To była kawiarenka. Mała i zwykła, prawie najtańsza w całym Grodnie. I byli oni, studenci II roku (wreszcie się doczekali!). Studenci – przyszli dziennikarze, tacy różni i jednocześnie tacy podobni. Przemoknięci do nitki, wypatrzyli niepozorny stół. Niepozorny, ponieważ stał za ścianą.
    Szorstka stolnica trzykrotnie się opaliła: trzy gorące filiżanki mocnej kawy dotknęły jej bezbronnej powierzchni. Potem opaliła się ponownie, ale tym razem herbatą, przy tym nie mniej gorącą.
    Właściciel ostatniej filiżanki, rudy Jerzy, dzisiaj ponownie potwierdził status "chronicznego spóźnialskiego". Jego oczy z uśmiechem błąkały wśród mokrego trio. †

Кatechizm dla młodych został wydany z inicjatywy papieża Benedykta XVI. Jest to książka warta przestudiowania. Powstała pod fachowym kierownictwem arcybiskupa Wiednia, Christoph'a Schonborna. Napisana językiem prostym, na zasadzie pytanie – odpowiedź. Struktura książki jest bardzo prosta. Ma schemat przyjęty w katechizmach od stuleci: w co wierzymy, jak celebrujemy misteria chrześcijańskie, w jaki sposób mamy żyć w Chrystusie, jak powinniśmy się modlić. Do książki dodany jest komentarz, który pomoże młodzieży zrozumieć sens prawdy Bożej i odnaleźć właściwy stosunek do życia. Na stronach katechizmu zostały umieszczone ilustracje i zdjęcia, cytaty z Pisma Świętego oraz wypowiedzi Świętych. Dla każdego z nas ten katechizm może stać podręcznikiem na co dzień.
    We wstępie Ojciec Święty zachęca młodzież do studiowania katechizmu z zapałem i cierpliwością. "Zachęcam Was zatem: studiujcie katechizm! Jest to pragnienie mojego serca. Ten katechizm nie będzie dla Was łatwą lekturą. Będzie bowiem wymagał od Was nowego życia". Papież Benedykt XVI proponuje wszystkim duszpasterzom wspaniałe narzędzie do pracy z młodzieżą. †

Przyszedł Janek ze szkoły zasmucony i zastanawia się:

- Znowu te lekcje trzeba odrabiać! Pół dnia w szkole trzeba się uczyć, a potem jeszcze w domu dorośli nie dają pobawić się spokojnie. I kto w ogóle te szkoły wymyślił, lepiej by ich na świecie wcale nie było. Gdyby rodzice sami nie uczyli się w szkole, to z pewnością dzieci swoje też do nauki nie zmuszali.

- Jak byłoby dobrze – marzył chłopak – gdyby dorośli przez całe życie sami się nie uczyli i w ogóle nie wiedzieli nawet, co to jest szkoła. Baw się sobie przez cały dzień, wesel się, odpoczywaj – i żadnej nauki.

Nagle dookoła zrobiło się ciemno, Jankowi zakręciło się w głowie...

Chłopiec rozejrzał się dookoła i bardzo się zdziwił. Podręczniki i zeszyty gdzieś znikły, w pokoju zostały same zabawki. Janek spojrzał przez okno i z radości aż podskoczył: tam, gdzie dzisiaj z rana stała szkoła, teraz rosły tylko drzewa.

- Czyżby moje marzenie się spełniło?! – ucieszył się Janek. Wyjrzał za drzwi, a tam tata, mama, babcia i dziadek hałasują. Tata nabrał całe kieszenie samochodzików Janka, dziadek znalazł procę, a mama z babcią wzięły piłkę –  i za chwilę wszyscy pobiegli bawić się na podwórku. †

21 lipca o 9 rano odszedł po nagrodę do Boga Jego Eminencja Ksiądz Kardynał Kazimierz Świątek - ofiarny kapłan, człowiek głębokiej, niezachwianej wiary. .

W katedrze grodzieńskiej została wystawiona księga kondolencyjna, w której można zostawić swoje wpisy. Uroczystości pogrzebowe odbędą się 25 lipca o 12.00 w pińskiej katedrze.

Кardynał Kazimierz Świątek urodził się w 1914 r. w Estonii, w mieście Walk. Ochrzczony został w Rydze. Mając 3 lata, wraz z rodziną został zesłany na Syberię. Po powrocie, w 1933 r., wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Pińsku. 8 kwietnia 1939 r. otrzymał święcenia kapłańskie i został skierowany do pracy w Prużanach. W wyniku prześladowań religijnych został aresztowany i skazany na karę śmierci. W wykonaniu wyroku przeszkodziła wojna niemiecko-sowiecka. Jednak w 1944 r. młody kapłan znowu został aresztowany i skazany na 10 lat łagrów, gdzie ciężko pracował - najpierw na Syberii, a później na Biegunie Północnym, w Incie koło Workuty. Po wyjściu na wolność w 1954 r. powrócił do Pińska.†

8 i 9 lipca Maryjne Sanktuarium w Trokielach, jak co roku, zgromadziło wielu czcicieli Najświętszej Maryi Panny. Kustosz Sanktuarium ks. kanonik Paweł Goliński w wywiadzie udzielonym naszej gazecie zaznaczył, że w tym roku na uroczystość przybyło 16 grup pieszych liczących ponad 2000 pielgrzymów. Najliczniejsza pielgrzymka była z Grodna – ponad 450 osób, były również grupy ze Smorgoń, Oszmiany, Wołkowyska i innych miejscowości. Z Woronowa i Lidy pielgrzymi szli tylko jeden dzień. W tym roku w uroczystości w Trokielach uczestniczyło więcej wiernych, niż w ubiegłych latach. Szczególnie było to widać na nocnym czuwaniu.

Uroczystości rozpoczęły się wieczorem 8 lipca wystawieniem Najświętszego Sakramentu oraz odśpiewaniem Apelu Maryjnego. Tradycyjnie na początek nocnego czuwania odbyła się konferencja, z którą do zgromadzonych wiernych zwrócił się dziekan dekanatu Oszmiańskiego ks. Jan Puzyna. Kaznodzieja, wygłaszając konferencję na temat miłosierdzia i miłości, pragnął przypomnieć, że w tym roku Kościół na Białorusi przeżywa rok Bożego Miłosierdzia. Po konferencji poszczególne grupy parafialne trwały na modlitewnym czuwaniu przed wystawionym Najświętszym Sakramentem. †

Na tegoroczną uroczystość Matki Bożej Trokielskiej przybyło ponad 2000 pieszych pielgrzymów. Najdłuższą drogę pokonali pielgrzymi z Grodna, Wołkowyska i Smorgoni. Na przykład, pątnicy z Grodna przeszli 140 km za pięć dni! Co zmusza ludzi do porzucenia zwykłego trybu życia i wyruszenia w drogę, by pokonując zmęczenie, słońce i deszcz, iść do obrazu Matki Bożej w Trokielach? Szukałem odpowiedzi na to pytanie wśród trokielskich pielgrzymów.

Margarita (w pielgrzymce uczestniczyła po raz czwarty) i Alona (po raz pierwszy) z Oszmiany:
    – Poszłyśmy w pielgrzymkę, ponieważ chciałyśmy przyjść do Matki Bożej, pomodlić się za wszystkich swoich bliskich, za ich zdrowie. – Wybrałyśmy się właśnie w pieszą pielgrzymkę, by poczuć trud drogi, by było ciężko i wesoło. W drodze dostałyśmy odcisków. Jest różnica, pokonać tę drogę pieszo czy samochodem. Kiedy przyszłyśmy do Trokiel po ciężkiej drodze, poczułyśmy ulgę na sercu. †

Dekanat Brzostowica Wielka

Jeszcze w 1767 r., kiedy majątek Usnarz należał do Anny Woszczyńskiej, tu pobudowano kaplicę parafii Indura. Późniejszy drewniany kościół pt. Podwyższenia Krzyża Świętego, wybudowany w stylu wczesnego klasycyzmu, został założony w 1795 r. jako filia parafii Indura. Świątynię pobudowano na wyżynie w zachodniej części wsi, na cmentarzu, obok siedziby państwa Chruscickich. Fundatorami kościoła byli marszałek grodzieńskiej szlachty Ludwik Marcjann Pancerzyński i jego żona Konstancja ze Skirmunttów, a także państwo Sorokowie i Zarzyccy. Do filii dołączono wsie, które wcześniej wchodziły w skład południowej części parafii Odelsk, a po II wojnie światowej – także niektóre wsie i okolice parafii Krynki. W pierwszej połowie XIX w. przy kościele istniało Bractwo Różańcowe. †

Najlepsze, co ojciec może uczynić swemu dziecku – to przyprowadzić je do Boga (por. Mt 17, 14-23)
    Modlitwa, jej pragnienie, zarówno jak inne przyzwyczajenia człowieka, nie powstaje sama z siebie.
    Tak jak dziecko uczy się chodzić, mówić, rozumieć, czytać, tak również uczy się modlić.

Pierwszą modlitwą, którą dziecko nieświadomie odbiera, jest modlitwa nad nim matki lub ojca. Nad dzieckiem robią znak krzyża, kładąc do snu, modlą się nad nim. Potem, jeszcze zanim zacznie mówić, przejmuje ruchy matki, starając się przeżegnać lub ucałować obraz. Z czasem dziecko samo zaczyna wymieniać wszystkich, kogo zna i kocha. Od tych prostych słów zaczyna się jego doświadczenie relacji z Bogiem. †

- Księże Janie, ile lat minęło od tego dnia, kiedy spłonął ołtarz?
    - 13 lipca 2011r. obchodziliśmy swoistą 5. rocznicę tego tragicznego dnia. Jak widzimy, czas szybko mija.

    - Jakie prace, związane z renowacją ołtarza, przeprowadzono po tych tragicznych wydarzeniach?
    - Od razu po pożarze odbyły się posiedzenia Komisji przy Ministerstwie Kultury Białorusi i Ministerstwie Kultury Polski. Polacy wzięli na siebie prowadzenie prac renowacyjnych i konserwatorskich. Całe przedsięwzięcie przeprowadzono w kilka etapów. Pierwszym etapem było zbadanie ocalałej części ołtarza, drugim - odbudowanie spalonej konstrukcji razem z rzeźbą (zostały zniszczone jedna czwarta ołtarza i 4 figury), trzecim etapem były koloryzacja i pozłocenie. Oczywiście w czasie pracy powstawały różne problemy i komplikacje, trzeba było czasami gdzieś i przyśpieszyć, i zaczekać, ale dzięki Bogu i ludziom dobrej woli, w ciągu 5 lat udało się nam pokonać te trzy etapy. †

2000 rok

---

   18 listopada -  Ks. bp Aleksander Kaszkiewicz poświęcił odbudowaną kaplicę w Żemłosławlu (par. Sobotniki).
   26 listopada -  Grodzieński jubileusz kolejarzy. Uroczystą Mszę św. odprawił Pasterz diecezji.
    2 grudnia -  W grodzieńskiej bazylice katedralnej ks. bp Aleksander Kaszkiewicz udzielił święceń kapłańskich trzem absolwentom WSD w Grodnie. Na wspólnej Eucharystii był obecny ks. bp Antoni Dziemianko.
    9 grudnia -  Święcenia diakonatu 6 alumnów grodzieńskiego WSD, których udzielił rektor WSD ks. bp Antoni Dziemianko. †

Codziennie stawiamy sobie cele. Codzienne osiągamy je lub nie. Niektóre z tych celów – zwykłe drobiazgi, inne mogą decydować o losie.
    Cel + cel + cel + ... = sens życia. Taka prosta formuła, formuła codziennego bytu.

Jeszcze przedwczoraj byliśmy zwykłymi maturzystami, którzy "pracowali na świadectwo dojrzałości". Nieprecyzyjnie określony sens życia wyznaczali przede wszystkim rodzice, nie my. Wczoraj zostaliśmy abiturientami. Całą uwagę kierowano na to, by pomyślnie zdać testy, na wybór uczelni i przyszłego zawodu. Dzisiaj jesteśmy studentami. Dzisiaj już samodzielnie kroczymy przez życie. Rodzice mogą pomóc, ale już nie mogą uchronić i decydować o naszym losie. Prawo wyboru powstaje na naszej drodze każdego dnia: prawo samodzielnego określenia sensu życia, prawo wiary lub wyrzeczenia się jej. Ostatnie jest straszne.
   Świat jest złożony. Przypomina niekończący się labirynt. Jesteśmy młodzi. Możemy łatwo się pogubić w jego korytarzach, łatwo się rozczarować i zgubić własne "ja"... Lecz ku wielkiemu szczęściu, zawsze istnieje wiara wyższa, istnieje Kościół.
    W czym widzi sens życia współczesna grodzieńska młodzież? Czym są dla niej religia, Kościół, Msza św.? Odpowiedzieć na te pytania poprosiliśmy studentów grodzieńskiego uniwersytetu. †

Drodzy młodzi przyjaciele!
    Mniej niż za trzy tygodnie Madryt i inne diecezje Hiszpanii podczas Światowych Dni Młodzieży otworzą drzwi swoich domów dla młodych całego świata. Jest to właściwa pora na dokonanie krótkiego podsumowania swoich wysiłków i przygotowania na wydarzenie, które w pewnym stopniu dotyczy każdego młodego katolika naszej diecezji i całej Białorusi.

W naszym Grodzieńskim Kościele Młodych ostatnie miesiące były czasem intensywnego duchowego przygotowania do udziału w Dniach Młodzieży w Hiszpanii. Na stronach gazety "Słowo Życia" od października 2010 r. regularnie opisywaliśmy etapy przygotowania do Światowego Spotkania Młodzieży w Madrycie. Wyrazem aktywnego przygotowania młodych ludzi w naszej diecezji były czuwania papieskie, które odbyły się 2 kwietnia w kościołach diecezji, a także udział w beatyfikacji Jana Pawła II w Rzymie, na którą niektórzy dotarli autostopem. Młodzież pamiętała, że bł. Jan Paweł II będzie głównym Patronem Światowych Dni Młodzieży w Hiszpanii. †

W głębokiej norze w głębi lasu mieszkał Tchórz – maleńkie czarne zwierzę. Zawsze był brudny, nie czyścił swojej sierści, ciągnął do nory wszelkie śmiecie z lasu, a w norze rozrzucał resztki jedzenia. Tchórz zaczął tak nieprzyjemnie pachnąć, że zwierzęta rozbiegały się od niego w różne strony, a przechodząc obok nory, zatykały nosy i odpędzały muchy. Tylko Tchórz nic szczególnego nie zauważał, ponieważ przyzwyczaił się tak żyć.
    Pewnego razu Piękno, śpiące w sercu Tchórza, obudziło się, nie wytrzymując takiego obrzydliwego zapachu. Obraziło się ono na Tchórza i zostawiło go, kiedy ten spał. Tchórz od razu zaczął rzucać się we śnie i krzywić się. Jak tylko wzeszło słońce, obudził się, wyjrzał z nory i bardzo się zdziwił. Przedtem słońce i las podobały się mu, uważał, że są piękne, a teraz i słonce, i las, i rzeczka stały się jakieś obrzydliwe. Słońce ślepiło oczy promieniami, las głośno szumiał, a rzeczka ze swoją zimną wodą jakby chciała, aby Tchórza zabolało gardło. Mieszkańcy lasu zaczęli mu się wydawać jacyś niedobrzy i brzydcy, a jedzenie czemuś nie smakowało. †

Każdy z nas lubi lato. Ktoś lubi je dlatego, że można się opalać, ktoś dlatego, że jest to czas wakacji i odpoczynku. Oczywiście, nie możemy podczas lata zapominać o Bogu, powinniśmy także robić dobre uczynki i pomagać naszym bliskim.

Zapraszamy wszystkich do udziału w konkursie fotograficznym "Moje lato z Bogiem".

Przyślijcie zdjęcia, które by opowiedziały, jak spędzacie swój wolny od nauki lub pracy czas, a także o tym, czy w Waszym życiu jest miejsce dla Boga, jak Go wysławiacie podczas wakacji czy urlopu, co najbardziej zapamiętaliście z tego lata.
    Zdjęcia mogą być najróżniejsze: z miejsca odpoczynku, piękne widoki przyrody lub jaskrawych wydarzeń, bliskich Wam osób, dzieci, kwiatów, zwierząt, zdjęcia z działki – słowem wszystko, na co stać Waszą wyobraźnię. †

Diecezja Grodzieńska przeżywa 20-lecie swego erygowania, którego dokonał Ojciec Święty Jan Paweł II. Ten rok liturgiczny w naszej diecezji jest szczególnie bogaty w różne wydarzenia religijne: trwa peregrynacja obrazu Jezusa Miłosiernego, wierni przeżywają misje parafialne, odbywają się zjazdy diecezjalne poszczególnych grup wiernych. Jeszcze żywe w pamięci wielu z nas Diecezjalne Dni Młodzieży w Woronowie, diecezjalny zjazd lekarzy, spotkanie dzieci na I Diecezjalnym Dniu Dziecka oraz miła atmosfera wśród dzieci i młodzieży podczas III diecezjalnej Parafiady. Przed nami - uroczystości w Trokielach i odsłonięcie po renowacji ołtarza w katedrze grodzieńskiej. W tym roku wiele parafii i kościołów także przeżywa swoje jubileusze.