В W dzisiejszych czasach każdy człowiek codziennie się styka z wielką ilością różnorodnej informacji. Nie zawsze jest ona prawdziwa, nie zawsze ma wysoki stopień wiarygodności, nie zawsze jest korzystna, nie zawsze dokładna, nie zawsze służy dobru człowieka, nie zawsze kształtuje poprawny wizerunek rzeczywistości. Słyszymy dużo słów, różnych opinii na ten sam temat, często przeciwstawnych. Zarówno to wszystko, jak i inne czynniki, doprowadziły do tego, iż współczesnemu człowiekowi trudno jest ukształtować obiektywne, poprawne zdanie o samym sobie, celu i sensie swego życia, innym człowieku i stosunkach z nim, społeczeństwie, w którym żyje, i nawet o Bogu i swoich z Nim relacjach. Zbyt często to zdanie jest powierzchowne, narażone na wpływ uprzedzeń, ukształtowane pod wpływem ideologii, bezkrytycznego odbioru poglądów większości lub tak zwanych „współczesnych autorytetów”, różnorakich prądów i kierunków filozoficznych itd. 2010 lat temu Bóg Ojciec posłał swego Syna, Swoje Odwieczne Słowo, żeby ujawnić człowiekowi swoją miłość i swój plan zbawienia go z niewoli grzechu i śmierci. Nie tylko ujawnić, lecz zrealizować ten plan poprzez słowa, znaki i cuda, codzienne życie Jezusa Chrystusa, ale przede wszystkim - poprzez Jego mękę, śmierć i zmartwychwstanie. Chrystus przyszedł nie tylko do tych ludzi, którzy żyli dwa tysiące lat temu, - On przyszedł do ludzi wszystkich czasów, kultur, ras i narodów. Ogłoszenie tego Chrystus powierzył swojemu Kościołowi, który ustanowił, żeby w ciągu wieków kontynuował Jego zbawicielską misję, głosząc Jego Słowo, uświęcając w tajemnicach i prowadząc do wiecznego zbawienia. †

Drodzy przyjaciele! Witam Was ponownie na stronach poświęconych życiu naszego seminarium.

Wtym numerze chciałbym Wam opowiedzieć o znaczeniu i rodzajach świątyni chrześcijańskiej, którą jest kościół. Nie jest on tylko zwykłym budynkiem, ale przede wszystkim domem Bożym, którego wystrój wewnętrzny przez różne symbole uchyla przed nami niejako małą cząstkę chwały niebieskiej. Kościołem również nazywa się cała rodzina wierzących w Chrystusa, którą, mój drogi przyjacielu, tworzymy między innymi ty i ja.
    Aby wziąć udział we Mszy Świętej bądź w nabożeństwach liturgicznych, każdego razu gromadzimy się w kościele albo, jeżeli nie ma takiej możliwości, w innym miejscu godnym wielkich tajemnic Bożych. Świątynia i wszystkie przedmioty kultu wyglądają godnie, ozdobnie i pięknie; poprzez różne znaki mówią nam o prawdach Bożych. Świątynia jest poświęcona Bogu, dlatego swoim wyglądem artystycznym pomaga nam zwracać serca ku sprawom wiecznym. Jest ona miejscem, w którym Pan Bóg wysłuchuje zanoszonych przez nas modlitw. W pierwszych wiekach chrześcijaństwa kościoły wznoszono tak, aby były zwró¬cone na wschód, albowiem we wschodzącym słońcu widziano symbol Chrystusa Zmartwych¬wstałego. Na przestrzeni wieków świątynie chrześcijańskie budowano na różne sposoby. Na przykład, od drugiej połowy XII wieku (gotyk) we Francji wznoszono bardzo wysokie kościoły. Ta strzelistość świątyni pomagała wiernym wznosić serca w górę ku Bogu, a padające przez wielkie okna obfite światło symbolizowało Chrystusa, Światłość świata. †

„Dokładajcie wszelkich starań, kształcąc: serce – cnotami, umysł – naukami, ciało – ćwiczeniami” (ks. Stanisław Konarski SP)

W dniach 14-17 czerwca br. w osiedlu Grodno – Południowy oraz w parafii pw. Najświętszego Odkupiciela (os. Dziewiatówka) odbyła się II Parafiada Dzieci i Młodzieży Diecezji Grodzieńskiej. Przebiegała ona pod hasłem „Ruch rzeźbi umysł, serce i ciało”.
    Parafiada przeprowadzana jest w ramach autorskiego programu Stowarzyszenia Parafiada im. św. Józefa Kalasancjusza w Warszawie, który koncentruje się na podstawowych pojęciach starogreckiej triady: stadion-teatr-świątynia. W tegorocznej Parafiadzie uczestniczyło 290 dzieci i młodych ludzi z 18 parafii naszej diecezji, a do pomocy organizatorom zaangażowało się 30 wolontariuszy z parafii pw. Niepokalanego Poczęcia NMP (Grodno, os. Południowy) i parafii pw. Najświętszego Odkupiciela (Grodno, os. Dziewiatówka). †

Parafia i Kościół w Naczy biorą swój początek od roku 1529.
    1529 r. - Maria, wdowa po Januszu Kościewiczu, z województwa podlaskiego, troszczy się o stworzenie parafii i funduje budownictwo kościoła.
    1756 r. - Książę Józef Kuczewski buduje na miejscu starego kościoła nowy - drewniany. Do nackiej parafii w tym czasie należało około 60 wiosek i parafia liczyła 9086 wiernych.
    1891 r. - wybudowana plebania.
    21 kwietnia 1900 r. - pozwolenie na budowę nowego kościoła we wsi Nacza.
    15 sierpnia 1900 r. - poświęcony kamień węgielny. Aktu poświęcenia dokonał ks. Karol Lubianiec, profesor Seminarium Duchownego w Wilnie.
    1910 r. - zbudowany nowy kościół z dwiema wieżami w stylu romańskim, cały wybudowany z czerwonej cegły, posadzkę wykonano z betonu. Długość kościoła wynosiła 76 arszynów, szerokość - 30 arszynów. Dach kościoła i wieże były pokryte ocynkowaną blachą. Parafia liczy 5142 wiernych. †

Płacząca Julka wbiegła do pokoju. Ją użądliła pszczoła, i na ręce się pojawiła czerwona plama, ręka zaczęła puchnąć. Mama zmoczyła watkę i przyłożyła do bolącego miejsca, żeby ukoić swędzenie.
    - Pszczoły są niebezpieczne. Nie powinny istnieć na świecie – przez łzy powiedziała Julka.
    - Nie masz racji – nie zgodziła się mama. Pszczoły nigdy nie żądlą, jeżeli ich nie zaczepiać. Może, spłoszyłaś ją?
    - Nie. Ona przyleciała i usiadła na mojej ręce. Chciałam ja przepędzić, a ona mnie użądliła.
    - Teraz ta pszczoła umrze – wytłumaczyła mama. – Ona użądliła cię dlatego, że poczuła niebezpieczeństwo. A jej żądło pozostało w twojej ręce - zobacz. †

Beatyfikacja ks. Jerzego Popiełuszki

Тakie było motto życiowe księdza Jerzego Popiełuszki, którego bliscy nazywali "Popiełuchem", a wierni - "małym papieżem". Ta dewiza życiowa nie była pustymi słowami - w taki sposób błogosławiony ksiądz Jerzy żył i zachęcał wszystkich ludzi do czynienia dobra. Dnia 6 czerwca byliśmy świadkami wyjątkowych uroczystości w Warszawie. Wyjątkowa ta uroczystość beatyfikacyjna była z różnych powodów. Po pierwsze, było bardzo dużo ludzi, na pewno, ponad milion tych, którzy usłyszeli głos księdza Jerzego i w różny sposób wzięli udział w uroczystościach jego beatyfikacji. Papież Benedykt XVI, przebywając w pielgrzymce na Cyprze, skierował do Polaków takie słowa: "Niech przykład i wstawiennictwo bł. Jerzego Popiełuszki budzi gorliwość kapłanów i rozpala miłość wiernych". Ponad 500 000 wiernych na placu Piłsudskiego, około 100 kardynałów i biskupów, ponad 3000 księży z Polski i zagranicy, wśród których był również nasz ks. bp Aleksander Kaszkiewicz z grupą księży i wiernych diecezji grodzieńskiej i na pewno wielka rzesza ludzi u ekranów swoich telewizorów wyśpiewało dziękczynne "Te Deum laudamus" pod przewodnictwem legata Papieskiego abpa Angelo Amato. †

Ksiądz Jerzy Popiełuszko urodził się w 1947 roku we wsi Okopy na Podlasiu. Już jako ministrant wyróżniał się głęboką religijnością. Po maturze, 24 czerwca 1965r., wstąpił do Wyższego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Warszawie. Po pierwszym roku studiów został skierowany do przymusowej zasadniczej służby wojskowej, którą odbywał w specjalnej jednostce dla kleryków w Bartoszycach, o zaostrzonym rygorze. 28 maja 1972 r. otrzymał święcenia kapłańskie z rąk prymasa kard. Stefana Wyszyńskiego. Od 1978 r. pełnił służbę pasterską w Warszawie w kościołach: Dzieciątka Jezus, św. Anny, a później św. Stanisława Kostki. Został duszpasterzem środowisk medycznych w Warszawie. Od sierpnia 1980 r. był związany ze środowiskami robotniczymi, aktywnie wspierał Związek Zawodowy „Solidarność”. †

Dnia 13 czerwca 2010 r.                 w Odelsku odbyło się  uroczyste nabożeństwo z okazji 520. rocznicy  kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Ten sam jubileusz obchodziło również miasteczko. Ksiądz bp Aleksander Kaszkiewicz na początku uroczystości przypomniał zebranym mieszkańcom Odelska, że było to miasto królewskie, znane ze swoich kiermaszów i słynnych wiatraków. Z całego serca życzył każdemu, aby święty patron zawsze miał ich w swojej opiece. Później każdy mógł zobaczyć galerię zdjęć poświęconych Odelsku, odbyła się także prezentacja książki o miasteczku o. Józefa Makarczyka. Ksiądz proboszcz Walery Bykowski zaprosił wszystkich na poświęcenie pomnika św. Antoniego, który został ustawiony przez proboszcza i parafian przy głównej ulicy Odelska. O godzinie 15.00 licznie zgromadzeni wierni śpiewali pieśni na cześć św. Antoniego. Pomnik został poświęcony i odsłonięty przez ks. abpa Tadeusza Kondrusiewicza, ks. bpa Aleksandra Kaszkiewicza oraz ks. proboszcza Walerego Bykowskiego. Kult św. Antoniego jest od dawna znany w Odelsku, o czym wspomniał podczas homilii ks. abp Tadeusz Kondrusiewicz. †

Walery Jewsiejczyk, Grodno
    Do Lednicy przyjechałem w czwarty raz. Ona zawsze była dla mnie tym miejscem, gdzie mogę się skupić na modlitwie, mogę się zastanawiać nad tym, że nie jestem idealny. I zawsze chcę tu powrócić. Główny temat tegorocznego spotkania brzmiał: "Kobieta - dar i tajemnica". Najbardziej przemówiły do mnie słowa Wandy Póltawskiej. Czytałem już trochę jej książki, jest tam dużo ciekawych rzeczy, z których mogłaby zaczerpnąć dzisiejsza młodzież. Ta autorka porusza bardzo ważne tematy: miłość, życie seksualne i w ogóle stosunki pomiędzy kobietą a mężczyzną. Pani Wanda prezentowała na polach lednickich książkę EROS ET JUVENTUS! Już w domu trochę zacząłem ją czytać i znalazłem coś dla siebie. Jeszcze dużo można by mówić o tym spotkaniu, ale chciałbym zwrócić uwagę na co innego. Ten, kto na spotkaniu był już nie pierwszy raz, mógł zaobserwować, że ważnym jego elementem jest śpiew z tańcem. Jak się u nas mówi, pieśń - to podwójna modlitwa, a pieśń z tańcem – potrójna. Każdego roku jest ta najważniejsza pieśń, która jest śpiewana i tańczona wiele razy w ciągu całego spotkania i dla wszystkich nie ma różnicy, kto stoi obok, skąd przyjechał i nawet jak ma na imię. Każdego roku w spotkaniu bierze udział siedemdziesiąt - osiemdziesiąt tysięcy młodych ludzi, którzy po tym spotkaniu wracają do swoich krajów i poprzez tę pieśń niosą atmosferę entuzjazmu i wiary do swoich wspólnot, parafii. Kto dzisiaj z młodzieży nie zna takich piosenek jak "Podnieś mnie, Jezu" czy "Nie bój się, wypłyń na głębi" - a to przecież są pieśni z Lednicy. To już się stało swoistym trendem. I jako potwierdzenie moich rozważań chciałbym przytoczyć słowa ojca Jana Gory: "Nad Lednicą my już nie śpiewamy, nad Lednicą wszyscy stajemy sie pieśnią!" Chciałbym i nadal być tą pieśnią. †

W tym roku mija pierwsza rocznica koronacji cudownego obrazu Matki Bożej Trokielskiej koronami papieskimi. Ta doniosła dla naszej diecezji i dla całej Białorusi uroczystość odbyła się 5 lipca 2009 r.   Warto sięgnąć wspomnieniami do tych wspaniałych chwil, które wówczas przeżywało tysiące wiernych, kapłanów i sióstr zakonnych z Białorusi i zagranicy. Wszyscy, którzy uczestniczyli w tych uroczystościach, poddali się w tym dniu nastrojowi wiary, odczuli majestatyczną siłę wzruszenia i skupienia. Aby to przeżyć, młodzież, dorośli i ludzie w podeszłym wieku pokonywali dziesiątki kilometrów. Jakże trafne okazało się hasło tamtej pielgrzymki do Matki Bożej Trokielskiej: „Maryjo- jestem, pamiętam, czuwam!” Słowa te wyraziły sens bycia chrześcijaninem w nowym tysiącleciu, w nowej epoce dziejów Kościoła i narodów. Głównym punktem uroczystości była Msza św. pod przewodnictwem kard. Kazimierza Świątka, który również dokonał aktu koronacji. O doniosłości tego wydarzenia niezwykle treściwie powiedział w swojej homilii metropolita mińsko-mohylewski ks. abp Tadeusz Kondrusiewicz: „Jest to cud swobody wyznania wiary, biorąc pod uwagę poprzednie lata prześladowań i ateizmu oraz dzisiejsze czasy sekularyzacji. Koronacja to nasze uszanowanie tego cudownego obrazu, jednocześnie i prośba o pomoc, i wstawiennictwo”.†

Rozmowa z księdzem Pawłem Golińskim – rektorem trokielskiego Sanktuarium Matki Bożej, Patronki naszych rodzin

- Księże Pawle, od jak dawna Ksiądz przyjmuje pielgrzymów w naszym sanktuarium diecezjalnym?
    - W Trokielach jestem już od dziesięciu lat i zawsze z radością witam pielgrzymów, na których oczekuje także cała nasza parafia. Do festu pozostał miesiąc, więc szykujemy się, by jak najlepiej przyjąć pielgrzymów.
    - Księże, czy data nocnego czuwania w Trokielach jest stała? I kiedy odbywa się nocne czuwanie przy cudownym obrazie Matki Bożej Trokielskiej?
    - Data zawsze jest stała: jest to pierwszy piątek po drugim lipca. Drugi lipca – to stara data Nawiedzenia NMP, dlatego zawsze się tej daty trzymamy. Drugiego lipca tu zawsze jest dużo ludzi, mamy swój odpust parafialny, ale dużo ludzi przyjeżdża również z Lidy, Werenowa, Wilna oraz z innych miejscowości. A w pierwszy piątek po drugim lipca zawsze przychodzą tu pielgrzymki. W tym roku tak się składa, że 2 lipca jest piątek i dlatego do południa będziemy mieć swój odpust, a już po obiedzie czekamy na pielgrzymów z naszej diecezji.
    - Księże Pawle, rok temu odbyła się koronacja obrazu Matki Bożej. Ilu ludzi było na tych uroczystościach?
    - W czasie ubiegłorocznych uroczystości zostało rozdanych około 20 000 komunikatów, a w głównej Mszy Świętej wzięło udział ponad 25 000 wiernych.
    †

Bardzo ważna dla wszystkich chrześcijan uroczystość Bożego Ciała zawsze gromadzi rzeszy wiernych. Przenoszona zazwyczaj na najbliższą niedzielę procesja z okazji tej uroczystości w tym roku wyjątkowo miała się odbyć we czwartek. Tego dnia wszyscy się martwili, jak to z procesją będzie: po całodziennym nieznośnym upale nad miastem zawisła wróżąca ulewę ogromna czarna chmura. Lunąć miało tuż-tuż, mimo to na wzgórzu kościoła oo. franciszkanów zgromadziło się mnóstwo wiernych. Uroczystą Mszę św., na której razem z wiernymi modlili się księża i proboszczowie wszystkich parafii grodzieńskich, a także  archimandryta greckokatolicki, wizytator dla grekokatolików na Białorusi Sergiusz Gajek, poprowadził ks. bp Aleksander Kaszkiewicz. Nabożeństwo upiększał swym śpiewem chór Cantate Domino. †

Skończył się miesiąc maj i rozpoczął się czerwiec, tradycyjnie związany w naszym kraju z nabożeństwem do Najświętszego Serca Jezusowego. Przyznam, że już od dłuższego czasu zastanawiam się nad różnicą pomiędzy nabożeństwem majowym a czerwcowym. Widząc pełne na «majówkach» i pustawe w czerwcu kościoły, z pewnym niepokojem myślę, czy ta nasza «ludowa» pobożność ma właściwe ukierunkowanie.

Przecież wielkim zwolennikiem i czcicielem Serca Jezusowego był Ojciec Święty Jan Paweł II, który wielokrotnie dawał wyraz swej radości z faktu, że w Polsce ta forma pobożności jest wciąż obecna. Kiedyś powiedział: „Cieszę się, że ta pobożna praktyka, aby codziennie w miesiącu czerwcu odmawiać albo śpiewać Litanię do Najświętszego Serca Pana Jezusa, jest w Polsce taka żywa i ciągle podtrzymywana”.†

Michałek bardzo lubił drażnić swą małą siostrzyczkę Polinkę. Tamta bardzo się obrażała i płakała.
    - Czego płaczesz, Polinko? – spytał się pewnego razu tata.
    - Michał mnie drażni.
    - Niech sobie drażni, a ty się nie poddawaj!
    Nie poddawać się było dość ciężko, jednak Polina spróbowała i oto co z tego wyszło.
    Dzieci siedziały przy stole i jadły śniadanie.
    - Zaraz zjem – znowu zaczął Michał - i schowam twą lalkę.
    - I co z tego – zaśmiała się Polina. Być może, moja lalka będzie zadowolona z takie zabawy w chowanego, przecież i tak ją znajdę.
    †

O Stworzycielu, Duchu, przyjdź! Nawiedź dusz wiernych Tobie krąg. Niebieską łaskę zesłać racz Sercom, co dziełem są Twych rąk. Pocieszycielem jesteś zwan I najwyższego Boga dar. Tyś namaszczeniem naszych dusz, Zdrój żywy, miłość, ognia żar. Ty darzysz łaską siedemkroć, Bo moc z prawicy Ojca masz, Przez Boga obiecany nam, Mową wzbogacasz język nasz. Światłem rozjaśnij naszą myśl, W serca nam miłość świętą wlej I wątłą słabość naszych ciał Pokrzep stałością mocy Twej. Nieprzyjaciela odpędź w dal I Twym pokojem obdarz wraz. Niech w drodze za przewodem Twym Miniemy zło, co kusi nas. Daj nam przez Ciebie Ojca znać, Daj, by i Syn poznany był. I Ciebie, jedno tchnienie Dwóch, Niech wyznajemy z wszystkich sił. †