Zgromadzeni w dniach 27-30 stycznia br. w Monachium (Niemcy – Bawaria) na Kongresie Duszpasterstwa Uniwersyteckiego przedstawiciele 40 krajów Europy oraz ruchów i stowarzyszeń kościelnych wspólnie się zastanawiali nad perspektywą współczesnych form duszpasterstwa studentów i wykładowców na wyższych europejskich uczelniach świeckich i kościelnych. Kongresowi przewodniczyli przedstawiciele Generalnego Sekretariatu Konferencji Katolickich Biskupów Europy, natomiast tematy do wspólnego rozważania zostały wybrane przez Sekcję Duszpasterstwa Uniwersyteckiego, która od 2006 r. prowadzi działalność w ramach Komisji ds. Katechizacji i Oświaty przy Radzie Konferencji Biskupów Katolickich Europy.

Działalność nowej Sekcji ds. Duszpasterstwa Uniwersytetów polega na określeniu stanu współpracy Kościoła i środowisk uniwersyteckich w różnych krajach Europy oraz koordynacji inicjatyw duszpasterskich w skali europejskiej. Warto zaznaczyć, że w posiedzeniach Sekcji uczestniczą osoby duchowne i świeckie z różnych krajów Europy, którym troska pasterska o środowiska uniwersyteckie szczególnie leży na sercu. Wśród nich są biskupi, profesorowie znanych uczelni oraz duszpasterze, którzy na co dzień prowadzą działalność pasterską wśród studentów. Właśnie ich udział w pracach przygotowawczych przed Kongresem dał możliwość podjęcia dyskusji nad następującą problematyką: charakterystyka sytuacji studentów i wykładowców w różnych krajach Europy; doświadczenie wiary w kontekście życia uniwersyteckiego; Kościół i nauka: dialog między wiedzą a kulturą. †

Początek bajki czytajcie w poprzednim numerze "Słowa"

Pewnego razu rozpętała się burza. Z nieba runęła niezwykle silna ulewa. W oka mgnieniu na ziemi pojawiły się szerokie strumienie brudnej deszczowej wody. Wody ciągle przybywało, a ulewa nie ustawała. Zwierzęta, czując niebezpieczeństwo, zaczęły się ratować. Rozbiegły się, gdzie się da, i szukały wzgórza. Tylko Żyrafa nie wiedziała, dokąd ma iść, ponieważ nie była w stanie podnieść głowy. Rzucała się w różne strony, ale gdzie by nie poszła, wszędzie była woda, która powoli zalewała całą ziemię. Niebawem głowa Żyrafy znalazła się pod wodą. Zaczęła się dławić. W pobliżu nie było nikogo, kto mógłby jej pomóc.
    - Dobrze mi tak - z goryczą myślała Żyrafa. – Sama jestem winna tego, że nikt mi nie pomógł. Ja też nikomu nie pomagałam i zawsze starałam się pracować tylko dla siebie... †

Święto Ofiarowania Pana Jezusa jest jednym z najstarszych w chrześcijaństwie, gdyż było obchodzone w Jerozolimie już w IV wieku, zaraz po ustaniu prześladowań. W tym dniu Kościół wspomina, jak Matka Boża ze św. Józefem przynieśli Dziecię do świątyni, by zgodnie z tradycją ofiarować Je Bogu. Ofiarują Bogu swój największy i najcenniejszy skarb. Ofiarują - to znaczy całkowicie oddają Jezusa Bogu. Nie ma potrzeby modlić się o zdrowie, pomyślność czy potrzebne łaski, gdyż sam Bóg będzie się o Niego troszczył i kierował Jego życiem. Jakiej odwagi i całkowitego zaufania potrzeba ze strony matki, by swoje własne dziecko oddać całkowicie Panu Bogu. †

W naszej diecezji działa kilkadziesiąt zgromadzeń zakonnych męskich i żeńskich. Wśród nich są habitowe i bezhabitowe zakony żeńskie, księża-zakonnicy i mnisi. Członkowie każdego zgromadzenia są zobowiązani do życia według złożonych ślubów. Zgromadzenia żeńskie dzielą się na instytuty zakonne, klasztory kontemplacyjne, Stowarzyszenia życia apostolskiego oraz instytuty świeckie. Siostry zakonne mają obowiązek mieszkać w dwu lub trzyosobowych grupach. Dlatego w diecezji jest kilkanaście małych wspólnot zakonnych. Są klasztory, w których mieszka większa ilość sióstr. W takich klasztorach przyszłe zakonnice odbywają swoją formację. W naszej diecezji pracuje ponad 100 sióstr zakonnych.
    W diecezji działają męskie instytuty zakonne. Dla lepszego zrozumienia specyfiki działalności zakonów i zgromadzeń proponujemy zapoznać się z informacjami o życiu i pracy sióstr nazaretanek i ojców franciszkanów. †

Kochani Czytelnicy!Czy małżeństwo zostało zawarte ważnie? Jakie w Sądzie Kościelnym są procesy sądowe? W jakich sprawach można się zgłaszać do Sądu Kościelnego? Kiedy małżeństwo było fikcją? Jak powinna wyglądać rodzina dzisiaj? Na te i inne pytania odpowie ks. Cezary Mich – oficjał Sądu Kościelnego w Grodnie. Pytania będą przyjmowane 21 lutego w godzinach 10.00 – 13.00 pod numerem (80152)756438. Można przesyłać je także na adres elektroniczny: Adres poczty elektronicznej jest chroniony przed robotami spamującymi. W przeglądarce musi być włączona obsługa JavaScript, żeby go zobaczyć. . Odpowiedzi ostaną umieszczone w najbliższych numerach "Słowa".

Nasza Diecezja Grodzieńska obchodzi 20-lecie erygowania. W kolejnych numerach "Słowa" będziemy przedstawiać historię diecezji, przypominając Wam, Drodzy Czytelnicy, o najważniejszych wydarzeniach z życia Kościoła na Grodzieńszczyźnie. Wspominając historię naszej diecezji, pamiętajmy o tym, że my również zapisujemy swoje imiona na jej kartach. Polecajmy Bogu w swoich modlitwach księdza biskupa Aleksandra Kaszkiewicza oraz sprawy naszej diecezji.†

W 1780 r. we wsi Perstuń przez admini- strację grodzieńskiej ekonomii została utworzona parafia greckokatolicka. Świątynię pobudowano w 1818 r. we wschodniej części miejscowości i poświęcono jako cerkiew grecko- katolicką. Jest to świątynia w stylu późnego klasycyzmu, z otynkowa- nej cegły.
    Po 1875 r. wraz z innymi kościołami przemieniono ją na cerkiew prawosławną. W lipcu 1919 r. przekazano ją katolikom i konsekrowano jako kościół rzym- skokatolicki pw. Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny.
    Jest to nieduża bazylika, zbudo- wana na planie prostokąta z prosto- kątną skierowaną ku wschodowi absydą. Fasadę główną tworzy duża klasycystyczna kruchta, nad którą wznosi się cylindryczna trój- poziomowa wieża – dzwonnica. Od strony południowej do absydy została dołączona dwuizbowa zakrystia, a zakrystia od strony północnej przypomina raczej ni- szę, niż odrębne pomieszczenie. Do ściany ołtarza dobudowano kotłownię. †

"Czyny mówią głośniej niż słowa!" Matthias Nückel, 3/2011
    Nie ma dnia, by niemieccy politycy nie domagali się wolności religijnej lub wzmocnienia bezpieczeństwa chrześcijan. I słusznie, bowiem w wielu państwach chrześcijanie są najbardziej prześladowani ze względów religijnych. Oni cierpią od terroryzmu i dyskryminacji, a niektóre z tych aktów są oficjalnym działaniem państw. Między innymi, rządy niedostatecznie chronią chrześcijan przed przemocą ugrupowań terrorystycznych.
    Kardynał Georg Sterzinsky uważa, że słowa niemieckich polityków mijają się z ich czynem i że w dziedzinie bezpieczeństwa chrześcijan w Iraku państwo stać na więcej.
    Minister Spraw Wewnętrznych Niemiec Thomas de Maziére obala słowa hierarchy. Polityk Chrześcijańskiego Związku Demokratycznego ogłosił, że "uczyniono wszystko, co tylko możliwe, w kierunku tego, by chrześcijanie Iraku mieli przyszłość w swojej ojczyźnie historycznej".
    Teoretycznie jest to możliwe, zaś praktycznie - nie. Wcześniej czy później Amerykanie wyprowadzą swe wojska z Iraku. Rząd Iraku nie jest w stanie obronić chrześcijan i tym samym zagwarantować im wolność religijną. Niestety, chrześcijanom pozostaje tylko emigracja lub ucieczka.
    W celu obrony chrześcijan należy przejść od słów do czynów. Oznacza to, że dopóki iraccy chrześcijanie są prześladowani, musimy ich przyjąć. †

Benedykt XVI
   Chciałbym ponadto zachęcić chrześcijan, aby z ufnością oraz świadomą i odpowiedzialną kreatywnością włączyli się w sieć relacji, jakie umożliwiła epoka cyfrowa. Nie tylko dlatego, aby zaspokoić pragnienie obecności, ale dlatego, że ta sieć jest integralną częścią ludzkiego życia. Internet przyczynia się do rozwoju nowych i bardziej złożonych form świadomości intelektualnej i duchowej, wspólnych przekonań. Jesteśmy powołani, by także na tym polu głosić naszą wiarę, że Chrystus jest Bogiem, Zbawicielem człowieka i dziejów, Tym, w którym wszystko osiąga swe spełnienie (por. Ef 1,10).

    Fragment Orędzia na 45. Dzień Środków Społecznego Przekazu †

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
    Witam wszystkich Czytelników "Słowa Życia"! Dzisiejsze wydanie gazety jest trochę osobliwe. Mianowicie w tym numerze rozpoczynamy nową RUBRYKĘ DLA MŁODZIEŻY "NA SKRZYŻOWANIU", którą za pozwoleniem redaktora naczelnego ks. Pawła Sołobudy będę prowadzić ja, studentka Instytutu Dziennikarstwa Białoruskiego Uniwersytetu Państwowego, Angelina Pokaczajło.
    Mam nadzieję, że Bóg dał mi szansę dla spełnienia Jego woli.

Dlaczego właśnie "Na skrzyżowaniu"? Po pierwsze, młodzież zawsze staje przed wyborem. Żeby się nie pomylić, należy się zatrzymać i porozmyślać. Po drugie, rubryka będzie prowadzona na wzór planowania wstępnego: co należy zrobić, przeczytać, czego posłuchać... Rubryka ma nam pomóc w duchowym rozwoju. Po trzecie, skrzyżowanie przypomina krzyż, znak wiary chrześcijańskiej.
    Moim zadaniem jest przyciągnąć uwagę młodego pokolenia do codziennych problemów, zachęcić je do zastanowienia się nad słowem drukowanym i rozważania. Rubryka będzie się ukazywać raz na miesiąc (w pierwszym jego tygodniu). †

Mówi się, że wiara rozwija się w człowieku z wiekiem, dlatego nie należy zmuszać go do modlitwy, chodzenia do kościoła... Jednak kapłani są innego zdania. Istnieje takie pojęcie, jak wychowanie religijne. Metropolita Mińsko – Mohylewski, ks. abp Tadeusz Kondrusiewicz uważa, że podstawy wychowania religijnego należy zakładać w dzieciństwie, kiedy dziecko da się jeszcze formować.
    Poza tym, miły to widok, kiedy babcia uczy trzylatka znaku krzyża albo ojciec trzyma w kościele na rękach syna. Małe dziecko z ciekawością rozgląda się dokoła i zaczyna "nasiąkać" atmosferą wiary...
    Pismo Święte mówi: "Bądźcie, jak dzieci". Oznacza to, że serce dziecka jest najczystsze, najszczersze, najbardziej otwarte. Dziwi nas, że dziecko intuicyjnie odróżnia dobro od zła i jest otwarte na odbiór tego, co je otacza.
    Dlatego powinniśmy jak najwcześniej wychowywać je po katolicku. Człowiek umocniony łaską Bożą obserwuje świat ufnymi i pełnymi oddania oczami i nigdy nie wyrzeknie się wiary, bez względu na okoliczności... Ludzie, wychowani od dzieciństwa po katolicku, są bardziej odporni na życiowe trudności, łatwiej zachowują swą wiarę.
    Osoba dorosła, która w dzieciństwie otrzymała dobre wychowanie religijne, znajdzie odpowiedź na niepokojące pytania. Właściwą odpowiedź. †

Rozpoczęliśmy Nowy 2011 Rok Pański. Ten czas daje Pan Bóg każdemu z nas. Jest to również kolejna szansa dana nam od Pana Życia po to, by stojąc u progu tego roku, dokonać refleksji nad swoim życiem, wyznaczyć sobie również plany, nowe dążenia, przywołać w pamięci swoje oczekiwania i… starać się przez zwykłą szarą codzienność do tego dążyć…
    Drogi Przyjacielu!
    Wykorzystaj dobrze czas, który daje Ci Bóg, „nie chowaj głowy w piasek”, młody Człowieku!

Pan Bóg postawił każdego z nas w odpowiednim czasie, w określonym miejscu, wśród nieprzypadkowych ludzi. Każdy z nas nie żyje przypadkowo, nasze życie nie poczęło się przez przypadek czy jakiś niezrozumiały do określenia zbieg okoliczności. Życie każdego z pewnością i całym przekonaniem ma sens, chociaż nie zawsze może ten sens zauważamy, szczególnie wtedy, kiedy tracimy nadzieję na lepsze jutro.
    Czas młodości jest pięknym okresem wzrastania w Bożej łasce. Jest czasem zapuszczenia korzeni swoich w Chrystusa, by dalej na Nim budować swoją przyszłość, umacniając się w wierze (por. Kol 2, 7). To właśnie w młodości dokonuje się decydujących wyborów życiowych, których nie mielibyśmy odwagi dokonać w wieku dojrzałym. Trzeba jednak pamiętać, że w życiu liczą się nie lata, lecz ich fundament. Każdy owoc należy zbierać w odpowiednim czasie. Więc jeśli, młody Przyjacielu, nie zasiejesz w młodości, trudno ci będzie cokolwiek zebrać w wieku dojrzałym. A więc można powiedzieć, że młodość jest kwiatem, który wydaje owoce dopiero w wieku dojrzałym. †

З 27-30 stycznia br. z ramienia Rady Konferencji Biskupów Europy (CCEE – Consilium Conferentiarum Episcoporum Europae) po raz kolejny obradował Europejski Kongres Duszpasterstwa Uniwersyteckiego. Tym razem uczestników Kongresu gościła archidiecezja Monachium (Bawaria, Niemcy). Po raz pierwszy udział w podobnym przedsięwzięciu wziął delegat Konferencji Biskupów Katolickich Białorusi ks. Antoni Gremza z Grodna. Kongres odbywał się pod hasłem "Formacja, edukacja i Ewangelia. Perspektywy duszpasterstwa uniwersyteckiego w Europie". Wzięli w nim udział przedstawiciele Konferencji Biskupów Europy z około 30 państw oraz przedstawiciele wspólnot i ruchów kościelnych. Pod przewodnictwem Komitetu Rady Konferencji Biskupów Europy ds. Katechizacji uczestnicy Kongresu wspólnie rozważali nad tytułową problematyką. W charakterze doradców przybyli do Monachium przedstawiciele watykańskiej Kongregacji Wychowania i Nauczania Katolickiego oraz Komisji ds. Migrantów.
    Podczas spotkania duszpasterzy i odpowiedzialnych za formację intelektualną w Kościele podkreślano, że troska pastoralna o studentów i wykładowców wyższych uczelni zajmuje dzisiaj jedno z priorytetowych miejsc w działalności kościelnej ostatniego dziesięciolecia. †

Jest to zbiór Piętnastu modlitw św. Brygidy do Zbawiciela oraz Jego wspaniałych obietnic. Według biografów, fakt objawienia miał miejsce w Rzymie, kiedy Brygida modliła się w słynnej Bazylice św. Pawła za Murami. Odwiedzając dzisiaj Bazylikę, można zobaczyć krucyfiks o naturalnej wielkości, przed którym klękała św. Brygida. Tutaj odbyła swoją cudowną rozmowę z Chrystusem Ukrzyżowanym.
    Święta Brygida urodziła się około 1302 roku w Szwecji w bogobojnej rodzinie. Pochodziła z rodu książęcego. Wkrótce po jej narodzeniu umiera matka, wychowaniem zajmują się życzliwe ciotki. Przez pierwsze trzy lata swego życia nie potrafiła wymówić ani jednego słowa. Jako małe dziecko odznaczała się szczególną pobożnością. Po jakimś czasie wraca do niej zdolność mówienia. Dużo czasu poświęcała modlitwie i ćwiczeniom duchownym. Jako dziesięcioletnia dziewczyna miała sen. Wydawało jej się, że widzi Pana Jezusa przybitego do krzyża, pokrytego Ranami i broczącego Krwią. Sen wywarł na Brygidzie ogromne wrażenie i na długo pozostał w jej świadomości. Poświęca swoje życie rozmyślaniu o cierpieniu Chrystusa. Jako młoda panienka została poślubiona Ulfowi Gudmarssonowi.
    Urodziła ośmioro dzieci, w tym swą duchową spadkobierczynię św. Katarzynę, zwaną Szwedzką. Otrzymała od Boga dar wizji. Zapowiada, między innymi, kary Boże dla króla szwedzkiego, a także prosi papieża Innocentego VI, a później Urbana V, o powrót do Rzymu. Buduje klasztor oraz zabiega o zatwierdzenie zakonu brygidek. Umiera w zapowiedzianym przez siebie dniu w roku 1373, a pięć lat później zostaje zatwierdzony zakon sióstr brygidek.
    18 lat po śmierci Brygida zostaje wyniesiona na ołtarze. Papież Benedykt XIV określa wiarygodność objawień św. Brygidy. Święta obudziła cześć do Najświętszego Serca Pana Jezusa i Jego bolesnej Męki. †

ВNie wyobrażacie sobie, jak dużo i szybko potrafiła pracować Żyrafa dla samej siebie. Wyciągała bez przerwy coraz dłuższą szyję, by zrywać soczyste i czyste liście z górnych gałęzi drzew. Była bardzo dumna ze swojej szyi. Chodziła z wysoko podniesioną głową i patrzyła na wszystkich z góry. Uważała, że z taką szyją zawsze sobie poradzi i zdobędzie pokarm tam, gdzie inni nie będą w stanie go dosięgnąć.
    Żyrafa była bardzo pracowita. Pracowała dużo i bez odpoczynku, ale tylko wtedy, gdy wiedziała, że za swoją pracę otrzyma nagrodę. Jednak pracować z całym oddaniem Żyrafa nie chciała i nie mogła. Kiedy miała zrobić coś dla innych, raptownie traciła zapał do pracy i stawała się leniuchem. Nie chciała nawet schylić gałęzi głodnemu zwierzęciu, bo uważała to za ciężką pracę.
    Pewnego razu Jeżyk poprosił Żyrafę, aby zerwała mu jabłko rosnące na wysokim drzewie. Usłyszał szorstką odpowiedź: „Ty również masz szyję, dlatego ciągnij ją sam, jak ja, a jeśli nie możesz – zbieraj zgniłe jabłka z ziemi albo jedz trawę”. †