Przyjaźń - to wyróżniająca, do określonej osoby lub określonych osób skierowana, życzliwość czynna i wierna.    W miłości pragniesz, by ci wierzono; w przyjaźni, by cię rozumiano.
    Przyjaźń to jedna dusza w dwóch ciałach.
    W obecności przyjaciół ludzie potrafią lepiej myśleć i działać.
   Najlepszym przyjacielem jest ten, kto nie pytając o powód twego smutku, potrafi sprawić, że znów wraca radość.

Te słowa Ewangelii są o niezwykłym sposobie człowieczego postrzegania , jego dziwnej segregacji. Świat dookoła nas jest pełen dźwięków, słów, idei, obrazów, uczuć, lecz słyszymy tylko to, co chcemy usłyszeć i dopiero wtedy, kiedy jesteśmy wewnętrznie do tego gotowi. Ale czasem drzwi naszego serca mogą  nagle otworzyć się na oścież, żeby zrozumieć ważną prawdę. Taką rozjaśniającą siłę mają przypowieści. Wrzucone do żyznej gleby naszych serc, one owocują kwiatami mądrości i pomagają nam odnaleźć harmonię wewnętrzną. Wartość przypowieści polega na tym, iż ona nie zadaje pytań i nie czeka na odpowiedzi, nie narzuca nam cudzej moralności. Natomiast niesie w sobie podpowiedź, świeży punkt widzenia... †

Zabawa dla małżonków:

Proponujemy dla Państwa zabawę, która pomoże uniknąć konfliktów wtedy, gdy w żaden sposób nie mogą Państwo  się dogadać, kto będzie dzisiaj zmywał, kroił cebulę bądź pójdzie po zakupy. Ona pomoże złagodzić ostre sytuacje.
    Gra polega na tym, że Państwo powinni w ciągu 7 minut (można się bawić i bez ograniczenia czasu) napisać jak najwięcej zdań, które się zaczynają od słów: „Kocham Cię, dlatego że jesteś...” lub po prostu napisać jak najwięcej dobrego o swojej drugiej połowie. Zwycięża ten, kto potrafi znaleźć tego dobrego najwięcej. Lecz drugi małżonek tez wygrywa, przecież ta ilość komplementów i wyznań miłosnych jest dla niego!Zbyt proste? Lecz naprawdę bardzo wesołe! Nawet jeżeli Państwo nie będą w to się bawić, niech nie zapominają mówić do siebie ciepłe i czułe słowa!!! †

Sznanowni czytelnicy!

   Czasami w naszym życiu zdarzają się nieprzyjemne momenty, kiedy smutek, rozpacz bądź rozczarowanie przenikają głęboko do serca i zabarwiają wszystko na biało-czarne kolory. Wtedy życie wydaje się nieznośne.

Аpostoł Paweł tak zwraca się do wszystkich wiernych: „ Zawsze się radujcie, nieustannie się módlcie! W każdym położeniu dziękujcie, taka jest bowiem wola Boża w Jezusie Chrystusie względem was”(1 Tes. 5, 16-18). Zaś w Księdze Przysłów Starego Testamentu przeczytamy: „Wszystkie dni są złe dla nieszczęśliwego, serce szczęśliwe to uczta wieczysta” (Księga Przysłów, 15,15).
    Innymi słowy, ten, kto w sercu nie ma radości, jest nieszczęśliwy, smutny. Kto zaś ma, ten zawsze ma święto, uroczystość. Wiadomo, iż życie w szczęściu i radości jest najbardziej doskonałym i oczekiwanym stanem człowieka, ku któremu on nieustannie dąży. O tym również mówi chrześcijaństwo: w licznych religiach smutek i rozpacz uważane są za największy grzech.†

Chcą Państwo odczuć radość wspólnej twórczości? Mamy dla Państwa propozycję –
“Bukiet pomarańczowy”

Wszyscy lubimy pomarańcze, mandarynki, banany. Są one w sprzedaży przez cały rok. Lecz owoce można nie tylko jeść, lecz również rozkoszować się ich widokiem: ładnie rozłożyć w wazie, narysować lub stworzyć z nich piękny obraz. Proponujemy Państwu stworzyć obraz z tego, co zostało po owocach – ze skórki. Skórkę pomarańczową należy akuratnie skroić nożem, a potem lekko wygiąć. Kiedy wysuszymy ją, otrzymamy piękne pomarańczowe kwiatki. Ich przyjemny aromat będzie cieszył Państwo przez cały rok. Skórka banana też łatwo się dzieli na pasemka. Proszę nawinąć je na ołówek i dać wyschnąć – będą pięknego ciemnobrązowego koloru. Z tego materiału można zrobić ładne kompozycje kwiatowe.

Życzymy Państwu smacznego i nowych arcydzieł!

Wymyślcie jakieś dłuższe słowo - na przykład „lokomotywa”. Każdy zapisu¬je je na papierze, z góry na dół, w każdej linijce może znajdować się tylko jedna literka. W pewnej odległości piszecie to samo słowo jeszcze raz, również pamiętając o tym, by w każdej linijce znajdowała się tylko jedna literka, tym razem jednak z dołu do góry.
    W ten sposób w górnej linijce z przodu będzie znajdować się „L”, a po prawej „A”. Każdy z was musi zapełnić przestrzeń między nimi, by powstało słowo, którego pierwszą litera będzie „L”, a ostatnią „A”. Mogłaby to być na przykład „laska”. Próbujecie zapełnić wszystkie linijki. Po upływie wcześniej ustalonego czasu czytacie na głos swoje słowa. Przekreślacie te, które znalazło więcej osób. Za każde inne słowo przydzielany jest jeden punkt. Wygrywa ten, kto ma najwięcej punktów.

1 września uczniowie wszystkich szkół podstawowych i średnich oraz studenci uczelni wyższych rozpoczęli nowy rok nauki.

Minęły beztroskie wakacje - czas przeznaczony na odpoczynek. Dzieci i młodzież wyruszają zdobywać wiedzę, która będzie im potrzebna w dalszym życiu. Nie zapominajmy jednak, że oprócz wiedzy zdobytej w szkole, mamy dziś możliwość dokształcać się duchowo, formować swój wizerunek chrześcijanina poprzez czynne uczestnictwo w katechezie, która rozpoczyna się od września wraz z rokiem katechetycznym. W przeżywanym w Kościele powszechnym Roku Kapłaństwa mianowicie w parafiach uczniowie, studenci oraz ludzie dorośli mogą poznawać Naukę Chrystusową i dawać świadectwo wyznawanej wiary.
    Poznanie Prawd Wiary na pewno będzie pięknym dopełnieniem naszej osobowości. Oprócz wiedzy religijnej na lekcjach religii możemy pochylić się nad Biblią i nauką Kościoła, nauczyć się Bożego spojrzenia na życie oraz modlić się. W toku dzisiejszego burzliwego życia warto na chwilę zatrzymać się po to, by zastanowić się, jakie wartości są najważniejsze, na ile ważny jest Bóg w naszym życiu, czy poprzez wszystkie nasze czynności wychwalamy Boga i jesteśmy Mu wdzięczni za Jego łaski?
    Dzisiejszy świat stawia przed nami różne sprawy do rozstrzygnięcia. Jako ludzie wierzący stajemy dziś przed poważnymi dylematami moralnymi, zmuszającymi nas do podjęcia konkretnych postaw i decyzji. Nieraz w obliczu gromadzących się wokół nas problemów, mimo – jak nam się wydaję – dużej wiedzy i bogatego doświadczenia, nie możemy sobie poradzić, przede wszystkim w kwestiach dotyczących sfery moralnej i duchowej. Spróbujmy więc poznać naukę Kościoła Chrystusowego, by znaleźć tam odpowiedzi na nasze pytania.

W dniach 18-19 sierpnia, tak jak co roku, przez Grodno przeszła piesza ekumeniczna pielgrzymka Białystok – Grodno – Wilno. W tym roku była ona nadzwyczaj liczna, gdyż udział w niej wzięło aż 340 uczestników, a z nich około 70 z Białorusi. Hasłem tegorocznej pielgrzymki było „Otoczmy troską życie jak Maryja Matka Miłosierdzia”. Podczas pielgrzymiej drogi ks. Marian Rajchel wygłosił szereg konferencji związanych z aktualnie „głośnymi” tematami: aborcją, eutanazją, in vitro...
    24 sierpnia z wdzięcznością za przebyty szlak stanęliśmy przed cudownym wizerunkiem Matki Bożej Miłosierdzia w Ostrej Bramie, która ze swego obrazu, jakby miała rzec: «Cieszę się, że jesteście w tym domu mojego Miłosierdzia i Bożych łask».   Podczas tegorocznej pielgrzymki po raz pierwszy w pełni uświadomiłam sobie, jakie to świadectwo wiary niesiemy ludziom. Ludzie, widząc nas, mają łzy w oczach, oni przygotowują się na nasze przyjście nawet jeśli tylko mijamy ich dom, upiększają swoje mieszkania i obrazy Matki Bożej kwiatami, pragną podzielić się wszystkim, co mają. Dla nich przejście każdej pielgrzymki to święto, żyją tym i czekają na pielgrzymów przez cały rok.
    W pielgrzymce do Wilna szłam po raz drugi. Różni się ona od naszych młodzieżowych pielgrzymek z Grodna. Uczestniczy w niej sporo pątników w podeszłym wieku. Żeby stać po raz pierwszy, mówiąc słowami pieśni, „na wspaniały pielgrzymkowy szlak”, trzeba mieć dużo odwagi, ale przede wszystkim zaufać Panu i Jego Matce, a wtedy każdy krok nabierze nadzwyczajnego sensu.

Jaka jest prawdziwa miłość? Jakim będzie twój wybranek, wybranka? Jak będzie wyglądało twe życie małżeńskie? Oczywiście, małżeństwo ma być zawarte z miłości! Co można zrobić już dziś, by było ono udane

Jaka jest prawdziwa miłość?

Człowiek łączy w sobie dwa światy – duchowy i materialny, duszę i ciało. Miłość między kobietą a mężczyzną zawiera trzy elementy: uczuciowość, duchowość i cielesność. Dla zakochania są charakterystyczne silna sympatia i przywiązanie uczuciowe, zachwyt i ogrom radości z powodu przebywania pary ze sobą.  Zakochanie jest jednym z najpiękniejszych uczuć danych człowiekowi. Jeśli jest ono czyste, staje się  źródłem inspiracji do tworzenia dobra, przecież dla zakochanego świat jest piękny. Jednak to uczucie nie trwa zbyt długo. W jego miejsce ma przyjść miłość.  Miłość jest często mylona z uczuciem zakochania bądź pociągiem fizycznym. Jednak miłość jest czymś znacznie większym. W miłości ważnym jest wybór woli, chęć  czynienia bliskiej osobie dobra i bezinteresowne poświęcenie się, by uczynić tę osobę szczęśliwą. †

«Za wielkie jest serce człowieka, by je można było zapełnić pieniądzem, zmysłowością lub zwodniczym, choć odurzającym, dymem sławy. Ono pragnie dobra wyższego, bez granic i wiecznie trwającego. A takim dobrem to tylko - Bóg. » św. Maksymilian Maria Kolbe

Pytanie o autorytety młodzieży powraca w każdym pokoleniu i zwykle zaczyna się i kończy słowami: „Ta dzisiejsza młodzież...”. Polemika dotycząca tego problemu jest tematem- rzeką, bo zawsze będzie jakaś „ta dzisiejsza” młodzież i zawsze będą wzory, które są lub powinne być naśladowane (zdaniem dorosłych). Młodzież jednak sama wybiera wzorce, często ku rozpaczy wychowawców. Zdaniem młodych ludzi, większość z nich ma swoje autorytety i najczęściej jest to pewna osoba, która pomaga orientować się w życiu. Dobieranie zaś autorytetu zależy przede wszystkim od tego, jacy są młodzi i jakimi wartościami się kierują. †

Wielkim nieszczęściem jest, że sporo ludzi dzisiaj uważa człowieka za rozumne zwierzę. Na tle takiego myślenia czystość jest odbierana jak puste miejsce, które należy jak najszybciej wypełnić przyjemnościami. „Jedzmy, pijmy i rozkoszujmy się, bo jutro umrzemy!”, - mówili poganie. Ale przecież uczynić przyjemności sensem życia to znaczy uczynić  życie człowieka strasznie zubożałym.
    Czystość oznacza osiągniętą integrację płciowości w osobie, a w konsekwencji wewnętrzną jedność człowieka w jego bycie cielesnym i duchowym (KKK 2337). Cnota czystości jest czystością odbioru siebie, innych ludzi i świata. Ludzie zawsze cenią czyste powietrze i wodę, czystość ciała i pokarmu. Bardzo się ceni czyste sumienie i dobry wzrok. Brudna szyba  lub piasek w oczach przeszkadzają patrzeć. Cnota czystości, zarówno jak i wolność od grzesznych uczynków, myśli i uczuć, jest naszym wzrokiem duchowym. Czystość czyni „oko” naszego odbioru świata czystym, zdolnym do zobaczenia wszystkiego dookoła w sposób zdrowy i obiektywny. Gdy zaś dusza traci czystość, ona traci zdolność odczuwania Boga. „Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą” (Mt 5,8), - powiedział Jezus.Utrata czystości prowadzi duszę do mocnego poczucia winy (postawić pożądanie wyżej od głosu sumienia i wyżej od przyjaźni z Bogiem jest grzechem ciężkim), napełnia ją niepokojem, robi „oko” odbioru świata nieczystym, oddala od Boga. Upadłe anioły (demony) nazywane są duchami „nieczystymi”. One odbierają wszystko w sposób nieczysty, skrzywiony, z nienawiścią.     Dzisiaj można usłyszeć wypowiedzi o korzyści stosunków przedmałżeńskich. Przede wszystkim chodzi tu o zadowolenie. Przypatrzmy się niektórym.
    „Wolność jest spontaniczna. Chcę i robię! Nie powinno się siebie wstrzymywać!” Ale człowiek żadnej ważnej decyzji nie podejmuje spontanicznie: nie kupuje pierwszego lepszego mieszkania, samochodu czy leków. Nikt nie kupuje spontanicznie biletu, wyjeżdżając na odpoczynek. Człowiek nie może nierozważnie realizować swojej zdolności do rodzenia dzieci, która dana jest mu przez Twórcę i za korzystanie z której nakłada na nas wielką odpowiedzialność. Czystość nie jest ograniczeniem wolności - ona daję władzę nad samym sobą. Niewstrzemięźliwość seksualna bardzo osłabia wolę. Jeżeli chłopiec i dziewczyna nie mogą się powstrzymać do ślubu – czy będą mogli w przyszłości wstrzymać gniew i rozdrażnienie wobec siebie, czy będą w stanie panować nad sobą w ciężkich sytuacjach rodzinnych? Pozwalając swemu przyszłemu mężowi na wszystko, dziewczyna otwiera mu drzwi do przyszłych zdrad. Ludzie z bogatym doświadczeniem seksualnego życia przedmałżeńskiego zazwyczaj mają również liczne stosunki pozamałżeńskie. Ludzie, którzy są  niewybredni w doślubnych związkach intymnych, źle adaptują się w rodzinie, uważają partnera wyłącznie za narzędzie zadowolenia. Na pewno w takiej rodzinie będą konflikty.
    „Należy sprawdzić, czy pasujemy do siebie fizycznie”. Mówiąc o niezgodności  fizycznej, należy przypomnieć, iż ludzi są stworzeni w ten sposób, że niezgodności fizycznej po prostu nie istnieje (wyłączając patologię, która się spotyka dość rzadko). Zresztą, po co tak dużo mówić o niezgodności fizycznej, jeżeli zgodność duchowa i psychiczna są o wiele ważniejsze, a o nich myśli się tak mało! Kobieta, porzucona po takiej „próbie”, może na całe życie zachować uraz psychiczny - co będzie się przejawiało  brakiem zaufania do każdego mężczyzny, w tym do swego przyszłego męża - trwając w przekonaniu, że nie ma prawdziwej miłości, więc nie warto kogokolwiek kochać. Poza tym, starać się upewnić, „czy pasujemy jeden do drugiego fizycznie” i przypuszczać rozstanie  w razie sprzeczności jest niedopuszczalnym  stosunkiem  konsumpcyjnym w odniesieniu do innej osoby.
    „Należy nabyć doświadczenie przed ślubem”. Twórca obdarzył mężczyznę i kobietę ogromną godnością uczestniczenia w poczęciu nowego życia ludzkiego, więc każdy akt małżeński jest czymś świętym! Dlaczego więc w tak tajemniczej i delikatnej sferze intymnej, gdzie działają duchowe, psychiczne i fizyczne siły człowieka, ktoś pozwala sobie mówić o próbie? Nieszczęśliwe doświadczenie „pierwszego razu” poza ślubem, które się wiąże ze strachem rozgłosu lub ciąży, z uczuciem upokorzenia, wstydu i winy,  zostawi ślad w świadomości na długie lata.
Wtedy w przyszłej bliskości małżeńskiej zawsze będzie obecny ktoś trzeci. W podświadomości mąż czy żona będą porównywani z poprzednimi partnerami. To wszystko znacznie utrudni stosunki małżeńskie.
    „Bardzo kochamy się i to daje nam moralne prawo do bliskości intymnej!”. Tak, jesteście zakochani, lecz nie staliście się jeszcze mężem i żoną, a bliskość małżeńska jest przeznaczona wyłącznie dla męża i żony! Przecież pociągu i namiętności nie wolno stawiać ponad wszystko! Prawdziwa miłość potrafi czekać. Należy się zastanowić, czy rzeczywiście bliskość przedmałżeńska kieruje się prawdziwą i szczerą miłością? Co powoduje, że chłopiec i dziewczyna rozpoczynają współżycie przed ślubem? Przecież nie chcą dziecka, a prawdziwa jedność małżeńska jest owocna: owocem miłości małżeńskiej jest właśnie dziecko. U chłopca, pragnącego bliskości, można wymienić następujące czynniki: pożądanie i pycha posiadania. Prowadzony przez instynkt,  on chce przede wszystkim zadowolić swój pociąg. Jeżeli nie ma wewnętrznych motywów duchowych, dla których chłopiec jest zdolny się wstrzymać, to przepełniony energią, skieruje ją na każdą kobietę. Pycha prowadzi do chęci posiadania przedmiotu pożądania. Jeżeli młody człowiek jest ponadto podatny na opinię kolegów, to na pewno bezmyślnie postara się jak najszybciej „zostać mężczyzną” i „zaliczać” zwycięstwa nad ładnymi dziewczynami, by mieć okazję pochwalić się przed kolegami. Czy w takim podejściu jest miłość? Przecież miłość jest skromna i pełna czci wobec kochanej osoby. Dziewczyna z reguły nie kieruje się pożądaniem, kiedy się odważy na przedmałżeńską bliskość intymną. Ona chce „utrzymać” chłopca przy sobie bądź „zwabić” jego, ponieważ boi się zostać sama i nie wyjść za mąż. Lub w ślepym zakochaniu bezgranicznie wierzy chłopcu i chce „sprezentować” mu siebie, żeby w taki sposób „uszczęśliwić” go. Dla dziewczyny przedmałżeński związek intymny może być naiwnym wyrazem przywiązania  bądź bezmyślnym przejawem  wdzięczności. Tak  czy inaczej, ale tylko w ślubie bliskość małżeńska może być pełnym bezinteresownym darem siebie kochanej osobie, bez domieszki wyrachowania i  egoizmu.
    „Wstrzemięźliwość szkodzi  zdrowiu!” Jawnie fałszywe stwierdzenie. Wstrzemięźliwość nie tylko nie szkodzi zdrowiu, lecz jest niezbędna, fizjologicznie uzasadniona. Wstrzemięźliwość przedmałżeńska broni przed licznymi chorobami wenerycznymi, a  przecież niektóre infekcje mogą doprowadzić do niepłodności. Drogą płciową można się zakazić zapaleniem wątroby typu B i C. Prezerwatywa nie daje 100% pewności. Ci, którzy się zakazili wirusem, powodującym rak szyjki macicy lub HIV, na pewno naiwnie wierzyli, że im to się nie przydarzy.
Wstrzemięźliwość przedmałżeńska broni przed zranieniem psychicznym, szczególnie dziewczynę, która w przedmałżeńskich stosunkach intymnych zawsze traci więcej. Przedwczesna bliskość pustoszy i staje się ciężarem dla sumienia. Chłopiec i dziewczyna okradają siebie! A potem następuje gorzkie rozczarowanie i wyrzuty sumienia. A jeżeli  nie zatrzymają się, nastąpi dalszy upadek moralny. Jak ciężko jest później wyzdrowieć duchowo!
    „Być cnotliwym dzisiaj niemodnie i nawet wstyd!” W ślad za modą na „wolny seks” liczni młodzi ludzie tracą swoją godność tylko po to, żeby być „jak wszyscy”. Podczas badań socjologicznych liczne dziewczyny, obawiając się „staroświeckości”, kłamliwie stwierdzały, że straciły dziewictwo. Większość młodych ludzi, „fachowo” twierdzących o konieczności przedmałżeńskiego „doświadczenia seksualnego”, nie jest w stanie odpowiedzieć na pytanie „A po co?”  Żyć w cnocie dzisiaj to również dawać świadectwo o Chrystusie, który powiedział: „Kto się bowiem Mnie i słów moich zawstydzi przed tym pokoleniem wiarołomnym i grzesznym, tego Syn Człowieczy wstydzić się będzie, gdy przyjdzie w chwale Ojca swojego razem z aniołami świętymi” (M 8,38).    W większości współczesnych filmów ludzie łatwo odbywają stosunki seksualne. Wszystko wygląda tak pięknie i kusząco, ze niektórym się wydaje, że tak ma być, że to właśnie i jest miłość. Lecz to jest złudzenie! Mało kto wie o uzależnieniu takich ludzi od przeżyć seksualnych, o tym, jak oni szukają zadowolenia w coraz bardziej zboczonych formach, ponieważ dawne już nie dają satysfakcji. Nikt nie mówi o tym, jak odczuwa siebie człowiek, który został wykorzystany jako przedmiot do uzyskania przyjemności. Nikt nie mówi o tym, jak trudno jest potem zbudować czyste i poufne stosunki w rodzinie.     Jak dzisiaj zachować  swoją duszę i ciało w czystości i przygotować się do zdrowego i szczęśliwego małżeństwa? Wszyscy wiedzą, że liczne czasopisma, zdjęcia w Internecie i filmy wzbudzają niemoralne myśli i chęci, popychają ku grzesznym uczynkom. Niezdrowa ciekawość, bezczynne spędzenie czasu i leń licznych doprowadziły do grzechu lub uzależnienia od pornografii bądź erotomanii. Żeby uniknąć tego, należy wypełnić swe życie sensem oraz dążeniem do piękna, rozwijając się duchowo, intelektualnie, twórczo i fizycznie. Przecież mamy tylko jedno życie i należy troszczyć się o swą wewnętrzną czystość i piękno! W życiu należy określać sobie godne cele i dążyć do nich. To się wiąże z pracą i wymaganiem wobec siebie. Ci, którzy zrozumieli wartość czystości, modlą się, żeby ją zachować.
    W 1995 roku w Stanach zrodził się ruch, w którym dziewczyny i chłopcy dają obietnicę zachować czystość do ślubu, na znak czego noszą srebrną obrączkę. Wśród nastolatków rośnie wstręt do pornografii i dążenie do zachowania czystości przedmałżeńskiej. Na ulicach coraz częściej można spotkać młodych ludzi w koszulkach z napisem: „Kocham cię, dlatego przed ślubem nie pójdę z tobą do łóżka” lub „Prezerwatywa nie chroni serca”.
    Znany piłkarz włoski Nicola Lergottaglie oznajmił w wywiadzie, że złożył Bogu przysięgę czystości przedmałżeńskiej. Według jego słów, to wcale nie jest trudne. Nicola Lergottaglie czeka na dziewczynę, która by podzielała jego wartości, i z nią założy rodzinę.
    Jednak jeżeli masz już gorzkie doświadczenie i poczucie winy nie daje ci spokoju, pamiętaj o miłosierdziu Boga. Szczera skrucha i zamiar zmienić swe życie  są pierwszym krokiem ku wyzdrowieniu serca. Jezus przyszedł, żeby pomóc podnieść się grzesznikom i raduje się, kiedy człowiek porzuca zło. Bóg daje siły w tej trudnej walce ze swymi słabościami. Najważniejsze jest zachowywać więź z Bogiem poprzez modlitwę, często się spowiadać i przyjmować Komunię św.Aktor Eduardo Verastegui, mówiąc o sobie, przyznał się, że w poszukiwaniu sensu życia wypróbował wszystko, co tylko mógł. W wyniku przyszła świadomość bezsensowności grzesznych uciech. Ostatecznie zasłona spadła mu z oczu, kiedy spotkał kapłana, który z ogromną cierpliwością pomógł mu wszystko zobaczyć w prawdziwym świetle i przejść drogę uzdrowienia. Kiedy  człowiek odwraca się od swoich grzechów, pokusy z nową siłą chcą sprowadzić go z powrotem. Eduardo Verastegui przeżył ciężką walkę, lecz nie odstąpił zamiaru powrotu do życia w czystości. Pomocą na drodze uzdrowienia duchowego były dla niego sakrament spowiedzi, cierpliwość spowiednika, codzienna Komunia św. oraz modlitwa różańcowa.

Małe miasteczko z wielkim proboszczem. Tak można opisać francuskie Ars ze swoim Świętym Kapłanem. Jeżeli ktoś kiedyś był w tym miasteczku, na pewno widział pomnik proboszcza tamtejszej parafii św. Jana Vianneya: palec Świętego uniesiony do góry, obok stojący chłopczyk i napis w języku francuskim – „Ty wskazałeś mi drogę do Ars, ja ci wskażę drogę do nieba”. To właśnie kapłan wskazuje drogę do nieba. Przeżywając Rok Kapłaństwa w kolejnych numerach naszej gazety będziemy poznawać kapłanów naszej diecezji, którzy wskazują nam drogę do nieba. Prosimy was, Drodzy Czytelnicy, włączyć się w Rok Kapłaństwa poprzez swoje modlitwy za naszych księży.

Na przeciągu już 2000 lat rozbrzmiewa głos Chrystusa „Pójdź za mną”. Tak samo jak i wtedy, Pan kieruje to wezwanie do tych, których pragnie uczynić swoimi uczniami. Wezwanie to nadal pozostaje rzeczą trudną do zrozumienia. Dzisiaj, kiedy coraz bardziej zanurzamy się w tajemnice natury, kiedy człowieka XXI wieku jest bardzo trudno czymś zdziwić i zaskoczyć, jedną z niezbadanych tajemnic pozostaje Chrystusowe Kapłaństwo. To o nim Święci pisali wielotomowe traktaty, niektórzy zaś chcieli go określić tylko jednym zdaniem. Młodzi ludzie, przygotowujący się do kapłaństwa, pytają sami siebie i innych, jakimi mają być w przyszłości kapłanami. Wydaje się, że właśnie z takim zamiarem, aby znaleźć odpowiedzi na te pytania, 19 czerwca br. Ojciec Święty Benedykt XVI ogłosił w całym Kościele, z okazji 150. rocznicy śmierci Patrona proboszczów - św. Jana Marii Vianneya, Rok Kapłański. †

W noc z 25 na 26 września bieżącego roku Sanktuarium diecezjalne w Trokielach napełniło się śpiewem i modlitwą uczestników grodzieńskiego Duszpasterstwa Akademickiego „ Open”. 35 młodych ludzi wraz ze swoim duszpasterzem ks. Antonim Gremzą przyjechało do Trokiel na czuwanie maryjne. W taki sposób młodzież chciała inaugurować nowy rok akademicki i podziękować za trzy lata istnienia Duszpasterstwa.

ŚW. ANIELA MERICI - WYCHOWANIE DZIEWCZĄT.
ŚW. TERESA Z AVILA - PEDAGOGIKA KARMELITAŃSKA

ŚW. ANIELA (ANDŻELA) MERICI (1470 – 1540) w północnej Italii założyła Zgromadzenie św. Urszuli (1535 rok) dla wychowania i nauczania dziewcząt. Były to czasy, w których wychowaniem dziewcząt zajmował się: dom rodzinny, bogaty dwór arystokratyczny albo klasztor. Najczęściej wychowaniem córki w obyczajowości i pracach domowych zajmowała się matka.

    Dotychczas wychowanie obejmowało przede wszystkim młodzież męską. Urszulanki podjęły się naprawy tej dziejowej krzywdy i przyczyniły się do zorganizowania pierwszej szkoły żeńskiej w 1584 roku w Awinionie (Francja). †