2 marca 1997 r.
    Ukazanie się pierwszego numeru diecezjalnej gazety "Słowo Życia". Ks. bp Aleksander Kaszkiewicz zwrócił się do wiernych ze słowami zachęty: "Zatroszczcie się, aby ["Słowo"] znalazło się w naszych domach, by było czytane".
    19 marca 1997 r.
    W uroczystość św. Józefa w parafii Kamionka przez ks. bpa Aleksandra na prawie diecezjalnym zostało erygowane Zgromadzenie Sióstr Matki Miłosierdzia. W tym dniu w obecności księdza biskupa siostry odnowiły śluby wieczyste, otrzymały poświęcone obrączki na znak zaślubin z Chrystusem oraz tekst Konstytucji Zgromadzenia.

Tradycyjnie już od kilku lat pierwsza niedziela Wielkiego Postu jest dla nas, kleryków WSD w Grodnie, bardzo szczególnym i wyjątkowym dniem. Każdy z nas, a szczególnie trzeci, czwarty i piąty roczniki, czeka na ten dzień z wielką niecierpliwością i drżeniem serca, bo w tym dniu otrzymujemy kandydaturę, akolitat i lektorat.

Formację seminaryjną można porównać z drogą, a posługi są koniecznymi krokami na niej w dotarciu do celu, jakim jest kapłaństwo. Pierwsza niedziela Wielkiego Postu w tym roku nie była wyjątkiem. 13 marca, po przeżyciach rekolekcji wielkopostnych, które były dobrym czasem na przygotowanie się do przyjęcia posług, z samego rana, podczas uroczystej jutrzni trzej bracia z piątego roku zostali włączeni do grona kandydatów do święceń diakonatu i kapłaństwa i przyjęci przez księdza biskupa Antoniego Dziemiankę. Na godzinę dwunastą udaliśmy się do kościoła katedralnego, gdzie podczas Mszy świętej dziewięciu klerykom z czwartego roku została udzielona posługa akolitatu, a ośmiu klerykom z trzeciego roku - posługa lektoratu.
    Może, ktoś się spyta: a co to za posługi i jaka jest ich funkcja? Oto właśnie teraz, drodzy Czytelnicy, pragnę przybliżyć je Wam i wyjaśnić, czym są i jakie mają znaczenie. †

W dniach 9-12 marca wspólnota seminaryjna przeżywała rekolekcje wielkopostne, które przeprowadził o. Ryszard Półtorak, ojciec duchowny Wyższego Seminarium Duchownego z Elbląga w Polsce. Dowiedziawszy się, że jego rodzice pochodzą z naszych ziem, poprosiłem go o wywiad.

- Jak często Ojciec przyjeżdża na Białoruś? Jaki ma stosunek do tych ziem, z których pochodzą rodzice Ojca?
    Do tych ziem zawsze podchodzę z wielkim sentymentem, który mam jeszcze z dzieciństwa. Opowiadania z tego czasu sprawiały, że we mnie rosła taka tęsknota. Pierwszy raz byłem na Białorusi w latach 70. jako dziecko. Od roku 1987, kiedy zostałem wyświęcony na kapłana, przyjeżdżałem tu częściej: co roku albo co kilka lat, prawie zawsze do rodziny do Szydłowic. †

Życie człowieka zaczyna się w momencie poczęcia. To Bóg daje istnienie, duszę, a rodzice, z Bożego ustanowienia, współdziałają z Nim w akcie prokreacji. Tylko Bóg jest absolutnym Panem życia i śmierci człowieka, z tego powodu nikomu nie wolno decydować o życiu i śmierci swojej lub innej osoby, szczególnie niewinnej i bezbronnej, jaką jest dziecko poczęte. Pismo Święte, Boże Słowo skierowane do każdego człowieka, wyraźnie mówi: "Nie będziesz zabijał" (Wj 20, 13). Zabójstwo człowieka jest obrazą Boga, bo każdy człowiek nosi w sobie podobieństwo do Niego (por. Rdz 1, 26- 27), także ten najmniejszy z braci.
    W swoich planach Bóg "w Nim [Chrystusie] bowiem wybrał nas przed założeniem świata…" (Ef 1, 4). W Jego odwiecznych zamysłach nasze istnienie wybiega nawet poza moment stworzenia świata, już wtedy miał dla każdego człowieka indywidualny plan rozwoju, a przerwanie ciąży jest nieodwołalnym niszczeniem tego planu.
    Kościół na przestrzeni dziejów zawsze występował przeciwko zabijaniu dzieci nienarodzonych, potwierdzając w swym nauczaniu, że życie człowieka jest "święte i nienaruszalne" (Jan Paweł II, "Evangelium vitae") na każdym etapie jego rozwoju, od poczęcia do naturalnej śmierci, a "przerywanie ciąży jest zawsze poważnym nieładem moralnym" (Jan Paweł II, "Evangelium vitae"). "Istota ludzka powinna być uszanowana - jako osoba - od pierwszej chwili swojego istnienia. […] Nauczanie to nie jest zmienione i pozostaje niezmienne" (Kongregacja nauki wiary, "Donum vitae"). †

Drodzy Czytelnicy!
Trwając w radosnym oczekiwaniu na dzień beatyfikacji Sługi Bożego Jana Pawła II — 1 maja br. — przypominamy sobie dzisiaj, jak bardzo Jan Paweł II był wrażliwy na problemy i potrzeby misji wśród narodów. Poświęcając problematyce misyjnej całą Encyklikę "Redemptoris missio" ("Misja Odkupiciela") "o stałej aktualności posłania misyjnego", już przez ten fakt podkreśla ważność i niezbywalność posługi głoszenia Ewangelii tym, którzy jej nie słyszeli.

ЯJak więc możemy uczestniczyć w dziele misyjnym? Poprzez naszą duchową współpracę: modląc się w intencji misji, ofiarując za misjonarzy swoje cierpienie, stwarzając w rodzinach dobre warunki do budzenia się powołań misyjnych u młodzieży. Papież zachęca młodych do odważnej odpowiedzi na głos powołania misyjnego: "Panie, oto ja, jestem gotowy! Poślij mnie!" (por. Iz 6,8). Mają im przyjść z pomocą ożywione duchem misyjnym stowarzyszenia i grupy młodzieżowe w ich rodzinnych parafiach. Także Papieskie Dzieła Misyjne — Dzieło Rozkrzewiania Wiary, Dzieło Świętego Piotra Apostoła, Dziecięctwo Misyjne i Unia Misyjna — budzą w Ludzie Bożym poczucie odpowiedzialności za powszechną misję Kościoła. Po tej refleksji Jan Paweł II rozważa o duchowości misyjnej wypływającej z osobistej świętości każdego wierzącego. Ojciec Święty pisze pełne nadziei słowa: "Widzę świt nowej epoki misyjnej, która stanie się okresem promiennym i bogatym w owoce, jeśli wszyscy chrześcijanie […] odpowiedzą z wielkodusznością i świętością na wołania i wyzwania naszych czasów". †

Kącik ministranta
ROZMOWA Z KSIĘDZEM PRAŁATEM JÓZEFEM TRUBOWICZEM

- W jakich warunkach i w jakim roku Ksiądz został  ministrantem?
   Wtedy mieszkałem na terytorium Polski, bo Polska sięgała granicą na wschód po Druję. To były 18 lat polskiej wolności. Wtedy chodziłem do kościoła i w 1936 roku zostałem ministrantem. Kościół znajdował się w parafii Plusy, powiatu Brasławskiego. Chodziłem do szkoły, a potem z innymi rówieśnikami zacząłem służyć do Mszy św. Nie było nas dużo, ale trochę było. Ministrantem byłem tylko przez 3 lata, potem zaczęła się wojna 1941 r. Zabrano księdza i kościół został zamknięty.
    - Czym się różniła tamta służba ministranta od teraźniejszej, oprócz tego, że była wedle liturgii Soboru Trydenckiego?
   Wszystko było po łacinie i tego trzeba było się nauczyć i potem odpowiadać kapłanowi podczas Mszy Świętej w języku łacińskim. Na początku ksiądz z ministrantem na przemian odmawiali psalm, potem dłuższy Confiteor, Introibo ad altare Dei, potem Oremus. Ksiądz wstępował do ołtarza i znów mówił Introibo ad altare Dei, znowu Oremus. Wtedy Liturgia była dłuższa i było dużo odpowiedzi, których trzeba było nauczyć się. †

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
    Zgodnie z naszą umową spotykamy się z Wami w pierwszą niedzielę miesiąca na stronach „Słowa Życia” w młodzieżowej rubryce „Na skrzyżowaniu”. Dzisiaj spróbujemy podsumować wyniki miesiąca i coś wyznaczyć dla siebie na następny okres czasu. Usłyszeć, zobaczyć, obejrzeć to, co wzbogaci nas duchowo.
W poprzedniej rubryce mówiliśmy o tym, że musimy pracować nad swoimi słabościami, ponieważ ma je każdy z nas. A słabość - to skłonność do pokusy, przyzwyczajenie, które w wyniku prowadzi do grzechu. 
Jeśli spojrzeć słabości prosto w oczy, odczuć, że ona przeszkadza, można przestać być jej podwładnym. I odwrotnie, można zmusić przyzwyczajenie podporządkowywać się swojej woli. Na przykład, we właściwym czasie poprosić o przebaczenie, zapominając o swoim
honorowym „Ja”. Nad tym właśnie pracowałam w tym miesiącu… 
Cóż, kroczymy dalej!

Cytat z Pisma Świętego:
   „A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata”.
Jak szybko leci czas! Już kwiecień. Do Wielkanocy pozostało 3 tygodnie. A to znaczy, że jeszcze nie jest za późno, by coś zmienić. Jeśli mocno czegoś pragniesz, zrobisz wszystko, by to osiągnąć. Najważniejsze - nie zapominać, że z Tobą jest Bóg. Zawsze. Do końca. I nawet jeśli będzie Ci ciężko, należy zaufać Bogu i zrozumieć, że On zawsze chce jak najlepiej.†

W dniach 6 – 8 maja młodzież diecezji grodzieńskiej zgromadzi się w Woronowie (dek. Raduń) na wspólne Dni Młodzieży.

Ich hasłem będą słowa: „Zbudowani na Chrystusie”. Te dni młodzież spędzi na wspólnej modlitwie i zabawie. Każdego dnia będzie możliwość uczestnictwa we Mszy św. i nabożeństwie majowym, wspólnej modlitwy i wysłuchania homilii biskupa. Podczas swego rodzaju „katechezy w katechezie” można będzie znaleźć odpowiedzi na swoje pytania. Jest to bardzo interesująca forma nauczania. Młodzież dzieli się na grupy i rozważa nad pewnym problemem, potem wszyscy się zbierają na wspólne zebranie, gdzie można się podzielić swoimi wrażeniami. Podczas tegorocznej katechezy młodzi ludzie dowiedzą się o patronach Światowych Dni Młodzieży. Każdemu młodemu człowiekowi duchowo będzie towarzyszył bł. Jan Paweł II. †

Często w kościele słyszy się ze strony wiernych obiegowe pytania: „Ile płaci się za Mszę św. i święte sakramenty?”, „Ile kosztuje ta czy inna czynność kapłana przy ołtarzu?” itp.

Po zdaniu sobie sprawy, czym jest Msza św. i sakramenty święte, odkrywa się cała niedorzeczność tych i innych pytań tego rodzaju. Dzisiaj w wyniku różnorodnych przemian społecznych, kiedy istnieje pokusa postawienia na równi czynności świętych z innymi czynnościami, które wykonuje człowiek, w grę wchodzi myślenie marketingowe, które niestety, dotyczy także sakramentów świętych.

W opisie ustanowienia Eucharystii albo sakramentów świętych przez Pana Jezusa nie spotkamy się z żadną kategorią opłat. Tymczasem w Eucharystii uobecnia się sam Chrystus i Jego Ofiara Krzyżowa, sprawowana przez kapłana po śmierci Chrystusa w sposób bezkrwawy. Wyznajemy też z wiarą, że podczas udzielania Chrztu św. chrzci sam Chrystus. Zabrakłoby nam środków finansowych na całej ziemi, gdyby nie udzielanie nam przez Pana Jezusa swoich łask za darmo. On sam zapłacił za nas ceną swojej odkupieńczej śmierci na krzyżu. Uczynił wartość każdej Mszy św. bezcenną. †

Między dwiema sąsiednimi krainami znajdowało się królestwo wysokich i tajemniczych gór. Aby dotrzeć do sąsiedniej krainy, ludzie przez cały miesiąc musieli omijać góry bardzo długą drogą. Istniała także inna droga, krótsza, lecz bardziej niebezpieczna – Droga serca. Nie każdy człowiek decydował się pójść krótką Drogą serca. Większość z tych, kto zmierzał tą drogą do królestwa gór, nigdy nie wracała. Ludzie mówili, że jest ona bardzo niebezpieczna dla tych, kto nie przyzwyczaił się słuchać głosu swego serca. Bowiem na ścieżkach górskiego królestwa można było spotkać złośliwych trolli. Mieszkały w pieczarach pod ziemią i mogły przybierać oblicze każdego człowieka lub zwierzęcia. Trolle pilnowały swego terytorium i robiły wszystko, by nieproszeni goście nigdy nie wrócili z królestwa gór. Pewnego razu młody chłopak o imieniu Jan musiał szybko wracać do swej krainy, by przekazać bardzo rzadkie i potrzebne leki swemu ciężko choremu ojcu. Jego miłość do ojca była mocniejsza niż strach o swoje życie, i serce podpowiadało mu, że musi wracać Drogą serca, by zdążyć pomóc choremu. Usłyszał Jan nakaz swego serca i pośpieszył do domu krótką drogą. †

Dekanat Grodno – Zachód

W ciągu długich pięciu stuleci w Hoży powstały trzy katolickie świątynie. Pierwszy kościół w Hoży pw. św. Piotra Apostoła powstał z fundacji króla Kazimierza Jagiellończyka (tzn. do 1492 r.). Król Kazimierz wydał przywilej, na mocy którego na utrzymanie parafii ofiarował dwa jeziora i dwa młyny. W 1494 r. przywilej potwierdził wielki książę litewski Aleksander. W czasie "potopu szwedzkiego" (1654 – 1667) miasteczko zostało całkowicie spalone wraz z kościołem. Odbudowano je już na nowym miejscu – na północ od poprzedniego, w dół Niemna, nad prawym brzegiem Hożanki. O tym istnieje ciekawe podanie. W 1655 r. wojska szwedzkie całkowicie spaliły miasteczko razem z kościołem. Wierni, ratując cudowny obraz Matki Bożej Pocieszenia, schowali go w lesie. Potem Najświętsza Maryja Panna, objawiając się wiernym, zażyczyła sobie, by nowy kościół pobudowano właśnie w tym miejscu, gdzie był schowany obraz. Tu też przeniosło się miasteczko. Nowy drewniany kościół zbudowano w 1662 r. i poświęcono pod podwójnym wezwaniem: świętych Piotra i Kazimierza (według innych źródeł, kościół w Hoży do XX w. miał tytuł świętych Piotra i Pawła oraz Matki Bożej Pocieszenia, której obraz umieszczono w głównym ołtarzu). Już w 1662 r. obraz Matki Bożej Pocieszenia został ozdobiony różnymi wotami, a w 1879 r. ks. Bronisław Strumiło sprawił pozłocone ramy. W 1913 r. na tych miejscach, gdzie wcześniej stały drewniane kościoły, postawiono pomniki. †

Drodzy Czytelnicy naszej diecezjalnej gazety "Słowo Życia"!

    W Środę Popielcową rozpoczęliśmy okres Wielkiego Postu. W tym dniu z zadumą pochyliliśmy głowy pod poświęcony popiół, prosząc Jezusa, byśmy szczerze się nawrócili i całym sercem wierzyli Ewangelii, żyjąc nią na co dzień. Niech ten czas Wielkiego Postu będzie dla każdego z Was okresem nawrócenia oraz odnowy religijnej.

Aby odpowiedzieć na to pytanie, trzeba najpierw wyjaśnić, na czym post w ogóle polega. "Leksykon pojęć teologicznych i kościelnych" definiuje post jako "powstrzymanie się od pokarmów oparte na motywach religijnych, takich jak skrucha albo przygotowywanie się do szczególnego zadania (Mt 4,2; Dz 13,2-3); zazwyczaj towarzyszy mu modlitwa". W tej krótkiej definicji poruszony jest tylko jeden aspekt postu. Znamy również inne typy wyrzeczeń, jakich możemy się podjąć: na przykład, powstrzymanie się od uczestnictwa w hucznych zabawach, rezygnacja z alkoholu, papierosów i innych produktów, których spożywanie sprawia przyjemność, ale równocześnie może uzależniać. Mogą to również być dobre postanowienia. Pod tym względem mamy ogromny wybór i wolność. Każdy z nas z pewnością ma jakieś przywiązania, których nadmiar nie tylko szkodzi zdrowiu i relacjom z najbliższymi, ale równocześnie oddala od Boga. †

Rekolekcje wielkopostne ze Słowem

Drodzy czytelnicy! Po raz kolejny na stronach naszej diecezjalnej gazety rozpoczynamy czas rekolekcji wielkopostnych, które mają nas przygotować do Świąt Zmartwychwstania Pańskiego. W kolejnych numerach naszej gazety pragniemy przedstawić Wam specjalne nauki wielkopostne. Tyle już postów za nami… Każdy był inny, każdy niósł ze sobą nowe przeżycia. Mamy nadzieję, że rekolekcje ze "Słowem" pozwolą Wam jeszcze lepiej przygotować się do Paschy. Pamiętajmy o wewnętrznym skupieniu i poświęceniu czasu dla Boga. Redakcja

Okres Wielkiego Postu dla każdego chrześcijanina stanowi okazję do rewizji swojego życia w świetle Ewangelii. Instynktowne pragnienie dobra i właściwe człowiekowi lenistwo powodują, że wielu z nas tę rewizję sprowadza do bilansu dobra i zła. Wynik takiego subiektywnego rachunku może wielu uspokoić, że ich życie "nie jest takie złe", że "więcej jest w nim dobra niż zła". Tym samym może usprawiedliwić niechęć do walki z grzechem i zmiany na lepsze. Podstawą takiej "filozofii życia" jest bardzo prosta zasada: dobrze – to kiedy dobra jest więcej niż zła. Taki moralny minimalizm może zadowalać poganina, ale nie chrześcijanina. †

17 października 1995 r. Konsekracja kościoła pw. Matki Bożej Różańcowej w Piaskach. Mszy św. przewodniczyli abp Tadeusz Kondrusiewicz oraz ks. bp Błażej Kruszyłowicz ze Szczecina, pochodzący z tej parafii.

    25 marca 1996 r. Jego Ekscelencja ks. bp Aleksander Kaszkiewicz poświęcił nowo wybudowany Dom zakonny SS. Nazaretanek w Grodnie.

    4 maja 1996 r. Z okazji pięciolecia diecezji w Wojewódzkim Pałacu Kultury Związków Zawodowych odbyło się sympozjum naukowo – duszpasterskie. Podczas spotkania zostały odczytane referaty o sytuacji Kościoła na Białorusi w różnych okresach historii.