10 października br. w ramach obchodów 10-lecia utworzenia diecezji witebskiej byliśmy świadkami konsekracji kościoła pw. Jezusa Miłosiernego w Witebsku. Jest to pierwsza świątynia katolicka, zbudowana w tym mieście od 125 lat.

3 października 2009 r. w sobotnie popołudnie wierni parafii Berdówka k. Lidy od godzin porannych oczekiwali na przybycie ks. biskupa Aleksandra, kapłanów i gości z sąsiednich parafii. Przez 8 ostatnich lat wierni na czele ze swoim ks. proboszczem Jerzym Swisłockim skrzętnie prowadzili budowę nowej świątyni. Nastał więc dzień, w którym uroczyste poświęcenie nowego kościoła miało zapoczątkować kolejny etap dziejów parafii w Berdówce.

Radość wiernych nie miała granic . Parafianie berdowscy z dumą patrzyli na własną świątynię. Jej gmach, mimo swej skromnej sylwetki architekturnej, przyciąga wzrok przechodniów i podróżujących przez gościniec samochodem. Położony nad jeziorem w nowej części Berdówki, kościół rzeczywiście stał się ozdobą terenu. Zgrabna wieża wraz z gmachem jednej nawy podłużnej i dobudowanymi we frontonie zakrystiami tworzą jeden obiekt sakralny, który odtąd można uważać za wizytówkę wsi. †

  4 października 2009 r. ordynariusz diecezji grodzieńskiej ks. bp Aleksander Kaszkiewicz poświęcił nowo wybudowaną świątynię w Suboczach (dek. Wołkowysk). W tym dniu Kościół nie mógł pomieścić wszystkich wiernych, pragnących w czasie pierwszej Mszy św. podziękować Panu Bogu za otrzymany dar posiadania własnej świątyni.

Na początku lat 90-tych, kiedy został odzyskany kościół parafialny w Szydlowiczach, mieszkańcy Subocz przychodzili na Mszę św. do niego. Po kilku latach dzięki zaangażowaniu ks. Mariana Chamieni CSMA Subocze stały się filią parafii, a Mszę św. były odprawiane w wydzielonej części miejscowego sklepu. †

W tym roku przypada 30-ta rocznica pierwszej pielgrzymki Papieża Jana Pawła II do Polski, jego Ojczyzny. Podczas wizyty w Polsce w dniach 2-10 czerwca 1979 roku Sługa Boży odwiedził Warszawę, Gniezno, Częstochowę, Kraków, Kalwarię Zebrzydowską, Wadowice, Oświęcim, Nowy Targ.

W dniach 10-13 września, przed rozpoczęciem nowego, 2009-2010, roku nauki, wszystkie 6 roczników naszego Seminarium na czele z wicerektorem ks.Romanem, prefektem ks.Michałem i o.Zenonem, który jest naszym ojcem duchownym, były uczestnikami pielgrzymki „Śladami Sługi Bożego Papieża Jana Pawła II”. Uczestnicy pielgrzymki zwiedzili niektóre najbardziej znaczące miejsca w Polsce, związane z życiem i służbą pasterską Jana Pawła II. Większość z tych miejsc Papież odwiedził podczas swej pierwszej pielgrzymki na Ojczyznę. Mieliśmy więc możliwość zwiedzić Kalwarię Zebrzydowską, Łagiewniki, Kraków, Wadowice, Oświęcim i Częstochowę. †

Jak wielką rzeczą jest poznawać, kochać i służyć Bogu! Na tym świecie nie mamy nic ważniejszego do zrobienia. Wszystko inne jest stratą czasu. Działać mamy jedynie dla Boga, składając nasze dzieła w Jego ręce.

Chrystus Pan wybrał Apostołów, którym dał posłannictwo i których uczynił kontynuatorami swego dzieła. Pierwszeństwo wśród nich przyznał św. Piotrowi. A tym samym dał fundament ustroju Kościoła, z góry, ze swojej woli, zakreślił ramy jego organizacji, która w ten sposób ma charakter nadprzyrodzony, czyli innymi słowami mówiąc, pochodzi od samego Pana Boga.

    Z woli Bożej więc istnieje w Kościele rozróżnienie pomiędzy klerem i wiernymi, kierującymi i kierowanymi. „Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i ustanowiłem was na to, abyście szli i owoc przynosili” (J 15, 16) - powiedział Chrystus Pan. Otrzymawszy misję od samego Chrystusa, apostołowie dobrali sobie potem Macieja i diakonów, dali misję Barnabie, Pawłowi i innym swoim następcom. †

Kącik ministranta

Witam was, drodzy ministranci, na łamach naszej gazety, pozdrawiam wszystkich i każdego z osobna. Każdego z nas Bóg obdarzył różnymi zdolnościami. I nie jest przypadkiem, że urodziliśmy się w tym, a nie innym kraju; w tym, a nie innym pokoleniu. Dlaczego? Aby odpowiedzieć na to pytanie, zapraszam was do wspólnej refleksji.
    Każdy z nas otrzymał od Stwórcy niezwykły prezent: On dał nam życie, ciało i duszę. Chciał, żebyśmy zaistnieli, choć ludzkość i świat spokojnie poradziliby bez nas. „Ty utkałeś mnie w łonie mej matki, dziękuje Ci, że mnie stworzyłeś tak cudownie” – mówi autor biblijny w Ps 139. Wszechmocny dał każdemu człowiekowi życie i postawił na naszej drodze tylu różnych ludzi. Oni żyją dla mnie, a ja - dla nich. †

We współczesnym świecie mnóstwo ludzi cierpi na różnego rodzaju uzależnienia: alkohol, narkotyki, telewizja, komputer, jedzenie, inni ludzie. A czy jest możliwe uzależnienie od...Boga?

Odpowiedź na to pytanie zależy od tego, jak rozumiemy uzależnienie.

    Żeby zrozumieć uzależnienie, należy zbadać jego pochodzenie. Niektórzy badacze uważają, ze uzależnienie wiąże się z wrodzonymi skłonnościami niektórych ludzi, czyli człowiek nie nabywa go w trakcie życia, lecz się już rodzi z biologiczną predyspozycją do uzależnienia. Zgodzić się z tym – znaczy obarczyć winą wyłącznie ludzką naturę, której, jak wiadomo, nie da się zmienić. Wniosek stronników tej pozycji jest taki, iż człowiek nie niesie odpowiedzialności moralnej za wrodzony mankament natury, więc nie jest zobowiązany (nie ma sensu) spróbować zmienić to, czego zmienić nie może. Człowiek więc winien poddać się uzależnieniu, ponieważ jest wobec niego (jak części natury) bezwładny. Nie trzeba większego rozumu, żeby zrozumieć, że rozważania takiego typu prowadzą do absurdu i sprzyjają moralnej degradacji człowieka. Chociaż należy zauważyć, że rzeczywiście u potomstwa uzależnionych rodziców, trujących swój organizm pewnymi środkami chemicznymi, występują pewne biologiczne (fizjologiczne) skutki. Lecz skutek uzależnienia nie jest przyczyną, tylko skutkiem! †

W dniach 26-28 września 2009 roku w Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Białymstoku odbył się III Archidiecezjalny Kongres Miłosierdzia Bożego, w którym mieliśmy okazję uczestniczyć.

Należę do parafii Bożego Miłosierdzia w Lidzie, pracuję jako nauczycielka języka polskiego w szkole nr 13. Wraz z grupą parafian na czele z siostrą Józefą Sikorą ze zgromadzenia Misjonarek Chrystusa Króla pojechałam do Białegostoku na spotkanie modlitewne. Rok temu byliśmy z grupą parafian na uroczystości Beatyfikacji sługi Bożego księdza Michała Sopoćki. On stał się naszym orędownikiem i opiekunem od momentu, kiedy dowiedzieliśmy się, że jest naszym ziomkiem, ponieważ urodził się we wsi Juszewszczyzna, zwanej też Nowosadami, w rejonie oszmiańskim.
    Po kilku miesiącach po beatyfikacji dowiedzieliśmy się, że w naszej parafii będą relikwie błogosławionego ks. Michała. Cieszyliśmy się ogromnie, że będziemy mieli relikwie bł. Apostoła Miłosierdzia – spowiednika siostry Faustyny. To właśnie ksiądz Michał namawiał siostrę Faustynę do tego, by uwiecznić wizerunek Chrystusa, i w 1934 r. przyprowadził ją do malarza Eugeniusza Kazimirowskiego w Wilnie. †

   Małżeństwem niesakramentalnym według Kościoła katolickiego jest związek kobiety i mężczyzny, którzy żyją ze sobą na sposób małżeński, ale nie są związani sakramentalnym związkiem małżeńskim. To są ludzie ochrzczeni, którzy nie mogą zawrzeć ślubu zgodnie z wymaganiami wiary chrześcijańskiej, chociażby tego w wielu wypadkach chcieli. Przeszkodą dla nich jest to, że już uprzednio zawarli sakramentalny związek małżeński w Kościele, rozwiedli się, a następnie zawarli z inną osobą związek cywilny. Żyjąc w takim stanie,często tęsknią za spowiedzią i Komunią świętą, czasem oskarżając Kościół, że jest dla nich zbyt surowy.
   Wczuwając się w sytuację tych ludzi, na pewno nie można tu mówić o winie Kościoła. Nie może On, i to trzeba jasno powiedzieć, zrezygnować z wartości zbawczych i powierzonej sobie przez Chrystusa misji.
    W planie Bożym małżeństwo jest nierozerwalne. Jezus w swoim nauczaniu, przeciwstawiając się tendencjom rozwodowym, odwołując się do planu Stwórcy, stwierdza: „To, co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela” (Mt 19, 6) i objawia, że więź małżeńska jest znakiem wiernej i wiecznej jedności Boga z ludzkością. Natomiast związek, który nie jest prawdziwym małżeństwem, Jezus nazywa bardzo ostro „nierządem”: „Każdy kto oddala swoją żonę – poza wypadkiem nierządu – naraża ją na cudzołóstwo” (Mt 5, 35). Św Paweł apostoł mówi: „Żona niech nie odchodzi od swego męża. Gdyby zaś odeszła, niech pozostanie samotną albo niech się pojedna ze swym mężem” ( 1Kor 7, 10-11). Kościół więc, będąc wierny misji Chrystusowej, nie ma upoważnienia, aby wobec małżeństw, które się rozeszły, wypowiedzieć „rozwiedzieni” albo „skończone”. W żadnym wypadku nie może uznać drugiego związku za prawomocny.
   Mimo tego, że wielu członków Kościoła sprzeniewierza się zobowiązaniu podjętemu w sakramencie małżeństwa, to jednak Kościół nie odrzuca rozwiedzionych i nie uważa ich za ostatecznyh wyrzutków. Co więcej, pochyla się nad nimi z miłością zatroskanej matki. Papież Jan Paweł II w adhortacji apostolskiej „Familiaris consortio”, kierując swoje nauczanie do żyjących w małżeństwach niesakramentalnych, napisał: „aby nie czuli się odłączeni od Kościoła, skoro mogą – owszem, jako ochrzczeni powinni – uczestniczyć w jego życiu” (FC 84). Zwracając się do tych wszystkich, którzy trwają w związkach nesakramentalnych i nie mogą nic temu zaradzić, nie mają żadnej możliwości naprawienia swojej sytuacji życiowej, chcę powiedzieć, by nie odwracali się od Pana Boga, by starali się być blisko Niego. Starajcie się być bardziej gorliwymi w wierze i czynieniu dobra, zwłaszcza, że nie jesteście wykluczeni z Kościoła. Słuchajcie Słowa Bożego, uczęszczajcie na Mszę św., wytrwale się módlcie. Proście o Boże miłosierdzie, albowiem ten dostąpi miłosierdzia, kto o nie zabiega.
    My zaś wszyscy jako wspólnota kościelna winniśmy okazywać tym ludziom zatroskaną miłość i duchowe wsparcie. Jan Paweł II w przytoczonym wyżej dokumencie nam jako wspólnocie kościelnej daje zadanie w odniesieniu do małżeństw niesakramentalnych: „Niech Kościół modli się za nich, niech im dodaje odwagi, niech okaże się miłosierną matką, podtrzymując ich w wierze i nadziei”.

„Dorośli są zakochani w cyfrach. Jeżeli opowiadacie im o nowym przyjacielu, nigdy nie spytają o rzeczy najważniejsze. Nigdy nie usłyszycie: «Jaki jest dźwięk jego głosu? W co lubi się bawić? Czy zbiera motyle?» Oni spytają was: «Ile ma lat? Ilu ma braci? Ile waży? Ile zarabia jego ojciec?» Wówczas dopiero sądzą, że coś wiedzą o waszym przyjacielu. Jeżeli mówicie dorosłym: «Widziałem piękny dom z czerwonej cegły, z geranium w oknach i gołębiami na dachu» - nie potrafią sobie wyobrazić tego domu. Trzeba im powiedzieć: «Widziałem dom za sto tysięcy złotych». Wtedy krzykną: «Jaki to piękny dom!» ... „Naprawdę, dziwni są ludzie ci dorośli!”†

Jesień jest jedną z najbardziej malowniczych por roku. Mamy w tym czasie niezliczoną ilość możliwości realizacji swoich zdolności w wyrobach z naturalnych materiałów – w naszym przypadku z pięknych jesiennych liści.