Pytania do Księdza Biskupa

Wasza Ekscelencjo, na czym polega praca Kurii Biskupiej? Jakie są godziny pracy oraz w czym Kuria pomaga biskupowi?
    Najstarszą i najważniejszą jednostką Kościoła jest biskupstwo (diecezja), kierowane przez biskupa. Biskupim urzędem do kierowania diecezją jest kuria. Kuria po łacinie oznacza dwór. W diecezji kuria jest urzędem kościelnym, który wspiera biskupa. Najlepiej streszcza działalność kurii Kanon 469: "Kuria diecezjalna składa się z tych instytucji i osób, które świadczą biskupowi pomoc w zarządzaniu całą diecezją, zwłaszcza w kierowaniu działalnością pasterską, w administrowaniu diecezją i wykonywaniu władzy sądowniczej". Nasza Kuria w Grodnie pracuje od poniedziałku do piątku w godzinach: 09.30 – 13.00. †

Troszczyli się o swoje parafie, uczyli Dzieci i młodzież modlitwy

13 stycznia w kościele parafialnym w Żołudku została odprawiona uroczysta Msza Święta z okazji 20. rocznicy śmierci ks. Piotra Bartoszewicza, który od 1963 r. pełnił w Żołudku funkcję proboszcza.
    15 stycznia w kościele parafialnym w Odelsku uczczono pamięć w 20. rocznicę zmarłych proboszczów: ks. prał. Piotra Bartoszewicza i ks. Feliksa Soroki.

13 stycznia 1991 r. w Żołudku zmarł ks. prałat Piotr Bartoszewicz. Dwa dni później, 15 stycznia 1991 r., w Odelsku cicho odszedł po wieczną nagrodę do Pana ks. Feliks Soroko. Losy tych księży były ściśle powiązane. Księży połączył Odelsk i epoka ateizmu, w której byli źródłem światła wiary i nadziei. Od tej smutnej daty minęło 20 lat. †

Kościół pw. Podwyższenia Krzyża Świętego został zbudowany z cegły w 1714 r. i początkowo funkcjonował jako kościół unicki. Przebudowany został w 1922 r. Jest zabytkiem architektury neoklasycystycznej. Nad dzwonnicą znajduje się delikatna namiotowa wieżyczka-latarnia. We wnętrzu kościoła mieści się sala modlitewna z ostrołukowym sklepieniem i trzema ołtarzami. Kościół znajduje się w centrum wsi.
    W 1714 r. w Hołynce z fundacji hrabiego Chreptowicza założono parafię unicką i zaczęto budowę kościoła. Parafia unicka działa w Hołynce aż do roku 1875, kiedy w Królestwie Polskim, zostaje skasowana unia. W latach 1875 – 1915 świątynia zostaje przekazana wiernym wyznania prawosławnego. W 1915 r. wojska niemieckie wkraczają na Grodzieńszczyznę. Kapłan prawosławny ewakuuje się. Do roku 1918 z powodu braku kapłana w świątyni nie odprawiano nabożeństw.
    W styczniu 1919 r. do Hołynki przybywa kapłan rzymskokatolicki ks. Mateusz Płauszczynajtys. Ks. Mateusz dokonuje poświęcenia świątyni. W Hołynce powstaje parafia rzymskokatolicka. Latem 1919 r. ks. Mateusz wraz z majstrami i wiernymi parafii remontują kościół. W 1921 r. nowym proboszczem zostaje ks. Piotr Brzózka. W latach 1921 – 1922 do świątyni dobudowano dwie drewniane zakrystie, które później zostają otynkowane i pobielone. Kopułę cerkiewną usunięto, zamiast niej zbudowano wieżę. Kościół w parafii Hołynka otrzymał następujące wymiary: 23,5 m długości i 8,5 m szerokości. Na początku 1922 r. kościół zostaje wzbogacony o trzy ołtarze, które ufundowali: pan Bolesław Kulmaczewski, pan majątku we wsi Hołynce – główny ołtarz, III Zakon św. Franciszka – ołtarz po prawej stronie, pan Józef Kozłowski ze wsi Komisarzewo i pani Kunda ze wsi Kołakowszczyzna – ołtarz po lewej stronie. W kościele znajdują się figury św. Teresy, św. Wojciecha i św. Stanisława. †

Tydzień modlitw o jedność chrześcijan

“Jak wielu jeszcze tych, którzy nie są z nas, przebywa poniekąd wewnątrz Kościoła! I jak wielu tych, którzy są z nas, pozostaje poniekąd na zewnątrz!” (Objaśnienie Psalmu 106,14). To znane powiedzenie św. Augustyna o chrześcijanach swego czasu przyszło mi na myśl w Tygodniu modlitw o jedność chrześcijan. Z jednej strony, dla każdego wyznawcy Chrystusa pozostaje skandalem podział Jego uczniów na konkurencyjne, a czasem nawet wrogie Kościoły, sekty, wspólnoty. Z innej strony, da się zauważyć dużą jedność ducha i myślenia wśród ludzi, których formalnie różnią wyznania, lecz jednoczy duch oddanej wiary w Chrystusa. Są oni zewnątrz podzieleni, ale wewnątrz pełni dobrej woli pojednania. Ich świadectwo mówi o możliwości realizowania przykazania Pana: „aby wszyscy stanowili jedno” (J 17, 21). Jednak rodzi się tu słuszne i niepokojące pytanie: „Ale jak się jednać?”
    Wydaje się, że ludziom wierzącym, mieszkającym na Białorusi, nie trzeba opowiadać o dramacie podziału chrześcijan. Wielowiekowe doświadczenie w podziałach i poszukiwaniu jedności nie przestaje dotyczyć wielu rodzin w naszym państwie. Jakże często do kapłanów zwracają się osoby, mające podzielone wyznaniowo rodziny, z prośbą o rozmowę. Muszą się one liczyć z odrębnościami, np. katolicyzmu i prawosławia, różnych tradycji i kalendarzy. Jakże szczęśliwe są rodziny, które łączy jedna wiara, jedność wspólnych sakramentów i tradycji.
    Świadomość skandalicznego podziału chrześcijan od samego początku skłaniała Kościół do poszukiwania drogi powrotu zabłąkanych owieczek do jedynego Pasterza. W niełatwej historii poszukiwania jedności bez wątpienia zostawało jedno – bez wspólnej otwartości na ponad naturalne działanie Boga chrześcijanie nie osiągną jedności. Bezprecedensową próbą realizacji tej intuicji jest prorocka encyklika papieża Leona XIII “Satis cognitum” (1897 r.), w której Ojciec Święty nawoływał Kościół i cały chrześcijański świat do jedności w corocznej dziewięciodniowej modlitwie o jedność między wyznawcami Jezusa Chrystusa. Początkowo modlitwa ta odbywała się przed uroczystością Zesłania Ducha Świętego. W 1910 r. papież Pius X przeniósł datę tej modlitwy z 18 na 25 stycznia, tzn. ze święta Katedry św. Piotra Apostoła (po II Soborze Watykańskim obchodzi się je innego dnia) na uroczystość Nawrócenia Pawła Apostoła. Świadectwo życia i wiary św. Pawła stało się swoistym luminarzem na drodze poszukiwania jedności między podzielonymi chrześcijańskimi wspólnotami. Czego możemy się nauczyć my, chrześcijanie XXI stulecia, od tego Apostoła? †

Benedykt XVI
    Drodzy bracia i siostry, jak wiecie 1 maja z radością ogłoszę błogosławionym Czcigodnego Jana Pawła II, mojego umiłowanego poprzednika. Wybrana data jest bardzo znamienna: będzie to bowiem II Niedziela Wielkanocna, którą on sam dedykował Bożemu Miłosierdziu i, w której wigilię zakończył swój ziemski żywot. Ci, którzy go znali, ci, którzy cenili go i kochali, nie mogą nie radować się wraz z Kościołem z tego wydarzenia.

    Podczas modlitwy „Anioł Pański” w Watykanie 16 stycznia 2011 r. †

Międzywyznaniowy dialog 5 stycznia.
    30 grudnia w Instytucie Filozofii, Teologii i Historii im. Świętego Tomasza w Moskwie odbyło się kolejne spotkanie Wspólnej grupy pracy w sprawie omówienia problemów w stosunkach między Rosyjską Cerkwią Prawosławną i Kościołem Rzymskokatolickim w Rosji. Na początku spotkania członkowie Wspólnej grupy zapoznali się z pracą Instytutu Filozofii, Teologii i Historii im. Świętego Tomasza w Moskwie.
    Na posiedzeniu rozpatrywano pytania, związane z przekazaniem mienia religijnego, funkcjonowaniem w Rosji wspólnot obrządku bizantyjskiego, a także poruszono temat, dotyczący stosunków państwo – Kościół. Zwrócono uwagę na wspólne pozycje w dziedzinie kwestii socjalnych. Strony domówiły się o niezbędności ścisłej współpracy w sytuacjach, jeśli przekazywanie mienia religijnego wywoła międzywyznaniowe napięcie. Uczestnicy spotkania szczególnie uwypuklili potrzebę pogłębiania współpracy w dziedzinie usług socjalnych i działalności kulturalno-oświatowej. Członkowie Wspólnej grupy podziękowali nuncjuszowi apostolskiemu w Rosji arcybiskupowi Antonio Mennini za znaczący wkład do rozwoju prawosławno – katolickich stosunków w Rosji. †

Zamiast 100 przyjaciół, miej... komputer i wejście do internetu. Według takiej zasady żyje znaczna część młodzieży. Przeprowadzono ankietę wśród młodych osób. Okazało się, że respondenci w wieku 14-19 lat spędzają przy komputerze 1-6 godzin dziennie i prawie tyle w internecie. 22% przyznało się, że tak spędza cały wolny czas, a to już może wskazywać, że technika ich "pochłania" i może prowadzić do uzależnienia. Czy to jest takie złe?

Degradacja
    Najpierw kilka faktów. Internet sprzyja stopniowej degradacji człowieka. Język jest w nim maksymalnie uproszczony, a w życiu codziennym zapomina się o istnieniu innych wartości kulturowych. Do tego dochodzi okradanie ludzi przez niektóre "sklepy" wirtualne, teksty z prośbą o wysłanie SMS-ów na podane numery... i jako wynik, brak równowagi, stres, kłótnie w rodzinie. †

Kochany młody Człowieku! W dwóch poprzednich etapach przygotowania na ŚDM w Madrycie (listopad, grudzień) najpierw rozważaliśmy, dlaczego są organizowane Dni Młodzieży, następnie chcieliśmy odpowiedzieć na bardziej osobiste pytania: "Dlaczego mam zamiar wziąć udział w ŚDM?" i "Czego oczekuję od Światowych Dni Młodzieży?" Mam nadzieję, że mieliście czas na wspólne rozważania o przyszłej drodze do Madrytu albo znajdziecie jeszcze najbliższą okazję, by porozmawiać o tym z duszpasterzami w waszych wspólnotach.

W ramach III etapu przygotowania odpowiedzmy na pytanie: "Jak Kościół widzi moje podróżowanie do Madrytu, i jak ja widzę całość drogi mojego życia?"
    Na owocne przygotowanie i przeżywanie podróży zazwyczaj wystosowuje się specjalne życzenie "na drogę". Za każdym razem powracamy do niego, aby zdać sobie sprawę z tego, czy z właściwej drogi nie zeszliśmy na bezdroża?
    Tym życzeniem - drogowskazem Kościoła na ŚDM w Madrycie zostało obrane Hasło- Program: "Zakorzenieni i zbudowani na Chrystusie, mocni w wierze" (por. Kol 2,7).
    Jest to swojego rodzaju szyfr każdej udanej dobrej drogi naszego życia. Przenosząc ten szyfr niemalże do każdej sytuacji, można właściwie odczytać drogę powołania do świętości i Zbawienia. Droga do Madrytu to fragment drogi mojego życia, podczas której chcę odkryć powołanie do świętego życia. †

Dzisiaj coraz rzadziej korzysta się z kabiny telefonicznej, a rozmowy telefoniczne stają się w coraz mniejszym stopniu wynikiem konieczności. Używanie telefonu komórkowego sprawia przyjemność. A posiadanie tegoż telefonu stało się nieodparcie atrakcyjne. Dzisiaj badania potwierdzają, że z telefonu komórkowego częściej się używa niż z Internetu lub komputera osobistego. Z używaniem telefonu komórkowego nadchodzą zmiany w wielu sferach życia ludzkiego. Należy stwierdzić, że uzależnienie od telefonu komórkowego jest zjawiskiem nowym. Ciekawe jest to, że na uzależnienie od telefonu komórkowego częściej zapadają mężczyźni. Uzależnienie charakteryzuje się następującymi cechami:
    przywiązanie wielkiej wagi do telefonu.
    - Nie odkładanie ani na chwilę telefonu.
    - Kiedy nie ma aparatu telefonicznego, odczuwa się dyskomfort, czasami nawet panikę.
    - Telefon staje się pośrednikiem w kontaktach z innymi.
    - Odczuwa się przymus nieustannego kontaktowania się z kimś.
    - Jako usprawiedliwienie swojego zachowania użytkownicy telefonu komórkowego podają wygodę i bezpieczeństwo.
    - Zazwyczaj maskują lęki †

Mała Alina postanowiła pomóc  w malowaniu swojemu starszemu bratu Olkowi.   Usiadła obok niego i zaczęła malować jezioro, lecz niebawem miała dość malowania i zaczęła psocić.
   Najpierw namalowała niebieską trawę i powiedziała, że taka trawa istnieje. Uśmiechnął się Olek, lecz nie zaprotestował:
   - Niech będzie niebieska, jeśli ci się tak podoba, - i zaczął rysować drzewo.
   Potem Alina namalowała czarne słońce i powiedziała, że takie słońce jest w nocy. Olek znowu nic nie powiedział.
   Postanowił jednak również pofantazjować; namalował na niebieskiej trawie pod czarnym słońcem maleńkiego zielonego niedźwiedzia i powiedział, że niedźwiedź w trawie zaplamił sierść na zielono. Zobaczyła Alina zielonego niedźwiedzia, zdenerwowała się i zaczęła go zamazywać, tłumacząc, że takich niedźwiedzi nie ma.   Olek chwycił ją za rękę i nie pozwolił na to. Alina zaczęła wyzywać brata, a potem zapłakała i poszła na skargę do mamy. Mama uważnie wysłuchała Alinę i Olka, zorientowała się, jak wygląda prawda i powiedziała:
- Nie płacz, córeczko, a lepiej naucz się od Olka opanowania.

Zadajemy pytania

Kochani Czytelnicy!
Od Nowego Roku rusza nowy projekt naszej gazety. Każdy z Was może zadać pytanie gościom naszej Redakcji. Pytania będą przyjmowane pod numerem telefonu: 756438. Natomiast odpowiedzi będą podawane w najbliższych numerach «Słowa». Pierwszym naszym gościem będzie ks. bp Aleksander Kaszkiewicz. Pytania do Księdza Biskupa można będzie zadać 10 stycznia w godzinach 10.00 – 13.00. Czekamy na Wasze pytania o życiu naszej diecezji.

Chrzest Pański, Chrzest Jezusa Chrystusa – w chrześcijaństwie święto zamykające okres Bożego Narodzenia. W Kościele rzymskokatolickim, jak i greckokatolickim, przypada w niedzielę po uroczystości Objawienia Pańskiego (Trzech Króli).   
Św. Jan Apostoł podaje miejsce, gdzie miał być ochrzczony Jezus: „Działo się to w Betanii po drugiej stronie Jordanu, gdzie Jan udzielał chrztu” (J 1, 28). Jako dawną Betanię Zajordańską (była, bowiem także Betania Przedjordańska ok. 3 km od Jerozolimy, gdzie mieszkał Łazarz z Marią i Martą) wskazuje się dzisiejsze Chirbet el Medesz, gdzie znajduje się potok, wpływający do Jordanu, mający wodę nawet w upalne lata. Tu, według biblistów, miał się ukrywać kiedyś Eliasz. Tu osiemset lat po nim miał wystąpić Jan Chrzciciel. W pobliżu Jordan jest bardzo płytki. Tędy właśnie prowadził szlak ze wschodu na zachód. Wykorzystał tę dogodną sytuację brodu Jan Chrzciciel, aby zwiastować Mesjasza i przygotować ludzi na jego przyjście. †

Święto Chrztu Pańskiego przypomina nam o własnym chrzcie, jak o początku naszego życia we wspólnocie chrześcijańskiej. Wspomnienie Chrztu Jezusa Chrystusa w wodach rzeki Jordan to dobra możliwość dla zastanowienia się na temat własnego postępowania według nauki Chrystusowej. Możemy długo mówić o zasadach postępowania, regułach, prawie Bożym i państwowym, obyczajach, nawet wymienimy Boże Przykazania i Przykazania Kościelne. Możemy według własnych poglądów podzielić ludzi na dobrych i złych, albo nawet osądzić siebie samego na piekło według własnego zdania. Jednak wśród tego wszystkiego brakuje wiary i nadziei. Nie wystarczy wykonywać prawo. Wiara w Boga Jedynego i nadzieja na Zbawienie zastępują nasze zachwianie w modlitwie, nie umienie trwać według przepisów i tradycji. Jak ta wiara powinna wyglądać? Czy jest możliwa? Pięknym przykładem możliwości wiary w Jezusa i nadziei na życie wieczne jest przyjaźń, uczucie ufności do matki, ojca, przyjaciela. Dlaczego powierzamy swoją duszę jednym i nie wierzymy innym? Zawsze możemy znaleźć człowieka, któremu ufamy na 100%. Zaufanie drogo kosztuje w naszym świecie. Przez całe życie egzaminujemy przyjaciół i krewnych pod tym względem. Nie jest ważne, jak się zachowują z innymi, dla nas jest ważne czy nas nie okłamują i czy nie zostawią nas w biedzie. Takich przyjaciół będziemy pamiętać aż do śmierci. Wierzymy takim ludziom i ufamy im. †

Kościół filialny w Sylwanowcach istniał już w 1775 r. Centrum parafii znajdowało się w Hoży. W 1795 r. została wydzielona parafia Sylwanowska. Kilkanaście lat później drewniany kościół w Sylwanowcach spłonął. Nowa murowana świątynia została wzniesiona w 1840 r., kiedy proboszczem parafii był ks. Adalbert Sobolewski. Budowę świątyni dokończono w 1867 roku. W prawym ołtarzu znajduje się epitafium Jadwigi z Sobolewskich Tukałło (1871-1908), fundatorki kościoła oraz jej popiersie wykonane z białego marmuru.
    Kościół Przemienienia Pańskiego ma architekturę klasyczną. Jest murowany, wykonany z kamienia polnego, dekorowany otynkowaną cegłą, prostokątny, z pełnołukowymi oknami w elewacjach bocznych. Na poddaszu znajdują się dwie lukarny (pionowe okienka), pod nimi nisze bez rzeźb, które zdobią fasadę frontową, podobnie jak dwa lwy przy wejściu. Dach nad prezbiterium walmowym jest dwuspadowy. Ośmiograniasta wieża-dzwonnica jest drewniana, z dachem namiotowym. Na dziedzińcu, po lewej stronie elewacji frontowej, znajduje się drewniana kapliczka z posągiem jakiegoś świętego. W głębi po prawej stronie w rogu muru mieści się grota Niepokalanej Maryi Panny. Za apsydą znajduje się dekoracyjne żelazne ogrodzenie. W 1991 r. dziedziniec został odnowiony, miejscami zabetonowany. †

Niech Duch Święty, po waszym powrocie do domów, napełni was współczującą miłością bez granic, niech was obdarzy wyobraźnią i odwagą odkrywania, jak przekształcić wasze wspólnoty w miejsca pełne dobroci serca i zaufania. Pokój, którego wam udzieli, będzie oddziaływał na innych ludzi i na świat.”

28 W dniach 28 grudnia – 1 stycznia w Rotterdamie odbyło się spotkanie młodych, zorganizowane przez wspólnotę braci z Taizé. W tegorocznym spotkaniu nie zabrakło młodych ludzi również z Białorusi. Autokary z młodzieżą z Grodna, Mińska, Brześcia, Baranowicz i Witebska wyruszyły do Rotterdamu, aby tam spotkać się z młodzieżą z całego świata. Z Mińska przyjechali także młodzi ludzie wyznania prawosławnego. Mimo, iż spotkanie jest organizowane dla młodych Europejczyków, obecni byli również młodzi z innych części świata. Bardzo często mówiło się o liczbie około 35 tys. uczestników, wśród których 92 osoby były z Grodna. Nikt nie miał wątpliwości, że owe spotkanie jest potrzebne i bardzo ważne. Potrzebne jest dla chrześcijan mieszkających w Holandii, ale również dla każdego z nas. Takie spotkania budują i kształcą serca ludzkie. Holandia, której niemal cały obszar leży poniżej poziomu morza, państwo, które zajmuje pierwsze miejsce po wypiciu kawy, kraj, gdzie ludzie narzekają tylko na pogodę, gdzie palacze sami skręcają sobie papierosy – w tych dniach doświadczyła mocy modlitwy. †