Aby zrozumieć, czym jest Nowa Ewangelizacja trzeba najpierw wiedzieć, czym jest ewangelizacja. Ewangelizację można określić jako pokazywanie Chrystusa Pana tym, którzy Go nie znają poprzez nauczanie, katechizowanie, uświęcanie. Ewangelizacja to zanoszenie Dobrej Nowiny do wszelkich kręgów rodzaju ludzkiego, aby przenikając ją swą mocą od wewnątrz, by ona tworzyła z nich nową ludzkość. Celem ewangelizacji jest więc owa wewnętrzna przemiana. „Podstawowe pytanie każdego człowieka brzmi: jak tego dokonać — jak stać się człowiekiem? Jak nauczyć się sztuki życia? Jaka droga prowadzi do szczęścia? Ewangelizować - znaczy wskazywać tę drogę — uczyć sztuki życia”. („Nowa Ewangelizacja”, kard. J. Ratzinger)
W Encyklice „Redemptoris misio” (nr 33) Jana Pawła II zostały wskazane trzy typy ewangelizacji prowadzonej przez Kościół:
— działalność misyjna wśród niewierzących,
— działalność duszpasterska wśród chrześcijan,
— nowa ewangelizacja albo reewangelizacja wśród ochrzczonych, którzy utracili żywy sens wiary albo wprost nie uważają się za członków Kościoła.
Nowa Ewangelizacja nie oznacza „nowej Ewangelii”, bo Chrystus jest Ten sam na wieki, oznacza adekwatną odpowiedź na znaki czasu, na potrzeby współczesnych ludzi i narodów, nowe konteksty kształtujące kulturę.  †

“Naucz się czynić dobro (Iz 1,17a)

Żył sobie kiedyś w lesie zając. Całymi dniami skakał on po zielonym ścieżkom, jadł marchewkę w polu, gonił motyle około wesołego strumyka. A kiedy się zamęczał, odpoczywał na miękkim mchu pod jarzębiną. Dobrze mu było w lesie. Pewnego poranka zajączek poskakał na wysokie wzgórze, aby zobaczyć, jak słońce wstaje zza lasu.
Nagle zauważył, że ze wzgórza naprzeciw go leci sikorka, a w dzióbku trzyma coś ciężkiego. Podleciała do zajączka, usiadła i ostrożnie położyła na ziemię żołędzie.
- Sikorko, po co ci te żołędzie, przecież ty ich nie jesz? – zdziwił się zając.
- Jest to prezent, smakołyk dla wiewiórki.
- Otóż co! Prezenty można dawać tak po prostu? – zdziwił się zajączek. On nigdy nie otrzymywał prezentów, no i sam też nigdy nikomu ich nie dawał.
Jak tylko zajączek zdecydował się skakać dalej, nagle przed nim ni stąd ni zowąd zjawił się kret i podał mu soczysty listek koniczyny:
- Trzymaj! Zachowałem to dla ciebie. Biegasz tu każdego poranka, postanowiłem sprawić ci przyjemność.  †

Żył sobie kiedyś mały chłopiec o imieniu Michałek. Był bardzo smutny, ponieważ wszyscy zajmowali się tylko swoimi sprawami, i nikt nie zwracał na niego uwagi. Jedyną radością były dni, kiedy bliskie osoby obdarowywały go prezentami. Lecz mijał czas, i radość znikała. Pewnego wieczoru, kiedy chłopczyk leżał już w łóżku, usłyszał lekki hałas. Michałek nie zdążył się przestraszyć, jak przed nim pojawił się maleńki aniołek.
- Kim jesteś? – zapytał Michaś.
- Jestem aniołem, który przynosi smutnym dzieciom radość.
- To znaczy przyniosłeś mi prezenty?! – ucieszył się Michaś.
- Nie – odpowiedział anioł.
Chłopczyk się rozgniewał, a potem znowu się zasmucił. †

Тakie niebezpieczeństwo naprawdę istnieje. I w tym nam na pomoc przychodzą rekolekcje. Są one okazją do wyciszenia się i zastanowienia nad sobą i swoim życiem przed Bogiem i wraz z Nim. To szansa, by spotkać Jezusa, poznać Go, pokochać.
   Dla wielu współczesnych ludzi życie jest koszmarem, który sami sobie stworzyli. Czują pustkę duchową, która sprawia, że życie wydaje im się pozbawione sensu, są zapłakani, nierzadko uwikłani w nałogi, nie potrafią poradzić sobie z bólem niesionym przez życie. I wielu z nich oczekuje, że Kościół poda im w pigułce panaceum na wszystkie choroby naszych czasów. Ale potrzeba raczej wysiłku, i to niemałego, aby odważyć się spojrzeć na swoje życie i spróbować zrobić z nim coś konstruktywnego. A to wymaga czasu i cierpliwości. Nie da się zmienić całego życia w sekundę.
Ale jak znaleźć czas na to, by się zatrzymać i pomyśleć o życiu, o wartościach, o przemijaniu? †

Niebezpieczna zamiana miejsc – dziecko staje się Siłą Wyższą dla rodziców

Normalny obraz przedstawia rodziców trzymających dziecko za rękę, albo trzymane przez rodziców na rękach. To przypomina zasadę, że rodzice noszą swoje dzieci i udzielają im wparcia. Naturalne i zdrowe jest to, że dzieci mogą liczyć na rodziców, że mogą się na nich oprzeć i czerpać od nich siłę. Rodzice stają się dla dziecka pierwszą i niezastąpioną Siłą Wyższą. Choroba współuzależnienia powoduje zaburzenie tego normalnego obrazu. Zostaje on odwrócony do góry nogami i utrwalony, czasami na całe dorosłe życie. Nie bez przyczyny mówimy o DDU, czyli dorosłych dzieciach uzależnienia! Jeśli zastanawiamy się, dlaczego dorosłym współuzależnionym żyje się tak ciężko, dlaczego ciągle mają pod górkę, nawet jeśli idą po prostej drodze, to odpowiedź tkwi w zaburzonym porządku, według którego dzieci noszą na rękach swoich rodziców. †

W dniach od 13 do 20 maja w parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Makarowcach miały miejsce Misje Święte. Przez cały rok przygotowywaliśmy do tego wydarzenia poprzez modlitwę (po każdej Mszy św. modliliśmy się specjalną modlitwą o łaski misyjne. Tej modlitwy nauczyliśmy się na pamięć).

13 maja przybyli misjonarze: o. Andrzej Jodkowski i o. Walery Maziuk, redemptoryści. Nabożeństwa misyjne odbywały się o godz. 10.00 i 20.00, aby wszystkim chętnym umożliwić w nich swój udział. Pomimo ciągłego braku czasu (prace w polu, ogrodzie) świątynia każdego dnia była wypełniona.
   Misje Święte to czas, w którym przez posługę Ojców Misjonarzy Bóg przypomina nam o swojej miłości, o tym, że nie chce człowieka potępić, ale zbawić. Jest to czas poszukiwania i poznawania Boga, odkrywania Jego miłości, otwierania serca na Jego wołanie i zgadzania się z Jego wolą. To czas naprawiania błędów, przebaczenia i pojednania. Każdy dzień rozpoczynał się od wezwania Ducha Świętego i ukazania Chrystusa jako światłości świata. W niedzielę ks. Paweł, proboszcz naszej parafii przekazał misjonarzom klucze od kościoła i stułę – znaki władzy misyjnej i kapłańskiej. W poniedziałek rozważaliśmy o grzechu, a we wtorek miało miejsce nabożeństwo pokutno-pojednawcze, podczas którego przepraszaliśmy za grzechy Boga i siebie nawzajem. Kapłani z naszego dekanatu jednali nas z Bogiem w sakramencie pokuty. Ludzi zebrało się jak na Wielkanoc. To naprawdę był dzień wzruszenia i łez. Wszyscy pragnący odbyć spowiedź, bez tłoku i popychania, ustępując miejsca osobom starszym, przystąpili do sakramentu pojednania. Do domu wróciliśmy po godz. 23.00. †

2008 rok

---

  21 czerwca  -  W grodzieńskim kościele katedralnym Mszę św. odprawił Sekretarz Stanu Stolicy Apostolskiej ks. kard. Tarcisio Bertone.
       26 czerwca  -  W katedrze ks. bp Aleksander udzielił święceń kapłańskich czterem diakonom: Michałowi Wasilkiewiczowi, Pawłowi Pawlukiewiczowi, Jerzemu Bartoszewiczowi, Andrzejowi Kiewlukowi.
   12 lipca  -  Odbyły się uroczystości związane z jubileuszem 200–lecia konsekracji kościoła parafialnego pw. Trójcy Świętej w Rosi. †

W uroczystość Trójcy Świętej, 3 czerwca, te słowa bardzo szybko obleciały całą diecezję i Białoruś. Ks. Piotr Krikszczukajtis, proboszcz parafii Pielasa, zmarł podczas głównej Mszy Świętej sprawowanej za swoich parafian, którym służył przez 22 lata. Usiadł podczas czytań Mszalnych i już więcej nie wstał, i nic nie powiedział swoim wiernym. To była jego ostatnia lekcja nauki Chrystusowej usłyszanej na ziemi w parafii, którą bardzo kochał i której starał się wiernie służyć.

Na uroczystości pogrzebowej 6 czerwca do kościoła parafialnego w Pielasie przybyło wielu kapłanów na czele z ks. bp. Aleksandrem Kaszkiewiczem. Ktoś podczas pogrzebu powiedział, że w Pielasie nigdy nie było tylu kapłanów i wiernych. Ks. Piotr zgromadził przy swojej trumnie wszystkich współbraci w kapłaństwie z różnych diecezji i państw, wiernych ze swojej i okolicznych parafii.
   Na początku Eucharystii odśpiewano jutrznię, której przewodniczył ks. Andrzej Borodzicz, obecnie pracujący w Mińsku. Ks. Andrzej opowiadał, że w ciągu wielu lat, idąc z grupą wiernych z Wołkowyska do Trokiel, zawsze był witany przez śp. ks. Piotra. Kapłani, podzieleni na dwa chóry, wraz z wiernymi odśpiewali pogrzebowe psalmy modlitewne, wzywając Miłosierdzia Bożego oraz łaski życia wiecznego w niebie dla zmarłego kapłana. †

Dekanat Grodno-Wschód

Kościół został założony z fundacji zakonu kamedułów (kameduli mieli w Wigrach największy w Rzeczypospolitej, a może i całej Europie, klasztor). Jest to jeden z przykładów pojawienia się jednej z najbardziej mistycznych wspólnot na naszej ziemi. Drewniana świątynia została pobudowana w 1743 r., funkcjonowała jako greckokatolicka cerkiew pw. Jana Chrzciciela. W 1839 r. świątynię przekazano Cerkwi prawosławnej. Przekształcenie świątyni na styl retrospektywno-ruski znacznie zmieniło jej zewnętrzny wygląd: wieża-dzwonnica została upiększona kokosznikami i uwieńczona nieproporcjonalnie maleńkim ośmiościennym bębnem z cebulastą kopułą. Tak też wyglądało zakończenie dachu poniżonej apsydy. Zmieniono również dekorację fasad.
    Świątynię zwrócono katolikom dopiero w 1924 r. Od tego czasu funkcjonowała jako kościół rzymskokatolicki. Przed II wojną światową parafia w Żytomli była stosunkowo nieduża i liczyła około 1000 wiernych.†

Zwycięzcą tegorocznej Parafiady zgodnie z wynikami wszystkich konkursów została parafia z Rosi. Młodzież przyjechała na Parafiadę po raz pierwszy i natychmiast odniosła zwycięstwo. Mile zaskoczyła liczba uczestników: tym razem do Grodna przyjechało około 380 osób z 27 parafii w porównaniu z zeszłym rokiem (300 osób). W dodatku, organizatorzy i uczestnicy codziennie dziękowali Bogu za piękną pogodę w ciągu wszystkich dni Parafiady, co dodawało tym spotkaniom dużo pozytywu.
    Obserwując uczestników konkursów już od czterech lat, główny organizator Parafiady ks. Artur Małafiej mówi, że ogólny poziom przygotowania dzieci i młodzieży w różnych konkursach rośnie z każdym rokiem. Szczególnie da się to zauważyć w niektórych rodzajach dyscyplin sportowych i konkursie teatralnym. Dzieci za okres kilku lat polubiły to wesołe przedsięwzięcie, dlatego przygotowują się do niego z wielką odpowiedzialnością. †

Tegoroczna procesja na uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Jezusa Chrystusa rozpoczęła się w Grodnie 7 czerwca Mszą św. w katedrze. Uroczystość ta z obowiązkową procesją bierze początek w XIII w. i dzisiaj jest jednym z najważniejszych świąt roku liturgicznego. Zarówno jak wiele stuleci temu, wierni przyszli do katedry, aby dać świadectwo swojej wiary w to, że Jezus Chrystus jest z nami w Najświętszym Sakramencie. Wierni w najpiękniejszy sposób upiększyli procesję, w której następnie ulicami miasta nieśli Najświętszy Sakrament. †

Tegoroczne uroczystości w Trokielach odbędą się 6 – 7 lipca.

O pielgrzymowaniu i wierze współczesnych ludzi, o sanktuarium i zanoszonych prośbach przed obrazem Matki Bożej Trokielskiej z kustoszem sanktuarium w Trokielach, ks. Pawłem Golińskim, rozmawiał ks. Paweł Sołobuda..

- Księże Pawle, hasło tegorocznego spotkania brzmi: „W pielgrzymce wiary do Maryi”. Do czego ma ono pobudzać wiernych?
Przede wszystkim do tego, że na tej ziemi jesteśmy pielgrzymami, naszą Ojczyzną jest Niebo, a Maryja, jako najpiękniejszy owoc właśnie tej ziemi, jest naszą Przewodniczką, jest naszą Matką, która idzie razem z nami w pielgrzymce do Jezusa. I to jest właśnie najważniejsze dla każdego człowieka: dojść do zbawienia, a Maryja towarzyszy nam, abyśmy osiągnęli cel, jakim jest zbawienie, życie w domu naszego Ojca.†

Jak minął ten rok katechetyczny? Czy dzieci chętnie poznawały Boga?
S. Ludmiła, ze Zgro­madze­nia Sióstr Służek Najświętszej Maryj Panny Niepokalanej, parafia Grodno-Augustówek:
Współpracując z Bożą łaską, współpracując z dziećmi i ich rodzicami staraliśmy się jak najowocniej przeżyć kolejny rok katechetyczny. Trudno ocenić, jak upłynął ten rok, na razie siałyśmy, a na owoce trzeba jeszcze poczekać. Na ile żyjemy Bogiem, na ile staramy się realizować w swoim życiu Ewangelię zaświadczy nasze życie. Jak co roku najchętniej na katechezę uczęszczały przedszkolaki, dzieci przygotowujące się do I Komunii św. Wciąż musimy podejmować wysiłek, aby resztę dzieci przyciągnąć do Boga, zafascynować je życiem z Bogiem. †

2008 rok

---

  23 – 30 marca  - Ks. bp Aleksander Kaszkiewicz uczestniczył w spotkaniu biskupów w Izraelu.
2 maja - W par. Zaniewicze (Obremszczyzna) odbyły się uroczystości dziękczynne za beatyfikację bł. Celiny Borzęckiej oraz została poświęcona kaplica ku czci Błogosławionej.
9 – 11 maja - W Sopoćkiniach odbyły się Dni Młodzieży pod hasłem: „Jesteśmy świadkami Chrystusa”. †