Dekanat Mosty

Нistoria Mostów jest historią tej wsi. A miasto Mosty zostało założone dopiero na początku XX w. Kościół założyła królowa Bona Sforza w 1539 r. W połowie XVI w. przy kościele otworzono szkołę parafialną. Kościół drewniany, odnowiony z funduszy króla Rzeczy Pospolitej Augusta III w 1710 r. (lub w 1740 r.) został rekonstruowany dzięki staraniom ks. Antoniego Bolickiego, ówczesnego proboszcza parafii. Ostatnia renowacja starego kościoła drewnianego miała miejsce w 1923 r.
   W XIX w. jako kościół filialny do parafii Mosty należał kościół w Mikielewszczyźnie. Wówczas ogólna liczba parafian wynosiła ponad 2600 osób. W 1906 r. pracowały tu bezhabitowe siostry zakonne ze wspólnoty Sióstr Służebniczek Niepokalanego Poczęcia NMP. Siostry prowadziły katechizację, opiekowały się kościołem, pomagały chorym. Przed II wojną światową ilość parafian wynosiła około 2400 osób.
   Nowy kościół z czerwonej cegły zewnętrznej z cechami stylu neobarokowego zaczęto budować tu według projektu architekta Bobkowa (inżynier główny – Pronicz, inżynier – K. Stankiewicz) w miejscu starego kościoła drewnianego, spalonego w 80. latach.
   Poświęcenia kamienia węgielnego dokonał nuncjusz apostolski w ZSRR arcybiskup Francesco Colasuonno w 1992 r., a w 1993 r. odbyło się poświęcenie świątyni pw. św. Jana Chrzciciela. †

   522. Przyjęcie Syna Bożego na ziemię jest tak wielkim wydarzeniem, że Bóg zechciał przygotować je w ciągu wieków. Wszystkie obrzędy i ofiary, figury i symbole Pierwszego Przymierza Bóg ukierunkował ku Chrystusowi; zapowiada Go przez usta proroków, których posyła kolejno do Izraela. Budzi także w sercu pogan niejasne oczekiwanie tego przyjścia.

    524. Celebrując co roku liturgię Adwentu, Kościół aktualizuje to oczekiwanie Mesjasza; uczestnicząc w długim przygotowaniu pierwszego przyjścia Zbawiciela, wierni odnawiają gorące pragnienie Jego drugiego Przyjścia. Przez celebrację narodzin i męczeństwa Poprzednika Kościół jednoczy się z jego pragnieniem: "Potrzeba, by On wzrastał, a ja żebym się umniejszał" (J 3,30).

Rozpoczęliśmy okres Adwentu. Okres oczekiwania na przyjście naszego Pana. Spróbujmy w pierwszej nauce rekolekcyjnej przygotować się na spotkanie z naszym Królem i Panem na stronach Pisma Świętego.

Ks. Jan Radziuk ukończył WSD w Grodnie oraz Katolicki Uniwersytet Lubelski. Prefekt seminarium i wykładowca języka łacińskiego.

    Wyrazy «Pismo Święte» lub «Biblia» nie są nam obce. Niejednokrotnie je słyszeliśmy. Ale czy rozumiemy, jakiej wielkiej tajemnicy dotykamy, kiedy czytamy albo słyszymy słowa Pisma Świętego? Dlaczego «wielkiej tajemnicy»? Ponieważ to jest słowo Boga. «Słowo Pana trwa na wieki. Właśnie to słowo ogłoszono wam jako Dobrą Nowinę" (1 P 1, 25; por. Iz 40, 8). To stwierdzenie z Pierwszego Listu św. Piotra, nawiązujące do słów proroka Izajasza, ukazuje nam tajemnicę Boga objawiającego się przez dar swojego Słowa. Słowo to trwa na wieki. Bóg wypowiedział swoje odwieczne Słowo w sposób ludzki; Jego Słowo "stało się ciałem" (J 1, 14). "Oto dobra nowina. Oto wieść, która poprzez stulecia dociera do nas dzisiaj» - tymi słowami papież Benedykt XVI rozpoczął adhortację Verbum Domini. †

2004 rok

---

 11 stycznia - Grodno odwiedził Nuncjusz Apostolski ks. abp Ivan Jurkovič, który odprawił Mszę św. w kościele Pobrygidzkim.

14 stycznia - Odbył się pogrzeb o. Karola Szczepaniuka OFMCap, kapucyna, który pracował w Lipniszkach. Pogrzebowej Mszy św. przewodniczył ks. bp Aleksander Kaszkiewicz.

4 marca - Ks. bp Aleksander Kaszkiewicz poświęcił kościół w Pierwomajsku (dekanat Lida).

24 marca - 10-lecie charytatywnej organizacji Caritas w naszej diecezji.†

Każdy człowiek pragnie się rozwijać i doskonalić. I to jest naturalne. Każdy śpiewający starannie ćwiczy swój głos, by śpiewać jeszcze lepiej. Studiujący język obcy, dokłada wielu starań, by najdoskonalej go się nauczyć. Człowiek, który cieszy się autorytetem u ludzi, stara się, aby go nie utracić. Te pragnienia doskonalenia się muszą wyrażać się także w życiu każdego chrześcijanina. Głównym zadaniem chrześcijanina jest służba Bogu i życie zgodnie z Jego wolą. W życiu duchowym nie można stać w miejscu, bo kto się nie rozwija, ten się cofa.

W rozwoju duchowym ważne miejsce zajmuje słowo Boże: czytamy Pismo Święte i słuchamy go podczas każdego nabożeństwa w kościele, a szczególnie w czasie Mszy Świętej. Słowo Boże jest spisane i dane nam nie tylko po to, aby je czytać, lecz po to, aby nad nim się zastanawiać, interpretować i dostosowywać do swego codziennego życia. Działalność Ruchu Oazowego „Światło-Życie” opiera się na Piśmie Świętym. Z niego czerpie tematy i w nim odnajduje ich tłumaczenie. Każdy chrześcijanin ma obowiązek głoszenia słowa Bożego bliskim, krewnym, przyjaciołom - wszystkim… Dlatego, żeby pomóc wiernym w wypełnianiu tego obowiązku, jednym z zadań Ruchu jest posługa Słowa, czyli przepowiadanie i głoszenie słowa Bożego, tzw. diakonia. †

Koło misyjne

Kochani Czytelnicy! Światowy Dzień Misyjny (III niedziela października) jest już za nami. Zechciejmy jeszcze zatrzymać się nad tematem posłania misyjnego i głoszenia Dobrej Nowiny o Jezusie Chrystusie, który jest jedynym Odkupicielem człowieka. Jest to temat, którego nie można ominąć, gdyż, jak zaznaczył papież Benedykt XVI, „jest to najcenniejsza posługa, jaką Kościół może dać ludzkości”. Nakaz głoszenia Ewangelii wypływa z dobrze pojętej miłości, która zawsze chce promieniować. A potrzeba głoszenia Ewangelii „po krańce ziemi” jest wciąż aktualna. Bł. Jan Paweł II w encyklice „Redemptoris misio” pisał: „Misja Chrystusa Odkupiciela, powierzona Kościołowi, nie została jeszcze bynajmniej wypełniona do końca. Gdy u schyłku drugiego tysiąclecia od Jego przyjścia obejmujemy spojrzeniem ludzkość, przekonujemy się, że misja Kościoła dopiero się rozpoczyna i, że w jej służbie musimy zaangażować wszystkie nasze siły”. Zastanówmy się więc, dlaczego i w jaki sposób powinniśmy włączyć się w misyjną działalność Kościoła. †

„Modlitwa - to wielka brama do wiary. Dlatego do życia chrześcijańskiego przynależy wysiłek codziennej modlitwy. Jednak nie można nauczyć się modlić, tak jak uczy się techniki. Choć dziwnie to zabrzmi: modlenie się jest darem, który otrzymujemy przez modlenie się” (YOUCAT 469).

Każdy człowiek, a tym bardziej chrześcijanin, pragnie i szuka Boga w swoim życiu. Modlitwa jest zaspokojeniem tej potrzeby. Trudno wyobrazić sobie funkcję i zadanie Kościoła, prawdziwe i głębokie duchowe życie człowieka wierzącego bez oparcia w modlitwie. To właśnie z niej czerpiemy siły i moc w dążeniu do doskonałości. To ona jest pomocą w wielu różnych sytuacjach naszego życia.
    Życie duchowe zarówno kapłana, jak i kleryka bez głębokiego przeżycia modlitwy jest puste i suche. Młody człowiek, pragnący zostać kapłanem, powinien być przygotowany i odpowiednio uformowany do kapłaństwa. Czymś niewłaściwym byłoby, gdyby w życiu kleryka zabrakło modlitwy, bo to właśnie on będzie musiał innych nauczyć sztuki modlitwy. Będzie dawać coś z siebie. A to jest bardzo trudne, jeżeli stale nie uzupełniać tego, co zostało nam dane przez Boga. W tym ciągłym dawaniu bardzo ważną pomocą jest modlitwa.†

Kącik ministranta

Króluj nam, Chryste! Drodzy ministranci, witam Was na stronach naszej gazety. Listopad jest ostatnim jesiennym miesiącem. W tym miesiącu wspominamy naszych zmarłych, którzy już zakończyli życie na ziemi i odeszli do Boga po swoją nagrodę. Niektórzy z nich potrzebują naszej modlitwy i ofiary, gdyż w czyśćcu cierpią kary, których sami Bożej sprawiedliwości już zadośćuczynić nie mogą. Czy pamiętamy o nich (nie tylko w listopadzie) w naszym codziennym życiu? Jaka jest nasza modlitwa za zmarłych?

Życie na ziemi jest jedyną możliwością przygotowania się do wieczności. Innej szansy nie będzie. Ta myśl pobudza nas do tego, aby nieustannie pamiętać o modlitwie za zmarłych, którzy sami sobie pomóc już nie mogą. Dlatego podczas modlitwy „Anioł Pański” mówimy: „Wieczny odpoczynek racz im dać, Panie…”. W poszczególne rocznice śmierci zmarłych uczestniczymy także we Mszy św., w ich intencji przyjmujemy Komunię Świętą. Choroba lub jakiekolwiek inne cierpienie przyjęte z miłością posiada wielką wartość przed Bogiem. Jednak, nasza troska o zmarłych jest o tyle gorętsza, o ile sami pamiętamy o swojej śmierci. A jak ja wyobrażam śmierć? Czy uważam ją za coś realne i nieuchronne w swoim życiu? †

„I Ja wam powiadam: Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam. Każdy bowiem, kto prosi, otrzymuje; kto szuka, znajduje; a kołaczącemu otworzą”( Łk 11, 9-10).

N pewno nie jest nam obcy obraz, gdzie dziecko, stojące obok swojego rodzica, o coś go prosi. Nietrudno także wyobrazić najczęstszą reakcję rodzica - odmowę. Dziecko płacze, krzyczy i błaga ojca lub matkę o kupienie jakiejś zabawki lub czegoś, co mu bardzo się spodobało. Niektórzy rodzice ulegają prośbie swego dziecka, inni zaś nie przywiązują do tego większej uwagi. Z pewnością każdy z nas spotkał się z czymś podobnym: czy to w dzieciństwie, czy już jako osoba dorosła. Dlaczego rodzice nie zawsze wysłuchują próśb swoich dzieci? Być może ze swego doświadczenia wiedzą, że ta rzecz nie jest potrzebna, że jej kupno jest po prostu wyrzuceniem pieniędzy na wiatr. †

Modlitwa i magia...
  Co może łączyć te zupełnie różne pojęcia, co one mają wspólnego? Teoretycznie, zgodnie ze znaczeniem tych słów, nic.
    Co więcej, te wyrazy są w pewnym stopniu przeciwstawne z natury swojej. Wszystko tak, jedynie teoria nie zgadza się z praktyką i realiami życia.
    Co chcę przez to powiedzieć? A to, kochany Czytelniku, że bardzo często w naszym religijnym życiu spotyka się paradoksy. Jednym z nich jest podejście do modlitwy jak do magii, to znaczy magiczna modlitwa!
   Co to znaczy, z czym się wiąże, i jak się przejawia, proponuję wyjaśnić w tym artykule. †

Mądrość biblijna głosi: „Będziesz miłował swego bliźniego, jak siebie samego” (Mt 22, 39). Ale jakże często okrucieństwo zasłania prawdziwe uczucia, i wydaje się nam, że utrzymać człowieka przy sobie można tylko siłą i groźbami. Chociaż czasem wystarczy otworzyć SŁOŃCE w swej duszy.

Spotkały się kiedyś Słońce i Wiatr i założyły się, kto z nich jest mocniejszy. Wiatr krzyknął: - Jestem najmocniejszy i najpotężniejszy! Z łatwością mogę wywołać huragan i burzę. Udowodnię ci, że jestem większy. Spójrz na mężczyznę w płaszczu. Jednym tchnieniem zdejmę z niego ten płaszcz. †

Dzisiaj jesteśmy zgromadzeni w imię Pana, aby dziękować za dar św. Maksymiliana Marii Kolbe, który w naszym Grodnie dojrzewał do świętości, który swoje życie oddał, aby człowiek mógł żyć. A był nim ojciec rodziny, za którego dobrowolnie poszedł do głodowego bunkra. Można powiedzieć, że Grodno i ta ziemia są miejscem świętych i błogosławionych, którzy oddali swoje życie za Kościół Święty, za bliźniego, w obronie wiary i krzyża jako znaku naszego zbawienia. Św. Maksymilian jest też Patronem naszej Diecezji i wierzymy, że oręduje za nami przed obliczem Pana. Podczas kanonizacji 10 października 1982 roku bł. Jan Paweł II powiedział: "Ojciec Maksymilian Kolbe potwierdził swoim męczeństwem prawo Boga do życia niewinnego człowieka, dał świadectwo Chrystusowi i miłości". Pisze bowiem apostoł Jan: "Po tym poznaliśmy miłość, że On oddał za nas życie swoje. My także winniśmy oddać życie za braci" (1 J 3, 16). Niech nas wszystkich ożywia duch św. Maksymiliana, który pragnął zdobyć cały świat dla Chrystusa przez Niepokalaną, której oddajemy cześć jako Królowej Różańca Świętego i naszych rodzin.

Dekanat Mosty

Do 40. lat XX w. osada miała nazwę Zelwiany, a miejscowi katolicy chodzili na nabożeństwa do kościoła św. Jana Chrzciciela w sąsiednich Mostach (obecnie - Mosty Prawe). W okresie powojennym obie te świątynie były zniszczone, a wieś Zelwiany i stacja kolejowa Mosty zostały wielotysięcznym miastem Mosty, centrum jednego z rejonów obwodu Grodzieńskiego. W 1992 r. w Mostach została założona parafia, w której od 21 września tegoż roku w czasowej kaplicy zaczęto odprawiać Mszę św.
   Budowa nowego kościoła z czerwonej cegły zewnętrznej w stylu neogotyckim rozpoczęła się 2 kwietnia 1993 r. (autor projektu – grodzieński architekt Sztern). 28 maja 1993 r., w uroczystość Wniebowstąpienia Pana, biskup grodzieński Aleksander Kaszkiewicz i arcybiskup Tadeusz Kondrusiewicz poświęcili kamień węgielny, wzięty z podwalin znakomitego sanktuarium szensztackiego. Wśród ofiarodawców szczególnie wyróżniła się rodzina Koreniów ze wsi Dubno – pan Wasyl i jego żona Anna, na cześć których w narteksie kościoła umieszczono tablicę pamiątkową.
   Od 1992 r. w parafii codziennie odbywały się nabożeństwa. †

List Apostolski Benedykta XVI w formie "Motu proprio" Portam Fidei ogłaszający rok wiary

Postanowiłem ogłosić ROK WIARY. Rozpocznie się on dnia 11 października 2012 r., w pięćdziesiątą rocznicę otwarcia Soboru Watykańskiego II, a zakończy się w uroczystość naszego Pana, Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata, 24 listopada 2013 r

Początek
    6. Odnowa Kościoła dokonuje się także przez świadectwo, jakie daje życie wierzących: poprzez samo swoje istnienie w świecie chrześcijanie są faktycznie powołani, aby rozjaśniać Słowo prawdy, jakie pozostawił nam Pan Jezus. Właśnie Sobór w Konstytucji dogmatycznej Lumen gentium, stwierdził: "podczas gdy Chrystus, «święty, niewinny, niepokalany» (Hbr 7,26), nie znał grzechu (2 Kor 5,21), lecz przyszedł dla przebłagania jedynie za grzechy ludu (por. Hbr 2,17), Kościół obejmujący w łonie swoim grzeszników, święty i zarazem ciągle potrzebujący oczyszczenia, podejmuje ustawicznie pokutę i odnowienie swoje. Kościół «wśród prześladowań świata i pociech Bożych zdąża naprzód w pielgrzymce», zwiastując krzyż i śmierć Pana, aż przybędzie (por. 1 Kor 11,26). Mocą zaś Pana zmartwychwstałego krzepi się, aby utrapienie i trudności swe, zarówno wewnętrzne, jak zewnętrzne, przezwyciężać cierpliwością i miłością, a tajemnicę Jego, choć pod osłoną, wiernie przecież w świecie objawiać, póki się ona na koniec w pełnym świetle nie ujawni". †

29 października gościem naszej redakcji był ks. abp Tadeusz Kondrusiewicz. Z okazji Imienin, spotkania z młodzieżą w kościele Pobrygidzkim oraz uczestnictwa w obchodach 70. rocznicy śmierci św. Maksymiliana Kolbe, z ks. abp. Tadeuszem Kondrusiewiczem rozmawiał ks. Paweł Sołobuda.

Wasza Ekscelencjo, jeżeli porów­nać Diecezję Mińską sprzed 20 laty i obecną Metropolię, czy da się zauważyć jakiekolwiek zmiany?
    Oczywiście, zmian jest bardzo dużo. Są zmiany i ilościowe, i jakościowe. Wzrosła liczba osób wierzących, powstało więcej parafii, jednak ciągle jest ich za mało. Trzeba dołożyć jeszcze bardzo dużo sił do formacji ludzi. Chociaż w ciągu ostatnich lat dużo już zostało zrobione, jednak trzeba myśleć o nowych formach duszpasterstwa, przede wszystkim z udziałem młodzieży, także o specjalizowanych duszpasterstwach. Dotyczy to różnych grup ludzi, np. Duszpasterstwa Chorych, Młodzieży, a także Duszpasterstwa Pracowników Mass Mediów. Nad tym trzeba jeszcze dużo pracować i te dzieła rozwijać. Może trochę lepiej sytuacja wygląda z pracą z młodzieżą, lecz trzeba iść dalej w tym kierunki, bo przecież od tego, jaka będzie młodzież zależy przyszłość Kościoła, a także całego społeczeństwa. †