3-12 верасня 2010 г. выкладчыкі і клерыкі ВДС з Гродна паломнічалі ў Рым, каб разам падзякаваць Богу за 20 год існавання семінарыі, а таксама каб выпрасіць новыя і шматлікія прызванні да службы Богу і людзям. Падчас побыту ў Рыме Яго Эксцэленцыя біскуп Аляксандр Кашкевіч суправаджаў семінарыйную супольнасць.
    На працягу 9 дзён пілігрымы наведалі базыліку св. Марка ў Венецыі, магілу св. Антонія ў Падве, санктуарый св. Францішка і св. Клары ў Асыжы, чатыры галоўныя базылікі ў Рыме, базыліку Ружанцовай Божай Маці ў Пампеі, магілу св. а. Піо, а таксама іншыя мясціны. Як зазначыў ксёндз-рэктар Юзаф Станеўскі: “Гэта было паломніцтва да вытокаў і да сведкаў веры”. Супольнасць нашай семінарыі вярнулася з Рыма нязвыкла ўзбагачаная Божымі ласкамі, а таксама з благаславеннем Святога Айца Бэнэдыкта XVI на чарговыя гады святарскага выхавання. †

280 гадоў таму, 19 (8) верасня 1730 г., адбылася каранацыя жыровіцкай іконы Багародзіцы папскімі каронамі.

На той час было вядома тры выявы жыровіцкай іконы Божай Маці, якія праславіліся цудамі.
    Першая – каменная, якая цудоўна з’явілася ў XV стагоддзі і знаходзілася ў Жыровічах.
    Другая – ікона-фрэска з базыліянскай царквы св. Сяргея і Вакха ў Рыме.
    Трэцяя (мастацкая копія другой) была напісана на палатне, як копія рымскай іконы-фрэскі.
    Гэтая ікона была каранавана папскімі каронамі і зараз знаходзіцца ў Слоніме, у касцёле св. Андрэя.
    Рашэнне «ўзлажыць на галаву Богадзіцяці Ісуса і Багародзіцы Дзевы ў г. Жыровіцах у царкве айцоў ордэна св. Васіля, Кіеўскага дыяцэза, залатыя кароны» было прынята ў 1726 годзе падчас пантыфікату папы Бэнэдыкта ХІII (29 V 1724 – 21 II 1730).
    Гэта была першая каранацыя папскімі каронамі абраза Божай Маці на тэрыторыі сучаснай Беларусі.
    На працягу стагоддзяў перад гэтай іконай маліліся грэка-католікі (уніяты), рыма-католікі, праваслаўныя. Жыровіцкая Заступніца стала сапраўды Маці еднасці хрысціянаў. †

7 верасня 2010 г. алюмны ВДС з Гродна атрымалі сутаны ў падзямеллях базылікі св. Пятра. 8 алюмнаў падрыхтоўваліся на працягу двух гадоў да ўрачыстых аблучын.

У год Святарства, які нядаўна закончыўся, мы разважалі, кім павінен быць святар. Ксёндз, слуга алтара, ён павінен быць падобным да Хрыста, Найвышэйшага і Вечнага Святара. У клерыка, будучага ксяндза, ёсць заданне – гэта фарміраваць сябе па ўзоры свайго Настаўніка, якога “пасілкам з’яўляецца выконваць волю Айца”. Знешнім праяўленнем гэтай змены жыцця з’яўляецца сутана, убор духоўнай асобы, што апранаюць ужо падчас вучобы ў семінарыі. Сутана азначае адрачэнне ад замілавання да ўсяго свецкага, “амярцвенне” для свету, а “апрананне” у Хрыста, ціхага і пакорнага сэрцам. Па гэтай прычыне сутана святара і клерыка мае чорны колер.
    Менавіта з сутанай звязаны абрад так званых аблучын, калі алюмн апранае сутану, як бы “апранаючыся” ў Хрыста-Святара. Штогод гэтая падзея для клерыкаў з трэцяга курса нашай семінарыі - асабліва хвалюючая. А сёлета аблучыны былі выключныя, таму што адбываліся ў месцах, дарагіх для кожнага католіка – у базыліцы св. Пятра, ля магілы апостала, як і пры магіле Божага слугі, папы Яна Паўла II.Пілігрымка ў санктуарый у Італію, у рамках чаго прайшлі аблучыны, была сапраўдным падарункам ад нашых кіраўнікоў і выкладчыкаў з нагоды 20-ці годдзя паўстання ВДС у Гродне. Падчас гэтага паломніцтва мы наведалі базылікі ў Венецыі, Падве, Асыжы, Пампеі, Сан Джавана Ратондзе і, безумоўна, у Вечным горадзе – Рыме. †

Чым для вас з’яўляецца Касцёл? Будынкам, рэлігійнай структурай або супольнасцю вернікаў?

Калі пытаешся ў чалавека, што азначае для яго Касцёл, то чуеш у адказ: гэта месца, куды прыходзяць, каб памаліцца, папрасіць у Бога прабачэння, звярнуцца з просьбай. Таксама ў Касцёле можна знайсці супакой для душы, маральную і псіхалагічную падтрымкі. Касцёл - гэта месца для малітвы да Бога, – так адкажуць вам.
    Звернемся да этымалогіі слоў “Касцёл”, “царква”. Яны паходзяць ад тэрмінаў ekklesia (урачыстая супольнасць людзей, выбранных Богам) і kyriake (тая, што належыць Пану). Як бачым, касцёл – гэта людзі, якія належаць Богу, вераць у Яго і праслаўляюць Ягонае імя. Таму, калі мы сёння гаворым аб Касцёле, трэба мець на ўвазе перш за ўсе менавіта такі сэнс гэтага паняцця.
    Жывы Касцёл – гэта вернікі, якія нясуць у сэрцы веру ў Бога, надзею на вечнае жыццё і любоў да людзей. Здаецца, нічога цяжкага для зразумення ў гэтай формуле няма – Вера, Надзея і Любоў. Аднак разуменне гэтых трох духоўных каштоўнасцяўдаецца нам вельмі цяжка. І яшчэ складаней – жыццё паводле іх. †

Многія сучасныя хрысціяне акружаюць сябе рознымі антыхрысціянскімі або проста сатанінскімі сімваламі, нават, не ведаючы пра гэта. Шматлікія вернікі не ўсведамляюць, што ідуць прымаць св. камунію з сімвалам (напрыклад: “царквы сатаны”) на кашулі. Моладзь здзіўляецца, калі ім тлумачыш, што тыя ці іншыя модныя значкі з’яўляюцца сімвалам барацьбы з Хрыстом і Касцёлам, знакам пакланення д’яблу. Разумеючы абмежаванасць ведаў на гэтую тэму і адказваючы на шматлікія просьбы, мы пастараемся прыгадаць некаторыя найбольш распаўсюджаныя ў сучаснай поп-культуры сімвалы і разабрацца ў іх значэнні.

Сімвал пагарды да Бога і хрысціянскага вучэння. Пераварочванне - гэта класічны спосаб высмейвання Хрыстовага Крыжа. Такім чынам, сатаністы адкідваюць збавенную справу Езуса. Паходжанне гэтага сімвала можна знайсці ў язычніцтве. Аднак сатаністы запазычылі яго ад вядомай у 18 ст. групы антымаралістаў “Hell-Fire-Club”. Гэты сімвал часта носяць прыхільнікі злога духа. Крыж поўдня часта красуецца на шыях некаторых рок- або поп-музыкантаў (напр. Madonna, Mick Jagger, Ozzy Osborne, Danzid і інш.), а таксама шырока выкарыстоўваецца акультным хэві-метал.
    Гэты сімвал абсалютна несумяшчальны з верай хрысціяніна, для якога знак Крыжа з распяццем – гэта памятка і вызнанне веры ў Хрыста як адзінага Збавіцеля і Адкупіцеля. †

Мы спяшаемся няспынна, забываючыся пра тое, што тыдзень ужо заканчваецца, і чалавек стаіць “на парозе” нядзелі – дня Змёртвыхпаўстання Пана. Чаму нядзельная св. Імша, агульны абед і час, праведзены разам са сваёй сям’ёй, з’яўляюцца “учарашнім днём”? Як сёння выглядае нядзеля,якую “ствараем” мы самі, няўжо ніколі нельга будзе вярнуцца да традыцый, што вядуць да адзінства?

Б’юць званы! Гэта - Божы дзень, калі людзі збіраюцца ў касцёле, каб падзякаваць Творцу за мінулы тыдзень, выпрасіць благаславенне для сям’і і прызнацца ў сваёй веры ў Бога. Нядзеля пачынаецца Эўхарыстыяй, таму што праслаўленне Творцы з’яўляецца самым важным у гэты дзень. Затым: “Паблагаслаў, Божа, нас...” – агульны нядзельны абед, цёплая ўсмешка на твары і ўся сям’я сядзіць за сталом. Гэта ёсць час на тое, каб падзяліцца сваімі праблемамі і расказаць пра свае поспехі, папрасіць прабачэння і падзякаваць сваім блізкім. Проста прыемна праведзены час у акружэнні сям’і! Дзе тая пара, ці яна засталася толькі ў мінулым ці гэта ўжо стала нямодным? Сёння бацькі паказваюць сваім дзецям зусім іншы прыклад таго, як праводзіць нядзелю. Змяніліся каштоўнасці і погляды на жыццё. У сучасным свеце лічыцца чымсьці нармальным, калі бацькі ідуць на працу ў нядзелю або працуюць на дзялцы. Гэта ўжо нікога не здзіўляе! Людзі бачаць сэнс свайго існавання толькі ў тым, што з’яўляецца матэрыяльным. Яны адчуваюць сябе залежнымі ад сваіх кіраўнікоў на працы, лічаць, што ім пастаянна штосьці навязваюць. Нядзеля становіцца для іх днём свабоды, калі яны могуць самі здзейсніць выбар - што зрабіць ім са сваім днём. І менавіта тут усё і пачынаецца. †

“Дзіўны гэты свет” – так спяваў Часлаў Немэн, а мы, пілігрымы, сцвярджаем, што ён – цудоўны, прыгожы і пазнаецца з ахвотай.

У чарговы раз здзейснілася радасць і члены каталіцкага душпастырства працаўнікоў службы аховы здароўя, злучаныя агульным імкненнем пазнаваць цуды Марыйных аб’яўленняў і іх гісторыю, а таксама памнажаць дабро, вырушылі ў дарогу. Паломніцтва ўпісана ў чалавечае жыццё, бо само жыццё з’яўляецца вялікай пілігрымкай. І хоць наша група была нешматлікая (18 яе ўдзельнікаў), але ўсе мы знаходзіліся на эмацыянальным пад’ёме.
    На чале нашай вандроўкі, што стала магчымай дзякуючы вялікаму высілку і ахвярнасці нашай спадарыні, старшыні Тэрэзы Банцэвіч, стаяў пастыр нашага душпастырства, які з’яўляецца для нас узорам паломніка – ксёндз Андрэй Радзевіч. Дзякуючы вялікім старанням гэтых людзей вялікага сэрца 26 жніўня б.г. пасля св. Імшы ў Пабрыгіцкім касцёле мы вырушылі ў санктуарый Ліхэньскай Божай Маці - у польскі Лурд. Перад намі была ноч і звыш 400 кіламетраў, што прайшлі, як адна хвіліна. З самага ранку нас прывітала Малапольская зямля – ваколіцы Коніна і Гранблінскай пушчы, дзе сярод азёр, лясоў і лугоў размясцілася ціхае паселішча – Ліхэнь. Тэрыторыя санктуарыя – вялізная, размешчаная на пагорку, абсаджаная дрэвамі і кветкамі, акружаная высокім мурам. Яна ахоплівае пляцы для набажэнстваў, алеі Крыжовага шляху, ружанцовыя дарожкі, палявыя алтары, каплічкі, помнікі, гістарычныя грабніцы, фігуркі святых, шматлікія алейкі і ціхія закуткі. Перад уваходам на тэрыторыю санктуарыя ёсць цудоўная крынічка, славутая многімі вылечваннямі. У цэнтры стаіць мураваны касцёл святой Дароты, што на працягу 149 гадоў асвятляў сваім бляскам цудоўны абраз Найсвяцейшай Маці. 2 ліпеня 2006 г. абраз быў урачыста перанесены ў меншую базыліку – святыню, пабудаваную як юбілейны вотум каталіцкага Касцёла ў Польшчы, паўсталай дзякуючы ўдзелу мільёнаў звыклых людзей. †

Сучасныя людзі любяць слухаць аповеды на сенсацыйныя тэмы, а апошняга хапае па тэлебачэнні і ў друку. Нас палохаюць навіны аб злачынствах. Можна сказаць, што сёння мы прызвычаіліся да зла, што нас акружае. Усё радзей можна пачуць “голас” дабра. На фоне ўсяго гэтага варта ўспомніць пра цноты, без чаго складана ўявіць сабе жыццё кожнага хрысціяніна. Пастаянная гатоўнасць хрысціяніна да дабра, што называюць цнотай, застаецца антыподам прызвычаення да зла. Цнота – гэта няспынная здольнасць рабіць дабро. Бог застаецца заўжды найвышэйшым дабром у кожным выпадку і ў праявах хрысціянскага жыцця. Працягваючы размову пра Яго ўздзеянні на чалавека, трэба сказаць, што Творца апярэджвае людскую істоту і надзяляе яе сваімі духоўнымі дарамі ў сакрамэнце Хросту. Перш чым хрысціянін усвядоміць, што ён верыць у Бога, любіць Яго і бязмежна Яму давярае, Творца сам першы запаўняе жыццё хрысціяніна верай, надзеяй і любоўю. Дзякуючы гэтаму кожны ахрышчаны носіць у сабе схаваныя духоўныя схільнасці будаваць сваё жыццё ў пастаяннай сувязі са сваім Творцам. †

Той, хто чакае магчымасці зрабіць адразу многа дабра, ніколі нічога не зробіць. Жыццё складаецца з дробязяў. Вельмі рэдка выдаецца магчымасць зрабіць адразу многае. Cапраўдная веліч заключаецца ў тым, каб быць вялікім у дробязях.
    Сэмюэль Джонсан

Чалавек ішоў па беразе і раптам убачыў хлопчыка, які падымаў штосьці з пяску і кідаў у мора. Чалавек падышоў бліжэй і ўбачыў, што хлопчык паднімае з пяску марскія зоркі, якіх падчас прыліву выкінула на марскі бераг. Яны былі з усіх бакоў. Здавалася, на пяску – мільёны марскіх зорак.
    - Навошта ты кідаеш гэтыя марскія зоркі ў ваду? – спытаў чалавек, падыходзячы бліжэй.
    - Калі яны застануцца на беразе да заўтрашняй раніцы, то пачнецца адліў, і яны загінуць, – адказаў хлопчык, не спыняючы свайго занятку.
    - Але гэта проста глупства! – закрычаў чалавек. – Азірніся! Тут мільёны марскіх зорак, бераг проста ўсеяны імі. Твае старанні нічога не зменяць!
    Хлопчык падняў марскую зорку, кінуў яе ў мора і сказаў:
    - Не, мае старанні зменяць вельмі многае для гэтай зоркі.
    Тады чалавек таксама падняў зорку і кінуў яе ў мора. Потым яшчэ адну. Праз нейкі час на пляжы было мноства людзей, кожны з якіх паднімаў і кідаў у мора зорку. І калі ўстала сонца, то на пляжы не засталося ніводнай нявыратаванай зоркі.

Адкрыццё каталіцкага парталу Гродзенскай дыяцэзіі

Гродзенская дыяцэзія адкрыла новы варыянт інтэрнэтнай старонкі, якая поўнасцю пачне сваю працу ў палове верасня. Па адрасе WWW.GRODNENSIS.BY мы знойдзем новы змест, новыя раздзелы, фотагалерэі, мультымедыйныя матэрыялы, актуальныя навіны – усё гэта будзе па-беларуску і па-польску. Старонка няспынна пашыраецца і, напэўна, прыемна здзівіць многімі цікавымі ідэямі тых, хто карыстаецца інтэрнэтам.

Падчас урачыстасці асвячэння ксёндз Павел Салабуда, дырэктар парталу, падкрэсліў, што трэба выкарыстоўваць дасягненні сучаснасці, каб паказаць прысутнасць Касцёла ў свеце. Духоўнасць, што прапагандуецца з дапамогай інтэрнэту, дае шмат новых магчымасцяў сустрэчы з Богам. Выходзячы з навукай Касцёла да ўсіх тых, хто карыстаецца інтэрнэтам, мы хочам таксама такім спосабам сказаць кожнаму чалавеку добрай волі, што Бог яго любіць. †

К 170-летию костёла в Верейках

В 1826 году был заложен фундамент костела в д. Верейки. Из истории известно, что дочь Иосифа Биспинга и Теодоры Суходольской Александра вышла замуж за русского генерала Александра Светчина. По просьбе матери она решила построить в своем имении костел (ее семья была католического вероисповедания, а муж - православный) при условии, что в д. Кузьмичи будет возведена православная церковь.
    В 1828 году вышел указ Сената Российской империи, запрещающий строительство костелов и часовен римско-католического и греко-униятского вероисповедований без надлежащего разрешения. Но так как строительство костела было запланировано ранее, то запрет не должен был распространиться на костел в Верейках. Все делалось по закону. †