W ostatnim czasie, w związku z przeżywanym w Kościele katolickim Rokiem Wiary, powstaje dużo publikacji, które starają się zachęcić wiernych do głębszego i świadomego stosunku do swego życia duchowego, religijności, jednym słowem – do swojej wiary. Należy jednak zaznaczyć, że inicjatywy Kościoła na ten temat nie mają charakteru agitacji!

Niewątpliwie, Kościół, mając nakaz od samego Jezusa Chrystusa „iść i głosić Ewangelię wszystkim narodom”, ma wyraźnie misjonarski charakter, którego istota polega na tym, aby donieść Zbawczą Prawdę do każdego człowieka. Lecz, jak podpowiadają statystyki i różne badania, na świecie istnieje ogromna ilość ludzi, dla których wiara nie jest pustym słowem. Według danych oficjalnych, obecnie tylko katolików jest ponad miliard! Jednak, bez względu na taką pozytywną statystykę, dla wielu wiara przerasta w nic nie obowiązującą formalność lub, w lepszym wypadku, w tradycję rodzinną. Myślę, że Ojciec Święty, ogłaszając Rok Wiary, chce przypomnieć chrześcijanom prawdziwe znaczenie wiary chrześcijańskiej. †

Benedykt XVI

    Wiara daje nam tę pewność, która staje się bezpieczną skałą w budowaniu naszego życia: możemy stawić czoła wszystkim chwilom trudności i zagrożenia, doświadczenia ciemności kryzysu i czasu bólu, wspierani ufnością, że Bóg nigdy nie zostawi nas samymi, że zawsze jest blisko, aby nas zbawić i doprowadzić do życia wiecznego.
   
    Fragment katechezy 30.01.2012, według wiara.pl †

2012 rok

---

   9 czerwca  -  W kościele Franciszkańskim odbyły się kapłańskie i diakońskie święcenia Ojców Franciszkanów. Ks. bp Aleksander udzielił święceń dk. Andrzejowi Achremowi i Karolowi Baranowskiemu.
   23 czerwca  - W Lidzie w par. Miłosierdzia Bożego odbyło się II Diecezjalne Spotkanie Nauczycieli i Wychowawców.
   26 – 27 czerwca  -  W Grodnie odbyły się Wieczory Chrześcijańskich Filmów.†

Na katolickim portalu naszej diecezji kilka tygodni temu powstał bardzo interesujący blog pod nazwą „Kobieta. Kościół. Świat”. Rubrykę prowadzi Olga Romejko. Pochodzi z Lidy, studiuje na V roku na Białoruskim Uniwersytecie Państwowym, gdzie uczy się międzynarodowych stosunków ekonomicznych i języków obcych.
    W swojej rubryce autor zastanawia się nad życiem kobiety, jej sensem i miejscem w Kościele i świecie. Angażowanie kobiet zarówno świeckich, jak i osób konsekrowanych w życie Kościoła staje się coraz większe. Rubryka zawiera artykuły o kobietach, które swoim życiem pokazywały i nadal pokazują, co znaczy być matką, córką, siostrą, przyjaciółką, po prostu człowiekiem, którego ręka podaje chleb głodnemu, daje schronienie bezdomnemu i pociechę zasmuconym; co znaczy żyć, wiernie naśladując Chrystusa i Jego Matkę. Na przykład, ostatni wpis do blogu - „12 ważnych postulatów dla dziewcząt”, napisany według książki Jacka Pulikowskiego „Krokodyl dla ukochanej”. †

““Gloria in Excelsis Deo” – to anielskie pozdrowienie już po raz dziesiąty brzmiało w pięknym wykonaniu na Festiwalu Kolęd, który odbył się 27 stycznia w Domu kultury w Iwju. Na festiwalu obecny był Metropolita Mińsko-Mohylewski ks. abp Tadeusz Kondrusiewicz. Każdego roku festiwal cieszy się dużą popularnością i ujawnia umiejętności uczestników. Tegoroczna uroczystość w Iwju rozpoczęła się liturgią w kościele Świętych Piotra i Pawła pod przewodnictwem ojca duchownego Wyższego Seminarium Duchownego w Grodnie ks. Walerego Bykowskiego. Mszę św. upiększył chór z Czerwonego kościoła w Mińsku.

Na festiwalu zebrali się widzowie z Iwja i okolic. Obecny był także konsul RP w Grodnie pan Andrzej Chodkiewicz. †

Dzwonek do waszych drzwi... W drzwiach stoją jacyś ludzie: „Myśmy Świadkowie Jehowy. Chcemy wam opowiedzieć o Jego Królestwie...”

Wy jesteście zdziwie­ni: „Jak tu weszliście... Nie zapowiadaliście się przez domofon!”
    „To nic! Nie przeżywajcie... Co sądzicie o tym, że dzisiaj jest tyle zła w świecie i w Kościele?”- „Świadkowie” jednoznacznie chcą wejść. Wchodzą, jeżeli im się nie zabroni. Siadają, trzymając w rękach Pismo Święte, patrzą na was pilnie i... gotowi rzucić się do boju dyskusji, gotowi was pouczać, wprowadzić do ich królestwa, uczynić was takimi, jak oni. Czują się pewni, biorą inicjatywę w swoje ręce, za chwilę każą wam wyszukiwać i czytać głośno z Pisma Świętego przygotowane przez nich cytaty. Dlaczego? Ponieważ są przekonani, że cały świat powinien należeć do nich, że wszyscy powinni być tacy, jak oni, bo tak nauczał Charles Russel, założyciel ich organizacji w USA w roku 1870, bo tak naucza „Strażnica”, a Russel i „Strażnica”, nie mogą się pomylić. To nic, że „Świadkowie” kilkakrotnie zapowiadali koniec świata – oni „troszeczkę się pomylili”, ale w tym, do czego chcą was teraz przekonać - oni się nie mylą. Jeżeli zapytacie: „Czyją księgą jest Ewangelia?”, odpowiedzą, że Ewangelia jest Księgą chrześcijan, ale chrześcijanie 2000 lat nie prawidłowo ją rozumieją, dopiero Russel i „Strażnica” mogą nauczyć chrześcijan, jak należy rozumieć Ewangelię.
    Więc wy pozwoliliście im usiąść i zgodziliście się ich wysłuchać... Pierwsza podpowiedź i sugestia „Świadków”: „Aby wejść do ich królestwa i być takimi jak oni, trzeba dokonać apostazji, wyrzec się Bóstwa Chrystusa”. Aby „dać wam Boga”, aby was „oświecić”, aby uczynić was „szczęśliwymi, jak oni”, „Świadkowie” będę was przekonywać, że Jezus nie jest „Bogiem z Boga, Światłością ze Światłości, Bogiem prawdziwym z Boga prawdziwego. Zrodzonym a nie stworzonym, współistotnym Ojcu”. Owszem, Jezus jest Synem Bożym, powiedzą wam oni, ale jest stworzeniem, jest aniołem. Zasypią was cytatami z Nowego Testamentu, gdzie Jezus jest nazywany Synem Bożym. Kiedy wy spróbujecie wstawić słówko i zapytać, jak to może być, że Syn jest innej natury niż Ojciec, przecież syn lwa jest lwem i nie może być kotem, a syn orła jest orłem, a nie wróblem, oni nie zwrócą na to uwagi i powiedzą, że wy próbujecie uciekać przed prawością ich argumentów.
    Wy, pełni oburzenia weźmiecie Pismo Święte i zaczniecie im czytać teksty, mówiące wprost o bóstwie Jezusa Chrystusa: „Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo... A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas” (J 1:1,14). „Boga nikt nigdy nie widział; Ten Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, o Nim pouczył” (J 1:18). „Jesteśmy w prawdziwym Bogu, w Synu Jego, Jezusie Chrystusie. On zaś jest prawdziwym Bogiem i Życiem wiecznym” (1 J 5:20). „...również jest Chrystus według ciała, który jest ponad wszystkim, Bóg błogosławiony na wieki. Amen” ( Rz 9:5). „... aby zostali w miłości pouczeni, ku osiągnięciu całego bogactwa pełni zrozumienia, ku głębszemu poznaniu tajemnicy Boga - to jest Chrystusa (Kol 2:2). „Rzekł więc do nich Jezus: Gdy wywyższycie Syna Człowieczego, wtedy poznacie, że Ja jestem” (J 8:28). „Żydzi porwali kamienie, aby Go ukamienować... Ty będąc człowiekiem uważasz siebie za Boga” (J 10:31-33). „Już teraz, zanim się to stanie, mówię wam, abyście, gdy się stanie, uwierzyli, że Ja jestem” (J 13:19). „Tomasz Mu odpowiedział: Pan mój i Bóg mój!” (J 20:28).
    Na co „Świadkowie” spokojnie odpowiedzą, że są różne tłumaczenia Biblii. Oni otworzą swoje tłumaczenie Biblii i nawet przeczytają wam, jak Jezus powiedział w czasie Ostatniej Wieczerzy: „A gdy oni jedli, Jezus wziął chleb i odmówiwszy błogosławieństwo, połamał i dał uczniom, mówiąc: Bierzcie i jedzcie, to jest „OBRAZOWO” Ciało moje” (Mt 26:26). Podskoczycie z krzesła i zaczniecie z oburzeniem wołać: „Jakim prawem zmieniliście tekst Ewangelii? Dodaliście słowo „OBRAZOWO”, przecież w ciągu 2000 lat nikt nie ważył się czegoś takiego uczynić!”.

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
   Witam wszystkich czytelników rubryki „Na skrzyżowaniu”. Dzisiaj nasza rubryka kończy 2 lata. Jest nowa okazja się zatrzymać i podsumować. Wśród znanego mi audytorium przeprowadziłam ankietę: życzenia, rady, komentarze. Oto one. „Cudownie, gdy jest nad czym się zastanowić. W rubryce wszystko jest łatwe w odbiorze i wrazi się w pamięć. Dziękuję za cenne myśli”- mówi Anna Nowakowska.
    „Gratuluję! – pisze Weronika Olchowik. – Lubię rubrykę „Na skrzyżowaniu”. Po pierwsze, jest poznawcza. Krótko się dowiesz o świętych, książkach, które później można przeczytać. Po drugie, zmusza do zastanowienia się (o celu życia, uczynkach). Dobrze, że rubryka istnieje, ponieważ materiałów dla młodzieży jest bardzo mało!” Weronika proponuje ideę jeszcze jednej rubryki – interaktywnej. „Być może ktoś zechce napisać, jak on przyszedł do Boga, jaki przeżył cud... Zawsze ciekawie czytać historie!” A my, czytelnicy, powinniśmy dyskutować lub po prostu wypowiadać swoje zdanie. Idea Weroniki mi się spodobała. Zaproponowałam spotykać się w celu omawiania listów w sieci, gdzie młodzież zawsze jest online, w kontakcie. W ten sposób w Internecie pojawiła się nasza grupa: http://vk.com/na_skruzhavanni. Tam periodycznie będą się ukazywać listy czytelników, pewne tezy. Zapraszamy do dyskusji! W grupie został już umieszczony pierwszy list Weroniki – „7 przyczyn tego, dlaczego żyję z Bogiem”.
    Maria Skierś podtrzymuje ideę z założeniem grupy i proponuje niektóre ze swych wierszy. Miło usłyszeć, że rubryka jest „punktem orientacyjnym dla młodych czytelników”. Takie mamy zmiany. Będziemy pracować. Mamy nadzieję, że Wam się spodoba.
    Cóż, z Bogiem do przodu!†

Niezwykłe prezenty i patetyczny nastrój, przyjemny uśmiech i oczekiwanie cuda, czymś podobnego do noworocznego, pisemne wyznania w miłości – są to liczne znaki nadchodzącego święta zakochanych, obchodzonego w dniu św. Walentego – 14 lutego.

Jest to stosunkowo nowy dla Białorusi zwyczaj, szczególnie popularny wśród młodzieży, szeroko rozpowszechniony w świecie dzięki, przede wszystkim, współczesnym środkom społecznego przekazu. Jego korzenie wywodzą się z zachodnioeuropejskiej tradycji kulturowej.
    Uważa się, że pierwsze pisemne walentynki pojawiły się w XV w. w Anglii. W XVII w. pisane były wierszem, którego pierwsze litery tworzyły imię odbiorcy i ozdabiane były rysunkami. Z wynalazkiem w XIV w. drukowanej kartki pocztowej zaczęły się rozpowszechniać walentynki, drukowane dużym nakładem z tekstami o różnej treści i rysunkami, które narysował sam właściciel. Pierwsza kartka poświęcona dniu św. Walentego została nadrukowana w 1848 r. w USA. Przypuszcza się, że tradycja święta zakochanych ma swój początek w starożytnej rzymskiej tradycji obierać imiona narzeczonych tuż przed świętem bogini Junony, opiekunki ślubu i zakochanych. To pogańskie święto obchodzono 15 lutego i z ciągiem czasu połączyło się w świadomości narodowej z dniem pamięci św. Walentego. †

Jezus Chrystus ustanowił siedem sakramentów, aby przy ich pomocy człowiek miał możliwość otrzymywać łaskę i rozwijać swoją więź z Bogiem. Każdy z siedmiu sakramentów jest ważny, i każdy katolik powinien postarać się, aby jak najczęściej przystępować i korzystać z tych sakramentów.
    Podczas tegorocznej wizyty duszpasterskiej wiele osób, które jeszcze nie przyjęły sakramentu bierzmowania, pytały mnie, dlaczego jest im potrzebny ten sakrament i co on daje. A więc przypomnijmy, czego uczy Kościół o sakramencie bierzmowania.
    Sakrament bierzmowania wraz z chrztem i Eucharystią należą do „sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego”. Dopełnia on łaskę chrztu. Poprzez ten sakrament wierni jeszcze ściślej wiążą się z Kościołem. Przez bierzmowanie wierni otrzymują szczególną moc Ducha Świętego i są zobowiązani do tego, aby jako prawdziwi świadkowie Chrystusa szerzyli wiarę słowem i uczynkiem oraz bronili jej (por. KKK 1285). †

Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma (1 Kor 13, 4-7).

Minęła zima. Miejscami pozostawał jeszcze leżeć śnieg, a spośród młodej trawy zaczęły pojawiać się pierwsze kwiaty. Obok małego przebiśniegu pojawił się mały zalążek. Z każdym dniem rósł on co raz wyżej, póki nie został pięknym fioletowym kwiatem. To był fiołek. Obudziwszy się, otworzył swoje płatki i zaczął ze zdziwieniem i zachwytem się oglądać. Najpierw zobaczył delikatnie-błękitne niebo z białymi obłokami. Potem długo patrzył na ciepłe jasne słońce, które pieściło swoimi promieniami wszystkie gałęzie drzew. I nagle obok siebie fiołek zauważył cudowny biały kwiatuszek. †

Każdej osobie konsekrowanej jest dziś poświęcona modlitwa całej Wspólnoty, która dziękuje Bogu Ojcu, dawcy wszelkiego dobra, za dar tego powołania i z wiarą przyzywa go na nowo.
   Z przemówienia Benedykta XVI, 2 lutego 2012 r.

Bardzo szybko przeminęły święta Bożego Narodzenia, żłóbki i pięknie udekorowane choinki powoli opuszczają wnętrza naszych świątyń, do kościołów zawitał czas nazywany w liturgii okresem zwykłym, tzn. zwyczajnym, kiedy to (jeżeli tak można powiedzieć) po radosnym świętowaniu wracamy do naszych zwykłych codziennych spraw. Jak i w liturgii Kościoła, tak i w naszym życiu, większość naszego czasu to nie są nadzwyczajne przeżycia i fajerwerki, lecz życie wypełnione „szarymi” zwykłymi codziennymi obowiązkami. †

Dekanat Oszmiana

Klasztor Dominikanów i kościół Trójcy Przenajświętszej w Oszmianie

Klasztor Zakonu Braci Kaznodziejów w Oszmianie założyli Andrzej Poczobut, pisarz ziemski oszmiański i jego małżonka Dorota z Oborskich w 1667 r. Drewniany budynek został wzniesiony w północnej części placu handlowego, przy byłej ul. Żuprańskiej. Ostatni kościół pw. Trójcy Przenajświętszej został pobudowany po pożarze w 1797 r. Klasztor był przeznaczony na 12 zakonników, przy klasztorze czynna była szkoła na 10 uczniów.
    W historii świątyni pamiętną tragiczną datą jest 15 kwietnia 1831 r., kiedy to rosyjscy żołnierze po starciu z powstańcami zabili w mieście około 500 mieszkańców, chowających się w kościele, w tym także dzieci i kobiety. †

Myśl chrześcijańska

Anastazja-Helena Błusienkowa
   Kiedy przeżywasz kryzys i potrzebujesz rady duchowej, przychodzisz do kościoła, a właśnie w tej chwili nie ma kapłana, którego można by było zapytać o radę, wtedy często rzeczywiście się zastanawiasz, że warto poszukać odpowiedzi w literaturze duchowej. Co prawda, do przeczytanych tekstów należy podchodzić krytycznie. Dlatego jednak, szukać odpowiedzi radzę w Piśmie Świętym – w żywym słowie Bożym, odbierając je z wiarą. †

We wtorek 15 stycznia 2013 r. gościem naszej redakcji był Metropolita Mińsko-Mohylewski ks. abp Tadeusz Kondrusiewicz. O tym, jaki był ubiegły rok, o własnym doświadczeniu na temat wiary, o życiu religijnym ludzi mieszkających w naszym kraju, a także o planach Kościoła na Białorusi na przyszłość rozmawialiśmy z Księdzem Arcybiskupem.

- Księże Arcybiskupie, spotkania na stronach naszej gazety stały się już tradycją. Bardzo proszę opowiedzieć, jaki był 2012 rok dla Kościoła na Białorusi? O jakich wydarzeniach i postaciach warto dzisiaj wspomnieć?
    Ubiegły rok w Kościele na Białorusi w programie duszpasterskim był czasem przygotowania do Roku Wiary w kierunku Nowej Ewangelizacji. Ten duszpasterski program był zachowywany we wszystkich diecezjach. Wspólnie z Ojcem Świętym rozpoczęliśmy Rok Wiary, którego zadaniem jest na nowo rozbudzić ogień wiary, szczególnie w tych, którzy od niej odeszli. Najważniejszym wydarzeniem ubiegłego roku był Synod Biskupów. Podczas Synodu, w którym również uczestniczyłem, można było zauważyć wielkie zaniepokojenie biskupów świata związane z sytuacją dotyczącą wiary. Wielkim wydarzeniem była nominacja biskupa ordynariusza do Pińska, no i to, że biskup pomocniczy teraz rezyduje w Homlu. †

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
    W niedzielę byłam w kościele na Mszy św. Podczas nauki ksiądz opowiadał, jak należy się spowiadać. Powiedział, między innymi, że w żadnym wypadku podczas spowiedzi nie należy mówić: „obiecuję poprawę”. Dajemy obietnicę Bogu w Trzech Osobach, i zazwyczaj, jej nie dotrzymujemy. A przecież na lekcjach religii uczono nas, że na zakończenie spowiedzi należy mówić: „obiecuję poprawę”. Dotychczas żaden z kapłanów nie robił nam takiej uwagi. Proszę Księdza, kogo należy słuchać? Jak należy poprawnie się spowiadać?
    Julia

Czcigodna Pani Julio.
    Trudno mi odpowiedzieć, co miał na myśli kapłan, kiedy tłumaczył poszczególne warunki sakramentu pokuty i pojednania, a szczególnie formułę wypowiadaną przez penitenta podczas spowiedzi: “Obiecuję poprawę”. †