Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
    Mam nadzieję, że jesteście w dobrym humorze, ponieważ nic tak nie upiększy dzień, jak uśmiech. Właśnie on może podnieść na duchu, stać się dobrym bodźcem. I wtedy słońce zaświeci jaśniej, a problemy nie wydadzą się już takie ogromne.
    Czekają na nas rozważania o stosunku do Boga, otoczenia i życia w społeczeństwie. Ciekawa książka, która opowie o takim darze ludzkim, jak sen, niektóre fakty z życiorysu świętego, intencja na bieżący miesiąc i tradycyjnie, rozważanie nad cytatem z Pisma Świętego.
    Cóż, z Bogiem do przodu!

  Cytat z Pisma Świętego: "Wstań i wejdź do miasta, tam ci powiedzą, co masz czynić" (Dz 9,6).
    ...Trzeba zapytać Chrystusa. On się ucieszy, że Mu zaufałeś. Ponieważ tylko On wie, czego potrzebujemy i co możemy uczynić na korzyść sobie i innym. Chrystus czeka na nas, aby wziąć nas za rękę i poprowadzić sprawiedliwą drogą, pełną duchowego odnowienia i łask Bożych. †

Ku mojemu zdziwieniu w pewnym poważnym piśmie wyczytałem, że niemal co drugi człowiek ma na sobie tatuaż. Dzisiaj pomysł robienia tatuaży staje się powszechną praktyką i wzbudza wiele emocji. Ktoś wykonuje sobie na ciele dowolny znak, bez żadnej refleksji, ktoś inny przemyślał dokładnie, co ma zdobić jego ciało. Najczęściej młodzież chce posiadać ów tatuaż, szczycąc się przed rówieśnikami i przed społeczeństwem, a szczególnie z takich powodów, że może to być modne i piękne.
    Wielu lekarzy uważa, że proces tatuowania jest kaleczeniem ciała. Do organizmu są wprowadzane substancje dla niego szkodliwe. Czasami zdarza się, że może to spowodować proces nowotworowy. A więc w jakimś stopniu jest to szkodliwe. Tatuaż jest kaleczeniem swego ciała. Księga Kapłańska wspomina: "Nie będziecie nacinać ciała na znak żałoby. Nie będziecie się tatuować. Ja jestem Pan" (Kpł 19,28). Z tego biblijnego fragmentu wynika, że Bóg jednoznacznie mówi – żadnego tatuażu. Również nie ma czegoś takiego, jak: wierzący tatuuje się "po chrześcijańsku". Nie ma zgody na to, żeby sobie zrobić krzyż na ręce czy ramieniu. Nie jest to godny sposób ukazania, że jestem człowiekiem wierzącym.
    Przypomnijmy sobie wiele fragmentów w Biblii, gdzie jest napisane, że nasze ciało jest świątynią Boga. Ten, kto je niszczy, niszczy Boga. Tatuowanie jest okaleczeniem ciała, grzeszymy przeciw V przykazaniu Bożemu – "nie zabijaj". Pan Bóg daje nam zdrowe, piękne ciało nie dlatego, żeby później je okaleczyć. †

Pewnego razu wszystkie drogi istniejące na świecie sprzeczały się o to, która z nich może się uważać za królową. Same nie mogły one dojść do zgody, wobec tego postanowiły zwrócić się do Anioła, aby on rozstrzygnął ich spór.
    Jako pierwsza przemówiła najszersza droga:
    - Czy nie ja jestem najważniejsza? Nie przez przypadek ludzie nazwali mnie autostradą. Każdego dnia przejeżdżają po mnie setki osobowych i ciężarowych samochodów, autobusów z pasażerami.
    Anioł wysłuchał jej i powiedział:
    - Nie, ty nie możesz być królową wszystkich dróg, ponieważ jesteś zbyt dumna.
    Nagle wszyscy usłyszeli głos kolei:
    - Spójrzcie na mnie, jestem prawdziwą królową! Po mnie każdego dnia przejeżdżają pociągi pasażerskie i towarowe! Jestem wszystkim potrzebna! †

Wziąwszy swoje tornistry, dzieci i młodzież po raz kolejny udały się na pielgrzymkę, która 16 września br. wyruszyła z kościoła oo. Franciszkanów do Matki Bożej Cierpliwie Słuchającej w Kopciówce. Niektóre tornistry wyglądały na tyle ciężkie, iż wydawało się, że są tam wszystkie podręczniki szkolne. O. Józef Makarczyk w kazaniu podczas Mszy św. w sanktuarium w Kopciówce porównał dziecięce plecaki do krzyża. Tornister uosabia cały proces nauki w szkole – nieraz trudnej i żmudnej, lecz bez której nie wyrośnie i nie uformuje się osobowość człowieka...

Dzieci w pielgrzymce było niezwykle dużo – z rodzicami, babciami, dziadkami, grupkami i parami. Takie zainteresowanie dzieci i młodzieży duchowymi pielgrzymkami nie może nas nie cieszyć. Jednak, kilka podpatrzonych w pielgrzymce momentów zmusiły mnie do zastanowienia się nad tematem katolickiego wychowania i nauczania. Czy może współczesna rodzina samodzielnie wychować dziecko w duchu chrześcijańskim? Czy dzisiaj wystarczy nauki religii tylko podczas katechezy istniejącej przy parafiach?.. †

Seminarium Duchowne jest sercem każdej diecezji. Od 20 lat dzięki zaangażowaniu ks. bpa Aleksandra oraz księży profesorów na czele z ks. Rektorem serce naszej diecezji pulsuje w rytmie Chrystusowym.
    O duchowości, młodym pokoleniu kapłanów i nie tylko o tym, z nowym ojcem duchownym WSD w Grodnie ks. Walerym Bykowskim rozmawiał ks. Paweł Sołobuda.

Ks. Walery, można powiedzieć, że jest to powrót Księdza do seminarium. Po studiach na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim Ksiądz jako wykładowca teologii biblijnej przez pewien czas pracował i mieszkał w seminarium. Z jakimi uczuciami powraca Ksiądz do Alma Mater?
    Powrót do seminarium jest dla mnie zawsze swoistym zwróceniem się do źródła mojego własnego powołania i formacji kapłańskiej. Nie ukrywam, że mam swoisty lęk, gdyż rozpoczynam bardzo odpowiedzialną funkcję ojca duchownego w naszym seminarium. †

Kochani Czytelnicy "Słowa Życia", a szczególnie mieszkańcy Grodna i okolic. Serdecznie zapraszam Was do udziału w spotkaniach duszpasterskich, które regularnie odbywają się przy kościele SS. Brygidek w Grodnie. Obecnie jest to kościół rektoralny pw. Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny.

Jest to jedyny kościół w naszej diecezji, przy którym działają duszpasterze i gromadzą się rozmaite grupy apostolskie, zorganizowane w różne formy duszpasterstwa. Grupy te tworzy młodzież akademicka i pracująca, nauczyciele, pracownicy służby zdrowia, a także ludzie szczególnej troski. Należą do nich osoby uzależnione i współuzależnione – grupy anonimowych alkoholików i narkomanów. Miejsce to każdego dnia uświęcają swoją modlitwą siostry ze Zgromadzenia Najświętszej Rodziny z Nazaretu.
    Tylko z tego kościoła, znajdującego się w centrum miasta na skrzyżowaniu ulic Mołodziożnaja i K. Marksa przechodnie mogą usłyszeć donoszący się dźwięk sprawowanych nabożeństw i śpiewów w języku litewskim i angielskim. Można tu też spotkać ludzi, których jedynym sposobem porozumiewania się jest język migowy. Właśnie w tej świątyni dla nich regularnie są odprawiane nabożeństwa. †

Dekanat Grodno-Wschód

W 1993 roku na Dziewiatówce w Grodnie, w miejscu wokół którego kiedyś było pole, powstała nowa parafia pw. Najświętszego Odkupiciela. Pierwszym proboszczem został o. Jan Zubel, który poczynił starania o teren pod budowę kościoła i przygotowanie jego planów architektonicznych. Latem 1994 roku na skrzyżowaniu ulic Kurczatowa i Limoża ów plac został poświęcony, zbudowano też małą tymczasową kaplicę, która poświęcona została 28 sierpnia 1994 r. pw. Najświętszego Odkupiciela. Tam do grudnia 2009 roku były sprawowane wszystkie nabożeństwa. 22 grudnia 1996 roku przed obrazem Matki Bożej Nieustającej Pomocy, znajdującym się w kaplicy, odbyło się pierwsze nabożeństwo Nieustannej Nowenny. Nabożeństwo Nowenny gromadzi odtąd w każdą środę czcicieli Matki Bożej. W 1997 r. Ojciec Dyrektor Radia Maryja przekazał figurę Matki Bożej Fatimskiej do kaplicy na Dziewiatówce. †

2009 rok

---

  21 lutego - W gmachu WSD w Grodnie odbyła się prezentacja pierwszego tłumaczenia dokumentów II Soboru Watykańskiego na język białoruski.
       14 marca  - W parafialnym kościele w Oszmianie odbyła się uroczystość powitania relikwii bł. ks. Michała Sopoćki.
   19 marca  -  W Zabłociu podczas kopania wykopu pod fundament kotłowni miejscowego szpitala znaleziono 4 stare dzwony. †

Benedykt XVI

    Іść za Jezusem to wziąć Jego krzyż, aby Mu towarzyszyć w drodze, drodze niewygodnej, która nie jest drogą władzy czy chwały doczesnej, lecz która musi prowadzić do wyrzeczenia się samego siebie, do tracenia swego życia dla Chrystusa i Ewangelii, aby je ocalić. Otrzymaliśmy bowiem zapewnienie, że ta droga prowadzi do zmartwychwstania, do prawdziwego i ostatecznego życia z Bogiem. Decyzja o towarzyszeniu Jezusowi Chrystusowi, który stał się sługą wszystkich wymaga coraz większej zażyłości z Nim, uważnego wsłuchiwania się w Jego słowo, aby czerpać z niego inspirację dla swoich działań. Ogłaszając Rok Wiary, który rozpocznie się 11 października, chciałem, aby każdy wierzący mógł na nowo podjąć drogę nawrócenia serca.
   

    16.09.2012, fragment homilii Benedykta XVI w Bejrucie †

"Miara posiadania"
    Ks. prof. Józef Naumowicz
    Rozmawiała Anna Sosnowska
9/2012
W wywiadzie z ks. prof. Józefem Naumowiczem autor Anna Sosnowska porusza tematy bogactwa i wiary, ubóstwa i posiadania.
    Anna Sosnowska przypomina słowa Jezusa, który mówi, że łatwiej jest wielbłądowi przejść przez ucho igielne, niż bogatemu wejść do królestwa niebieskiego. Ks. prof. Józef Naumowicz tłumaczy, że jeśli te słowa odczytamy w kontekście całej Biblii, to stwierdzimy, że Jezus ma tu na myśli nie tyle człowieka "bogatego" w ogóle, ile "bogacza" w sensie negatywnym. Tego, któremu bogactwa przysłaniają wszystko i wszystkich i który zapomina, że dostał je od Boga. Kapłan przypomina, że posiadanie samo w sobie nie jest niczym złym. Zły może być stosunek człowieka do dóbr materialnych. †

Czym jest nasze życie? Tak, życie to nieustanne podróżowanie, długa pielgrzymka. "Jesteśmy gośćmi i pielgrzymami..." – powiedział św. Paweł Apostoł w swoim liście do narodu wybranego. Nie jest to droga łatwa. Jest ona pełna przeszkód i upadków, błędów i omyłek, jeżeli jest to droga bez Pana. Lecz droga ta może być drogą światła i nadziei, radości i rozkoszy, jeżeli idziemy wraz z naszym Panem. Po raz kolejny odkryć to i zrozumieć pomogła nam nasza zachwycająca pielgrzymka.

Pielgrzymkę na Jasną Górę do Częstochowy jako znak wdzięczności Bogu oraz Jego Matce Najświętszej za dar misji, które w tym roku miały miejsce w parafiach Wierejki i Makarowce zorganizowali nasi proboszczowie – ks. Walery Lisowski i ks. Paweł Białonos w dniach od 20 do 26 sierpnia. †

"Moje marzenia i uczucia setny raz, idą ku tobie drogą pielgrzymów".
    William Szekspir

Czego szuka pielgrzym? Wydaje się, że to pytanie jest takie proste, lecz odpowiedzieć na nie nie jest łatwo...
    "Czego". Gdy rzeczywiście zgubimy jakąś rzecz, dokładamy wszelkich starań, aby ją odnaleźć. Czasem bardzo cierpliwie, czasem ze łzami i w rozpaczy, lecz staramy się znaleźć coś bardzo wartościowego – mały czy duży, lecz prawdziwy skarb. Czy będziemy szukać czegoś niepotrzebnego? Jasne, że nie. I to jest normalne, gdy widzimy człowieka szukającego czegoś, natychmiast pytamy: "Co zgubiłeś? Pomóc ci?"
    "Szukać". Ten czasownik rzeczywiście oznacza czynność, ponieważ niemożliwie szukać, strojąc w miejscu lub bezczynnie. Poszukiwanie ma początek i pewne zakończenie. Poszukiwanie wymaga czasu. Czy trzeba odkładać swoje sprawy, pozostawiać koło swego komfortu? "Quod satis est, cui contingit, nil amplius optet" – "Każdy ma pod dostatkiem, nie trzeba szukać, pragnąć więcej". Jednak szukamy. †

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
   Witam wszystkich Czytelników rubryki "Na skrzyżowaniu". Mam nadzieję, że po długim letnim odpoczynku jesteście gotowi do nowych odkryć. Obiecuję, że czeka na nas dużo korzystnej i ciekawej informacji.
    Á propos obietnic. We wrześniu zastanowimy się nad odpowiedzialnością za nie. Zatrzymamy się na chwilkę i spróbujemy zrozumieć całą głębię takich pojęć, jak "cierpliwość", "pokora". Później czeka na nas przebój zeszłego lata wśród pielgrzymów, a na narzeczonych - propozycja odnalezienia odpowiedzi w książce Barbary Sajnok "Powołani do miłości".
   Odrobinę uwagi granicom, które powinny istnieć w myślach, uczynkach i słowach, a także pustym miejscom, które czasem obciążają życie.
    Cóż, wtedy z Bogiem do przodu!

  Cytat z Pisma Świętego: "Przez swoją wytrwałość ocalicie wasze życie" (Łk 21, 19).
    Właśnie cierpliwość jest zdolna do tego, aby uchronić, nie dopuścić, przymusić do zmiany swego punktu widzenia. Cierpliwość oparta jest na spokoju i pokorze. Taki stan jest granicą między niezrozumiałością i wdzięcznością. Każdy, kto ufa Bogu, otrzymuje wielkie łaski i dar mądrości. Nie darmo się mówi, że Bóg daje człowiekowi tyle cierpienia, ile jest on w stanie znieść. Otrzymałeś – znaczy wytrzymasz. Odnowisz się wewnętrznie i zdobędziesz doświadczenie. †

Odejście z tego świata bliskiej osoby jest zawsze trudnym wydarzeniem w życiu człowieka.
    Bardzo często w świetle takich wydarzeń wielu ludzi zadaje pytanie: "Ile powinna trwać żałoba po zmarłych?" Czy też: "Jak długo należy nosić ubranie wyrażające naszą żałobę?" Wielu odpowiada, że pół roku albo rok. Przede wszystkim zależy to od tego, kim była ta zmarła osoba dla nas. Jednak, rozważając na ten temat należy powiedzieć, że Kościół oficjalnie nie wypowiedział się na temat żałoby po zmarłych i nie ma konkretnych przepisów dotyczących żałoby. Mimo, że Kościół otacza zmarłych szacunkiem, nic nie mówi się jednak, ile powinna ona trwać, co można robić w czasie jej trwania, a czego należy unikać.
    Mówiąc o żałobie po zmarłych należy powiedzieć, że jest ona naturalną reakcją człowieka na śmierć. Ktoś, kogo kochasz, zmarł i nigdy nie zobaczysz go ponownie na tym świecie. Praktykowanie żałoby po zmarłych ukształtowało się w tradycji ludowej i przybierało różne formy. Żałoba ta polega przede wszystkim na powstrzymaniu się od zabaw hucznych, a także na noszeniu ubrania czarnego koloru przez określony czas. †

Jezus powiedział do swoich uczniów: "Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam. Albowiem każdy, kto prosi, otrzymuje; kto szuka, znajduje; a kołaczącemu otworzą".
    (Mt 7, 7-8)

Modlitwa ta była na tyle mocna, a prośba na tyle niezwykła, że słońce na początku nawet trochę się zdziwiło, a potem natychmiast zaczęło szukać swoimi promieniami tego, kto wcale nie potrzebował światła. Wreszcie w trawie znalazło tego, kto cicho płakał i prosił słońce się schować. Było to małe sowiątko. Słońce nakierowało na nie swoje promienie i zaczęło się przysłuchiwać do tego małego stworzenia, aby się dowiedzieć, dlaczego ono się nie cieszy, jak pozostałe, a odwrotnie, płacze i prosi słońce, aby nie świeciło. †