Grodno - Nowogródek
    Od 25 do 31 lipca siostry nazaretanki zapraszają do wzięcia udziału w IV Pieszej Pielgrzymce do Nowogródka (pielgrzymka wyruszy z Grodna o godz. 10.00). Pielgrzymka odbędzie się z okazji 70. rocznicy męczeńskiej śmierci Bł. S. Stelli i jej 10 Towarzyszek. Na zakończenie pielgrzymki, 31 lipca, o godz. 18.00 w miejscu rozstrzelania Sióstr zostanie odprawiona Eucharystia, po której w kościele Przemienienia Pana w Nowogródku odbędzie się czuwanie modlitewne. 1 sierpnia o godz. 10.00 Ordynariusz Diecezji Grodzieńskiej ks. bp Aleksander Kaszkiewicz przewodniczyć będzie uroczystej Mszy św. Szczegółową informację można zasięgnąć pod numerem telefonów: +375 33 620 30 60 (s. Michalina); +375 29 866 42 39 (s. Miriam). †

Od 26 do 28 lipca 2013 r. w parafii Trójcy Przenajświętszej w Rosi odbędzie się seminarium na temat: „Wiara i współczesne zagrożenia wiary” pod hasłem „...Mocni w wierze przeciwstawcie się jemu!” (1 P 5, 9).

Od samego początku Kościoła ludzie wierzący odczuwali na sobie wpływ siły, wrogiej wierze i prawdzie, dążącej do siania niezgody we wspólnotach chrześcijańskich, zamieszania w duszach wiernych, błędu w nauce chrześcijańskiej. Pierwszy następca Chrystusa, św. Piotr, wyraził tą rzeczywistość w bardzo ostry sposób: „Przeciwnik wasz, diabeł, jak lew ryczący krąży, szukając, kogo pożreć”. Jednakże św. Piotr nie ogranicza się tym, że zwraca uwagę na niebezpieczeństwa, ale przyspiesza dać receptę, jak możemy sobie z tym poradzić: „Mocni w wierze, przeciwstawcie się jemu!” Bez wątpienia, również z tego powodu, widząc i uznając duchowe zagrożenia, które wpływają na chrześcijan w naszym czasie, Ojciec Święty Benedykt XVI ogłosił 2012-2013 Rokiem Wiary. †

Witam Was, Drodzy Czytelnicy „Słowa Życia”.
    Przeżywamy lato, niektórzy z nas zastanawiają się, jak spędzić ten czas. Wielu żyje według wciąż powtarzającego się scenariusza: dom, praca, praca, dom. Czy tak można? Jak długo człowiek to zniesie? Czy nie należałoby trochę zwolnić i zastanowić się nad tym, jakie miejsce zajmuje w naszym życiu zdrowie, odpoczynek, modlitwa, nawrócenie?

Cały czas jestem pod wrażeniem odbytej rok temu pielgrzymki do Lourdes, Santiago de Compostela, Fatimy. Chociaż byłem uczestnikiem pielgrzymki autokarowej, jednak po drodze, zatrzymując się na nocleg w hotelach, spotykałem wiele grup pielgrzymkowych, które setki kilometrów zdążały do miejsc kultu pieszo. Zmęczeni, utrudzeni drogą, spaleni słońcem, ale radośni, szli, bo miłość i wiara u nich była silniejsza od niewygód drogi. †

Tegoroczne uroczystości odpustowe w diecezjalnym sanktuarium Matki Bożej w Trokielach odbędą się 12-13 lipca. Hasłem uroczystości są słowa: „Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła” (por. Łk 1, 45).

12 lipca, piątek
- przywitanie pielgrzymów
    21.30 – apel Maryjny
    - konferencja „Współczesne wyzwania wiary” (ks. Czesław Pawlukiewicz, diecezjalny egzorcysta i kustosz sanktuarium Jezusa Frasobliwego w Rosi)
    - wystawienie Najświętszego Sakramentu
    - intronizacja relikwii krwi bł. Jana Pawła II i wspólna modlitwa do Błogosławionego
    22.30 – eucharystyczna adoracja (Towarzystwo Najświętszej Rodziny i siostry nazaretanki)
    23.30 – przygotowanie do Mszy św.
    24.00 – Msza św. pasterka i procesja z obrazem Matki Bożej †

Latem na Białorusi organizuje się duża ilość pieszych pielgrzymek do miejsc świętych, takich jak Budsław, Trokiele, Łogiszyn, Brasław, w których bierze udział mnóstwo ludzi z różnych zakątków naszego kraju. Obserwując rozwijający się fenomen pieszego pielgrzymowania, powstaje pytanie o jego sens. W tym materiale proponujemy przeczytać krótkie rozważania nad tym, w czym jest istota pielgrzymki oraz jaki jest prawdziwy obraz chrześcijańskiego pielgrzyma

Między doświadczeniem nadziei a poznaniem wymiaru ludzkiego istnienia są głębokie i wielopoziomowe związki. Ten, kto zachowuje w swoim sercu prawdziwą nadzieję, może zobaczyć przed sobą otwartą, krzyżującą się z różnymi drogami przestrzeń, która zaprasza do ruchu. Stąd właśnie symbolem człowieka, przenikniętego nadzieją, jest obraz pielgrzyma. To on dzięki pokornej ufności, ukierunkowanie i z korzyścią dla siebie wykorzystuje istniejącą przestrzeń.
    Istota polega na tym, że pielgrzym nieustannie dąży do pewnej przyszłości, w której nadzieja ma swój cel. Kiedy to jest potrzebne, nadzieja nie boi się odrzucić od siebie balast przeszłości. Jej sens jest w uporczywym dążeniu. Życie człowieka od samego swego początku jest nieustannym ruchem, rozwojem, wędrowaniem w znaczeniu dosłownym i przenośnym. †

Mi się wydaje, że nie zabijać zwierząt jest bardzo po chrześcijańsku. Dlaczego wtedy chrześcijanie jedzą mięso zwierząt?

Etyka chrześcijańska nie zabrania ani zabijania zwierząt, ani spożycia ich mięsa. Jednak należy dodać następujące:
    1) Pozwolenie na spożycie mięsa człowiek otrzymał tylko po grzechu pierworodnym (Rdz 9, 2). Według pierwotnego porządku, podanego Stworzycielem, świat zwierząt i człowiek musieli spożywać pokarm roślinny (Rdz 1, 29). Tylko po grzechu pierworodnym, a w sposób szczególny po potopie, człowiek otrzymał pozwolenie spożywać obok z roślinnymi także i mięsne pokarmy. Św. Tomasz z Akwinu mówił tak: „Proste życie ustaje na spożyciu owoców ziemi, mięso zaś spożywamy z szukania zbytku i ciekawości życia” (Summa teologica, 1-2 q. 102 a. 6 ad 2).
    2) W duchowości chrześcijańskiej zawsze wysoko cenione było powstrzymanie się od spożycia mięsa, jak i od każdego zabijania.
    Wśród jaroszów często jest rozpowszechnione przekonanie, że przykazanie „nie zabijaj” dotyczy też zabijania zwierząt. Jednak to przykazanie w swoim dosłownym brzmieniu nie obejmowało nawet zabójstwa człowieka w czasie wojny oraz wykonania kary śmierci, ponieważ te czynności język hebrajski określa terminami „harag” i „hemit”, natomiast w piątym przykazaniu użyty jest wyraz „rasah”, który odpowiada wyrazowi „zabójstwo”. Tym bardziej, że piąte przykazanie Dekalogu poszerza sam Jezus i nie ma wątpliwości, że chodzi tu tylko o człowieka: „A Ja wam powiadam: każdy, kto się gniewa na swego brata, podlega sądowi” (Mt 5, 21). †

W dużym starym kredensie za przejrzystymi szklanymi drzwiczkami mieszkała szklanka. Była to jedna z sześciu świątecznych szklanek ze złotym wzorem na bokach. Szklanki stały na półkach kredensu wraz z innymi pięknymi naczyniami, które wyjmowano stąd tylko na święta, kiedy wazy, salaterki i telerze były wypełniane pysznym jedzeniem, a szklanki – smacznymi napojami.
    Po imprezie naczynia niesłi do kuchni, zmywali, pozostawiali na noc, żeby wyschły, a rano znowu wstawiali ich do kredensu. Cały świąteczny zestaw naczyń jeszcze przez tydzień przypominał ostatnią imprezę i z zapałem opowiadał, kto jakie danie otrzymał i jak wspaniale czuć się wypełnionym różnego rodzaju smakołykami. Szklanki też jedna przez drugą opowiadały o sokach, lemoniadach i napojach gazowanych. †

Parafia pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Grodnie w pierwszy dzień lata, 1 czerwca, po raz kolejny przyjmowała dzieci z różnych stron naszej diecezji na już III Diecezjalnym Dniu Dziecka, który w obecnie trwającym Roku Wiary odbył się pod hasłem „Z wiarą przenosimy góry”.

Na przykościelnym placu od samego rana można było usłyszeć dziecięcy śmiech i zobaczyć bawiących się dzieci, których w tym dniu zgromadziło się tu ponad 1000 osób.
    Oficialnego otwarcia kolejnego Dnia Dziecka dokonał główny organizator ks. Jerzy Martinowicz, który powiedział, że ten dzień jest dla dzieci szczególnym dniem – dniem, w którym mają dzielić się nawzajem swoją wiarą. †

4 czerwca w Mińsku odbyło się spotkanie prezydenta Republiki Białoruś Aleksandra Łukaszenko z Nuncjuszem Apostolskim naszego kraju arcybiskupem Claudio Gugerotti.

„Jestem zobowiązany wyrazić wdzięczność za pozytywne nastawienie do Białorusi, jestem bardzo wdzięczny Kościołowi katolickiemu, Watykanowi za wsparcie, które udzielacie nam na międzynarodowej arenie, nade wszystko, w naprawieniu dobrych relacji z Unią Europejską”, – powiedział prezydent hierarchowi podczas spotkania.
    Zwracając się do arcybiskupa, kierownik państwa podkreślił: „Nigdy nie spotykaliśmy takiego zrozumienia i wsparcia od posłańców Watykanu, jak od Waszej Ekscelencji”. †

Dekanat Smorgonie

Smorgonie są znane od XV w. jako miasteczko Deszpot-Zenowiczów w powiecie Oszmiańskim Wielkiego Księstwa Litewskiego. W 1628 r. przeszły one do Radziwiłłów, a z 1805 r. były w posiadaniu Przeździeckich. Jako parafia należały do dekanatu oszmiańskiego diecezji wileńskiej. Przed Pierwszą wojną światową parafie z terytorium powiatu Smorgońskiego należały do dekanatów oszmiańskiego oraz świrskiego diecezji Wileńskiej. Z 1991 r. Smorgonie są centrum dekanatu o tej samej nazwie w składzie nowoutworzonej diecezji Grodzieńskiej z 8 parafiami: Wiszniewo, Wojstom, Daniuszewo, Żodziszki, Krewo, Niestaniszki, Smorgonie oraz Soły.
    Jeszcze w 1503 r., z fundacji ówczesnego właściciela miasteczka Jerzego Zenowicza (s. Jana), w centrum Smorgoń przy brzegu rzeki Oksna, w miejscu, gdzie znajdował się cmentarz, był zbudowany drewniany kościół, konsekrowany pod wezwaniem św. Michała Archanioła oraz Zwiastowania Najświętszej Maryi Pannie. Syn fundatora, też Jerzy Zenowicz, w 1524 r. funduszem od 24 marca wyposażył altarię św. Anny i św. Stanisława. W środku XVI w. przy kościele działały już trzy altarie. †

Myśl chrześcjańska

Ks. bp Aleksander Kaszkiewicz
   Niech Bóg błogosławi tych, którzy ceną własnej krwi zachowali wiarę. Krew tych ludzi razem z krwią Chrystusa, której oddajemy hołd w procesji, staje się jedną krwią Chrystusa, który jest Głową Kościoła.
   
    Ks. abp Tadeusz Kondrusiewicz
   Wiara, jak naucza św. Apostoł Paweł, rodzi się ze słuchania (por. Rz 10, 17). Ale żeby ktoś mógł uwierzyć, najpierw trzeba ogłaszać. Dlatego nowa ewangelizacja dobrze wpisuje się w program odrodzenia i wzmocnienia wiary. Kościół Katolicki na Białorusi chce iść w nogę z czasem i odpowiadać na jego wezwania.
   
    Uczestnik pielgrzymki Oszmiany-Boruny
    Wiara dla uczestników pielgrzymki – to „życie z Bogiem”, to dar, otrzymany w spadku od rodziców. Ona musi być „sensem”, „stylem” i „prętem” życia mężczyzny, bo bez wiary niemożliwe jest życie.

Papież Franciszek

Czerwiec jest tradycyjnie poświęcony Najświętszemu Sercu Jezusa, najwznioślejszemu ludzkiemu wyrazowi Bożej miłości. Właśnie w miniony piątek obchodziliśmy uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa, a święto to nadaje ton całemu miesiącowi. Pobożność ludowa bardzo docenia symbole, a Serce Jezusa jest w najwyższym stopniu symbolem miłosierdzia Bożego. Nie jest to jednak symbol wyimaginowany, lecz jest to symbol prawdziwy, stanowiący centrum, źródło, z którego wypłynęło zbawienie dla całej ludzkości.
   
    Fragment rozważań „Regina Caeli”, 09.06.2013 †

   

Jestem pewien, że każdy wierzący człowiek na Grodzieńszczyźnie zna długoletniego kustosza sanktuarium w Trokielach ks. Pawła Golińskiego. Każdego roku przed diecezjalnymi uroczystościami w Trokielach dzieli się on z nami swoją wiarą i opowiada o tym, co czeka na nas w sanktuarium Matki Bożej Trokielskiej. W tym roku jako kustosz zaprasza nas po raz ostatni, gdyż wraca do Polski.
    O tym jak było, jak jest i jak będzie w Trokielach z ks. Pawłem Golińskim rozmawia Redaktor Naczelny ks. Paweł Sołobuda.

- Księże Pawle, bardzo proszę opowiedzieć o tym, jak się rozpoczęły Księdza przygody z Białorusią?
    - To się rozpoczęło jeszcze w Polsce, tuż po święceniach. W parafii Matki Odkupiciela w Ostrowcu Świętokrzyskim pracował mój kolega z seminarium, ks. Wojtek. Wówczas wyjeżdżał on do Ejszyszek, a ja poszedłem na to miejsce zamiast niego. Ks. Wojtek zaprosił do siebie młodzież parafialną z Ostrowca, na wakacje w 1992 roku postanowiłem przyjechać z młodzieżą do Ejszyszek. To był mój pierwszy wyjazd na Wileńszczyznę. Wtedy jeszcze nie było tak mocnej granicy białorusko-litewskiej i z ks. Wojciechem pojechaliśmy właśnie do Grodna, gdzie już istniało seminarium. Prowadzone tam były remonty. Zobaczyłem poniszczone kościoły. W pewnym momencie podeszła do nas jakaś babcia i zapytała, czy my jesteśmy z Polski. „Tak, z Polski” – odpowiedzieliśmy. „A może księża?” – „Tak, księża”. – „A może by ktoś został, bo my nie mamy księdza?” To pytanie zapadło mi do serca. Po pięciu latach pracy w Polsce postanowiłem przyjechać na Białoruś. Najpierw ksiądz biskup skierował mnie do Oszmiany na kilka miesięcy, później prawie na trzy lata zostałem skierowany do Bieniakoń, a w 2000 roku ksiądz biskup zaproponował mi posługę w Trokielach. I tutaj już jestem 13. rok. †

Z okazji zbliżającego się jubileuszu 400-lecia przybycia cudownego obrazu Matki Bożej do Budsławia, z ks. abp. Tadeuszem Kondrusiewiczem rozmawiał ks. Paweł Sołobuda.

- Ekscelencjo, do jubileuszu duchowo przygotowywaliśmy się w ciągu trzech lat. Co cechowało te przygotowania i jakie one przyniosły owoce?
   - Przygotowania do uroczystości Budsławskiego Jubileuszu trwały trzy lata. Każdy rok miał określoną tematykę. Rok 2010 był poświęcony Maryi, jako wybranej Córce Boga Ojca. Rok 2011 – Maryi, jako Świątyni Ducha Świętego. Natomiast rok 2012 – Maryi, jako Matce Odkupiciela. Tematy te stanowiły program duszpasterski archidiecezji Mińsko-Mohylewskiej. W dniu 5 października 2012 r. rozpoczęła się Nowenna do Matki Bożej Budsławskiej w ramach przygotowania do Jubileuszu. Tego dnia rozpoczęła się także peregrynacja kopii cudownego obrazu Matki Bożej Budsławskiej po wszystkich parafiach archidiecezji Mińsko-Mohylewskiej i wielu parafiach innych diecezji Białorusi. W programie duszpasterskim Kościoła na Białorusi rok 2013 poświęcony został Maryi, jako Matce naszej wiary. W ten sposób Kościół na Białorusi włączył się zarówno w obchody Roku Wiary, jak i w bezpośrednie przygotowanie i świętowanie Budsławskiego Jubileuszu.
    Przygotowania do Jubileuszu pozwoliły zaktualizować i poszerzyć kult Matki Bożej Budsławskiej, a peregrynacja kopii Jej cudownego obrazu stała się narodowymi rekolekcjami. Dlatego można śmiało mówić o wielkim duchowym znaczeniu przygotowań do Jubileuszu. Przynieśli one obfite plony i stały się dobrym startem do obchodów samego Jubileuszu. †

Duchowni nie mogą nosić broni
    O tym wypowiedzieli się biskupi Filipin, którzy skrytykowali nowy rządowy dekret, który zezwala między innymi także duchownym na noszenie broni palnej, w szczególny sposób tym, którzy pracują na terenach misyjnych i na terytorium z wysokim ryzykiem.
    Według hierarchów, jest to niezgodne z wiara chrześcijańską nawet dla własnej obrony.
    Bp Honesto Ongtioco, biskup Cubao, na terenie historycznej stolicy Quezon City, wypowiedział się, że powołanie i rola osób duchownych w przekształcaniu społeczeństwa różni się od działaczy świeckich i dodał, że duchowni muszą bardziej zwracać uwagę na swoją misję wśród wiernych, a nie na swoje bezpieczeństwo.
    Agencja „Asianews” podaje także, że władze regionu Mindanao, chcą narzucić biskupom i misjonarzom zagranicznym uzbrojoną eskortę, jednak większość odrzuca taką propozycję, bo to będzie ograniczać świadectwo dawane ludności, która też spotyka się z takimi zagrożeniami. †

Ekai.pl