W dn. 25 – 30 sierpnia na Białorusi odbywała się peregrynacja relikwii św. Jana Bosko. Relikwie tego Świętego odwiedziły wszystkie wspólnoty salezjańskie w naszym kraju: Mińsk, Borowlany, Raubicze, Bohdanowo, Smorgonie, Boruny, Worniany, Żuprany, Dziatłowo, Nowojelnię oraz mińską i grodzieńską katedry. 28 sierpnia relikwie św. Jana Bosko przybyły do salezjańskiej parafii św. Michała Archanioła w Smorgoniach.

Uroczystości rozpoczęły się przy bramie kościelnej, gdzie kilka tysięcy wiernych z radością powitały Nuncjusza Apostolskiego na Białorusi Claudia Gugerottiego. Kilka minut później przedstawiciel Watykanu wspólnie z obecnymi kapłanami, parafianami oraz zaproszonymi gośćmi, wśród których był kierownik rejonowego komitetu wykonawczego Mieczysław Goj, przedstawiciele władz lokalnych oraz dyrekcje miejskich placówek oświatowych, wyruszyli w procesji, by powitać relikwie, złożyć hołd Świętemu – ojcu i nauczycielowi młodzieży, założycielowi rodziny salezjańskiej. Wierni przywitali samochód przewożący relikwie na rondzie w centrum miasta i w uroczystej procesji z modlitwami, śpiewem i muzyką wyruszyli w kierunku świątyni. Po ustawieniu relikwii przy ołtarzu letnim rozpoczęła się uroczysta Msza św., której przewodniczył Nuncjusz Apostolski. †

W niedzielę 18 sierpnia w parafii Dereczyn rejonu zelwieńskiego świętowano 100. rocznicę poświęcenia kościoła.

Parafia istnieje o wiele dłużej, ale mury niniejszego kościoła zostały wzniesione akurat sto lat temu. W ciągu swego istnienia zarówno kościół, jak i parafię spotkało wiele różnych wydarzeń, jak przyjemnych, tak i przykrych. Ale dziś świątynia stoi jak nowa i cieszy oko ludzkie.
    Na uroczystość przybyło wielu gości: autokar z pielgrzymami z Lidy-Fary, pielgrzymi z Austrii wraz z o. Józefem, byłym proboszczem Dereczyna, oraz goście z okolic. W prezbiterium zasiadło liczne duchowieństwo na czele z biskupem Aleksandrem Kaszkiewiczem, Antonim Dziemianką i Kazimierzem Wielikosielcem. Grał kwartet mińskiej filharmonii, śpiewał miejscowy chór. Babcie, oczywiście, założyły najbardziej uroczyste chustki. Było stuprocentowo uroczyście. †

3-4 sierpnia, z okazji obchodów 100. rocznicy poświęcenia kościoła Najświętszej Trójcy, zelwieńscy katolicy świętowali wielką uroczystość.

Parafianie przyjmowali honorowych gości: Metropolitę Warszawskiego kardynała Kazimierza Nycza, biskupa Diecezji Grodzieńskiej Aleksandra Kaszkiewicza, prowincjała Zgromadzenia Misjonarzy Klaretynów o. Krzysztofa Gerada, księży prałatów z Polski - Michała Bogutę i Kazimierza Kulpę, licznych kapłanów z Diecezji Grodzieńskiej oraz siostry zakonne. Metropolita Kazimierz Nycz w dn. 3 i 4 sierpnia odprawił dwie Mszy święte. 4 sierpnia odbyły się również procesja ulicami miasta oraz poświęcenie pamiątkowego znaku na miejscu dawnego kościoła. †

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
   Szanowni Czytelnicy rubryki „Na skrzyżowaniu”, bardzo się cieszę z naszego kolejnego spotkania. Beztroskie lato minęło i na progu już stoi jesień. Mam nadzieję, że za plecami macie duży worek sił, rześkości i dobrego humoru.
    W dzisiejszym numerze czeka na nas rozmyślanie o tym, co szepcze cisza, w jakich wypadkach marzyć nie trzeba i dlaczego psycholog przegra z „chorym”.
   Z Bogiem! †

Dzień dobry, szanowna Redakcjo!
   Dzień dobry, szanowna Redakcjo! W dniach 26 - 28 lipca br. w parafii pw. Przenajświętszej Trójcy w m. Roś odbyła się konferencja duchowa pt. „Wiara oraz jej współczesne zagrożenia”, hasłem przewodnim której były słowa „mocni w wierze przeciwstawcie się jemu” (1 Pio 5,9). Wykłady podczas konferencji głosiła Erika Libello z Anglii, sekretarz międzynarodowego towarzystwa uzdrowienia i uwolnienia, znana ekspert co do zagrożeń, które niosą ze sobą nowe ruchy religijne, alternatywne metody leczenia, nauczania okultystyczne itd.
    Postanowiłam podzielić się z Państwem swymi przeżyciami.

Czekałam na tę konferencję z niecierpliwością. Jestem niezmiernie wdzięczna Panu Bogu za możliwość udziału w niej. Już podczas pierwszego wykładu Eriki ogarnęło mną mnóstwo emocji. Gdy prelegentka mówiła o zranionych uczuciach, wywodzących się z dzieciństwa lub młodości, przypominałam wszystko, co mnie się przydarzyło i miałam wrażenie, że chodzi jej o mnie. W oczach pojawiły się łzy, których nie potrafiłam powstrzymać – zaczęłam płakać. Po czym ulżyło mi. Zrozumiałam też, że wszystkie swe emocje, wspomnienia, uczucia należy powierzyć Panu Bogu, dopiero wtedy będzie On mógł mi pomóc. Nie mogłam się doczekać następnego dnia, w nocy prawie nie spałam. †

Przyjęcie sakramentu Chrztu świętego jest bardzo ważnym wydarzeniem nie tylko dla osoby przyjmującej ten sakrament, ale również dla jej bliskich i osób jej towarzyszących. Bardzo ważną sprawą jest wybór rodziców chrzestnych. Dlatego chciałbym wytłumaczyć, kto może zostać chrzestnym, a kto do pełnienia tego zadania, niestety, przystąpić nie może. Ludziom często brakuje wiedzy na ten temat, co może stać się powodem pewnych kłopotów w przyszłości.
    Aby się dowiedzieć czegoś na ten temat, wystarczy sięgnąć do Kodeksu Prawa Kanonicznego, który w bardzo zrozumiały sposób tłumaczy, kto może pełnić tak ważną i odpowiedzialną funkcję. Trzeba również pamiętać, że prawo kanoniczne dotyczy nie tylko księdza, ale każdego, kto jest katolikiem i kto przychodzi, aby prosić o sakrament Chrztu świętego.
    Ubiegający się o chrzest powinien mieć chrzestnego, odpowiadającego przyjętemu sakramentowi i wypełniającego wiernie wynikające z niego obowiązki (Kan. 872). Prawo wymaga przynajmniej jednego chrzestnego, a więc nie jest obowiązkowym wybranie dwojga (Kan. 873). Chrzestny swoim życiem powinien dawać przykład wiary, właśnie dlatego to zadanie jest bardzo odpowiedzialne. †

12 i 13 lipca Maryjne Sanktuarium w Trokielach jak co roku zgromadziło wielu czcicieli Najświętszej Maryi Panny. W tym roku wszystkich witał nowy kustosz Sanktuarium ks. Aleksander Rudziewicz. Dzięki jego staraniom, a także dzięki staraniom ks. Pawła Golińskiego, byłego kustosza Sanktuarium, pielgrzymi, przybywając do Trokiel, mogli czuć się jak w domu.

Jak zaznaczył ks. Aleksander dla katolickiej audycji „Symbol Wiary”, jest to dla niego bardzo ważne zadanie – prowadzić wiernych przez Maryję do Jezusa. Jak co roku na uroczystości przybyła spora liczba pielgrzymów, a najliczniejsza pielgrzymka przyszła z Grodna – ponad 400 osób. Byli również pielgrzymi z Oszmian, Wołkowysku, Brzozówki i Iwja, Woronowa i Lidy. Hasłem tegorocznych dni modlitw w Trokielach były słowa: „Błogosławiona, któraś uwierzyła”. Na wzór Maryi każdy mógł w tym dniu w sposób szczególny zawierzyć siebie i swoje życie Bogu oraz wzmocnić swoją wiarę w przeżywanym obecnie Roku Wiary. †

Nieduża wieś Trokiele, któ­ra znajduje się w dekanacie raduńskim, mimo swojej bogatej historii wsławiła się głównie dzięki obecności w miejscowym kościele łaskami słynącego obrazu Matki Bożej z Dzieciątkiem Jezus. On liczy już około 500 lat i o historii jego powstania istnieje kilka różnych legend.
    W głównym ołtarzu trokielskiego kościoła Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny, założonym w 1500 roku przez wojewodę wileńskiego Marcina Gasztołda, znajduje się obraz rzymskiej ikonografii, który według podań został namalowany pod koniec XVI w. Jak głosi jedna z wersji, obraz, przywieziony z Wilna w 1595 r., od dawna słynął z licznych cudów. Obraz jest jednym z najbardziej kunsztownych wizerunków Matki Bożej Śnieżnej na Białorusi. Nieznany wileński malarz stworzył niezwykle piękny i wzniosły obraz Bogarodzicy z Dzieciątkiem. Swoim charakterem przypomina on inny wizerunek z 1640 r., autorstwa wileńskiego malarza flamandzkiego pochodzenia Bartłomieja Pensa, który to znajduje się w ołtarzu głównym kościoła w Świętej Lipce (Polska). Z doskonałym późnorenesansowym stylem malarstwa współgra metalowa szata z koronami. W drugiej połowie XVII w. (prawdopodobnie około 1664 r.) obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem uzupełniono wizerunkiem klęczącego świętego Kazimierza z różańcem w dłoniach. †

Myśl chrześcjańska

Ks. Wiaczesław Barok
   Ziemia święta nie jest gdzieś daleko, ona nie jest niedosięgła. Ziemia święta jest tam, gdzie jestem ja, człowiek wierzący, i gdzie jest mój Bóg. I gdy chodzę po tej ziemi, ona już jest święta. Ponieważ chodzę nie sam – ze mną jest mój Bóg.
   
    Z forum młodzieżowego
    Jeśli wierzę w Boga, to świadczę czynami (w życiu). Wiara nie jest stwierdzeniem, że Bóg jest, ale tym, że podporządkowuję Mu swoje życie i inaczej niż niewierzący podejmuję decyzje życiowe.
    Z portalu Idziemy.pl
    Istnieje, jak widać, różnica między pojęciem wiary i religii. W religii, która jest więzią człowieka z Bogiem, nie wystarczy samo przekonanie o istnieniu Boga, lecz musi w niej występować element żywej wiary i zaufania Bogu. Bez wiary trudno byłoby mówić o religii jako takiej. Pojęcie „wiara” nie może być zatem synonimem słowa „religia”, nie może go zastępować, wiara też nie może być traktowana jako coś przeciwstawnego religii.

Papież Franciszek

Dzisiejsza Ewangelia z 10. rozdziału św. Łukasza – to słynna przypowieść o miłosiernym Samarytaninie. Kim był ten człowiek? Był jednym z schodzących z Jerozolimy do Jerycha drogą, która przechodziła przez pustynię Judzką. Na początku tej drogi jakiś człowiek został napadnięty przez zbójców, okradziony, pobity i porzucony na wpół martwy. Przed Samarytaninem przechodzili tamtędy kapłan i lewita, czyli dwie osoby związane z kultem w świątyni Pana. Obydwaj widzieli tego biedaka, ale przeszli obok, nie zatrzymując się. Natomiast Samarytanin, gdy go zobaczył, „wzruszył się głęboko” (Łk 10,33), mówi Ewangelia. Wzruszył się głęboko! Podszedł do niego, opatrzył mu rany, zalewając oliwą i winem, po czym wsadził na swoje bydlę, zaprowadził do gospody i zapłacił za jego zakwaterowanie... Innymi słowy zaopiekował się nim: jest to przykład miłości bliźniego. Dlaczego jednak Jezus wybrał Samarytanina jako bohatera przypowieści? Ponieważ Żydzi pogardzali Samarytanami z powodu różnych tradycji religijnych. Jednakże Jezus ukazuje, że serce tego Samarytanina jest dobre i wielkoduszne i że – w przeciwieństwie do kapłana i lewity – wypełnia on wolę Boga, który bardziej chce miłosierdzia niż ofiary (por. Mk 12, 33).
    Bóg zawsze tego pragnie: żebyśmy byli miłosierni, a nie szli, osądzając wszystkich! On pragnie miłosierdzia z serca, gdyż sam jest miłosierny. On rozumie nasze męki, nasze trudności, nasze grzechy również. On daje nam wszystkim miłosierne serca, i oto jest to, co robi Samarytanin: upodabnia się miłosierdziu Bożemu, temu miłosierdziu, w którym sam ma potrzebę.
   
    Fragment rozważań „Anioł Pański”, 14.07.2013, według Radio Vaticano †

   

Papież odpowiedział na list trzyletniej dziewczynki
   Trzyletnia dziewczynka napisała papieżowi Franciszkowi list, a on na niego odpowiedział. Alice Maria Rocca z Osio Sopra w prowincji Bergamo na północy Włoch w maju wzięła udział we Mszy św. z okazji 50. rocznicy śmierci Jana XXIII. Papież ucałował ją i błogosławił, kiedy przechodził poprzez tłum wiernych. To zdumiało dziewczynkę i ona z pomocą babci napisała list do Ojca Świętego, w którym poprosiła o błogosławieństwo dla siebie, swojej rodziny i przedszkola. Teraz ona otrzymała odpowiedź od Papieża z błogosławieństwem, podała 13 lipca Corriere della Sera.
    To nie jest pierwszy przykład, który świadczy o tym, że Ojciec Święty z uwagą stawi się do korespondencji, przychodzącej na jego adres. Tak w maju papież Franciszek wysłał list do młodych więźniów z Kalifornii, w którym obiecał modlić się za nich. Fotografie Ojca Świętego, na których on obmywa nogi mieszkańcom zakładu poprawczego dla nieletnich w Rzymie w Wielki Czwartek, wzruszyły więźniów w Los Angeles, po czym oni skierowali list Papieżowi, dziękując mu za ten uczynek i prosząc o modlitwę. W odpowiedzi na to Papież wysłał list, w którym prosił jezuitów, opiekujących się młodymi więźniami, przekazać im, że pamięta o nich w modlitwie. †

Według białoruskiej sekcji Radio Vaticano

3 sierpnia do kościoła katedralnego w Grodnie przybędą relikwie św. Teresy od Dzieciątka Jezus, a 4 sierpnia wierni parafii katedralnej oddadzą szczególny hołd Matce Bożej Kongregackiej. O duchowym przeżyciu tych wspaniałych dni z ks. proboszczem Janem Kuczyńskim rozmawia ks. Paweł Sołobuda.

- Księże Janie, czym dla Księdza jest wiara?
    - Dla mnie osobiście wiara jest przyjęciem rzeczywistości, która jest, ale którą nie da się ani zrozumieć, ani naukowo wytłumaczyć i pojąć, to po prostu trzeba przyjąć tak, jak jest, ponieważ to jest rzeczywiste. Nie ma ludzi niewierzących, każdy bowiem w coś wierzy: ktoś w siłę przyrody, ktoś w siłę rozumu, ktoś w moc komputera albo samochodu. Wiara może być błędna, dlatego trzeba wybierać to, co jest najważniejsze w życiu, a najważniejsze jest to, od Kogo wyszliśmy i do Kogo wrócimy. Więc trzeba poznawać Boga i wierzyć w Jego nieskończoną moc. Wiara czyni cuda. †

Liczni wierni Kościoła Katolickiego kojarzą lato z odwiedzaniem sanktuariów Matki Bożej. Ludzie podążają do miejsc świętych, żeby otrzymać potrzebne łaski uzdrowienia lub nawrócenia oraz podziękować Maryi za wysłuchane prośby. 13 i 14 lipca miejscem spotkania i wspólnej modlitwy wiernych z naszego kraju i z zagranicy był Sanktuarium Matki Bożej w Gudohaju.

Uszanowanie obrazu Matki Bożej Gudohajskiej jest związane z nabożeństwem szkaplerznym. Święto to można nazwać międzyetnicznym. Miasteczko Gudohaj znajduje się przy granicy z Litwą, mieszkańcy której też przyjechali na uroczystość. Wielu było także Polaków. †

Już w ciągu kilku miesięcy cały Kościół Katolicki rozważa nad skarbem naszej wiary chrześcijańskiej, nad jej wartością i niezbędnością. Analizując różne aspekty danego tematu, nie wolno ominąć jeszcze jeden, bez którego, moim zdaniem, wcale nie byłoby możliwe rozmawiać o wierze. Aspektem tym jest eklezjalność, czy inaczej wspólny charakter naszej wiary. Już sam termin „religijność” mówi o relacjach chociażby jednej niedużej wspólnoty: człowieka i Boga!
    Lecz mi się wydaje, że my, ludzie współcześni zaczęli stawić się do wiary jak do sprawy osobistej. Coraz częściej można usłyszeć uporczywe głosy o tym, że każdy ma prawo sam wybierać, w kogo i jak wierzyć. Z czasem takie, wydawałoby się, niezłomne autorytety jak Magisterium Kościoła, Papież, biskup diecezjalny dla wielu przestali być głosem, który rozjaśnia i prowadzi, nastawia i przemawia... †

Wzruszające wydarzenie przeżywali 15 lipca bieżącego roku katolicy smorgońscy, a szczególnie wierni parafii bł. Jana Pawła II. W niedzielę ku czci uszanowanego Papieża-Polaka tutaj została poświęcona nowa piękna kaplica, która powstała mniej niż w ciągu ośmiu miesięcy po poświęceniu placu pod budowę kościoła parafialnego. Uroczystości poświęcenia przewodniczył biskup Grodzieński Aleksander Kaszkiewicz.
    W uroczystości wzięli udział kapłani ze Smorgoń i dekanatu, przedstawiciele władz rejonu, liczni wierni. Z homilią do obecnych zwrócił się ks. Jerzy Martinowicz, który rozważał o znaczeniu świątyni dla każdego wierzącego.
    Kaplica ku czci bł. Jana Pawła II była wybudowana dzięki staraniom proboszcza parafii ks. Dymitra Urbanowicza i katolików smorgońskich. Duże wsparcie okazał ks. Zdzisław Weder, dziekan smorgoński, a także niektórzy kapłani, którzy ofiarowali potrzebne dla nowej kaplicy rzeczy. Teraz nowa parafia ma stałe miejsce modlitwy i przeprowadzenia nabożeństw liturgicznych. †