Myśl chrześcijańska

Z portalu opoka.org.pl
    Wiara to udział w widzeniu Boga, a Pan Bóg zupełnie inaczej patrzy na twoje życie. Jeśli wierzysz, to tak jakbyś oczami Jezusa patrzył na swoje życie, na każdy swój dzień. Wtedy dopiero dostrzeżesz tę nieustanną szansę nawrócenia i uświęcenia. Wtedy zaczniesz też rozumieć cierpienie, które w świetle wiary jest krzyżem, a więc czymś, co cię wewnętrznie przemienia - o ile go przyjmujesz. Kiedy rozpoznajesz w swoich trudnych doświadczeniach krzyż, a tym samym szansę ku przemianie, wówczas rzeczywiście stają się one dla ciebie darem.

Papież Franciszek
    “Pierwsza część Ewangelii z dzisiejszej niedzieli ( Łk 21,5 – 19) to przemowa Pana Jezusa o czasach ostatecznych. Jezus wygłasza ją w Jerozolimie, w pobliżu świątyni, a inspiracją byli ludzie, którzy mówili o świątyni i o jej pięknie. Wtedy Jezus powiedział: „Przyjdzie czas, kiedy z tego, na co patrzycie, nie zostanie kamień na kamieniu” (Łk 21, 6 ).
    Oczywiście pytają Go: Kiedy to się stanie i jakie będą znaki? Ale Jezus jakby przesuwa odpowiedź od tych drugorzędnych aspektów – kiedy to będzie, jak to będzie – na prawdziwe problemy. Po pierwsze: nie dajcie się zwieść przez fałszywych mesjaszów i nie pozwólcie się sparaliżować przez lęk. Po drugie: przeżywajcie czas oczekiwania jako czas świadectwa i wytrwałości.
    Ta przemowa Jezusa jest zawsze aktualna, także dla nas, którzy żyjemy w XXI wieku. Powtarza On nam: „Strzeżcie się, aby nie dać się oszukać. Wielu przyjdzie w moim imieniu”(w. 8). To jest zaproszenie do rozeznawania. Także dziś, bowiem są fałszywi „zbawiciele”, którzy próbują zastępować Jezusa: liderzy tego świata, guru, ludzie, którzy chcą przyciągnąć do siebie serca i umysły, zwłaszcza młodych ludzi. Jezus ostrzega nas: „Nie idźcie za nimi”.
    Pan pomaga nam także nie lękać się wobec wojen, rewolucji, także klęsk żywiołowych, epidemii, Jezus uwalnia nas od fatalizmu i fałszywych wizji apokaliptycznych.
   
17.11.2013, „Anioł Pański”, fragment wypowiedzi †

Bieg w Roku Wiary
   Rok Wiary obchodzi się na różne sposoby. Podobnie było i w Walencji, w Hiszpanii, gdzie miejscowa archidiecezja razem z Uniwersytetem św. Wincentego Męczennika zorganizowały bieg. Udział w tym wydarzeniu wzięło ponad 4,5 tys. osób, a wśród nich był także miejscowy arcybiskup, 68-letni Carlos Osoro.
    Trasa biegu „Volta a Peu”, wynosiła ok. 6 km. Uczestniczyli w nim także miłośnicy sportu, całe rodziny i wykładowcy z Uniwersytetu św. Wincentego Męczennika. Arcybiskup Walencji wręczając medale, powiedział, że najważniejszym jest motyw, dla którego ludzie brali udział w tym przedsięwzięciu. Podkreślił także ofiarę, poświęcenie, pracę w zespole i braterskie relacje, które przejawiały się podczas tego wydarzenia†

Radio Watykańskie

- Wasza Ekscelencja 24 listopada 2013, w uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata kończy się Rok Wiary, ale tak naprawdę pielgrzymka wiary każdego z nas trwa dalej. Zdaniem Ekscelencji, jakie owoce tego wielkiego roku można będzie spotkać albo już spotykamy w naszej Diecezji?
    - W Liście Apostolskim Benedykta XVI Porta Fidei czytamy, że Ojciec Święty, ogłaszając Rok Wiary, pragnął, aby stał się on dla wszystkich wiernych Kościoła katolickiego zachętą do autentycznego i nowego nawrócenia się do Pana, jedynego Zbawiciela świata. Rok Wiary ma rozbudzić w każdym wierzącym aspirację do wyznawania wiary w pełni i z odnowionym przekonaniem, z ufnością i nadzieją. Ma także mobilizować Lud Boży do ponownego odkrycia i przemyślenia treści wiary, czyli chrześcijańskiego Credo, oraz do wiarygodnego dawania świadectwa wiary w swoim życiu codziennym. Wiara jest przede wszystkim rzeczywistością bardzo wewnętrzną, rodzącą się z osobistego spotkania człowieka wierzącego z Jezusem Chrystusem. Owoce tego spotkania łatwiej dostrzeże sam wierzący, niż obserwator zewnętrzny. Dlatego myślę, że każdy chrześcijanin mógłby – i powinien – dać na to pytanie swoją, niepowtarzalną odpowiedź. †

Dziękujemy Ci, Ojcze nasz, za życie i za wiarę...

Witam Was ponownie, drodzy Czytelnicy „Słowa Życia”. W październiku ubiegłego roku Papież Benedykt XVI ogłosił Rok Wiary w Kościele katolickim. Jesteśmy już na jego końcu, dlatego warto by było się zatrzymać na chwilę, aby się zastanowić – co każdy z nas zrobił, aby włączyć się w niego? Być może niektórzy z nas nawet nad tym się nie zastanawiali.
    Myślę, że Benedykt XVI, ogłaszając Rok Wiary nie tyle chciał zwrócić naszą uwagę na to, że świat jest dzisiaj niesamowicie „wypłukany z Boga”, na ile chciał zachęcić nas do przyjrzenia się swojej wierze – jaka ona jest? Każdy w swoim sercu miał zauważyć, co w niej jest dobrego i za to Panu Bogu należy podziękować, ale i zobaczyć, co jeszcze z nią jest nie tak, co trzeba jeszcze poprawić zarówno na poziomie osobistego kontaktu z Bogiem w modlitwie i praktykach religijnych, jak i na poziomie wiedzy religijnej. †

Międzynarodowy Dzień Wiary
   Kilkanaście tysięcy wiernych z całego świata wspólnie dziękowało Panu Bogu za otrzymaną wiarę. W ramach obchodzonego Roku Wiary Kościół katolicki w Ziemi Świętej wraz z pielgrzymami z różnych stron ziemskiego globu obchodził w Nazarecie Międzynarodowy Dzień Wiary.
    Na uroczystości obecni byli wierni z katolickich parafii obrządku łacińskiego, greckokatolickiego, maronickiego, syryjskiego oraz ormiańskiego, jak również liczne grupy pielgrzymów.
    Centralnym punktem programu uroczystości była Eucharystia sprawowana pod przewodnictwem łacińskiego patriarchy Jerozolimy Fouada Twala przy Górze Przepaści, miejscu gdzie według Ewangelii tłumy wyprowadziły Jezusa, by Go strącić (por. Łk 4,29).†

Do udziału w rekolekcjach, organizowanych przez Duszpasterstwo Trzeźwości Diecezji Grodzieńskiej, zaproszeni są wszyscy, którzy nie są obojętni wobec problemu alkoholizmu i narkomanii na Białorusi.

Rekolekcje odbędą się w dn. 29 listopada – 1 grudnia w kościele Pobrygidzkim w Grodnie przy ul. Karola Marksa 27. †

Nasze przekleństwo zaczęło się od grzechu pierworodnego. Pewnego razu mężczyzna i kobieta pozazdrościli Bogu. A teraz my, ich potomkowie, żyjemy wygnani z naszej ojczyzny niebieskiej i poszukujemy prawdy...

Całe zło na świecie zaczęło się od zdrady. Ale co było jej przyczyną? Anioł, najbliższy przyjaciel Boga, pozazdrościł potęgi Bogu i zdradził, więc znowu przyczyną zazdrość.
    Zazdrość stała się pierwszym grzechem. I od niej wszystko zaczęło się. Nieskończone cierpienia ludzkie na tej ziemi też się zaczęły od zazdrości. Nie znam więcej żadnego takiego grzechu, który by miał tyle konsekwencji. Zazdrość wywołuje gniew: „Nie znoszę cię! Nie jesteś godny takich łask! Nienawidzę!”. Zazdrość rodzi krzywdę: „Dlaczego on, a nie ja? W czym on jest lepszy? Czyż ja jestem gorszy od niego?..”. Zazdrość rozpala chciwość: „Mają tyle pieniędzy! Tak dobrze im się układa! Też tak chcę! I samochód też chcę! Taki, żeby zobaczyli i pozazdrościli mi!..”. Zazdrość wzywa do zemsty: „Ona wybrała jego, a nie mnie? Ale bezwstydniku, stań mi tylko na drodze!”. †

Co oznacza pojęcie „egzorcyzm”?
    Terminem „egzorcyzm” (gr. exorxismos – „przysięga”) określa się obrzęd liturgiczny, mający na celu wyjęcie człowieka lub rzeczy spod wpływu szatana, mocą, jaką Chrystus przekazał Kościołowi. Egzorcyzm zawiera prośbę do Boga o uwolnienie z demonicznych mocy lub bezpośredni rozkaz skierowany ku szatanowi (por. Mk 1, 25). Od 1983 r. w Kościele obowiązuje nowy kodeks Prawa Kanonicznego, w którym znajduje się zapis poświęcony egzorcyzmom (kan. 1172): „§1 Nikt nie może dokonywać zgodnie z prawem egzorcyzmów nad opętanymi, jeśli nie otrzymał od ordynariusza miejsca specjalnego i wyraźnego zezwolenia. §2 Takiego zezwolenia może udzielić ordynariusz miejsca tylko prezbiterowi odznaczającemu się pobożnością, wiedzą, roztropnością i nieskazitelnością życia”. Istnienie urzędu egzorcysty potwierdza list papieża Korneliusza do Fabiusa, biskupa Antiochii. W starożytności egzorcyzat był jednym z czterech mniejszych święceń. Według Encyklopedii Kościelnej (1874) obowiązkiem egzorcysty w posłudze eucharystycznej jest robienie miejsca przystępującemu do Komunii świętej oraz podawanie wody podczas Mszy. †

Post jako jedna z praktyk pokutnych powinna być nieodłączną częścią życia duchowego człowieka wierzącego. Samo w sobie pojęcie postu przewiduje powstrzymanie się od czegoś (od fr. „post” – zakaz; stąd „post” przy wejściu na ten lub inny teren). Gdy się słyszy, że człowiek „trzyma się postu” lub „nakłada na siebie post”, znaczy to, że dobrowolnie postawił przeszkodę przed własnymi przyjemnościami zmysłowymi, żeby je powstrzymać i podporządkować.
    Oczywiście, może to dotyczyć nie tylko jedzenia, lecz również zabaw, muzyki, gier komputerowych itd. Między innymi błędem by było trzymanie się tylko jednego rodzaju postu, na przykład powstrzymywania się od jedzenia, a całkowite folgowanie innym przyjemnościom, lub odwrotnie.
    Niestety, dzisiaj w Kościele pierwszeństwo oddaje się postowi duchowemu, coraz częściej pozostawiając post cielesny do własnej decyzji. Natomiast w naszym ciele kryje się ów „nieprzyjaciel”, który powstrzymuje wzrost duchowy człowieka, a, nie będąc kontrolowanym, prowadzi do grzechu. „Nieprzyjacielem” tym jest zepsucie naszej natury ludzkiej przez grzech pierworodny, po którym „ciało do czego innego dąży niż duch, a duch do czego innego niż ciało, i stąd nie ma między nimi zgody...” (Gal 5, 17). Duch w porównaniu z naturą jest słabszy, jeśli pozostawić go w tej walce bez pomocy - przegra. †

Janina podeszła do działu z artykułami papierniczymi, żeby kupić dwa nowe zeszyty. Mama dała jej pieniądze i dziewczynka po raz pierwszy sama poszła do sklepu. Czuła się już całkiem dorosła. Po wybraniu zeszytów dziewczynka zapłaciła za nie, z reszty zostało jej trochę pieniędzy - akurat na jedne lody. Jania zadzwoniła do mamy i za jej zgodą skierowała się do działu, gdzie sprzedawano lody. Podeszła do witryny i wybrała lody czekoladowe – to był jej ulubiony smak. Mniam - mniam! – dziewczynka nawet się oblizała. Za chwilę kupi sobie dwie gałki lodów. †

Na zakończenie Roku Wiary
- Wasza Ekscelencjo, papież Benedykt XVI na rozpoczęcie Roku Wiary napisał: „Oby ten Rok Wiary sprawił, że nasza więź z Chrystusem Panem będzie się coraz bardziej umacniała”. Czy Kościół na Białorusi żył tym zawołaniem? Jakie najważniejsze wydarzenia z jego życia przeszły już do historii?
    - Celem Roku Wiary jest jej odnowa w sekularyzowanym świecie. Trzeba na nowo rozpalić jej ogień, aby płonął, a nie kopcił. Współczesny świat potrzebuje prawdziwych, a nie sztucznych chrześcijan, tych, którzy nie tylko są mocno związani z Chrystusem, ale stanowią z nim jedno. Kościół na Białorusi przez różnorodne programy duszpasterskie dążył do pogłębienia tej więzi przede wszystkim wzywając wstawiennictwa Maryi. †

26 października w parafii Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Kwasówce odbyła się uroczystość 100-lecia narodzenia dla Nieba błogosławionej Celiny Borzęckiej – jednej z założycielek Zgromadzenia Sióstr Zmartwychwstania Pana Naszego Jezusa Chrystusa (Zmartwychwstanek).

Zgromadzenie zostało założone w Rzymie w 1891 r. przez Celinę i Jadwigę Borzęckich, matkę i córkę. Celina Borzęcka (z domu Chludzińska) urodziła się 29 października 1833 r. w Antowilu koło Orszy. Posłuszna woli rodziców wyszła za mąż, urodziła czworo dzieci, z których dwoje zmarło w niemowlęctwie. Po śmierci męża zrealizowała swoje pragnienie do życia zakonnego i wraz z młodszą córką Jadwigą założyła Zgromadzenie Sióstr Zmartwychwstanek. Zmarła 26 października 1913 r. w Krakowie (Polska). †

Myśl chrześcijańska

Z portalu obeznani.pl
    Wiara w Boga jest najwyższą wartością, to do Niego zwracamy się, gdy trudno nam stanąć w twarz z jakimś problemem mentalnym, problemem życiowym. Chodzimy do kościoła, spowiadamy się, żyjemy religią na co dzień. Wiara czyni uśmiech, to dzięki niej zdajemy sobie sprawę co jest tak naprawdę dobre, a co złe. Dzięki niej potrafimy powiedzieć STOP, licząc się z naszą wartością. Wiara jest czymś najważniejszym w życiu, i uważam, że pomaga nam w każdym dniu naszego życia.
   

Każdy z nas z przyjemnością wspomina różne miłe wydarzenia ze swojego życia, a także pobyty w miejscach, które kiedyś miał możliwość odwiedzić. Kto kiedykolwiek w swoim życiu był w Wilnie, lecz nie odwiedził jednego z najważniejszych miejsc w tym mieście, jakim jest Ostra Brama, wiele stracił. To jest miejsce, które pozostaje w sercu człowieka wierzącego na zawsze. Raczej nie da się wytłumaczyć, dlaczego tak jest, trzeba po prostu tam pojechać i zobaczyć.
    Trudno by było policzyć, ilu ludzi różnych narodowości w ciągu ostatnich stuleci stało na kolanach przed obrazem Matki Bożej Ostrobramskiej z różnymi myślami w głowie i intencjami w sercu. Od wieków to miejsce przyciąga do siebie swoją niezwykłością. Tak się złożyło, że Ostra Brama jest bardzo ważnym miejscem w historii katolików trzech narodów: polskiego, białoruskiego i litewskiego. †