Pewnego razu nauczyciel zapytał swoich uczniów:
    - Dlaczego ludzie krzyczą, kiedy się kłócą?
    - Dlatego, że tracą panowanie - odpowiedział jeden z uczniów.
    - Ale po co krzyczeć, gdy inny człowiek jest obok ciebie? – zapytał Nauczyciel. – Czyżby nie można rozmawiać z nim cicho? Po co krzyczeć, kiedy jesteś rozzłoszczony?
    Uczniowie proponowali swoje odpowiedzi, jednak żadna nie usatysfakcjonowała Nauczyciela. Wreszcie wytłumaczył:
    - Kiedy ludzie są niezadowoleni jeden z drugiego i kłócą się, ich serca się oddalają. By pokonać tę odległość i usłyszeć jeden drugiego, muszą krzyczeć. Nim mocniej się złoszczą, tym głośniej krzyczą.

Narzędzia i materiały:
linijka, ołówek, nożyce, klej, biały papier do pisania, dwustronny czerwony papier, biały papier gofrowany.
Instrukcja:
1. Wyciąć paski białego i czerwonego papieru szerokością 2.5 cm.
2. Zagiąć, jak pokazane na rysunku, i odciąć.
3. Złożyć wpół, a potem po przekątnej.
4. Wyciąć półkole. Półwyrób jest gotowy. Zróbcie dla jednej gałązki dwa czerwone i dwa białe serca.
5. Wyciąć pasek gofrowanego papieru długością 7-18 cm i zrobić na nim nacięcia.
6.Złożyć wpół najwęższy pasek i skręcić go. †

   Te i inne pytania mogą się wydawać prowokacją przeciwko stanu zakonnemu. W pewnym sensie w taki sposób został zrozumiany mój artykuł o ślubach zakonnych (patrz nr 19 2009 r.) przez niektórych czytelników. Słusznie zostało zauważone, iż stan zakonny w chrześcijaństwie ma na tyle różnorakie formy, że się wydaje, iż nie sposób ich zmieścić w ramach jednego wyznania. Weźmy jako przykład misjonarzy, którzy są skoncentrowani na pomocy człowiekowi w potrzebie i stanowczo kontrastujących z nimi zakonników kontemplacyjnych, pogrążonych w świętą obojętność i kontemplujących Boga. Paradoks. Ale ten paradoks jest tylko zewnętrzny, powierzchowny. Pogłębienie zaś chrześcijańskiego rozumienia świata wszystko ustawia na swoje miejsca. Odsłania się genialnie prosty sens. †

2 lutego - Dzień Życia Konsekrowanego

W drodze do świętości

Nasz dobry przykład, nasza zdecydowana postawa, nasza mądrość życiowa i odwaga w bronieniu prawdy i naszej tradycji, powinny być światłem dla świata.

Każdego roku z inicjatywy Watykanu w dniach 18-25 stycznia odbywa się Tydzień Modlitwy o Jedność Chrześcijan. W tym roku przebiegał on pod hasłem: „Wy jesteście świadkami tego”

Głównym wątkiem Tygodnia jest „misja i jedność”, bowiem właśnie misjonarze, głosząc Słowo Boże wśród chrześcijan na całym świecie, byli pierwsi, którzy dążyli poprzez to do ich zjednoczenia.
    Przez osiem dni modlono się o tę jedność w wielu świątyniach świata, w tym na Białorusi. W naszej diecezji centralnym punktem obchodów Tygodnia było nabożeństwo ekumeniczne, które odbyło się wieczorem 24 stycznia br. w Bazylice Katedralnej w Grodnie. W Liturgii Słowa Bożego, której przewodniczył ks. bp Aleksander Kaszkiewicz, uczestniczyli przedstawiciele Wspólnoty Luterańskiej, Kościoła Prawosławnego i Greckokatolickiego. Przed tym wszyscy kapłani przeszli w procesji do ołtarza, wspólnie z wiernymi śpiewając hymn do Ducha Świętego. Fragment Ewangelii wg św. Jana, nawiązujący do jedności chrześcijan, został odczytany w trzech językach: polskim, starosłowiańskim i białoruskim. W homilii, którą wygłosił każdy z przedstawicieli wspólnot chrześcijańskich, podkreślano, że najlepszym sposobem wspierania jedności chrześcijan jest głoszenie nauki Chrystusa, który dla nich wszystkich jest jednym nauczycielem.†

Obchodzone 2 lutego święto Ofiarowania Pańskiego nabrało z czasem charakteru maryjnego i nazywane jest też świętem Matki Bożej Gromnicznej. Wierni widzą w Niej tę, która sprowadziła na ziemię niebiańskie Światło i która nas tym światłem broni i osłania od wszelkiego zła. W tym dniu w kościołach święcone są świece, zwane gromnicami. Gromniczny płomień to misterium ognia i tajemnica jego świętości. Poświęcona w kościele i tam zapalona gromnica przynosi w nasze progi i życie wiarę w oczyszczenie duszy oraz pomoc w nagłych potrzebach w walce z żywiołem. Jasny płomyczek ze świecy woskowej, zwanej po staropolsku gromnicą, ma uspokajać lęk w duszy, dodawać otuchy w nieszczęściu i rozniecać nadzieję. W ostatniej drodze człowieka w chwili konania tajemnica gromnicznego światła przeprowadza duszę do wieczności. Stąd znane słowa z naszych stron: „Gromnica - duszy strażnica”. †

W każdej parafii są prowadzone parafialne kartoteki. Dzięki zebraniu informacji o ludziach zamieszkałych na terenie parafii, proboszcz może lepiej poznawać swoich parafian, ich potrzeby i pragnienia oraz otaczać duchową troską powierzoną mu wspólnotę. Niemożliwe jest utrzymać całą informację o swojej parafii w głowie, bowiem są większe i mniejsze wspólnoty parafialne, dlatego jest prowadzona parafialna dokumentacja. W ciągu roku proboszcz zawsze może zajrzeć do kartoteki i przypomnieć sobie ważne informacje dotyczące parafian.
    A więc na takiej kartce proboszcz zapisuje najpierw dane osobowe tych, którzy mieszkają w danym mieszkaniu lub domu (imię, nazwisko, rok urodzenia). Sprawdza, czy nie było w ostatnim roku zmian. Proboszcz również spisuje informacje związane z życiem religijnym danej rodziny i jej poszczególnych członków: datę chrztu, I Komunii, bierzmowania, u dzieci wpisuje się udział w katechizacji. †

Dzień dobry, szanowna Redakcjo!

Pragnę podzielić się z wami swymi rozważaniami na temat duszy i ducha. Zależy mi na waszym zdaniu na ten temat, na waszym punkcie widzenia. Chciałabym wierzyć, iż moje rozważania nie są dalekie od kościelnych dogmatów i że jestem na dobrej drodze.
    Pewnego razu moja koleżanka powiedziała:
    - Zobacz, Kasiu: idziemy z tobą i rozmawiamy, rozważamy, wymyślamy różne historie, śmiejemy się. Ale dlaczego zwierzęta tak nie robią? Przecież one, jak i my, mają duszę?
    Nie potrafiłam w tamtej chwili na to odpowiedzieć, lecz zastanawiałam się nad tym pytaniem dość długo.
    Często można usłyszeć, że wszystko, co jest dookoła nas, ma duszę: kamienie, drzewo, obłok, dzieła sztuki i tak dalej, w tym również człowiek. Jednak może człowiek posiada coś jeszcze? Może, tym czymś jest Iskra Boża lub Duch Boży? Przecież duch jest tym, dzięki czemu człowiek potrafi tworzyć, myśleć i obcować z innymi.
    Bardzo często słyszałam, że ludzie nie robią różnicy pomiędzy duszą i duchem, mówiąc, że to jest to samo. Ale przecież tak nie jest! Dusza jest tym, co pobudza człowieka do ruchu, daje mu impuls do rozwoju. Duch zaś i jest tym rozwojem, świadomością człowieka, tym, dzięki czemu on może się rozwijać. Można również powiedzieć, że dusza odpowiada za instynkty zwierzęce (głód, pragnienie, sen, refleksy i tak dalej), duch zaś określa naszą świadomość, nasz rozwój duchowy i twórczy. Dlatego główna różnica pomiędzy człowiekiem i zwierzęciem polega na tym, że zwierzę ma duszę, a człowiek, oprócz tego, posiada jeszcze ducha.
    A jak Państwo mogliby odpowiedzieć mojej przyjaciółce? †

Szanowni czytelnicy!

Miłość łączy, uczy porozumienia, wielkoduszności, miłosierdzia. Zaś zło, przenikając do serca człowieka, napełnia go okrutnością, nietolerancyjnością, pychą, obojętnością. Zło niszczy harmonię wzajemnego porozumienia, siejąc wrogość i niezadowolenie. Aby lepiej zrozumieć, dlaczego miłość i dobro są tak ważne, przeczytajcie tę baśń.

Na pewnej planecie żył sobie zły król. On krzywdził dzieci i dorosłych, wszystkich nienawidził, był podłym i złośliwym tyranem. Pewnego letniego dnia król wyjrzał przez okno i zobaczył pod ścianą swego pałacu wędrownika, dookoła którego zebrał się tłum. Wędrownik coś opowiadał, ludzie się śmiali. Zły król nie lubił śmiechu i radości. Rozkazał strażakom pochwycić wędrownika i wrzucić do więzienia. Tak też uczynili. Dzień zgasł, i król poszedł spać. Wygodnie się położywszy, zamknął oczy. I już sen zaczął rozwijać przed nim swe obrazki, jak nagle król zobaczył wędrownika. †

Pożyteczne idee

Jeżeli chcecie pomóc zimującym ptakom przeżyć srogą zimę, jeżeli lubicie im się przyglądać, spróbujcie zrobić dla ptactwa karmnik i powieście go gdzieś w pobliżu swego okna. Dźwięczne świergotanie ptaków podniesie humor nie tylko dzieciom. Zrobić karmnik jest bardzo łatwo.

Pierwszy sposóbMateriały: tektura, nożyce, klajster z krochmalu bądź dwustronna taśma klejąca, krupy (ryż, jagły, pęczak, groch), nasiona (dynia, słonecznik), drut lub sznurek.
    Wyrób: wycinamy z tektury dowolną formę domku, przyklejamy na nią dwustronną taśmę klejącą lub nanosimy warstwę klajstru, posypujemy krupami lub nasionami. Przeciągamy sznurek – i mamy karmnik. †

Aby przekazać piękno ażurowej śnieżynki, proponujemy Państwu wykonać ją techniką quillingu (z ang. quill – ptasie piórko), wykorzystując zwykłe papierowe wstążki.

Przyrządy i materiały: linijka, ołówek, nożyce albo nóż do papieru, emulsja, drewniane szpadki lub cienkie druty do nawijania papieru. Do wykonania śnieżynek będzie potrzebny biały papier biurowy, pocięty na paski szerokością 5 mm.
    Instrukcja wykonania: 1. Najpierw zrobimy półwyroby. W tym celu należy wziąć pasek, paznokciem lekko odciągnąć i zaokrąglić jego koniec. Tak przygotowany pasek kładziemy na szpadkę i nakręcamy na nią. Pierwsze spirale powinne być bardziej szczelne. Kiedy papier dobrze przylgnie do szpadki, można będzie kręcić już tylko ją do samego końca paska. Żeby zdjąć ze szpadki zakręcony pasek papieru, należy ją lekko pokręcić – mamy półwyrób, zakręconą spiralę o średnicy około 12 mm. Jeżeli została zakręcona zbyt szczelnie, należy lekko ścisnąć ją palcami, żeby się rozkręciła. Koniec półwyrobu należy przykleić. Właśnie z takich półwyrobów można zrobić podstawowe formy, z których będzie się składała śnieżynka. †

Szanowni czytelnicy!

Bożego Narodzenia nie sposób wyobrazić bez ładnie udekorowanej choinki i przenikliwie uroczystej pieśni „Cicha noc, święta noc...”

W języku polinezyjskiego ludu maory jej pierwszy strofa brzmi „Marie tepo, tapu te po...”, chrześcijanom na Hawajach jest znana jako „Pochamau pochmolele...”, zaś mieszkańcy Japonii zaśpiewają „Szicukeki majanaka”.
    Historia tej niezwykłej pieśni bierze początek w niedużym austriackim miasteczku Oberndorf niedaleko Salzburga, gdzie młody kapłan Joseph Mohr pracował jako wikariusz w kościele św. Mikołaja. W grudniu 1818 r., tuż przed Bożym Narodzeniem, stała się wielka nieprzyjemność: myszy pogryzły miechy napędzające organów, które miały upiększyć swą grą uroczystą liturgię Bożego Narodzenia. Ojciec Mohr był tym bardzo zasmucony. Próbując różnych wariantów, doszedł do wniosku, że sytuację może uratować uroczysta pieśń, którą można by było wykonać bez organów. Rozpacz obudziła fantazję i wikariusz ułożył kilka zwrotek. Melodię zaś dobrał organista i nauczyciel muzyki w Arnsdorfie Franz Xaver Gruber, któremu młody wikariusz przyniósł swój wiersz. Jedna z legend głosi, iż Gruber, przeczytawszy wiersz kapłana, zawołał: „Znalazłeś go, oto jest hymn!” Nie mieli zbyt dużo czasu, ponieważ zbliżała się świąteczna noc, i Gruber napisał melodię, która przeżyła wieki. 24 grudnia 1818 roku pieśń została wykonana podczas liturgii Bożego Narodzenia w kościele św. Mikołaja. Joseph Mohr grał na gitarze i śpiewał partię tenorową, a Franz Gruber - partię basową. Nowa pieśń bardzo spodobała się wiernym. Za kilka dni znany w tych miejscach organmistrz Karol Mauracher, który przyszedł do kościoła w celu naprawy pogryzionych przez myszy organów, spisał ten hymn i od tego dnia rozpoczął się jego tryumfalny pochód po Austrii i sąsiednich Niemczech, z tym że przez długi czas uważano go za tyrolską piosenkę ludową nieznanego pochodzenia. †

Króluj nam, chryste!

Drodzy ministranci! Witam Was ponownie na stronach naszej gazety. W tym numerze chciałbym Was zaprosić do wspólnej refleksji nad tym, czym jest kapłaństwo. Obecnie Kościół Katolicki na całym świecie obchodzi Rok Kapłaństwa w 150. rocznicę śmierci św. Jana Marii Vianney’a, patrona wszystkich kapłanów.
    Myślę, że każdy ksiądz nie raz zadawał Bogu takie pytania: „Panie, czy nie pomyliłeś się, powołując mnie i obdarzając tak wielką władzą? Przecież znasz moje słabości i wiesz, do czego jestem bardziej lub mniej zdolny”. Rzeczywiście, dar powołania do kapłaństwa będzie dla nas zawsze tajemnicą. Jezus Chrystus mówi, że „nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili”(J 15, 16). Bóg powołuje człowieka do swojej służby już w pierwszych chwilach jego życia. Prorok Jeremiasz tak pisze w swojej księdze: ”Pan skierował do mnie następujące słowo: Zanim ukształtowałem cię w łonie matki, znałem cię, nim przyszedłeś na świat poświęciłem cię, prorokiem dla narodów ustanowiłem cię”(Jr 1, 4 – 5). †

Już po raz dwunasty odbyły się w Częstochowie Mistrzostwa Polski w tenisie stołowym wśród Wyższych Seminariów Duchownych.

W tegorocznych rozgrywkach w dniach 14 -17 grudnia wzięło udział około 100 kleryków z 29 seminariów duchownych, w tym 7 zakonnych. Po raz pierwszy w mistrzostwach wzięli udział nasi bracia - klerycy WSD w Grodnie. Te mistrzostwa są zaliczane do największych imprez sportowych w środowiskach Wyższych Seminariów Duchownych. Tenis stołowy w naszym seminarium jest dyscypliną bardzo popularną i chętnie uprawianą przez nas, alumnów.
    Mistrzowstwa rozpoczęły się wspólnym apelem w kaplicy Cudownego Obrazu Matki Bożej, a15 grudnia o godz. 8.00 J. Eks. Ks. Abp dr Stanisław Nowak dokonał uroczystego otwarcia Igrzysk Sportowych. Rywalizacje w turniejach zarówno drużynowych, jak i indywidualnych odbywały się w salach gimnastycznach seminarium. 16 grudnia o godz. 18.00 miała miejsce uroczysta Eucharystia na zakończenie Mistrzowstw, a po kolacji odbyło się wręczenie medali, pucharów, dyplomów i nagród. Pełni radości ze spotkania z klerykami z innych seminariów oraz satysfakcji sportowej, nasi bracia klerycy wrócili do Grodna.

Boże Narodzenie obok Wielkanocy jest najbardziej uroczyście obchodzonym świętem. Jest to święto rodzinne, spędzane przeważnie w gronie najbliższych ludzi, które sięga tradycjami dawnych czasów.

23 grudnia całą wspólnotą wraz z J. Eks. Ks. Bp Aleksandrem Kaszkiewiczem, wykładowcami i współpracownikami naszego seminarium przeżywaliśmy wieczór wigilijny. Po przywitaniu wszystkich zebranych i wspólnym śpiewie kolęd Ksiądz Biskup zapalił świecę wigilijną, a diakon poświęcił opłatek. Następnie przeczytano fragment Ewangelii opisujący narodzenie Jezusa Chrystusa. Dzieląc się opłatkiem, pod śpiew pastorałek złożyliśmy sobie nawzajem najserdeczniejsze życzenia, prosząc o przebaczenie za zło, które sobie wyrządziliśmy.
    Gdy wszyscy już zasiedli do stołu wigilijnego, rozpoczęła się artystyczna część programu, która przypomniała zebranym tradycje wigilijne. W wieczór wigilijny, jak podaje tradycja, na wsi w czerech kątach izby stawiano kiedyś często niewymłocone snopy zboża. Wierzono również, że o północy zwierzęta rozmawiają ludzkim językiem, lecz podsłuchanie takiej rozmowy nie przynosiło szczęścia. Powszechnym obyczajem jest kładzenie siana pod obrus, ktorym nakryto stół wigilijny. Nazwa «opłatek» pochodzi od łacińskiego słowa «oblatum», czyli dar ofiarny. †