Papież Franciszek
    “Jeśli coś ciąży ci na sumieniu, jeśli wstydzisz się wielu rzeczy, których się dopuściłeś, zatrzymaj się na chwilę, nie bój się, pomyśl o tym, że jest Ktoś, kto na ciebie czeka, bo On nigdy nie zapomniał o tobie i nie przestał o tobie myśleć. To jest twój Ojciec, Bóg, Jezus, który na ciebie czeka. (...) Pozwólmy także i my Jezusowi, by wezwał nas po imieniu! W głębi serca, usłyszmy Jego głos, który nam mówi: „Dziś muszę się zatrzymać w twoim domu”, to znaczy w twoim życiu. Przyjmijmy Go z radością: On może nas zmienić, może przemienić nasze serce z kamienia w serca z ciała, może nas uwolnić od egoizmu i uczynić z naszego życia dar miłości. Jezus może to uczynić. Pozwól, by On na ciebie spoglądał!
Fragment wypowiedzi podczas spotkania z wiernymi na modlitwie Anioł Pański †

Dekanat Nowogródek

Kościół farny został ufundowany przez wielkiego księcia Witolda w roku 1395, niebawem po chrzcie Litwy.
    Wzniesiono świątynię u podnóża północnego skłonem Góry Zamkowej, w miejscu byłego pogańskiego kopca Pioruna. Poświęcona została pod wezwaniem Wszystkich Świętych.
    W 1422 r. w kościele farnym król Władysław Jagiełło wziął ślub z młodą Zofią, córką Andrzeja, księcia Holszańskiego. Dało to początek sławnej dynastii Jagiellonów.
    Probostwo w Nowogródku było dość zamożne, później król Stefan Batory przekazał fundusze kościoła Seminarium w Wilnie. Na początku świątynia była drewniana, dopiero na początku XVII w. dobudowano do niej dwie murowane kaplice w stylu gotyckim: pierwsza się mieściła z prawa od wejścia – Najświętszej Maryi Panny. Wwówczas umieszczono tu cudami słynący obraz Matki Bożej Śnieżnej, ozdobiony wieloma wotami. W XIX w. wspomina się ją jako kaplicę Bożego Ciała z obrazem Ostatniej Wieczerzy. Zachowała się w niej ciekawa pamiątka – płyta upamiętniająca Jerzego Rudaminę-Dussiackiego i towarzyszy broni, którzy zginęli w 1621 roku pod Chocimiem w bitwie z Turkami. Płyta została zamówiona w 1643 r. przez Jana Rudaminę–Dussiackiego, kasztelana nowogródzkiego, będącego bratem Jerzego. Drugą kaplicą była kaplica Anioła Stróża (w 1849 r. wspomniana jako niedawno poświęconą na cześć św. Antoniego), bliżej ołtarza, założona przez plebana Józefa Panikwickiego. W 1631 r. zarówno kaplice jak i ołtarz główny zostały poświęcone przez biskupa wileńskiego sufragana Jerzego Tyszkiewicza. Obydwie kaplice boczne miały statut altarii. †

Ewangelizować Amazonię
   W dniach od 28 po 31 października w Manaus (brazylijski stan Amazonas) trwało spotkanie na temat ewangelizacji w regionie Amazonii. Spotkanie zostało zorganizowane przez Krajową Konferencję Biskupów Brazylii. Jest to pierwsze wydarzenie w dziejach lokalnego Kościoła.
    Podczas tego spotkania uczestnicy dyskutowali o społecznych, religijnych, politycznych, ekonomicznych i kulturowych realiach w regionie. Starali się dostrzec także wkład Kościoła katolickiego w obronę życia i promocję mieszkańców Amazonii. Kard. Claudio Hummes, przewodniczący komisji episkopatu ds. Amazonii, zapytał: „Jak dzisiaj odpowiadamy na wyzwania Amazonii?”. Hierarcha przypomniał również słowa Papieża Franciszka, że Amazonia jest decydującym egzaminem dla przyszłości Kościoła. Potrzeba ryzykować i iść naprzód, bo inaczej pobłądzimy.
    Amazonia obejmuje 5 mln km² ( 61% całego terytorium Brazylii), w regionie mieszka 24 miliony osób.†

Radio Watykańskie

Opętanie należy do tych zjawisk, które towarzyszą człowiekowi od zarania dziejów. Fenomen ten jest jednym z najstarszych znanych ludzkości doświadczeń ekstatycznego kontaktu z duchową rzeczywistością.

P rzez opętanie należy rozumieć czasową utratę tożsamości na rzecz innej istoty, ducha lub bóstwa, co przejawia się radykalną zmianą zachowania. Często dochodzi również do zmiany wyglądu osoby opętanej. Zjawisku temu może towarzyszyć szereg różnorodnych objawów, takich jak mówienie obcymi językami, bez ich wcześniejszej znajomości (ksenoglossia) lub inne niezrozumiałe dla otoczenia formy wokalizacji, konwulsje, stany transowe, hipnotyczne, występowanie nadzwyczajnej siły fizycznej, zmiany zdolności percepcyjnych, brak wrażliwości na ból, utrata przytomności. †

Przygotowania do Taizé
    Europejskie Spotkanie Młodych odbędzie się w dniach od 28 grudnia 2013 do 1 stycznia 2014 roku w Strasburgu, a uczestnicy zamieszkają we francuskiej Alzacji oraz w regionie przygranicznym Ortenau w Badenii (Niemcy).
    Wspólnota z Taizé przygotowuje to Spotkanie na zaproszenie diecezji katolickich i kościołów protestanckich położonych po obu stronach Renu. Zgromadzi ono dziesiątki tysięcy młodych ludzi pragnących uczestniczyć w kolejnym etapie „Pielgrzymki Zaufania przez Ziemię”, zainicjowanej przez Brata Rogera w końcu lat siedemdziesiątych.
    Młodzi ludzie z całej Europy i z innych kontynentów zostaną przyjęci przez parafie, wspólnoty i mieszkańców tego regionu. Alzacja i Badenia, powiązane ze sobą przez dialog i wieloraką solidarność, dają w samym centrum Europy świadectwo pojednania między narodami. Strasburg to miasto, które czerpie bogactwo z tego, że spotykają się w nim różne kultury. Można tam będzie znaleźć znaki nadziei tak potrzebne do budowania Europy pojednanej. †

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
   Kolejny raz, szanowni Czytelnicy, spotykamy się z Wami na stronach rubryki „Na skrzyżowaniu”. Czy nie kojarzy się Wam listopad z kalendarzem, z którego odrywają się kartki? Jesień przypomina nam o szybkim przemijaniu czasu. Dla osoby dorosłej to wspomnienia, myśli o straconych możliwościach. Dla osoby młodej jest to przypomnienie o tym, że trzeba się spieszyć: czekają na nią niezrealizowane sprawy i życzenia.
    W tym numerze będziemy rozważali nad tym, w jaki sposób rozporządzać swymi możliwościami; czym jest sito moralności oraz „uważne przyczyny” błędów młodości.
   Cóż, lećmy z Bogiem, niby liście... †

Gdybym była osobą z innej planety i trafiła na Ziemię, jednym z pierwszych moich pytań byłoby pytanie „Co to jest seks?”.

Wydaje mi się, że tematyką seksu obecnie jest przesiąknięta całą nasza rzeczywistość: telewizja, Internet, gazety, kultura, cele, żarty… i dopiero jako ostatnia, gdzie ów temat istnieje, jest rodzina. Na tyle żeśmy się do tego przyzwyczaili, wszystko się poplątało w naszym pojęciu, iż nienormalne jest odbierane jako norma.
    Świat uczy, że homoseksualizm jest chorobą, skutkiem urazu z okresu dzieciństwa, prawem wyboru każdego… przy tym wszystkim to jest norma! Nie widzę w tym żadnej logiki. Gdy ktoś nazywa homoseksualizm rozpustą, jest posądzany o nietolerancję, o dyskryminację praw człowieka. †

Jestem katoliczką, ale wielu moich znajomych jest protestantami. Czy jest grzechem uczęszczanie na ich nabożeństwa?

Spojrzeć na kwestię uczęszczania na protes­tanckie nabożeństwa, proszę nie mylić ze Mszą św., pomoże nam teologia moralna.
    Na wartość czynu ludzkiego wskazują trzy rzeczy: przedmiot, cel oraz okoliczności. Są uczynki z definicji dobre, złe oraz o zabarwieniu neutralnym. Ich wartość moralną mogą zmienić zarówno cel, jak i okoliczności. Tak oto na przykład pomoc bliźniemu swemu z definicji jest uczynkiem dobrym, jednak jego wartość może zostać zmniejszona lub całkowicie zniszczona chęcią przypodobania się lub pokazania komuś, by później móc względy tej osoby w jakiś sposób wykorzystać. W podobny sposób można popatrzeć na modlitwę. Sam Pan Jezus osądził pobożne czyny obłudników, modlących się po to, by pokazać się ludziom. †

„Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje włamują się i kradną. Gromadźcie sobie raczej skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie włamują się ani nie kradną. Gdzie bowiem jest twój skarb, tam będzie i serce”. (Mt 6, 19-21)

Na pewnej wyspie wśród morza-oceanu stały dwa zupełnie różne miasta – miasto zachodnie i miasto wschodnie. Różne były, dlatego że mieszkańcy miasta zachodniego kochali złudne piękno, w mieście wschodnim zaś dążono do piękności prawdziwej.
    W mieście zachodnim ludzie budowali piękne domy z ogromnymi pokojami, dokoła domów sadzili drzewa i kwiaty, a ulice nie tylko zamiatali, ale nawet czyścili szczotkami. Wszyscy dobrze wiedzą, że piękność zewnętrzna potrzebuje dużych wydatków, bo jeśli się coś zepsuje, trzeba to od razu naprawić, aby nie drwili sąsiedzi. Wiele osób chciało mieć drogi samochód oraz jacht, aby podróżować. No i na rozrywkę również potrzeba dużo pieniędzy. †

Mnisi kameduli pozdrawiają siebie nawzajem słowami „memento mori” – pamiętaj, że umrzesz, ciągle żyją w świadomości przemijania ziemskiej wędrówki. Żal ludzi, którzy nie mając żadnej nadziei, uważają, że z pogrzebem wszystko się kończy.

Zbliżają się jedne z najważniejszych i najbardziej obchodzonych uroczystości w Kościele katolickim: uroczystość Wszystkich Świętych, obchodzona 1 listopada, i Dzień Zaduszny – 2 listopada.
    Spróbujmy zastanowić się, o czym mówią te dni i jakie prawdy wnoszą w nasze chrześcijańskie życie. Owe uroczystości w szczególny sposób przypominają o powołaniu nas do świętości, a także o tym, że nasze życie na tym świecie jest przemijalne. Nie chodzi tym razem o historię powstania i świętowania tych szczególnych dni, zwróćmy raczej uwagę na to, co mają dla ludzi wierzących do przekazania. †

Przed nami dni szczególne: uroczystość Wszystkich Świętych i Dzień Zaduszny. Znów pójdziemy na cmentarz, by na znak pamięci złożyć kwiaty i zapalić znicze. Ale czy tylko tego oczekują od nas zmarli? Uroczystość Wszystkich Świętych daje nam szczególną szansę na ożywienie więzi z nimi i ożywienie swojej wiary.

    Nieśmiertelność duszy ludzkiej jest następstwem jej duchowości. Jeśli dusza ludzka jest pierwiastkiem niezależnym w swej istocie od materii, to może i musi istnieć samodzielnie po rozłące w chwili śmierci z ciałem. Wszak duch nie potrzebuje niezbędnie ciała ani do swego istnienia, ani do działania. Dusza ludzka nie składa się z cząstek materialnych, a zatem nie może się rozpaść.
    Człowiek jest istotą moralną, tj. posiada poznanie dobra i zła oraz wolną wolę, zdolną do wyboru między dobrem a złem. Sumienie wskazuje mu obowiązki, jakie ma spełnić, a zabrania mu pewnych uczynków, chociaż one mogły mu przynieść największe korzyści i przyjemności. Skoro istnieją prawa moralne, których spełnienie wymaga niejednokrotnie wielkiej ofiary i wysiłku, choć nie można się zgodzić na to, żeby cnota nie otrzymała nagrody, a występek nie pociągnął za sobą należnej mu kary. Samo zadowolenie wewnętrzne, które wywołuje każdy uczynek dobry, nie może być uważane za nagrodę wystarczającą, ani wyrzuty sumienia, które niepokoją występnych, za karę dosyć dotkliwą. A więc sprawiedliwość Boska domaga się, aby istniało życie przyszłe, gdzie każdy czyn dobry otrzyma nagrodę, a każdy zły swą karę.†

Myśl chrześcjańska

Z portalu teologia.pl
    Nieraz ktoś chce głęboko wierzyć, lecz rodzą się w nim różne wątpliwości. W tym wypadku człowiek powinien, jeśli tylko potrafi, modlić się i prosić o wzrost wiary. Powinien też zawsze starać się postępować zgodnie z sumieniem, dążąc ustawicznie do poznania prawdy, np. czytać odpowiednie książki religijne, czasopisma, rozmawiać z osobami wierzącymi itp. Szukanie prawdy powinno być autentyczne i uczciwe. Trudno usprawiedliwić człowieka, który twierdzi, że uwierzyłby, gdyby potrafił, ale nie robi nic, aby zapoznać się z poglądami osób wierzących, z nauką Kościoła, z Pismem Św., unika wręcz poważniejszych rozmów itp.
   

Historia fotograf, która zobaczyła Boga. Świadectwo wiary zwykłej dziewczyny, kobiety, szczęśliwej matki, człowieka, w sercu którego mieszka Bóg

Pytania te niepokoiły mnie od samego dzieciństwa. Martwiły mnie od tego samego momentu, gdy będąc jeszcze dzieckiem, czułam, że w moim sercu KTOŚ mieszka. Nawet teraz pamiętam, że gdy czułam się źle, tak po dziecięcemu, ściskając piąstki, absolutnie nie znając słów modlitwy, zamykałam oczy i w milczeniu oczekiwałam na cud... I cud się zdarzał...
    Teraz jestem 30-letnią kobietą, a cuda nadal się zdarzają... Największym szczęściem dla mnie jest moja świadomość tego, że w moim sercu mieszka Jezus Chrystus!!! Wertując strony jakiejś lektury, niedawno trafiłam na wypowiedź, która pobudziła mnie do refleksji: „W życiu człowieka są dwa najważniejsze dni: dzień, w którym się urodził, oraz dzień, w którym zrozumiał, po co się urodził”. Wydaje mi się, że brakuje tu czegoś, brakuje jakiejś myśli, która powinna się mieścić między tymi dwoma „ważnymi dniami”... Tym odcinkiem jest nasze życie. Życie, w którym mamy dokonać prawidłowego wyboru. Żeby to uczynić, należy mieć dobry kontakt ze swą duszą. Przecież jest ona „energią”, którą Pan Bóg nas obdarzył. Stwórca dał każdemu człowiekowi możliwość stać się kowalem własnego losu, by mógł żyć pełnią życia. Prawdziwego szczęścia nie osiąga się, je się odkrywa... †

Papież Franciszek
    „Wołać w dzień i w nocy” do Boga! Ten obraz modlitwy wywiera na nas wielkie wrażenie. Ale zapytajmy się: dlaczego Bóg tego chce? Czyż nie zna On już naszych potrzeb? Jaki sens ma „naleganie” na Boga? To dobre pytanie skłania nas do pogłębienia bardzo ważnego aspektu wiary: Bóg wzywa nas do natarczywej modlitwy nie dlatego, że nie wie, czego potrzebujemy ani nie dlatego, że nas nie słucha. Wręcz przeciwnie, On słucha zawsze i wie o nas wszystko, z miłością. Na naszej codziennej drodze, a zwłaszcza w trudnościach, w walce ze złem na zewnątrz nas i w nas samych Pan nie jest daleko, jest po naszej stronie. Walczymy, mając Go u naszego boku, a naszą bronią jest właśnie modlitwa, która sprawia, że czujemy obok siebie Jego obecność, Jego miłosierdzie, a także Jego pomoc.
Anioł Pański z Ojcem Świętym, fragment wypowiedzi, według radiomaryja.pl †

Przeciwko sumieniu
   Francuscy merowie nie mają prawa odmówić udziału w zawarciu małżeństwa osób tej samej płci. Orzekła to najwyższa instancja sądowa we Francji - Rada Konstytucyjna. Reakcją na to stało się podpisanie wniosku przez 20 tys. merów, domagających się przyznania im klauzuli sumienia. Takie prawo ma np. wiele innych kategorii zawodowych: lekarze, adwokaci, sędziowie. Minister spraw wewnętrznych odrzekł, że za odmowę udzielenia ślubu homoseksualnego grozi merom 5 lat więzienia i 75 tys. euro kary.
    Warto przypomnieć, że prezydent François Hollande wcześniej obiecał merom, że nikt ich nie będzie zmuszał do udziału w homoślubach. Merowie jednak nie dają za wygraną i zapowiadają, że złożą wniosek do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. †

Radio Watykańskie