Dni Młodzieży to przede wszystkim święto wiary, przejawiającej się w wyrażaniu prawdziwej i szczerej radości z powodu tego, że istnieje cudowna okazja do spotkania się młodych uczniów Chrystusa w atmosferze modlitwy. Dni Młodzieży gromadzą ludzi, dla których wyrazy Kościół i Bóg są dobrze znane, i którzy dążą do tego, aby mianowicie we wspólnocie się ubogacić i wzmocnić swoją wiarę. O tym w kilku słowach opowiadają przedstawiciele grup młodzieżowych przybyłych do Wołkowyska z Grodna i Iwja.

Krystyna Budziłowicz, Grodno:
    Do Wołkowyska przyjechałam po raz pierwszy, aby poznać młodzież katolicką, swoich rówieśników, podzielić się swoją wiarą w Boga, pomodlić się o jej wzrost, ponieważ wiara jest dla mnie Bożym darem, którym powinniśmy się dzielić z każdym człowiekiem. Diecezjalne Dni Młodzieży są jednym ze sposobów na to, aby pokazać naszą miłość do Boga przez modlitwę, przeżywanie Mszy św., śpiew religijny, aktywny udział w programie. Dzięki uczestnictwu w Dniach Młodzieży mam nowych znajomych, bardzo spodobała mi się katecheza, występy zespołów młodzieżowych i rozmowa z biskupami. †

Proszę wytłumaczyć, w przypadku, gdy człowiek popełnił grzech śmiertelny, a nawet kilka, a potem mocno za to pożałował, czy zmieni się jego los, czy będzie on pokutować za życia ziemskiego, czy ma on szansę na zmartwychwstanie?

Odpowiadając na to pytanie, chcę wytłumaczyć sens kary za grzechy. Kościół rozróżnia potępienie wieczne i czasowe (KKK 1472 i kolejne). Grzech śmiertelny pozbawia człowieka komunii z Bogiem i zamyka przed nim wejście do życia wiecznego. To jest wieczne potępienie. Jednak, jeśli człowiek pożałował za grzech i przyjął chrzest lub (w przypadku ochrzczonego) przystąpił do spowiedzi i otrzymał rozgrzeszenie, to potępienie wieczne odpuszcza się, i poprzez zasługi Jezusa Chrystusa człowiekowi otwiera się Królestwo Niebios. Czasowe potępienie zostaje. Nie jest to coś sztucznego, danego przez Boga, jest to raczej wynik grzesznych uczynków. Owe potępienie wypływa z natury grzechu. Na przykład, mąż zdradził żonę. Na spowiedzi grzesznik ten otrzymał rozgrzeszenie, lecz zostały wyniki zdrady: blizna rodzinna, krzywda, osłabiona miłość, brak zaufania, chęć rozstania się itd. Wychodzi, że człowiek, mimo iż żałuje za grzech, i otrzymał sakramentalne rozgrzeszenie, powinien jeszcze przejść przez liczne cierpienia: albo na ziemi, albo po śmierci (w czyśćcu). Sens tych cierpień w tym, aby przygotować się do pełniejszego (na ziemi) i całkowitego (w niebie) przyjęcia ofiarowanej miłości. †

Niedawno, czytając pewną książkę, natrafiłam na opis dmuchawca. Wydawałoby się, że nic ciekawego nie można się dowiedzieć o tym niezwykłym rosnącym wprost pod nogami kwiatuszku. Lecz czytając werset po wersecie, dziwiłam się coraz bardziej. Bóg, stwarzając dmuchawiec, nie tylko spróbował uczynić go pięknym i wesołym. Ogarnął On ogromną troską maleńkie nasiona tej roślinki. Wszyscy wiecie, jak kwitnie dmuchawiec.
    Na początku jest to żółty kwiatuszek, który bardzo lubią dzieci. Dmuchawce otwierają swe kwiatostany-koszyki skoro świt i zamykają je przy zmroku. †

XX Diecezjalne Dni Młodzieży w Wołkowysku

Jaki jest fenomen Dni Młodzieży w naszej diecezji? Dlaczego ponad 1000 osób już od kilku lat przyjeżdża na spotkanie młodych diecezji grodzieńskiej? Z kim spotkali się młodzi w Wołkowysku?

W tym roku było to jubileuszowe spotkanie, bowiem po raz 20. młodzież naszej diecezji zgromadziła się razem. Spotkania młodych biorą swój początek w 1993 roku, kiedy ks. bp Aleksander Kaszkiewicz, za przykładem Ojca Świętego Jana Pawła II, postanowił poświęcić szczególną uwagę w diecezji wychowaniu młodych ludzi. Odtąd w różnych zakątkach naszej diecezji młodzież gromadzi się razem. Diecezjalne Dni Młodzieży z roku na rok wędrują po różnych miastach i miasteczkach naszego województwa. Już po raz drugi spotkanie młodych odbyło się w Wołkowysku, młodzieżowej stolicy naszej diecezji. Tradycyjnie Diecezjalne Dni Młodzieży rozpoczynają się modlitwą i są wypełnione radością i młodzieńczym entuzjazmem wyznawanej wiary.
    Młody powiew Kościoła na Grodzieńszczyźnie można było odczuć 10 – 12 maja w parafii św. Stanisława Kostki w Wołkowysku. „Bardzo się raduje moje serce widzieć Was tu, w tej świątyni” – tymi słowami wszystkich obecnych przywitał proboszcz parafii św. Stanisława Kostki ks. Oleg Dul. I się zaczęło... †

Dekanat Smorgonie

Kościół w Wojstomiu, początkowo poświęcony pod wezwaniem św. Jerzego, założony został w 1440 r. Na początku XX w. w parafialnym archiwum znajdował się oryginalny dokument z 1444 r., w którym panna Zofia Butwiłowicz zapisała na miejscowy kościół pewnego swego poddanego z Iży z obowiązkiem odprawiania jednej Mszy św. w ciągu roku. Jednak głównym fundatorem wojstomskiej plebanii uważany był Stefan Andruszkawicz-Jadołgowicz. Nie miał on własnych potomków, dlatego w 1491 r. przeznaczył kościołowi ziemię, poddanych i wsie. Później fundusz pomnożyli Adam Andruszkawicz, Andrzej Jadołgowicz i Maciej Andruszka. W połowie XVI w. przy kościele czynne było oltarium.
    Parafia w Wojstomiu należała do dekanatu świrskiego, od 1930-ych lat – do wilejskiego. W XVI w., jak i wiele innych katolickich świątyń Smorgońszczyzny, kościół św. Jerzego przerobiono na zbór kalwiński, według innych danych – na korzyść reformatorów kościół stracił tylko część posiadłości ziemskich. Lecz od II poł. XVII w. w Wojstomiu ponownie pojawia się wzmianka o tym, że kościół jest czynny. †

Papież Franciszek
   Mianowicie wiara, pozwalająca widzieć dalej poza granice ludzkiego spojrzenia, dalej poza granice ziemskiego życia, pomaga dostrzec „otwarte niebiosa” – jak mówi św. Szczepan – i żywego Chrystusa po prawicy Ojca.
    Arcybiskup Claudio Gugerotti
   Jezus – to powietrze, którym oddycham. Znamy się od dawna, nie możemy żyć bez siebie. Kiedy proponują mi szukać Boga w jakimś innym miejscu – nie wiem, dokąd jeszcze pójść, ponieważ Bóg jest we mnie. Przypominają mi się słowa św. Augustyna, który mówi: szukałem Ciebie na zewnątrz, szukałem Ciebie w rzeczach, i usłyszałem głos, mówiący: wróć do samego siebie, ponieważ prawda jest wewnątrz. Dla mnie Jezus jest cząstką mnie, i ja – cząstką Jego.
    Ks. bp Aleksander Kaszkiewicz
   Z ufnością i odwagą idźcie za Jezusem. Pozwólcie, aby zawsze był waszym Nauczycielem i Przyjacielem. Wtedy przekonacie się, że życie nabiera szczególnego sensu i przed wami otwierają się nowe przedziwne horyzonty wiary.

 

    Wierność Chrystusowi i Jego Ewangelii, aby głosić Go słowem i życiem, świadcząc miłość Boga naszą miłością i miłosierdziem wobec wszystkich, to świetliste wzory i nauka, jaką dają nam ogłoszeni dziś święci.
   

    Podczas kanonizacji 12.05.2013, Rzym według wiara.pl †

Dlaczego papież nie śpiewa?
   Obserwując papieża Franciszka, nie jeden z nas zauważył, że następca św. Piotra nie śpiewa w czasie sprawowania Mszy św., ani też udzielając uroczystego błogosławieństwa. Jednak znany włoski watykanista Sandro Magiste oświadcza, że w tym nie ma nic zaskakującego. Przyznaje on, że papież lubi słuchać muzyki, jednak sam nie śpiewa. Przyczyną jest problem zdrowotny, gdyż w wieku 21 lat Jorge Mario Bergoglio przeżył bardzo poważne zapalenie płuc, w wyniku czego usunięto mu górną część prawego płuca. Po tych zabiegach papież ma krótki oddech i nawet niekiedy jak przemawia jego głos jest cichy. Ale także jeszcze przyznał, że strasznie fałszuje. †

Źródło: ekai.pl

W pierwszą niedzielę maja diecezja grodzieńska obchodzi Dzień Matki. W świątyniach diecezji wierni modlą się w intencji tych, kto dał im życie, a dla matek już nieżyjących proszą o szczęście wieczne w niebie. 5 maja uroczystość odbyła się na Wzgórzu Nadziei w Kopciówce z udziałem matek, dzieci, wszystkich przybyłych w pieszej pielgrzymce z Grodna, aby prosić Pannę Maryję o łaski dla swoich rodzin.

Program uroczystości przewidywał konferencje, modlitwę różańcową, Drogę Krzyżową, której przewodniczył biskup pomocniczy diecezji pińskiej Kazimierz Wielikosielec. Kluczowym momentem uroczystości była liturgia pod przewodnictwem ks. bpa Wielikosielca. †

Z każdym rokiem piesza pielgrzymka Oszmiana–Boruny, poświęcona Diecezjalnemu Dniu Matki gromadzi coraz więcej uczestników nie tylko z Oszmiańszczyzny, ale i innych zakątków naszej diecezji. Główny organizator pielgrzymki ks. Paweł Pawlukiewicz powiedział, że osobiście dla niego pielgrzymka daje szansę dopukać się do serc matek, od wiary których wiele zależy. †

”Panie, przymnóż nam wiary” (Łk 17, 5)

18-21 czerwca 2013 roku

Dzieci i młodzież diecezji grodzieńskiej są zaproszone do udziału w V Parafiadzie, która w tym roku odbędzie się 18-21 czerwca w Grodnie pod hasłem „Panie, przymnóż nam wiary” (por. Łk 17, 5). Specjalny komunikat w sprawie udziału w tym spotkaniu integracyjnym dzieci i młodzieży wydał ksiądz biskup Aleksander Kaszkiewicz. Niżej można się zapoznać z programem Parafiady, a także odnaleźć bardziej szczegółową informację o konkursach triady „Świątynia”, „Teatr” i „Stadion”.
    Przyjmować grupy dzieci i młodzieży tradycyjnie będzie parafia Niepokalanego Poczęcia NMP (Grodno-Południowy). †

„Nie warto wracać do Polski”
Krzysztof Kozłowski
18/2013
Dość często możemy przeczytać artykuły dotyczące obwodu kaliningradzkiego i jego mieszkańców, szans, jakie daje nam mały ruch graniczny. A jak wygląda kwestia Kościoła katolickiego w obwodzie kaliningradzkim? O tym mogli dowiedzieć się uczestnicy spotkania z ks. Jerzym Steckiewiczem, które odbyło się w Instytucie Kultury Chrześcijańskiej im. Jana Pawła II w Olsztynie. Ks. Steckiewicz od czerwca 1991 r. pracuje w Kaliningradzie. Tworzy szereg parafii na terenie całego obwodu, w tym m.in. parafię św. Wojciecha (Adalberta) w Kaliningradzie, gdzie buduje kościół i duże zaplecze parafialne. - W tej chwili, można powiedzieć, w obwodzie kaliningradzkim istnieje prawdziwy Kościół katolicki. Ale jest to owoc naszej działalności katechetycznej, charytatywnej. Przez długi czas działało kolegium teologiczne, w którym kształciło się wielu młodych. Wykłady prowadzili również warmińscy kapłani: ks. Stanisław Kozakiewicz, bp Jacek Jezierski, ks. Władysław Turek – mówi ks. Jerzy. Obecnie w obwodzie istnieje 25 parafii. W 10 miastach mieszkają księża. – Można powiedzieć, że tamta ziemia nie jest już pustynią, że jest tam żywy Kościół, a ludzie mają możliwość praktykowania – mówi ks. Steckiewicz. †

Kościół katolicki, opierając się na Pismo Święte uczy, że ciało człowieka to świątynia Ducha Świętego. A dlatego ciało człowieka, w tym i swoje, trzeba traktować z szacunkiem. W niektórych kulturach tatuaż nosi charakter symboliczny, oznacza status socjalny, należy do tego bądź innego plemienia itd. Nie ma nic złego w tym, aby starać się wyglądać pięknie, ale trzeba zadać sobie dwa pytania: jakie symbole nanoszę na swoje ciało i w jakim celu. Szczera odpowiedź na te pytania będzie jednocześnie odpowiedzią na pytanie, czy robiąc tatuaż, postępuję po chrześcijańsku.†

Renowacja misji parafialnych odbyła się w kościele w Wierejkach, co w rejonie Wołkowyskim. 4-8 maja 2013 roku z okazji rocznicy misji świętych wierni przeżywali duchowe odnowienie.

Jaka ona, wasza wiara?
    Co za ten okres zmieniło się w parafii i życiu każdego? Z takimi pytaniami do parafii w Wierejkach przyjechali misjonarze o. Andrzej Jodkowski i o. Walery Maziuk. W ciągu pięciu dni wierni szukali odpowiedzi na powyższe pytania.
    Misjonarze postawili sobie cel: „zaorać ziemię w sercach” parafian, aby później mieć z tego owoce duchowe. Na znak zmartwychwstałego Chrystusa w kościele uroczyście zapalono paschał, po czym rozpoczęła się ogromna praca nad odnowieniem kościelnej wspólnoty w Wierejkach. †

Proszę Księdza, dlaczego katolicy obchodzą właśnie trzydziesty dzień po śmierci, w którym odprawia się Mszę św. i zaprasza się swoich krewnych, a nie czterdziesty, jak jest przyjęte u naszych braci prawosławnych?

Nauka Kościoła katolickiego nic nie mówi na temat ofiarowania Mszy za zmarłych w 30. lub 40. dzień. Dlatego możemy śmiało powiedzieć, że to jest tylko tradycja, która bierze swój początek z bardzo dawnych czasów i która utrwaliła się wśród wiernych. Trzeba tylko powiedzieć, że liczby 30 i 40 mają symbolicznie-biblijne znaczenie. W Kościele katolickim przyjęta jest tradycja odprawiania Mszy św. za zmarłych w 30. dniu po śmierci. Liczba ta ma znaczenie biblijne jeszcze ze Starego Testamentu, bo właśnie 30 dni naród izraelski opłakiwał Mojżesza, wielkiego proroka, który wywiódł swój naród z niewoli egipskiej i któremu Bóg dał Dekalog. W Kościele prawosławnym utrwaliła się tradycja 40 dni, bo ona przypomina ten fakt, że Jezus wstąpił do nieba na 40. dzień po swoim zmartwychwstaniu. †