Jak wiadomo, 6 GRUDNIA obchodzona jest UROCZYSTOŚĆ OBJAWIENIA PAŃSKIEGO, która otrzymała nazwę Trzech Króli. Jest to jedna z najważniejszych i najstarszych uroczystości w Kościele. Właśnie oni, jako ci, co są oczytani w pismach prorockich, przyszli, aby oddać pokłon Nowonarodzonemu Panu. I to właśnie na ich cześć w Uroczystość tę na drzwiach naszych domów wypisujemy kredą litery: K+M+B i rok.

R ównież i dla całej wspólnoty Seminarium Grodzieńskiego ta uroczystość posiada podwójny charakter: mianowicie w tym dniu wszyscy alumni udali się do parafii Diecezji Grodzieńskiej ze świadectwem swego powołania i podziękowaniem za ofiary - materialne i te duchowe - składane na utrzymanie seminarium. Na pewno, jest to wielka okazja do tego, aby każdy alumn mógł wyrazić wdzięczność za dary oraz swoim przykładem i świadectwem zachęcić innych do pójścia w ślady Chrystusa.
    Równocześnie z uroczystością Objawienia Pańskiego zaczyna się w parafiach wizyta duszpasterska, która powszechnie nazywana jest kolędą. Jest to ważne wydarzenie w życiu każdego chrześcijanina. Także i w seminarium stała się niemal 20-letnią tradycją wizyta duszpasterska, podczas której ojcowie duchowni wraz z braćmi diakonami odbywają kolędę we wspólnocie seminaryjnej. †

18 PAŹDZIERNIKA 2009 r., gdy Kościół Katolicki obchodził ŚWIATOWY DZIEŃ MISYJNY, czyli Niedzielę Misyjną, w naszym seminarium odbyło się szczególnie ważne wydarzenie: zostało założone Koło Misyjne. Podczas spotkania formacyjnego został przedstawiony referat pod tytułem „Misyjny wymiar Kościoła”, myślą przewodnią którego było ukazanie faktu, że Chrystus ustanowił Kościoł jako powszechny Sakrament zbawienia, przeto głównym zadaniem Kościoła jest głoszenie Ewangelii wszystkim narodom. Mianowicie z nakazu Chrystusa: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu” (por. Mk 16,15) wypływa działalność misyjna Ludu Bożego. A więc każdy katolik, a tym bardziej kapłan czy kleryk, powinien czuć się odpowiedzialnym za dzieła misyjne.
    Członkowie nowo utworzonego Koła obrali sobie za patronów bł. o. Pawła Mannę, niezwykłego misjonarza, który będąc zmuszony do opuszczenia placówki misyjnej z powodu ciężkiej choroby, poświęcił się dziełu animacji misji w Kościele, a także św. Teresę od Dzieciątka Jezus, która nie wyjeżdżając na placówki misyjne, została ogłoszona Patronką misji dzięki żarliwej modlitwie i chęci wspierania misjonarzy. †

Każdy z nas powinien wejść do groty betlejemskiej po to, aby otworzyć własne serce na miłość Bożą

Umiłowani w Chrystusie Panu! Różnymi drogami można wędrować do Jezusa, różne ścieżki prowadzą do Niego. Jedni są jak pasterze, którzy musieli tylko zbiec z góry do Betlejem, by pokłonić się Jezusowi. Inni – jak Trzej Królowie, którzy daleko na Wschodzie ujrzeli Jego gwiazdę i musieli przebyć długą drogę, by wreszcie spotkać się z Jezusem, pokłonić się Dziecięciu i ofiarować Mu swe dary.
    Czy można żałować przebytej drogi, kiedy na jej końcu czeka Bóg, kiedy rozumiemy, że to nie tylko cel naszej drogi, ale i cel całego naszego życia? Na końcu długiego wędrowania Mędrców spotkały radość i szczęście. †

О Maryjo, Matko Boga i Nasza Matka! Pomóż nam przejść z Ewangelią w sercu i na ustach poprzez nasze trudne życiowe dni w tę przyszłość, do której zapraszamy Chrystusa.

Z woli Bożej Ostra Brama została wpleciona w historię naszego narodu, stała się symbolem wierności Panu Bogu. Siła, która do stóp Ostrej Bramy ściąga niezliczone rzesze ludzi – to Cudowny Obraz Matki Bożej Miłosierdzia (Ostrobramskiej), z którego Ona króluje i hojnie zlewa łaski na wszystkich ludzi.
    Od samego początku istnienia Grodzieńskiego Seminarium jest taka tradycja, że każdego roku po świeceniach Diakonatu bracia z VI roczniku udają się w pielgrzymce do Wilna, aby tam Matce Bożej Ostrobramskiej podziękować za opiekę, orędownictwo, za pomoc: bo to przecież w dzień Jej uroczystości otrzymaliśmy Święcenia Diakonatu. Każdy z nas, pielgrzymów, miał dużo do powiedzenia Matce Bożej, bowiem każde dziecko pragnie podzielić się swoją radością z kimś bardzo bliskim, bardzo zaufanym, tym, komu zawierzył swoje życie, a tym Kimś jest dla nas Ona – Matka Boga i każdego z nas. †

Tajemnica spowiedzi nie ma granicy, za którą wolno by było uchylić zasłonę poufności. Jest to tajemnica absolutna, zobowiązująca każdego bez wyjątku kapłana w każdym bez wyjątku przypadku. Wyjątkowość tej tajemnicy wiąże się z osobliwością udziału kapłana w najbardziej intymnej sferze – wewnętrznym świecie penitenta (spowiadającego się).
    Wewnętrzny świat człowieka jest święty (nietykalny). Penitent pozwala spowiednikowi wejść do tego świata tylko na podstawie wiary w Pana i zaufania do kapłana jako do kompetentnego pomocnika w procesie wyznawania grzechów.
   Kapłanowi zabrania się ujawniać tajemnicę spowiedzi, nawet jeżeli przyjdzie zapłacić za to życiem. Usłyszana podczas spowiedzi informacja nie ma prawa w żadnych okolicznościach przekroczyć ramy danej spowiedzi. Czyli kapłan nie może pod żadnym pretekstem powracać do usłyszanej podczas spowiedzi informacji lub korzystać z niej. Nawet pośrednie rozgłoszenie tajemnicy spowiedzi (nieświadomy przeciek informacji) automatycznie dyskwalifikuje kapłana, pozbawia go święceń kapłańskich i doprowadza do kary przewidzianej przez kościelne prawo kanoniczne. Każdy kapłan wie o absolutnym obowiązku zachowania tajemnicy spowiedzi, nietykalność której jest ważniejsza od życia kapłana. †

W niedzielę 3 stycznia b.r. młodzież duszpasterstwa akademickiego „Open” oraz młodzi ludzie z różnych parafii naszej diecezji wrócili z tegorocznego 32. europejskiego spotkania. Spotkania te, organizowane w różnych miastach Europy przez wspólnotę ekumeniczną braci z Taizé, są kolejnymi etapami pielgrzymki zaufania przez ziemię, która rozpoczęła się w 1978 r. w Paryżu. W tym roku w dniach 28.12.2009 r.-2.01.2010 r. gościnnie przyjmował nas Poznań.

W pielgrzymce zaufania organizowanej przez wspólnotę braci z Taizé najważniejsze jest przede wszystkim to, że spotkania mają prowadzić do jedności bez względu na wygląd, język, narodowość, wykształcenie, historie, kulturę, wyznanie. Razem z innymi młodymi ludźmi z różnych krajów staraliśmy się przemyśleć i odkryć w sobie na nowo wspólne wartości, do których zmierzamy, odszukać drogę ku prawdzie i zjednoczeniu. O zapotrzebowaniu na takie spotkania u ludzi młodych świadczy pokaźna zawsze liczba uczestników. Było nas wszystkich w Poznaniu ok. 30.000 i mimo tak wielkiej ilości nikomu z gości nie zabrakło miejsca w u mieszkańców Poznania. †

„Na wieczną rzeczy pamiątkę, to dzieło oddajemy, aby w Związku Państw Radzieckich był odnowiony Kościół Katolicki ...dla dobra duchowego społeczności katolików obrządku łacińskiego, zamieszkałych w okręgu Grodzieńskim, postanawiamy ... mocą i władzą Naszą Apostolską decydujemy i polecamy ... zakładamy diecezję Grodzieńską Łacińską, określoną granicami świeckimi – oblasti– Grodzieńskiej ... .”
   Fragment Bulli erygowania Grodzieńskiej Diecezji z 13 kwietnia 1991 r. Ojca Świętego Jana Pawła II

11 stycznia – święto Chrztu Pańskiego

Zgodnie z nauczaniem Kościoła, święto Chrztu Pańskiego jest przede wszystkim dopełnieniem tajemnicy objawienia Pańskiego. W dniu Bożego Narodzenia Jezus Chrystus objawił się narodowi wybranemu, Izraelowi, którego symbolizowali pasterze.
    W dniu Objawienia Pańskiego (uroczystość Trzech Króli) Jezus objawił się całemu światu, co zostało wyrażone w mędrcach przybyłych złożyć Mu pokłon. W święto Chrztu Pańskiego dokonało się pierwsze objawienie się Boga człowiekowi jako Trójcy Świętej, jako Miłości, która wzajemnie się uzupełnia i wzbogaca.

    Trzej ewangeliści – Mateusz, Marek i Łukasz, zostawiając nam opis chrztu Pana Jezusa, byli zgodni, że poprzez to stał się On pokornym Sługą Ojca, by zmazać grzechy człowieka. Uniżył się we Wcieleniu, uniżył się w samym Chrzcie, by zakończyć swoje ziemskie życie śmiercią na Krzyżu. Jezus przyjął chrzest, aby wszystkim uświadomić, że jest umiłowanym Synem Bożym i jest napełniony Duchem Świętym. Epizod ten z życia Pana Jezusa był szczególnej wagi, skoro kościół wyróżnił go osobnym świętem. Otóż od tego uroczystego aktu Chrystus Pan rozpoczął swoją misję nauczycielską. Miał wtedy trzydzieści lat, gdyż dopiero od tego wieku zwyczaj żydowski pozwalał występować publicznie przed ludem i nauczać. †

18 stycznia br. rozpoczyna się kolejny Tydzień Powszechnej Modlitwy o Jedność Chrześcijan, który potrwa do 25 stycznia. Zaproponowany w 1908 r. Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan jest zawsze obchodzony między dniem niegdyś wspominającym św. Piotra (18 stycznia) a dniem upamiętniającym św. Pawła (25 stycznia), kiedy przypada święto Nawrócenia św. Pawła.
   Tydzień Modlitw realizuje główny cel ruchu ekumenicznego: jedność wszystkich chrześcijan zgromadzonych w „jednym, świętym, powszechnym i apostolskim Kościele Chrystusowym”.

Duchowymi ojcami Tygodnia Modlitw nazywani są dwaj pastorzy anglikańscy: P. Wattson i W. Jones, którzy w styczniu 1908r. zainicjowali obchody „Oktawy Jedności Kościoła”. W 1910 roku podczas międzynarodowego kongresu misyjnego przedstawiciele Kościołów protestanckich i anglikańskich wystosowali apel o jedność wśród chrześcijan. Ta data jest uznawana za początek ruchu ekumenicznego, którego owocem było powstanie w 1948 roku Ekumenicznej Rady Kościołów. †

Zarówno cudowny obraz Matki Bożej Ostrobramskiej, jak i kaplica, w której się mieści, oraz sama Ostra Brama mają bogatą historię, ściśle wiążącą się z historią rozbudowy Wilna. Na przełomie XV–XVI w. powstało dziewięć bram miejskich, z których jedna (jedyna zachowana do naszych czasów) nosiła nazwę Miednickiej, inaczej Krewskiej. Nieco później przyjęła się inna nazwa bramy – Ostra (od nazwy części południowego przedmieścia, które nazywało się Ostry Koniec). Zgodnie z tradycją na bramach obronnych zawieszano święte obrazy. W 1626 r. założyli w tym miejscu swój klasztor ojcowie karmelici, a w samej bramie zbudowali niewielką kaplicę, w której umieścili obraz Matki Bożej – Matki Miłosierdzia. 12 kwietnia 1671 r. odbyło się uroczyste poświęcenie obrazu przez biskupa wileńskiego w obecności najwyższych dostojników świeckich Wielkiego Księstwa Litewskiego, profesorów i studentów Akademii Wileńskiej, magistratu miasta i wilnian.†

Wspomina rzeczy minione tylko ten, kto posiada własną historię. Co więcej, historia ta musi być pozytywna i wzbogacająca, a w dodatku w dynamiczny sposób wiążąca się z dniem dzisiejszym. Wspominanie dobrych wydarzeń własnej historii w sensie duchowym ma swoją długą tradycję. Wspomnienia są więc bogactwem człowieka i społeczności, w której żyje. Dzisiaj nawiązujemy do święta rocznicy poświęcenia Bazyliki katedralnej w Grodnie, które odbyło się 5 grudnia 1705 r. ,i wspomnienia 3 grudnia jej patrona św. Franciszka Ksawerego.

Świątynia ta powstawała w latach 1678-1705, kiedy w Grodnie działali Jezuici (Towarzystwo Jezusowe). Warto zaznaczyć, że Towarzystwo Jezusowe powstało jako «znak czasu» i odpowiedź na «potrzebę chwili». W odpowiednim też czasie Bóg wzbudzał w naszej historii osobowości, do których możemy się odwoływać jako do naszych przewodników i nauczycieli. Jednym z nich był wybitny jezuita św. Franciszek Ksawery. Święty Franciszek Ksawery był najpierw misjonarzem w Indii. Tam rozwinął wspaniałą działalność misyjną, nawracając na wiarę katolicką tysiące ludzi. Jako pierwszy misjonarz z Europy stanął na ziemi japońskiej. Stąd też święty Franciszek ogłoszony został głównym patronem misji katolickich. Stał się on też patronem obecnej Katedry grodzieńskiej, świątyni-sercu naszej diecezji. Brnąc w jej bogatą historię, warto wspomnieć, że pierwsza Msza święta w budowanym jeszcze kościele sprawowana była w 1700 r. Zaś 5 grudnia 1705 r. chełmiński biskup Teodor Potocki dokonał konsekracji świątyni. W uroczystości wzięli udział król August II i car Piotr I.†

Są ludzie, czyj los to historia. Na kartach ich życia czas odcisnął swe piętno. Oni są czynnymi świadkami historii. Właśnie takim człowiekiem jest grodnianin Grigorij Niselewicz Chasyd, jedyny obecnie żyjący świadek zwierzęcego znęcania się faszystów nad więźniami getta grodzieńskiego.
   Można przeczytać wiele lektur o wojnie, one i tak pozostaną dla człowieka żyjącego w spokojnym czasie zestawem decyzji strategicznych i danych statystycznych. Jednak w pewnym czasie przeznaczenie zetknie cię z człowiekiem, który po prostu opowie swoje życie. I dopiero wtedy, nie tylko zrozumiesz, ale i odczujesz: jak niemiecki sztylet wetknie się w plecy, mrożący śmiech zezwierzęciałego faszysty poczujesz za plecami, straszna nahajka ponownie będzie uderzała o skrwawione ciało, na skroniach osiądzie lepki strach przytulonych do siebie ciał, wywożonych wagonami towarowymi do obozów. I wtedy da się zrozumieć słowa mojego bohatera: ”Nie mogę chodzić do teatru. Nie mogę czytać literatury pięknej. Wszystko, co jest tam napisane, wydaje się sztuczne i wymyślone, mimo że napisane dobrze... To, co przeżyłem, jest o wiele straszniejsze niż którakolwiek książka”. †

Chcesz uradować bliską ci osobę oryginalnym prezentem?Weź kartkę kolorowego papieru, złóż serduszko, za pomocą którego będziesz mógł w sposób oryginalny wyrazić swe ciepłe uczucia do bliskich osób – mamy, taty, dziadków, siostrzyczki, brata.

1. Przetnij kwadrat po przekątnej. Będziesz miał dwa trójkąty. Zagnij kąciki jednego z trójkątów do dołu, jak to zostało pokazane na schemacie. Odwróć.
    2. Załom jedną warstwę papieru do góry i znowu odwróć.
    3. Włóż kąciki w powstałe kieszonka.
    4. Załom wg wytyczonych linii.
    5. Złóż tak, jak zostało pokazane na schemacie. Odwróć.
    6. Zrobiłeś serduszko, wewnątrz którego możesz napisać o swoich uczuciach lub złożyć życzenia.

   Zanim zaczniecie zabawę, poproście o pomoc inne dziecko lub dorosłego. Wasz pomocnik przecina zdjęcie na tyle kawałków, ilu jest uczestników zabawy. Kawałki te powinny być mniej więcej takiej samej wielkości i mieć kształt puzzli. Jeśli pomocnik nie ma pod ręką żadnego zdjęcia, może wyciąć jakiś obrazek z gazety. Ale nikt z was nie może zobaczyć tego zdjęcia! Pomocnik daje każdemu z was kawałek, który naklejcie na kartkę w dowolnym miejscu. Każdy z was ma teraz za zadanie namalować cały obrazek wokół wyciętego kawałka. Nie siadajcie zbyt blisko siebie, żeby nikt nie mógł spoglądać na kartkę drugiego. Dopiero gdy wszyscy skończą, możecie porównać, jak różne obrazki namalowaliście na podstawie tego samego zdjęcia! Zastanówcie się też, jak mógł wyglądać oryginał.