wartości złożonych darów. Czasem wystarczy okazać przyjazny ludzki gest pomocy osobom, którzy najbardziej tego potrzebują: samotnym, cierpiącym lub zabłąkanym. Przecież obojętność może być tak bolesna! Zaś przyjazny pogodny uśmiech czy właściwy żart może być codziennym darem dla naszych bliźnich. †

«Różaniec to moja ulubiona modlitwa! Taka wspaniała modlitwa! Wspaniała w jej prostocie i jej głębi». Sługa Boży Jan Paweł II

Papież Benedykt XVI zapytany, ile jest dróg, które prowadzą do Boga, odpowiedział: «Tyle, ilu jest ludzi». Październik i związane z nim nabożeństwa różańcowe są okazją do odkrycia lub uporządkowania drogi do Boga. Dlaczego mamy problemy z wytrwałością w drodze do Boga? To nie brak chęci czy zła wola; wola jest dobra, tylko często słaba. Może uda nam się ją umocnić właśnie w październiku, dzięki darowi Różańca świętego? Przede wszystkim jednak jest szczególną szkołą miłości, dzięki której budujemy wspólnotę rodzinną, parafialną, wspólnotę całego Ludu Bożego. Różne są sposoby modlitwy różańcowej. Każdy z nas ma swoją własną metodę, ponieważ każdy ma jedyny, niepowtarzalny sposób kochania. Nikt nie potrafi zastąpić Twojego sposobu miłowania. Bóg pragnie Twojej miłości. Mówi każdemu z nas: jeśli Ty mnie nie kochasz, to Twoją jedyną, niepowtarzalną miłością nikt inny Mnie nie pokocha. †

29 września w Kościele katolickim na Białorusi jest obchodzone patronalne święto św. Michała Archanioła. Ma ono w tym roku szczególny wymiar: 20 lat temu w październiku 1989 roku papież Jan Paweł II konsekrował w Rzymie ks. bpa Tadeusza Kondrusiewicza i mianował go administratorem apostolskim katolików Białorusi, początkując w ten sposób proces odnowy życia religijnego i struktur kościelnych na ziemiach Białorusi.
    Opieka patrona wszystkich katolików Białorusi, ustanowionego po erekcji struktur kościelnych, sprawiła, że Kościół w naszym kraju dynamicznie się rozwijał. Warto przypomnieć, że w 1990 roku w Grodnie zostało otwarte Wyższe Seminarium Duchowne (współpatronem jest św. Michał Archanioł), w którym po 18 latach działalności wyświęcono 173 księży. W 1991 roku utworzono Metropolię Mińsko-Mohylewską, w skład której weszły: archidiecezja Mińsko-Mohylewska, diecezje Pińska i Grodzieńska, a od roku 1997 - Witebska. Lata dziewięćdziesiąte to również czas renowacji i odbudowy kompletnie zburzonych, mocno zdewastowanych świątyń katolickich, odzyskanych przez Kościół. †

W dzisiejszych czasach dużo się mówi o krysysie powołań. Czy Bóg naprawdę nie powołuje na drogę wyłącznego służenia tylko Jemu, czy problem jest gdzie indziej?
    Po wielorakich rozmowach z młodymi ludźmi daje się zauważyć, że głos powołania słyszy wielu młodych dziewcząt i chłopców, słyszą to zaproszenie „Pójdź za Mną”. Z różnych powodów jednak młody człowiek się lęka i boi odpowiedzieć na to wezwanie. Dziś, gdy w świecie liczy się MIEĆ, a nie BYĆ, jest trudno pozostawić dotychczasową drogę, zajęcia, przyzwyczajenia i iść za Jezusem. Iść bardzo często w nieznane, niepewne od strony ludzkiej, ale iść za Jesusem i z Nim świadczyś o Jego Królestwie. Młodym brakuje odwagi i zdecydowania, czasami wydaje się że chcieliby namacalnie mieć podtwierdzenie, że to jest właśnie ta droga. Tym czasem Bóg cierpiwie czeka na decyzję, bo kocha i szanuje wolność. †

Sługa Boży Jan Paweł II wypowiedział słynne słowa: „Dzisiejszy świat bardziej niż nauczycieli potrzebuje świadków”. Takimi świadkami miłości Boga do ludzi w świecie są osoby konsekrowane – członkowie żeńskich i męskich Instytutów, Zgromadzeń zakonnych i Zakonów. Już w pierwszych wiekach chrześcijaństwa byli ludzie pragnący naśladować Jezusa w sposób radykalny – w czystości, ubóstwie i posłuszeństwie. Dla własnego uświęcenia i większej chwały Bożej modlili się, pokutowali, pracowali, zachęcając innych własnym przykładem do wkroczenia na drogę doskonałości. Głosili Ewangelię nie tylko słowem, lecz przede wszystkim przykładem własnego życia. „Cóż stało by się ze światem, gdyby nie było w nim zakonników?” – wołała św. Teresa od Jezusa. Życie zakonne głęboko zakorzenione w przykładzie życia i w nauczaniu Chrystusa Pana jest darem Boga Ojca udzielonym Kościołowi za sprawą Ducha Świętego (por. VC 1).
    Człowiek jest powołany do szczęścia, które można osiągnąć na różne sposoby. Jednym z nich jest naśladowanie Jezusa w życiu zakonnym. Teolog Karol Rahner wypowiedział ciekawe słowa: „Do najprostszych i zarazem najtrudniejszych czynów serca należy dobroć, bezinteresowność, milczenie, zrozumienie, prawdziwa pogoda ducha i modlitwa”. Wszystkie te cnoty są niejako wpajane w życie siostry zakonnej. †

W kościele Pobrygidzkim w Grodnie 23 sierpnia br. odbyła się uroczysta wieczysta profesja zakonna 4 sióstr ze Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu. Miała ona miejsce podczas uroczystej Mszy św., której przewodniczył ks. bp Aleksander Kaszkiewicz. Profesję wieczystą, czyli wieczyste śluby czystości, posłuszeństwa i ubóstwa złożyły: s. Klara Wołczek (Szczuczyn), s. Agnes Ostrouch (Tarnowo), s. Antonia Szejgierewicz (Szczuczyn) i s. Józefa Kanajewa (Tarnowo). Wieczyste śluby zostały złożone na ręce siostry prowincjalnej Nereuszy. Formularz śłubny podpisany był na ołtarzu, by podkreślić wagę ofiary życia sióstr dla Chrystusa. Lata formacji były dla nich czasem poznawania Pana Jezusa, wsłuchiwania się w Jego słowa, uczenia się Jego stylu życia, coraz głębszego wchodzenia w tajemnice Jego Serca, które pragnie wszystkich przyprowadzić do domu Ojca. Jednocześnie był to czas oświadczania własnej kruchości, grzeszności i niemocy. Ale ostatecznie zwyciężyło zapewnienie Jezusa - wystarczy ci łaski mojej, bo moc w słabości się doskonali. †

Kilkudziesięciu chłopców z różnych zakątków naszej diecezji zgłosiło się, by uczestniczyć w tegorocznych rekolekcjach powołaniowych w Wyższym Seminarium Duchownym w Grodnie w dniach 16-19 lipca. Oprócz modlitw i udziału we Mszach św. program rekolekcji przewidywał 2 ważne dla młodych ludzi konferencje: „Powołanie do świętości” oraz „Powołanie do kapłaństwa”. Treścią pierwszej z nich były rozważania nad tym, jak zrealizować zadanie, które Bóg stawia przed człowiekiem, mianowicie - jak rozpoznać swoje powołanie życiowe. Poruszane podczas drugiej konferencji zagadnienia miały skłonić młodych ludzi do przemyśleń, jak upewnić się w swoim powołaniu do kapłaństwa. Bliższej integracji uczestników rekolekcji oraz ich zetknięciu się z historią powstania 1863 r. na naszych terenach służył wyjazd do Bohatyrowicz. W organizacji rekolekcji czynny udział wzięli: rektor WSD ks. Józef Staniewski, ks. prefekt Michał Łastowski, ks. ekonom Aleksander Sosnowski oraz neoprzezbiterzy – ks. Andrzej Liszko i ks. Aleksander Bogdanowicz. Nad stroną duchową spotkania czuwał ojciec duchowny WSD ks. Andrzej Radziewicz. †

7 lipca br. w watykanie została oficjalnie ogłoszona trzecia encyklika  Benedykta xvi, która nosi tytuł „Caritas in veritate” (miłość w prawdzie). W niej Benedykt XVI zaprasza do takiego udoskonalania świata, w którym nigdy z pola widzenia nie giną dwa jego centralne punkty: Bóg i człowiek. Encyklika, która ukazuje się w dobie kryzysu adaptuje naukę społeczną kościoła do wyzwań globalizującego się świata, jednocześnie traktując integralny rozwój człowieka jako wartość nadrzędną wszelkiego postępu. .

    Słowami kluczowymi nauczania Benedykta XVI, jak i jego najnowszej encykliki są: „miłość” i „prawda”. Swą obecną refleksję społeczną papież rozpoczyna od przypomnienia, że miłość w prawdzie jest „zasadniczą siłą napędową prawdziwego rozwoju każdego człowieka i całej ludzkości”. Z naciskiem podkreśla, że miłość winna być przeżywana w prawdzie, w zgodzie z Bożym Objawieniem. Wyjaśnia, że „chrześcijaństwo miłości bez prawdy można łatwo zamienić na magazyn dobrych uczuć, pożytecznych w życiu społecznym, lecz marginalnych”. †

Rozmowa z o. Leonem Knabitem, benedyktynem, znakomitym spowiednikiem i rekolekcjonistą, znanym w Polsce z wielu popularnych książek oraz audycji radiowych i telewizyjnych.

    Na początku prosimy Ojca opowiedzieć naszym czytelnikom jak najwięcej o sobie.
    Najpierw trzeba stwierdzić rzecz zasadniczą: za trzy miesiące będę miał 80 lat. Jestem członkiem zakonu benedyktynów, który był założony przez św. Benedykta na przełomie V i VI wieku. Nasz klasztor w Tyńcu koło Krakowa powstał  w 1044 roku.  Jest więc najstarszym z istniejących klasztorów w Polsce.
    Urodziłem się w Bielsku Podlaskim, więc stosunkowo niedaleko od Grodna. Moja rodzina mieszkała w Siedlcach, tam ukończyłem szkołę podstawową, później liceum im. Bolesława Prusa i Wyższe Seminarium Duchowne. Potem poznałem zakon Benedyktynów w Tyńcu i po pięciu latach kapłaństwa wstąpiłem w roku 1958 do tego zakonu. Jestem więc zakonnikiem 51 lat i mam za sobą 56 lat kapłaństwa. Ponieważ byłem księdzem diecezjalnym, to w klasztorze na początku pracowałem głównie tam, gdzie liczyło się moje doświadczenie: byłem katechetą, proboszczem. Później miałem i  inne obowiązki: byłem mistrzem nowicjatu, bibliotekarzem, redaktorem naszego pisma „Cenobium”, kronikarzem, kantorem, podprzeorem i przeorem. †

Szerzenie się chrześcijaństwa i stanowienie Kościoła sprawiły, że zostało opracowane obowiązujące w Kościele katolickim prawo. Znane jest jako prawo kanoniczne (kanon - podstawowa jednostka redakcyjna kościelnych aktów prawnych). Do rozstrzygnięcia sporów w ramach instytucji kościelnych zostały powołane sądy kościelne, zwane inaczej trybunałami. Na ten temat – rozmowa z ks. Cezarym Michem, wikariuszem sądowym Sądu I instancji dla diecezji grodzieńskiej.

Sąd kościelny działa w imieniu Kościoła. Jakie są w związku z tym jego zadania?
    Poszanowanie praw człowieka jest obowiązkiem nie tylko ustawodawstwa świeckiego, lecz nade wszystko kościelnego i dlatego należy postępować nie tylko według norm proceduralnych, ale i z zachowaniem zasad sprawiedliwości, poszanowania godności ludzkiej, słuszności kanonicznej oraz miłości. Kanon 221 Kodeksu Prawa Kanonicznego mówi, że każdy wierny ma prawo do dochodzenia i obrony przysługujących mu uprawnień według przepisów prawa kanonicznego. Wierni, jeżeli zostali wezwani przed sąd przez kompetentną władzę, mają prawo, by byli sądzeni z zachowaniem przepisów prawa, stosowanych ze słusznością. Jednym z zadań i praw Kościoła jest troska o przestrzeganie sprawiedliwości i rozwój miłości. Sądy kościelne są powoływane po to, aby po ludzku realizować ideę Bożej sprawiedliwości. †