„Przeszkody na drodze
otwarcia się na Jezusa”
Ks. Wojciech Przybylski
Bóg nieustannie szuka człowieka. Chce się z nim spotkać, wnieść w jego życie światło. Ale klucz do drzwi ludzkiego serca znajduje się w ręku człowieka. Brak rzetelnej wiedzy religijnej, znajomości Pisma Świętego, pogłębionego życia sakramentalnego – to wszystko prowadzi do niezrozumienia zasad wiary i moralności. To zaś sprzyja podatności na antykościelną propagandę, podawaną przez ogłupiające slogany, zalew bezwartościowych filmów, audycji, programów, pseudorozrywki. Brak krytycyzmu osłabia ducha! Wiara natomiast wzmacnia się, gdy jest przekazywana. Milczenie na temat wiary, brak życia nią na co dzień, sprowadzenie jej wyłącznie do sfery prywatnej, a także pośpiech, bezrefleksyjność, zmęczenie, lekceważenie grzechów powszednich, trwanie w grzechach ciężkich i nałogach – to wszystko odrywa człowieka wierzącego od Boga, osłabia jego wiarę. Wiara jest łaską, o którą trzeba Boga codziennie gorąco prosić. Ale musi być podtrzymywana naszym wysiłkiem, pracą wewnętrzną, nieustającą troską o to, by wzrastała.†

Ekumeniczna pielgrzymka Białystok – Grodno – Wilno
   Od 16 do 25 sierpnia jest organizowana XXI Ekumeniczna Piesza Pielgrzymka do Ostrobramskiej Matki Bożej Miłosierdzia pod hasłem „Z wiarą przez życie”.
   16 sierpnia pielgrzymi wyruszą z Białegostoku po Mszy św. o godz. 5.30 rano w archikatedrze białostockiej.
   18 sierpnia pielgrzymka przybędzie do Grodna, gdzie w Pobernardyńskim kościele Odnalezienia Krzyża Świętego pielgrzymi wezmą udział w Mszy św., po której rozejdą się na odpoczynek do gościnnych rodzin grodzieńskich.
   19 sierpnia po Mszy św. o godz. 7.30 rano w kościele Pobernardyńskim pielgrzymka wyruszy do swojego celu razem z miejscowymi grodzieńskimi pielgrzymami.
   Zaplanowane przyjście do Wilna – 24 sierpnia (Msza św. o 16. godzinie). Uroczyste zakończenie pielgrzymki odbędzie się 25 sierpnia modlitwą Mszy Świętej w Sanktuarium Matki Bożej Ostrobramskiej.
    Pielgrzymi muszą mieć w paszporcie ważną wizę Schengen. Pytania dodatkowe, dotyczące udziału w pielgrzymce, można kierować do ks. Olega Kononowicza, diecezjalnego moderatora pielgrzymki Białystok – Grodno – Wilno przez tel.: +375 29 88 94 366.

Nazaretańskie młodzieżowe spotkanie dla dziewczyn odbędzie się w Nowogródku

Siostry nazaretanki zapraszają dziewczyn z diecezji Grodzieńskiej i całej Białorusi zanurzyć się w mocy Ducha Świętego podczas specjalnych rekolekcji, które odbędą się 15-18 sierpnia w Nowogródku. Wiek uczestniczek może być od 15 lat i wyżej (od 9. klasy szkoły). Tematem trzydniowych rekolekcji wybrany w tym roku następujący: „Wierzę w Ducha Świętego”. Poprowadzi rekolekcje ks. Władysław Surwiło. Telefon kontaktowy: +37533 321 26 33 – siostra Klara. †
   

5 lipca ze wsi Wierejki wyruszyła pielgrzymka autokarowa do Budsławia. Droga obiecywała być ciekawą, gdyż były zaplanowane liczne przystanki przy kościołach Grodzieńszczyzny.

W drodze do Matki Bo­żej Budsławskiej wiernym towarzyszyło słońce i modlitwa. W sercu każdego kryły się intencje, prośby i podziękowania, z którymi szli oni do Maryi. Pomagały one w zmęczeniu i stymulowały w trudnościach. Tylko w jeden dzień wierni odwiedzili kościoły w Holszanach, Oszmianie, Borunach, Sołach, Gierwiatach i Gudohaju! W każdym kościele pielgrzymów spotykał proboszcz, który chętnie opowiadał historię swojego kościoła. †

W dzieciństwie rozpytywałam dorosłych o to, czym jest dusza i gdzie ona mieszka. Starając się w sposób prosty i zrozumiały zaspokoić moją ciekawość, mama porównywała nasze ciało do domu, który dusza zamieszkuje podczas narodzenia i opuszcza w końcu życia.

Dzisiaj, niemal po 15 latach, wspominam te słowa i z ciekawością przyglądam się do współczesnych „domków”, „domów” i nawet „penthausów”. Lato pozbawiło mieszczan kapuścianych liści różnorakich ubrań i nastał czas zdziwienia: skąd takie niechlujstwo? I to pytanie jest wywołane nie jakością ubrań, nie kolorem i ilością ozdób. Przykro patrzeć na dziewcząt, które w 15-20 lat zapomniały o tym, że nie powinny przypominać zwycięzców konkursu europejskiego sumo, że kobiecość – to lekkość, delikatność. One budują przytułek dla swojej duszy z blinów szybkiego przygotowania, koli, lodów i marzą o tym, żeby pozbyć się zbędnych kilogramów. Marzą, a od zwykłego trybu życia odmówić się nie mogą i znowu wieczorem idą z przyjaciółkami „na pizzę”, chociaż tylko godzinę temu babcia przywiozła ze wsi takie soczyste pachnące jabłka! †

Jak usłyszeć głos Boga pośród „szumu” naszego życia i odczuć, że mianowicie Bóg, a nie mój rozum lub coś inne, woła mnie spełnić moje powołanie życiowe?

Do spełnienia naszego powo­łania życiowego nas może wołać tylko Bóg. On, Który przyprowadził każdego człowieka na ten świat oraz wyznaczył nasze miejsce i swoistą misję w tym świecie, w ciągu całego naszego życia będzie zachęcać nas i wołać na tę drogę. Nawet gdy my, idąc za swoją wolą, będziemy odstępować od tego kierunku, Pan nadal będzie się starał nas nawrócić. Bo ta droga, droga naszego powołania życiowego, jest najlepszą dla człowieka, tą, gdzie on zmoże najpełniej zrealizować swoje zdolności z pożytkiem dla siebie, dla wspólnoty ludzi i oczywiście dla Boga. Człowiek jako istota wolna w swoim wyborze może przyjąć Bożą wolę lub odrzucić ją, wybierając własną drogę, jak to zrobili np. Ewa i Adam. Jednak, odrzucając wolę Boga, zawsze wybieramy gorsze dla siebie rozwiązanie. Więc niewątpliwie każdemu z nas warto odnaleźć to miejsce w życiu, na którym nas chce widzieć Bóg. †

W jednym baj­kowym kraju istniała szkoła czarodziejów. Jak w każdej szkole byli w niej uczniowie i nauczyciele, zajęcia i wakacje, a pod koniec roku mali czarodzieje pokazywali to, czemu się zdążyli nauczyć.
    W tej szkole uczył się chłopczyk, którego nazywano Artur Zielony Krzaczek. Takie przezwisko on otrzymał po tym, jak na jednym z zajęć przypadkiem przemienił swoje włosy w malutki zielony krzaczek i długo nie mógł przywrócić im zwykły wygląd.
    Razem z innymi uczniami Artur uczestniczył w corocznej demonstracji cudów. Jak myślicie, jaki cud on przygotował? Nie, nie stoliczek „nakryj się” i nie buty siedmiomilowe. On wymyślił czarodziejski dywan. Jak tylko ktoś stawał na ten cudowny dywan i dwukrotnie podskakiwał na lewej nodze, przemawiając “ćwir ćwierk”, jak w ten sam czas spełniało się jego życzenie. Ale w związku z tym, że Artur był tylko uczniem i jeszcze nie miał prawdziwej mocy czarodziejskiej, jego czary działały tylko jedną minutę.
    Żeby sprawdzić swój wynalazek, Artur nakierował się do przedszkola, które znajdowało się obok szkoły czarodziejów. Tam on zaproponował dzieciom stać na czarodziejski dywan i pomyśleć jakieś życzenie.†

„Tutaj zobaczyłem żywy Kościół, który dąży do przyszłości” – kard. Jean-Louis Tauran

W tym roku tysiące pielgrzymów przybyły na uroczystości jubileuszu 400-lecia obecności cudownego obrazu Matki Bożej w Budsławiu. Szczególnym gościem na jubileuszu w Sanktuarium Narodowym był legat Ojca Świętego Franciszka przewodniczący Papieskiej Rady ds. Dialogu Międzyreligijnego kardynał Jean-Louis Tauran.

Te dnie, 5 i 6 lipca, były nasy­cone wydarzeniami i przeżyciami. Pielgrzymi zaczęli wchodzić i wjeżdżać do Budsławia rowerami, autokarami i samochodami w piątek dniem. Pielgrzymki szły i jechały nie tylko z terytorium obwodu Mińskiego, ale z całej Białorusi, a także z Ukrainy, Polski, nawet z Rosji i Włoch. Rowerzyści grodzieńscy pokonali symboliczny dystans w 400 kilometrów, żeby oddać cześć Matce Bożej w Jej 400-ny jubileusz. Najdłuższą była piesza pielgrzymka z Baranowicz, trwająca 9 dni. Po raz kolejny z mińskiego Czerwonego kościoła wierni przeszli swoją drogę, poszcząc na chlebie i wodzie. †

Ku 400 - leciu obrazu Matki Bożej BudśŁawskiej

W kościele pobernardyńskim w Budsławiu znajduje się cudowny obraz Matki Bożej Budsławskiej, szeroko wiadomy w XVII–XVIII wiekach. Wznowienie jego kultu odbywa się w naszych czasach. W Budzie z 1589 r. istniał kościół i klasztor bernardynów. Tutaj w 1613 r. znajdował się obraz, który później był dwukrotnie przenoszony w nowowybudowane kamienne kościoły. Kronika klasztoru świadczy, że w 1598 r. obraz był sprezentowany w Rzymie przez papieża Klemensa VIII mińskiemu wojewodzie Janowi Pacowi, kiedy on przeszedł z kalwinizmu na katolicyzm. Wojewoda bardzo szanował obraz i zawsze zabierał go ze sobą. Po śmierci Paca (1610 r.) obraz otrzymał jego kapelan Izaak Sołokaj, późniejszy wikariusz w Dołhinowie. W 1613 r. Sołokaj, który był w Budsławiu w Wielki Czwartek i Wielki Piątek, wzruszony nabożeństwami oraz prośbą ojców bernardynów, ofiarował obraz kościołowi „i tam w zakonie św. Franciszka skończył swoje życie”. †

Myśl chrześcjańska

Ks. Tomasz Jaklewicz
   Wyznajemy wiarę w każdą niedzielę na Mszy św., od „Wierzę w Boga” rozpoczynamy Różaniec, wielu odmawia Credo w codziennym pacierzu. Pierwsze formuły wyznania wiary powstawały w pierwszych wiekach Kościoła w związku z udzielaniem chrztu. Nazywano je wtedy „symbolami wiary”. Greckie słowo „symbolon” oznaczało połowę przełamanego przedmiotu, który przedstawiano jako znak rozpoznawczy. Przełamaną część składano ze sobą, aby sprawdzić tożsamość tego, kto ma drugą połowę. Symbol wiary jest więc znakiem rozpoznawczym chrześcijan.
   
    Ks. Dariusz Kowalczyk
    Mówiąc o wierze od strony tego, w co wierzymy, można wskazać trzy poziomy: wiara w Boga, wiara w Chrystusa, wiara w Kościół jako wspólnotę założoną przez Chrystusa. Dziś twardy ateizm nie jest zbyt popularny, gdyż znakomita większość ludzi chce wierzyć w Boga jako jakąś życzliwą siłę wyższą, która – kto wie – zapewni nam życie po śmierci.

Kardynał Jean-Louis Tauran

Dzisiaj widzimy, że Kościół jest rodziną. Właśnie dlatego papież Franciszek zapragnął skierować mnie do was, żeby powiedzieć o tym, jak on wam ufa, oraz żeby zachęcić was zawsze być chrześcijanami, godnymi wiary, którzy przez swe życie zmuszają zamyślić się tych, kto jest obok.
    Przybyliśmy tu, żeby uszanować drogi waszemu sercu obraz Matki Bożej, która widzialnie i tajemnie zawsze towarzyszyła mieszkańcom tej ziemi, która doświadczyła tyle wypróbowań.
    Nie trzeba także zapominać, że Maryja jest takim samym człowiekiem jak my: Ona zna nasze trudności i nasze radości, Ona też miała rodzinę. To nie jest jakaś bogini! Więc mamy mocną podstawę dla tego, żeby ufać Jej, ponieważ zna nasze potrzeby, zna, z czego składa się nasze życie. Ona zawsze będzie z nami, „teraz i w godzinę śmierci naszej”. †

rozmyślanie o III Diecezjalnym Zjeździe Nauczycieli, Wykładowców i Wychowawców

Nauczyciel – to człowiek, który nastawiając ludzi na dobro, przekazuje im swoją duszę, wzbogaca ich swym doświadczeniem duchowym i jednocześnie kieruje ich duszami. Można nieskończenie długo wymieniać wszystkie duchowe jakości, które musi posiadać prawdziwy Nauczyciel, a można to wszystko wyznaczyć tylko jednym – przykładem, którym on musi być dla tych, kogo nastawia. Żeby być wzorem dla kolegów, przykładem dla uczniów i dla ludzi, wśród których mieszkasz, żeby być ideałem miłosierdzia i litości do bliźnich, trzeba uczyć się samemu, uczyć się w każdej chwili, w każdym dniu swojego życia.

Wydarzenie, które już po raz trzeci zgromadziło nauczycieli, wykładowców i wychowawców Diecezji Grodzieńskiej, akurat pozwala to zrobić. Uczyć się i uczyć się... Trud siewców mądrego, dobrego i wiecznego był najważniejszy i najbardziej niezbędny w dawnych czasach i dzisiaj, ponieważ człowiekowi, by wybrać właściwą drogę, potrzebne jest nasze mądre serce, potrzebni rodzice oraz niewątpliwie pedagog. †

Krótko o powołaniu

Zawsze, gdy zaczyna się rozmowa o powołaniu, wielu od razu myślą, że te słowa dotyczą tylko kapłaństwa. Ale w rzeczywistości nie tylko kapłan ma powołanie. Każdy czł owiek w swoim życiu otrzymuje powołanie. I tylko od niego samego zależy, czy stara się on go rozpoznać, a rozpoznawszy pójść za nim.
    Powołanie każdego człowieka jest osobistą historią jego życia. Ponieważ tylko ten, kto odczuł i znalazł własne powołanie, może odpowiedzieć, dlaczego w jego życiu stało się właśnie tak i dlaczego on wybrał taką drogę. Jednak powołanie do kapłaństwa, mimo to, że o nim już dużo mówiono i pisano, nadal pozostaje tajemnicą. Ale po kolei. †

„Święty pustelnik”
Oprac. Joanna Juroszek
14.06.2013
Do jego grobu rocznie pielgrzymują 4 miliony pielgrzymów różnych wyznań, prosząc lub dziękując za dar uzdrowienia. Do dziś zarejestrowano ponad 23 tys. uzdrowień. Józef Antoni Makhloul urodził się 8 maja 1828 roku w Bekaa-Kafra w północnym Libanie. Już jako dziecko wyróżniał się głęboką pobożnością maryjną. W grocie, niedaleko swojego rodzinnego domu, stawiał obrazek Matki Bożej i palił Jej kadzidło. Mając 23 lata odkrył w sercu powołanie zakonne. Mimo że pochodził z rodziny wierzącej, jego najbliżsi nie ucieszyli się z wyboru Józefa. „Jeśli chcesz być zakonnikiem, to masz zostać świętym! Jeżelibyś nie został świętym – nie chodź nigdzie!” – mówiła mu matka. „Zostanę świętym” – przyrzekł jej wtedy. Dziś wiemy, że słowa dotrzymał. †

Dziecko w łonie matki też jest człowiekiem
   W stanie Indiana w Stanach Zjednoczonych zdarzyła się sytuacja, która jest kolejnym dowodem, że dziecko po kilkunastu tygodniach rozwoju w łonie matki też jest człowiekiem. Walter Joshua Fretz urodził się 19 tygodni po tym, jak był poczęty. W ciągu kilku minut żył. Jego matka opowiada o tym, że czuła, jak bije się jego serce. To wydarzenie i świadectwo matki dotknęło serca milionów ludzi. Jednak także stało się mocnym potwierdzeniem tego, że dziecko, żyjące w łonie matki, także jest żywym człowiekiem. Zdjęcia ze szpitala rozpowszechniły się po całym Internecie. I chociaż Walter Joshua Fretz przeżył bardzo mało, to jednak jego życie jest pięknym świadectwem. †

Infocatolica.com