„Nowy błogosławiony:
ksiądz zabity przez mafię”
22/2013
W Palermo odbyła się beatyfikacja ks. Guiseppe Puglisiego, sycylijskiego kapłana zamordowanego przez mafię w 1993 r. Naraził się, bo odciągał od niej młodych Sycylijczyków, zwłaszcza tych najbardziej zagrożonych. Dla nich, młodych żyjących na ulicy, utworzył w swojej dzielnicy Ośrodek „Ojcze nasz”. Zabójcę, który przyszedł wykonać nad nim wyrok, przyjął z uśmiechem. W beatyfikacji ks. Puglisiego 25 maja uczestniczyło 80 tysiąc osób. Ksiądz jest pierwszym kapłanem męczennikiem, zamordowanym przez mafię, który został wyniesiony na ołtarze. Imię ks. Puglisiego nosi obecnie wiele szkół, ulic i placów w samym mieście, w całej Sycylii i we Włoszech. †

Kilka tygodni temu Kościół katolicki przeżywał kończącą okres wielkanocny uroczystość Zesłania Ducha Świętego. Bardzo często wielu z nas nie może w pełni zrozumieć znaczenia i sensu tego wydarzenia, ponieważ tak niewielu wie o Duchu Świętym i Jego roli w życiu chrześcijanina. Kiedy Chrystus odchodził do nieba, powiedział do swoich uczniów, że pośle im Ducha Świętego, który będzie ich uczyć i zarządzać nimi. Ale czego On będzie uczyć?

Przede wszystkim, jak należy rozumieć główne prawdy wiary, jak dawać świadectwo wiary w życiu codziennym i nie wstydzić się tego. Po tym wydarzeniu uczniowie odważnie i radośnie rozeszli się, aby głosić to, czego sami byli świadkami.
    Takie przesłanie Chrystus kieruje także do każdego z nas, a zwłaszcza do tych, którzy otrzymali lub otrzymają w najbliższym czasie sakrament bierzmowania. †

W czwartek, 30 maja, w uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa ulicami Grodna przeszła procesja eucharystyczna, w której wzięli udział liczni kapłani i wierni. Mieszkańcy miasta mieli możliwość otwarcie wypowiedzieć się za swoją wiarą w to, że Jezus Chrystus naprawdę znajduje się pośród nas w znaku chleba i wina.

Na samym początku wierni ze wszystkich parafii grodzieńskich skierowali się do głównej świątyni diecezji – kościoła katedralnego pod wezwaniem św. Franciszka Ksawerego. Liczni przedstawiciele różnych parafii przynieśli ze sobą uroczyste chorągwie procesyjne, a dzieci, które nie tak dawno po raz pierwszy przyjęły do swoich serc Pana Jezusa, w uroczystych ubraniach pierwszokomunijnych szykowały się sypać płatki kwiatów podczas procesji. W wielkim tłumie wiernych można było zobaczyć ludzi starszych, którzy są świadkami trudnych czasów prześladowań Kościoła, ludzi średniego wieku, młodzież oraz dzieci, które ze swoją bezpośrednioscią i prostotą przyszły przywitać Jezusa Chrystusa Eucharystycznego. †

Ewangelia i cała Biblia pokazują ważność osobistych stosunków z Bogiem każdej poszczególnej osoby wierzącej: dla Boga każdy człowiek jest stworzony jako wyjątkowa i niepowtarzalna osobowość. Jezus uczy nas zwracać się do Boga jak do Ojca, który z miłością troszczy się o nas, co więcej, On wie, ile mamy włosów na głowie (Mt 6, 6; Mt 10, 30-31).
    Równocześnie o wspól­notowym aspekcie naszej wiary wspomina się niemal na każdej stronie Pisma Świętego. Nie ma w tym nic dziwnego, jeśli przypomnimy sobie, że człowiek z natury swojej jest istotą społeczną. Dla Izraela indywiduum istniało wyłącznie jako część narodu wybranego. Św. Paweł, z nielicznym wyjątkiem, w swoich listach zwraca się nie do wybranych chrześcijan, lecz do wspólnot wiernych, wzywając je do jedności i wzajemnej miłości. †

Miesiąc maj jest nieco inny niż pozostałe miesiące całego roku, a tej jego wyjątkowości można doświadczyć na różne sposoby. Dla kogoś maj jest ostatnim miesiącem roku katechetycznego i szkolnego, dla innych wiąże się z pięknym nabożeństwem Maryjnym, dla ludzi mieszkających na wsi jest to czas intensywnej pracy na roli, lecz jedno jest pewne - każdy przeżywa ten miesiąc inaczej.

Ten czas jest wyjątkowy także dla wspólnoty Wyższego Seminarium Duchownego w Grodnie, a szczególnie dla pięciu jego absolwentów, którzy w sobotę, 25 maja, w bazylice katedralnej o godz. 12.00 z rąk Nuncjusza Apostolskiego na Białorusi ks. abpa Claudia Gugerottiego przyjęli święcenia diakonatu i prezbiteratu. Kościół Grodzieński powiększył się o nowych diakonów i kapłanów. Są nimi: dk. Paweł Biezlapowicz (par. Znalezienia Krzyża św. w Ostrowcu), dk. Jerzy Górski (par. Wniebowzięcia NMP w Nowym Dworze), ks. Jerzy Jasiewicz (par. św. Jana Chrzciciela w Bieniakoniach), ks. Jan Kuziuk (par. Trójcy Przenajświętszej w Berdówce), ks. Paweł Ejsmont (par. Miłosierdzia Bożego w Grodnie), a także absolwent Seminarium Duchownego Księży Michalitów ks. Jan Juszko (par. Trójcy Przenajświętszej w Szydłowicach). †

Dekanat Smorgonie

Kościół pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny został założony tu w I poł. XVI w. W 1544 czynny był jako parafia oszmiańskiego dekanatu. Kolejne drewniane świątynie na własne środki w miasteczku budowali: księżna Helena Radziwiłłowa, żona wojewody wileńskiego (1589 r); wojewoda Jan Kiszka i jego małżonka Chrystyna (1620-1621); ks. Adam Skrzetuski przy pomocy oszmiańskiego chorążego Stanisława Poźniaka – ówczesnego właściciela Sołów – na starym podmurowaniu, po czym kościół spaliły wojska moskiewskie (1699); miejscowi parafianie, kiedy świątynię zniszczono podczas powstania (1794 r.).
    Ostatnią drewnianą świątynię pobudowano w 1839 r. na środki ks. Piotra Żylińskiego i parafian. 4 października 1853 r. świątynię konsekrował biskup wileński Wacław Żyliński. Był to dwuwieżowy trzynawowy bezapsydowy pionowo oszalowany kościół pod dwuspadowym gontowym dachem i dwiema zakrystiami przy prezbiterium. Świątynia postawiona była na kamiennym fundamencie i orientowana ołtarzem na zachód.†

Myśl chrześcjańska

Wypowiedź z forum młodzieżowego
   Wiarę trzeba pogłębiać, cały czas poznawać Boga w Jego słowie, ale również w innych ludziach. Wiara jest dla mnie najważniejsza, kieruję się chrześcijańskimi uczynkami, dlatego wiem, kiedy postępuję dobrze, a kiedy - źle. Nie muszę się zastanawiać «czy to jest dobre czy złe»? Bo wiem, co jest dobre a co złe.
    Katechizm Kościoła Katolickiego (KKK 150)
    Wiara jest najpierw osobowym przylgnięciem człowieka do Boga; równocześnie i w sposób nierozdzielny jest ona dobrowolnym uznaniem całej prawdy, którą Bóg objawił. Jako osobowe przylgnięcie człowieka do Boga i uznanie prawdy, którą On objawił, wiara chrześcijańska różni się od wiary w osobę ludzką. Jest więc słuszne i dobre powierzyć się całkowicie Bogu i wierzyć w sposób absolutny w to, co On mówi. Byłoby rzeczą daremną i fałszywą pokładać taką wiarę w stworzeniu.
    Krzysztof Kabat
   Wiara to nieustająca relacja do Boga. Ma jakiś początek, ale nie musi mieć końca. Wejście w relację wiary z Bogiem - to wejście w kontakt całkowity, nieustający - w dzień i w nocy; w święto i dzień powszedni; na dobre i na złe. Można iść dalej tym tropem i stwierdzić, że dla człowieka wiary tak na prawdę nie ma nic „świeckiego” (rozumiane jako oderwanego od relacji Boskich, takie moje, ludzkie, przyziemne...).

Witam Was ponownie, Drodzy Czytelnicy, na łamach gazety „Słowo Życia”. Ten artykuł chcę przede wszystkim skierować do tych czytelników, którzy chcą zapomnieć o szkole i z upragnieniem czekają na zasłużone wakacje. Być może, znajdą oni dla siebie tu kilka cennych wskazówek, jak podczas wakacji nie zapominać o Panu Bogu, o modlitwie i niedzielnej Mszy św.

Pracując nie tak dawno w parafii, ucząc młodzież i dzieci, bardzo często spotykałem się z pytaniami: „Czy na wakacjach też trzeba chodzić do kościoła?” Uważam, że takie pytanie dzieci jest uzasadnione, skoro na wakacjach nie ma chodzenia do szkoły, to może i od kościoła na kilka miesięcy też można odpocząć? †

Jak wiadomo, dla osób wierzących bardzo ważny jest autorytet tego, na podstawie czyjego świadectwa przyjmujemy za prawdę te lub inne postulaty. Oczywiście dla nas, chrześcijan, tym pierwszym autorytetem jest Stwórca, który przez swoje Objawienie przekazał nam zbawczą prawdę o Sobie. Ale jednak istnieje jeszcze jedno, być może pośrednie, lecz mocne świadectwo o prawdziwości naszej wiary. Świadectwem tym są wierni poprzednich pokoleń, którzy swym życiem przemawiali o tym, że Bóg istnieje. Że On jest sensem życia, za który to same życie można oddać. Do nas to świadectwo doszło w bardzo rozmaitych formach: przykład różnych osób (bardzo często nieznanych i anonimowych), suche fakty i dane statystyczne, które dobrze pokazują stan rzeczy w tamtym momencie, konkretne wydarzenia historyczne i wiele innego. Dlatego może właśnie teraz, gdy przeżywamy Rok Wiary, warto przypomnieć sobie te momenty i te osoby, dla których wiara jest Prawdą, Sensem i, bez przesady, Życiem.†

Papież Franciszek

Trójca Prze­naj­­świętsza nie jest wytworem ludzkiego rozumowania: jest obliczem, którym sam Bóg się objawił, nie z wysokości katedry, ale krocząc razem z ludzkością. To właśnie Jezus objawił nam Ojca i obiecał nam Ducha Świętego. Bóg kroczył z nami w dziejach ludu Izraela, a Jezus kroczy z nami zawsze, obiecał nam Ducha Świętego, „ogień” nauczający nas tego wszystkiego, czego nie wiemy. Jest On w naszym wnętrzu, prowadzi nas. Daje nam dobre pomysły i natchnienia. Dzisiaj chwalimy Boga nie z powodu jakiejś szczególnej tajemnicy, ale dla Niego samego, „dla Jego niezmiernej chwały”, jak mówi hymn liturgiczny. Chwalimy Go i dziękujemy Mu, ponieważ On jest Miłością, i ponieważ wzywa nas do wejścia w objęcie Jego komunii, którą jest życie wieczne.
   
    Fragment niedzielnego rozważania, 26.05.2013, według białoruskiej sekcji Radio Vaticano †

   

Papież Franciszek otrzymał dożywotni bilet
   Jako arcybiskup Buenos Aires obecny papież bardzo często korzystał z komunikacji miejskiej. A nie dawno otrzymał bilet na wszystkie środki transportu miejskiego w Rzymie. Nietypowy prezent nawiązuje do niedawnych przyzwyczajeń papieża Franciszka. Włoskie media podały, że dożywotni bilet papież otrzymał od dyrektora rzymskiego zakładu komunikacji Atac, Roberto Diacettiego, który powiedział do papieża: „Karta działa w całej sieci komunikacyjnej w Rzymie. Wasza Świątobliwość może jej używać w każdym środku transportu”. Na co Ojciec Święty odpowiedział, że jednak niestety chyba nie będzie mógł skorzystać z takiej możliwości, gdyż nikt mu nie pozwoli się przejechać. †

Wiara.pl

„W tym dniu Bóg dał nam szczególne błogosławieństwo: dar dwóch diakonów i czterech kapłanów – dar na tyle ogromny dla Kościoła, że dzisiaj mogliście zapytać: „Boże, co uczyniliśmy, aby otrzymać taki dar?” Często nie zauważamy, na ile ważny jest ten gest miłości Boga. Jest to nie tylko szczególna historia miłości Boga i każdego z kandydatów – biorą w niej udział wszyscy, kto jest bliski tym młodym ludziom. Po święceniach zostaną oni posłani tam, dokąd skieruje ich biskup, i w swoich wspólnotach będą oni znakiem Dobrego Pasterza, którzy bierze na swe ramiona zagubioną owcę”.
    „Kościół dzisiaj się wzbogaci, ponieważ każdy z tych nowych kapłanów i diakonów będzie pasterzem i będzie szukać zagubionych owiec”.
    „Niech młody kapłan nie czuje się we wspólnocie tak, jakby nie miał rodziny – ponieważ jest on członkiem waszej rodziny”. †

Dlaczego nadal są ci, którzy po przejściu 2000 lat od wyboru pierwszych apostołów nadal pragną tak, jak i oni zostawić swoje marzenia i plany, poświęcając życie służbie Bogu i ludziom? Czym jest powołanie do kapłaństwa i skąd bierze ono swoje początki?

Ksiądz Jan Kuziuk,
    par. Trójcy Przenajświętszej we wsi Berdówka, rej. lidzki

    Obserwując kapłanów pochodzących z mojej miejscowości, zacząłem zastanawiać się nad swoim powołaniem. W sposób szczególny wpłynął na mnie przykład mego pierwszego proboszcza ks. Stanisława Ługowskiego, który pracował w Berdówce i przez pewien czas mieszkał ze mną pod jednym dachem, w domu moich dziadków. Wówczas, gdy został skierowany do naszej wspólnoty, domu parafialnego jeszcze nie było. Właśnie on przykładem swego kapłańskiego świadectwa pomógł mi wybrać tę drogę.†
   
   

 

 

„33 razy słowo serce”
Ks. Jan Sochoń
6/2013
Autor artykułu opowiada o litanii jako o oryginalnym gatunku prywatnej lub publicznej modlitwy chrześcijańskiej. Aby lepiej uczestniczyć w nabożeństwach czerwcowych, artykuł ten przybliża nam historię oraz treść litanii do Serca Pana Jezusa. Mówiąc „Cor Jezu”, dotykamy najbardziej tajemnej i głębokiej cechy naszej natury, mianowicie tego, że dysponujemy sercem zdolnym do miłowania, myślenia, odczuwania niezliczonej gamy odcieni egzystencjalnych przeżyć: od strachu, bólu, cierpienia, aż do zachwytu i uwielbienia. Serce to znak – symbol, wyróżniający nas w życiowych krajobrazach, w całej siatce różnorodnych stworzeń. Stanowi wewnętrzny ośrodek naszych osobowych ekspresji i zachowań. †

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus.
   Witam Czytelników w czerwcowym wydaniu rubryki „NA SKRZYŻOWANIU”. Jak widać, w tym roku lato przyszło do nas szybko i nagle. Takie obroty czekają na nas w dzisiejszym numerze. Zastanowimy się nad tym, co jest niezauważalne dla oka, „schowane” przed światem i do czego potrzebna jest „terapia uczuciowa”. A także, kiedy w miłości trzeci nie jest zbędny i po co spotykać się z „widmem”. Do letniego koktajlu dodamy kawałeczek lodu – wideo. Cóż, gotowe do spożycia. Smacznego!†