Zima dobiegała końca. Ciepłe promienie słońca coraz częściej przebijały się przez chmury i przyroda powoli budziła się ze snu. Przed rozpoczęciem wiosny wszyscy uczniowie z klasy Walika otrzymali zadania. Jedni rysowali, inni siali nasiona kwiatów, a Walikowi kazano napisać wypracowanie, którego tematem jest znane przysłowie: "Człowiek niby drzewo polne". "Dziwnie – pomyślał Walik. – Drzewo to jest drzewo, a człowiek to jest człowiek. Co mogą mieć wspólnego?

   Trzeba porozmawiać z bratem, on studiuje na uniwersytecie i, na pewno, wszystko mi wyjaśni". Walik doczekał się końca zajęć i pobiegł do domu.†

Nuncjusz Apostolski na Białorusi ks. abp Claudio Gugerotti przebywał z wizytą w Grodnie. Wizyta rozpoczęła się od spotkania z przewodniczącym Obwodowego Komitetu Wykonawczego Siemionem Szapirą 3 lutego. Następnego dnia arcybiskup Claudio Gugerotti odwiedził grodzieńskie parafie i kościoły.

Pierwszą świątynia, jaką odwiedził przedstawiciel Ojca Świętego, była katedra grodzieńska. Proboszcz kościoła ks. Jan Kuczyński zapoznał arcybiskupa z historią kościoła: okresami budowy, działalnością jezuitów; opowiedział o cudownym obrazie Matki Bożej Kongregackiej i pokazał Jej kaplicę. Arcybiskup zobaczył także odnowiony główny ołtarz katedry, zniszczony podczas pożaru 5 lat temu, a także trwające prace przy odnowieniu fresków katedry. Warto zaznaczyć, że ksiądz proboszcz prowadził rozmowę w języku włoskim. †

Arcybiskup Claudio Gugerotti po raz pierwszy odwiedził Wyższe Seminarium Duchowne w Grodnie, a także zapoznał się z alumnami i wykładowcami tej uczelni.

Na początku spotkania w rozmowie z nuncjuszem ks. rektor Józef Staniewski przedstawił bogatą historię byłego klasztoru Bernardyńskiego, gdzie obecnie mieści się seminarium. Historia tego miejsca wywarła na arcybiskupa niesamowite wrażenie. Ksiądz rektor opowiedział także o obecnym stanie seminarium.

    Następnie nuncjusz spotkał się z klerykami WSD, których na dzień dzisiejszy jest 46. Podczas spotkania arcybiskup zwrócił się do kleryków ze słowami: "Mnie bardzo interesują Wasze pytania. Przede wszystkim pragnę przekazać Wam pozdrowienie od Ojca Świętego. Gdyby Papież Was zobaczył, byłoby to dla niego ogromne wsparcie. Jesteście przyszłością naszego Kościoła".†

Po spotkaniu z klerykami Jego Ekscelencja spotkał się z wykładowcami seminarium.

Na początku spotkania ksiądz rektor zaprezentował krótki zarys działalności seminarium oraz przedstawił wykładowców i wychowawców WSD, wśród których 28 profesorów: księża, osoby zakonne i świeckie. Ksiądz rektor zaznaczył, że wspólnota seminaryjna pięknie się rozwija.

    Nuncjusz zapoznał się z wykładowcami. Rozmowy dotyczyły takich tematów, jak odpowiedzialność w wychowaniu przyszłych kapłanów oraz tego, jaki powinien być kapłan, a także wielu innych zagadnień. †

Na zakończenie wizyty w grodzieńskim WSD odbyła się uroczysta Msza św. pod przewodnictwem Jego Ekscelencji Claudio Gugerottiego.

Na Mszy św. obecni byli klerycy, wykładowcy seminarium oraz osoby świeckie. Podczas homilii arcybiskup zwrócił się do przyszłych kapłanów ze szczególnymi słowami. Nuncjusz zachęcił wszystkich alumnów do częstej modlitwy, do wdzięczności Bogu za wszelkie dobro. "Być kapłanem Eucharystii, a także człowiekiem Eucharystii" – powiedział nuncjusz na początku swojej homilii. "Trzeba mocno stać na nogach, żeby kroczyć na drodze powołania, dziękując Bogu za wszelkie dobro otrzymane od Niego" – podkreślił ksiądz arcybiskup. †

Nuncjusz Apostolski Claudio Gugerotii 5 lutego spotkał się z przedstawicielami grodzieńskich mass mediów.

Podczas spotkania ksiądz arcybiskup opowiedział o swoich wrażeniach z wizyty w Grodnie, z odwiedzin kościołów i parafii, ze znajomości z wiernymi Grodna, podzielił się także przypuszczeniem, na jakich zasadach możliwe jest spotkanie dwóch najwyższych hierarchów Kościoła katolickiego i Cerkwi prawosławnej.

    - Wasza Ekscelencjo, jakie wrażenia pozostawiła po sobie wizyta w Grodnie?
    - Pierwsze wrażenie – to kontrast między nieznośnym chłodem i ciepłem serc, które mnie przyjmowały. Jeśli mówić poważnie, jest to miasto pełne życia i bogatego dziedzictwa kulturowego. Jest to rzeczywiście skrzyżowanie różnych kultur i historii ze swymi pozytywnymi właściwościami i problemami, i to jest widoczne. Jest to także miejsce, gdzie Kościół katolicki do dziś zachowuje dziedzictwo i ważność swojej tradycji. †

Przedstawiciel Ojca Świętego na Białorusi ks. abp Claudio Gugerotti przewodniczył Mszy św., która odbyła się 5 lutego o godz. 12.00 w katedrze.

Liturgię celebrowano po łacinie z czytaniem tekstów modlitwy w językach polskim, białoruskim i rosyjskim. Wraz z Nuncjuszem Apostolskim Mszę św. celebrował ks. bp Aleksander Kaszkiewicz. Na liturgii obecni byli gości honorowi – przedstawiciele Kościoła greckokatolickiego na czele z archimandrytą Sergiuszem Gajkiem. Na Mszę św. przybyli liczni grodnianie – katedra była wypełniona po brzegi, bez względu na ostry mróz. Na rozpoczęcie Mszy św. ks. bp Aleksander serdecznie przywitał J. E. ks. abpa Claudio Gugerottiego w katedrze grodzieńskiej. Ksiądz Biskup zwrócił uwagę na to, że katedra, która zgromadziła licznych wiernych na uroczystą Mszę św., ma bogatą historię, a jej powojenne dzieje przypominają o sytuacji całego Kościoła katolickiego na Białorusi: †

Dekanat Mosty

Kościół we wsi Łunna został założony przez królową Bonę Sforzę w 1546 r. Kościół murowany pobudowano w 1782 r. z ofiar ostatniego króla Rzeczy Pospolitej Stanisława Augusta Poniatowskiego i poświęcony w 1785 r. pod wezwaniem św. Anny.
    Świątynię pobudowano w centrum wsi z kamienia ciosowego i otynkowanej cegły w stylu tzw. klasycyzmu stanisławowskiego. W 1895 r. rekonstruowano ją ze środków księżny Marii Druckiej-Lubeckiej (1833-1897) z Szemetów (pochowana w kościele, w prezbiterium umieszczono tablicę pamiątkową na jej cześć), bez zmian pozostała tylko apsyda. Daty budowy i rekonstrukcji świątyni znajdują się na fasadzie głównym przed wejściem do kościoła. Dla dobra świątyni duży wkład wnieśli państwo Czechowskich i Ramierów (późniejsi właściciele tych ziem), pochowani w krypcie kościoła, o czym świadczą płyty pamiątkowe na ścianach wewnątrz kościoła. W XVIII w. miejscowa parafia wchodziła w skład dekanatu wołkowyskiego, w XIX w. – grodzieńskiego, a w 1920 r. Łunna została centrum jednoimiennego dekanatu archidiecezji wileńskiej, składającego się z 8 parafii. †

List pasterski Arcybiskupa Tadeusza Kondrusiewicza na 2012 r.

Umiłowani kapłani, osoby konsekrowane, wierni!
    1. Odpowiadając na wyzwania czasu Kościół Katolicki coraz więcej uwagi poświęca nowej ewangelizacji. Po raz pierwszy termin ten zastosował błogosławiony Jan Paweł II, który jak prorok zauważył konieczność nowego głoszenia Ewangelii w krajach o bogatej chrześcijańskiej tradycji, gdzie niestety, obecnie człowiek stracił wiarę i żyje, jakby Bóg w ogóle nie istniał lub spycha Go na peryferie życia. O niej, jako o nieodzownej potrzebie, coraz częściej mówi papież Benedykt XVI i biskupi. Tej tematyce poświęcony jest kolejny, już XIII Zwyczajny Synod Biskupów, który odbędzie się na Watykanie w październiku bieżącego roku pod hasłem: "Nowa ewangelizacja mająca na celu przekazywanie wiary chrześcijańskiej".†

Duchowe niebezpieczeństwo homeopatii.
   Oprócz psychologicznej interpretacji wpływu preparatów homeopatycznych należałoby zwrócić uwagę na czynnik duchowy. Jest wielu egzorcystów, którzy widzą istnienie pewnej więzi między opętaniem człowieka przez złego ducha i początkiem stosowania preparatów homeopatycznych. Na ile uzasadnione mogą być takiego rodzaju obawy? Niektórzy specjaliści zwracają uwagę na okultystyczną naukę homeopatów o siłach duchowych ("energii", "informacji"), które przenoszą się na człowieka w momencie użycia "leku". Inni badacze zwracają uwagę na okultystyczne i magiczne źródła nauki i techniki "leczenia" homeopatycznego.
    Z duchowego punktu widzenia, homeopatia może stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwa w ten sposób, że pacjent poprzez wiarę irracjonalną poddaje się wpływowi niezwiązanych z Bogiem sił duchowych. Każdy chrześcijanin wie, że zwracanie się do nieboskich sił jest łamaniem pierwszego przykazania (bałwochwalstwo i zwracanie się do demonów). W Piśmie Świętym istnieją liczne przestrogi Boga przed takim działaniem (Pwt 18, 10-12; 2 Tes 2, 9-10). Także Katechizm Kościoła Katolickiego przestrzega: "Wszystkie praktyki magii lub czarów, przez które dąży się do pozyskania tajemnych sił, by posługiwać się nimi i osiągać nadnaturalną władzę nad bliźnim – nawet w celu zapewnienia mu zdrowia – są w poważnej sprzeczności z cnotą religijności (tzn. są grzechem ciężkim)" (KKK 2117). †

W moim sercu mieszka taka wielka miłość, że w ramkach tego listu nie da się jej opisać słowami. Postaram się szczerze donieść do każdego serca radość, którą odczuwam. Oglądając się na swoje życie, nie przestaje się dziwić, ile cudów podarował i darzy mi Bóg każdego dnia. Kiedyś byłam podatna depresjom, krzywdom, które męczyły mnie, nie wiedziałam, jak ich się pozbyć, widząc, jak naokoło cieszą się ludzie. Dziwiłam się, jak inni głoszą słowo Boże, mówią o swoich uczuciach: tak szczerze, z całego serca. Chciało się opowiedzieć, że ja również czuję tę niezmierną miłość Jezusa w swoim sercu. Lecz za każdym razem przepełniały mnie uczucia i nie mogłam powiedzieć ani słowa. Poprosiłam Boga o tę szczerość i radość. Nawet nie zauważyłam, jak cicho i stopniowo to do mnie przyszło. Niezbadane są wyroki Boskie! Bóg pokazał mi, że każdego dnia rozmawia ze mną, wskazuje słuszną drogę, posyła ludzi, z którymi przez przypadek zachodzi rozmowa o Bogu. A potem zrozumiałam, że nie ma takiego człowieka, z którym byś rozmawiał o Chrystusie przez przypadek. Szczególnie moje życie się zmieniło po rekolekcjach z o. Jamsem w Rosi. Poczułam, jaką ogromną miłością darzy mnie Ojciec Niebieski! Teraz wydaje mi się, że moje życie podzieliło się na dwie części. †

Wielu ludzi z różnych powodów uważa, że Post jest praktyką wegetariańską. W rzeczywistości post - to chrześcijańska duchowo-dyscyplinarna praktyka, skierowana na pohamowanie cielesnych lub duchowych sił człowieka, a także jedna z form przeprosin za grzechy.
    Post cielesny. Ta forma postu jest najbardziej znana. Post cielesny najczęściej wiąże się z ograniczeniem spożywania posiłków. Ograniczenie to ma dwie formy: а) post umiarkowany – powstrzymanie się od potraw mięsnych; b) post ścisły: dozwolony jest jeden posiłek do syta w ciągu dnia. Rezygnacja z potraw mięsnych u chrześcijan ma kilka motywacji: 1) walka z obżarstwem jako jednym z siedmiu grzechów głównych; 2) upamiętnienie cierpienia Chrystusowego, pojednanie z cierpiącym Chrystusem, jako forma przeprosin za swoje grzechy, a także za grzechy swoich bliskich.
    Post cielesny może polegać nie tylko na ograniczaniu się w jedzeniu, ale także na ograniczaniu się w tych cielesnych sferach, które są stałym źródłem grzechu. Jako przykład takiej formy postu cielesnego może posłużyć ograniczenie się w odwiedzaniu pewnych miejsc, nieopanowaniu wzroku lub powściągliwości w nadmiernym mówieniu. Bóg stworzył człowieka wolnym i oczekuje od niego zachowania tej wolności. Wolność woli jest koniecznym warunkiem rozwoju człowieka jako osoby i w wyniku – warunkiem zdolności do samoświadomego i zdrowego osobistego kontaktu z ludźmi i Bogiem. Post jest środkiem kontroli i zachowania wolności woli, a także możliwością pomocy innym w formie modlitwy. †

14 lutego wspominamy Świętego Walentego i obchodzimy Dzień wszystkich zakochanych.

O tym Świętym istnieje wiele różnych historii i legend. Więc kim jest św. Walenty, który podarował całemu światu Dzień zakochanych?
    Mówią, że Świętych Walentych, którzy zmarli w Starożytnym Rzymie w roku 270 i są wspominani w tym samym dniu, było dwóch. Wiele w legendach o św. Walentym zgadza się i wiąże ze sobą, lecz każda z nich ma swój pewny niuans. Proponuję więc wybrać tę historię, która Wam najbardziej się spodoba. Według jednej z wersji Walenty był lekarzem i mieszkał w Rzymie. Nazywano go "lekarzem gastronomicznym", dlatego, że zawsze troszczył się o przyjemny smak tych leków, które przypisywał chorym. Mieszał gorzkie mikstury z winem, mlekiem lub miodem.
   Jeszcze jedna legenda opowiada, jak chrześcijański kaznodzieja Walenty został uwięziony za wiarę i za to, że na oczach wszystkich uzdrowił córkę strażnika więziennego: przywrócił jej wzrok. Walenty został skazany na śmierć, i zanim ponieść karę śmierci, posłał dziewczynie list pożegnalny, na pamiątkę którego w dniu św. Walentego przyjęto darować sobie nawzajem kartki w formie serca z życzeniami. †

2 lutego - święto Ofiarowania Pańskiego (Matki Bożej Gromnicznej)

W liturgii Kościoła szczególne miejsce zajmuje święto Ofiarowania Pańskiego, obchodzone 2 lutego i nazywane powszechnie świętem Matki Bożej Gromnicznej. W tym dniu Józef i Maryja przynieśli Jezusa do świątyni, aby ofiarować Go Bogu. Według zwyczaju żydowskigo, każde dziecko płci męskiej na czterdziesty dzień po urodzeniu, miało być ofiarowane Panu w znak wdzięczności za ocalenie pierworodnych synów Izraela w czasie niewoli egipskiej. Każdy pierworodny syn u Żydów był uważany za własność Boga. Od 1997 r. w święto Ofiarowania Pańskiego, z ustanowienia bł. Jana Pawła II jest obchodzony Dzień Życia Konsekrowanego, poświęcony modlitwie za osoby, które oddały swoje życie na służbę Bogu i ludziom w różnych zakonach, zgromadzeniach i instytutach świeckich. †

Światowy Dzień Chorego ustanowił Jan Paweł II 13 maja 1992 r. – w 75. rocznicę objawień w Fatimie oraz w 11. rocznicę zamachu na życie Ojca Świętego. Dzień Chorego jest obchodzony każdego roku 11 lutego. Powinien on przypominać o konieczności zagwarantowania dobrej opieki osobom chorym, o uświadamianiu wartości cierpienia w wymiarze ludzkim i duchowym, a także o ważności wolontariatu. W tym dniu w świątyniach można otrzymać sakrament namaszczenia chorych.

Кaplica św. św. Kosmy i Damiana w szpitalu obwodowym istnieje od ponad dwóch lat. Od samego początku Msze św. odprawia tam ks. Aleksander Pietrowicz.

   - Kaplica jest bardzo potrzebna, przede wszystkim dlatego, że jest to miejsce, gdzie człowiek spotyka się z Bogiem. Szpital jest miejscem cierpienia i bólu, a tu, w kaplicy, jest jakaś ulga dla ludzi. Tu człowiek może znaleźć siłę, aby znieść swoje cierpienie. Widzę, jak niektórzy, trafiając do szpitala, tracą nadzieję. Zdarza się tak szczególnie wtedy, gdy choroba jest niewyleczalna. Dlatego kaplica w szpitalu jest czymś niezastąpionym.†